Morgunblaðið - 29.06.1990, Side 20

20
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. JÚNÍ 1990
Til setunnar boðið úti á stétt — á stólum, sem einhverntíma hafa prýtt stássstofú góðborgara.
Bæjarlífið springnr út
og blómstrar í kátu fólkí
Austurstræti 3 fær verðskuldaða andlitslyftingu í góða veðrinu.
„NÚ GETUR maður hlegið að Norðlendingunum,“ sagði hress
og sólbrúnn náungi, sem Morgunblaðsmenn hittu í Miðbænum
í gær. Enda hafa orðið hlutverkaskipti frá því í fyrrasumar og
sumarið þar áður, þegar Norðlendingar og Austlendmgar fengu
alla sólina og Reykvíkinga rigndi niður. Nú skín sólin á höfiið-
borgarbúa og bæjarlífið springur út og blómstrar í kátu fólki.
Annar hver maður sleikir ísinn sinn, og róninn með spíra á
plastbrúsa er hamingjusamur líka og heimtar að verði tekin
af sér mynd.
Stássstofa úti á stétt
Margir verzlunarmenn setja
ýmist miða á hurðina: „Lokað
vegna veðurs" eða taka þann
kostinn að færa sjálfa sig og
vörurnar út á meðal fólksins á
götunni. Hjá forngripaverzlun-
inni Fríðu frænku er búið að
stilla upp stásshúsgögnum frá
fyrri hluta aldarinnar úti á stétt.
Allt virðist reiðubúið fyrir raffín-
erað teboð undir berum himni,
en Hanna Ringsted afgreiðslu-
kona segir að útstillingin nægi
til að draga viðskiptavinina að í
stórum hópum.
Þorvaldur Jónsson er annar
framtakssamur sölumaður, sem
selur austfírzka steina í Austur-
stræti. Konan hans tíndi steinana
og hann segir að þeir seljist vel
í góðu veðri og þegar férðamenn
séu á stjái. „En Þjóðveijamir
kaupa aldrei stein, þeir eru svo
sparsamir að þeir vilja heldur
tína grjótið sjálfir," segir Þor-
valdur. Norðurlandabúar kaupa
mest, segir hann.
Þarf leyfi fyrir uppbrettum
ermum
Tveir virðulegir laganna þjón-
ar, Bjami og Björgvin, báðir Sig-
urðssynir, vakta svæðið. Þetta
eru sumarmenn í lögreglunni og
segja að á svona dögum sé
himnasending að lenda á göngu-
vakt, en það sé öllu verra þegar
rigni. Þeir fylgjast með því að
allt fari vel fram í Kvosinni og
á Laugaveginum og segja að
veðrið virðist hafa góð áhrif á
skaplyndi borgarbúa. Veðursins
vegna em þeir jakkalausir, en
sérstakt leyfi þarf til að bretta
upp skyrtuermamar, segja þeir.
Vinnuflokkur frá Rafmagns-
veitunni dregur ekki af sér við
moksturinn þótt svitinn bogi af
mönnum í blíðunni. Líklega hafa
strákamir bara gaman af að
sýna vöðvana þegar blómarós-
imar ganga framhjá. Heimir,
Hörður, Starkaður og Sigur-
brandur em menn sem hafa ör-
yggið í fyrirrúmi og ganga með
hjálma, „svo að grafan slái okk-
ur ekki S hausinn“, en í tilefni
dagsins em sumir í strigaskóm
og leggja þunga og heita örygg-
isskó á hilluna.
Framhald af sumarskotinu
Endumar á Tjöminni era út-
blásnar af brauði og poppkomi
eins og vanalega á góðviðrisdög-
um. A Tjamarbakkanum sitja
Stalskur hjartaknúsari og íslenzk
blómarós og stinga saman nefj-
um. Daman upplýsir að þetta sé
framhald af sumarskoti á Ítalíu
í fyrrasumar. ítalinn er hæstán-
ægður með íslenzka sumarið,
búinn að heimsækja Geysi, Gull-
foss, Þingvelli og Bláa lónið og
segist hafa fengið að vita að
veðrið sé eins og sérpantað fyrir
heimsóknina. Þau ætla i tjaldúti-
Spáð í sólskinið.
Lítill maður með stóran ís.
Skyldu rjómaterturnar vera jafiigóðar og á Skálanum á árum
áður?
legu um helgina og svipurinn
gefur til kynna að þar verði enn
stungið saman nefjum við varð-
eld eða í svefnpoka.
Þá var alltaf gott veður
Tvær eldri dömur, þær Kam-
illa Briem og Svanborg Sigvalda-
dóttir, sitja og borða ijómatertu
úti undir bemm himni við Nýja
kökuhúsið á Austurvelli. Virðast
hæstánægðar með tilverana, en
segja þó að miðbæjarlífið hafi
verið öðmvísi í þeirra ungdæmi.
„Þá var sko gaman að fara niður
í Miðbæ á rúntinn í góðu veðri,
á kvöldin eða um helgar. Allir
vora vel klæddir, spásséruðu í
kring um Austurvöll og fóru á
Borgina eða Skálann. Stundum
spilaði Lúðrasveit Reykjavíkur
hér á Austurvelli, en nú kemur
enginn til að hlusta," segja þær
og verða örlítið raunamæddar,
yfir örlögum Miðbæjarins. Þær
segja samt að það sé eins og að
vera í Paradís að sitja þarna úti
í sólinni og njóta veitinganna.
„Það gerist bara svo sjaldan
núorðið," segja þær og víkja aft-
ur að gömlu dögunum: „Þá var
alltaf gott veður.“
Texti: Ólafiir Þ. Stephensen
Myndir: Árni Sæberg