Morgunblaðið - 15.12.1989, Qupperneq 64

MORGUNKLAÐIÐ KÖSTUGAGGR15. DESIÍMBER 1989 )
Heilsárs hús
Hef til sölu ein vönduðustu og fallegustu
heilsárs hús, ásamt kjarri vöxnu landi, á
einum besta stað á Suðurlandi.
Stærð 48 m2 + 26 m2 stofa á efri hæð.
Upplýsingar gefur
Heirair Guðmundsson, hyggingameistari,
í síma 98-33893 eftir kl. 19.00.
Kveðjuorð:
Huld Gísladóttir
Fædd 5. janúar 1917
Dáin 7. desember 1989
Það var fyrir 54 árum, að ungur
Austfirðingur hélt til höfuðborgar-
innar tii að freista gæfunnar eins
og oft er sagt. Þetta var ung stúlka
frá Seyðisfirði, Huld Gísladóttir, sem
yfirgaf æskustöðvarnar í þáverandi
höfuðstað Austurlands. Föður sinn,
Gísla Guðjónsson, hafði hún misst í
frumbernsku, en móðir hennar giftist
aftur og var seinni maður hennar
Hávarður Helgason. Var alla tíð
mjög kært með þeim stjúpfeðginum.
Ekki kom Huld aftur til búsetu á
Seyðisfirði, en alltaf árlega í sumar-
leyfunum til að vitja um drenginn
sinn, en Þorbjörg og Hávarður upp-
fóstruðu son hennar, Atla Hauksson,
sem eigið barn væri.
I Reykjavík var Huid í vist eins
og þá var siður og réðst til hjónanna
í Hofi við Sólvallagötu 25, Péturs
Lárussonar skrifstofustjóra Alþingis
og Ólafíu Einarsdóttur. Var sú ráðn-
ing mikil gæfa fyrir Hofsheimilið,
því að Huld var þar æ síðan, meðan
gamla heimilið stóð og jafnvel leng-
ur. Enginn hefði getað unnið heimil-
isstörfin af meiri alúð, enginn sýnt
meira þolgæði og vinfengi, enda
GUNNAR ^BJARNASON
Ættbók
V.bindi
Verðkr. 5.900,00
Gunnar reið fyrstur á vaðið með
útgáfu Ættbókar 1968 og heldur
enn forystunni. Hann hefur nú
skráð tæplega 6.000 kynbótahross
í Ættbókina
qSKENZKA CHESISINS
‘Á 20. ÖISD
hefur þegar áunnið sér viðurkenningu
sem eitt hið merkasta rit sinnar teg-
undar sem gefíð hefur verið út á Is-
landi og mun ekki eiga sér margar
hliðstæður þótt víðar væri leitað.
Þetta er fímmta bindi ritverksins og
hér fjallar Gunnar um stóðhesta frá
nr. 964 til nr. 1140, eða þar sem frá
var horfíð í fjórða bindi og fram á árið
1989. Myndir fylgja lýsingu flestra
stóðhestanna. Þá eru einnig í þessu
bindi lýsingar á hryssum frá nr. 3500
til nr. 4716. Starfssögu Gunnars fram
til ársins 1973, þar sem hann m.a. lýs-
ir stofnun klúbba erlendis um íslenzka
hestinn, er gerð góð skil svo og út-
breiðslu hans bæði austan hafs og
vestan.
Hestamenn! Gurniar notar mál og númer sem þið skiljið

■ ■ =^--' = ptpggatstpIitPtP
—— — MnsMuHað (i hnrjum degi!
mynduðust óijúfanleg vináttubönd
með Huld og börnum Hofshjóna og
fjölskyldum þeirra. Hún Hulia í Hofi
hefur ætíð verið hinn ómissandi vinur
á gleði- og sorgarstundum. í Hofi
ól Hulla upp dóttur sína, Guðbjörgu
Ólöfu Bjarnadóttur, og voru mæð-
gurnar þar í heimili allt til fullorðins-
ára Lóu. Og fyrir tilstuðlan Hullu
kom Atli suður í Verzlunarskólann,
er fram liðu stundir.
Er Huld réðst að Hofi, voru þar í
heimilinu mæður beggja hjónanna,
Kirstín Guðjohnsen og Guðleif Er-
lendsdóttir, sem hún annaðist um og
tók mikilli tryggð við. Samtíða henni
þar var og fyrstu árin Elín Jóhannes-
dóttir, sem var æ síðan mikil vinkona
hennar og nágranni neðar í Sólvalla-
götunni. — Svo víkur sögunni ofar í
götuna, að Ási. Þar átti Hulda líka
kæra vini, sem hún sýndi hið sama
trygglyndi og gæði. Fyrir mér, barn-
inu, sem ólst upp í Ási, var hún hinn
fasti punktur tilverunnar utan Ás-
heimilisins. Það var líka einstakt
nágrenni milli fólksins í gömlu hús-
unum, sem byggð voru af systkinun-
um frá Valþjófsstað og mökum þeirra
snemma á öldinni. Fjölmargar
bernskuminningar tengjast Hullu og
Lóu og allar eru þær hugljúfar og
góðar.
1956 hóf Huld störf á Elliheimilinu
Grund og undi sér vel þar og var
að sjálfsögðu vinsæl mjög. Hún var
vön að hugsa um eldra fólk, og skiln-
ingsrík sem fyrr vann hún sér hylli
allra, húsbænda sem vistmanna.
Fyrst vann hún fullt starf, en minnk-
aði það síðar og nú hin síðustu ár
hlutastarf sér til ánægju, eftir að hún
var flutt að Minni Grund. Þar leið
henni vel í notalegri íbúðinni. Það
var ánægjulegt að heimsækja Hullu,
hvar sem hún átti heima. I Hofi; á
Seyðisfirði í einni sumardvölinni hjá
Svanhvíti Hávarðsdóttur systur
hennar; hér á Grund og raunar var
ekki síðra að fá hana í heimsókn,
eins og fyrir fáum árum, er hún
heimsótti okkur í Jónshúsi í eftirlæt-
isborg sinni, Kaupmannahöfn. Hulla
í Hofi var alls staðar aufúsugestur.
Eftir nokkurt heilsuleysi átti Hulla
góða daga undanfarin misseri og
voru síðustu vikurnar henni sérstak-
lega ánægjulegar. Það var merkisaf-
mæli í fjölskyldunni frá Hofi, það
var barnsafmæli hjá Atla og fjöl-
skyldu hans, það var kaffisala hjá
Hringskonum og það var aðventu-
kvöld í Dómkirkjunni. Alls staðar var
hún með, glöð og hógvær, oft ásamt
Lóu dóttur sinni, en þær mæðgurnar
ákaflega nánir vinir, sem og fjöl-
skylda Lóu.
Daginn áður en Hulla lézt svo
skyndilega á heimili sínu, fór hún í
sjúkravitjanir á Landspítalann. Af
varkárni sinni hafði hún fundið að-
ferð til að þurfa ekki að ganga yfir
Hringbrautina. Hún tók strætisvagn-
inn alla leið upp í smáíbúðahverfi og
komst svo úr honum réttu megin á
hinni miklu umferðargötu í bakaleið-
inni. „Ég hef nógan tíma,“ sagði
hún, og var viðbúin ferðinni hinztu
á vit jólakyrrðar og jólafriðar á himn-
um. Megi birtan frá Betlehemsvöllum
lýsa veginn. Innilegar þakkir og
hjartans kveðjur okkar fylgja henni.
Guðrún L. Ásgeirsdóttir