Morgunblaðið - 27.11.1990, Síða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. NÓVEMBER 1990
<\\U>

t//ssi aittexF ctb Utl/x stúlkjan min.
fyiyndi einhvem tímann -fzxnx cás hej'man.
þah Crþað íem he-fur bjargai g€&heHsu mirw).
Ég hef engar áhyggjur af
því. Sama hvað ég borða,
alltaf jafn þung ...
Með
morgunkaffinu
Gunna mín, hvað eru börnin
okkar aftur orðin mörg?
HÖGNI HREKKVÍSI
, H &
* /VI^TUæ-'"
MISTÖK LÖGREGLU
Til Velvakanda.
Ég get ekki látið hjá líða að
benda á afar leiðinlegt atvik er
bróðir minn varð fyrir þann 24.
október síðastliðinn. Bróðir minn
sem vinnur á tvískiptum vöktum
hjá opinberu fyrirtæki í Reykjavík
varð fyrir þeirri bitru reynslu að
vera handtekinn og sakaður um
að vera valdur að því að rispa og
skemma 19 bifreiðar í Teigunum
í Reykjavík.
Það eru að sjálfsögðu hárrétt
viðbrögð lögreglu að reyna að
hafa hendur í hári skemmdarvarga
sem ekki geta séð eigur borgar-
anna í friði, en hvemig að þessari
aðför að honum, saklausum, var
staðið er með ólíkindum. Mun ég
nú reyna að lýsa atburðarásinni.
Klukkan 21-.00 að kvöldi þann
24. október hættir bróðir minn á
vakt á vinnustað sínum og bíður
eftir strætisvagni sem ekur leið 2
niður að Hlemmi. Skömmu eftir
að vagninn lagði af stað fær bíl-
stjórinn beiðni frá lögreglu um að
stöðva vagninn. Inn í vagninn
koma 2 lögreglumenn og biðja
hann að koma með sér út í lög-
reglubíl. Hann veit ekki hvaðan á
sig stendur veðrið og spyr um
ástæðu. Engin ástæða er gefin upp
í strætisvagninum en hann beðinn
að fylgja þeim í lögreglubílinn,
sem hann gerir. Þegar út í lög-
reglubílinn er komið aka þeir af
stað og aka sem leið liggur niður
Til Velvakanda.
Jólin eru í nánd. Áhrifamesta og
eftirminnilegasta jólagjöf lands-
manna væri að fá Gísla Heimi Sig-
urðsson lækni heim. Það er þrá, sem
allir íslendingar bera fram af öllu
hjarta. En tíminn er naumur. Eins
og öllum er kunnugt er Gísli Heim-
ir læknir systursonur hins ástsæla
rithöfundar Guðmundar Hagalín
frá Lokinhömrum í Amarfirði.
Er það ekki yndisleg tilfinning
íslendingar, að framkvæma eitt-
hvað gott og nytsamt. Nú ættu all-
ir að búa sig undir framkvæmdir
og safna saman fé til greiðslu ferða-
kostnaðar tveggja íslenzkra áhrifa-
manna austur til íraks, og fá Gísla
lausan. Mín tillaga er sú, að dr.
í Teiga og þá fyrst er honum sagt
að hann sé grunaður um að vera
valdur að skemmdum á 19 bifreið-
um og sé það ætlun þeirra að sjón-
arvottar beri kennsl á sökudólginn,
þ.e. hann sjálfan. Hann segir að
hann hafí hvergi nærri þessum
verknaði komið enda að koma úr
vinnu.
Þegar niður í Teiga er komið
er honum sagt að stíga út úr bíln-
um og hann spurður hvar hnífur-
inn sé, sem hann hafi notað við
verknaðinn. Bróðir minn, sem var
með poka meðferðis, segist engan
hníf hafa enda ekki framið þessi
skemmdarverk. Þetta létu lögregl-
umennirnir sér ekki nægja og litu
í pokann en sáu lítið annað en 3
hefti af Úrval.
Að þessu loknu er ekið með
hann milli húsa og fólk sem annað-
hvort átti þessa bíla eða voru „svo-
kallaðir“ sjónarvottar beðnir að
staðfesta að þetta væri sá sem
skemmdunum olli. Einhveijir
sögðu að miðað við lýsingu gæti
þetta verið maðurinn. Að þessari
uppákomu lokinni er ekið með
hann til lögreglustöðvarinnar við
Hverfisgötu þar sem varðstjóri
tekur mynd af honum og síðan er
farið að kanna staðfestingu hans
á því að hann hafi verið í vinn-
unni þegar ofangreindir atburðir
áttu sér stað.
Yfirmaður hans og samstarfs-
maður staðfesta strax framburð
Gylfi Þ. Gíslason, fyrrv. ráðherra
og dr. Þorvaldur Garðar Kristjáns-
son fyrrv. forseti sameinaðs Alþing-
is verði góðfúslega beðnir að fara
þessa ferð. Þessir mætu menn hafa
svo lengi staðið í fylkingarbijósti
þjóðarinnar og verið meðal aðsóps-
mestu forystumanna. Dr. Gylfi og
dr. Þorvaldur Garðar eiga það sam-
eiginlegt að vera samheijar sann-
leikans, einarðir, hreinskilnir, góð-
gjarnir og stefnufastir, þvílíkur
traustleiki hvað sem fýrir kemur
og hvernig sem vindarnir blása.
Hlífum Gísla að þurfa að vera
öllu lengur frá eiginkonu, foreldrum
og börnum.
Helgi Falur Vigfússon
bróður míns um að hann hafi ver-
ið að vinna þegar skemmdarverkin
voru framin. Að þessu loknu og
þegar ljóst var að um hrapalleg
mistök var að ræða sagði varð-
stjóri að hann hlyti að skilja að-
stöðu lögreglunnar. Bróður mínum
var síðan ekið í lögreglubíl til síns
heima, og þeir lögreglumenn sem
óku með hann heim báðu hann
afsökunar. Nú kynni einhver að
halda að bróðir minn væri gamall
kunningi lögreglunnar og ætti
kannski ekki að kippa sér upp við
svona uppákomu. Én því fer fjarri.
Bróðir minn er á fertugsaldri og
hefur hreint sakavottorð og aldrei
komist í kast við lögin né gert
nokkuð á hlut eins einasta manns.
Enn aðrir kynnu að furða sig á
hæversku og hlédrægni bróður
míns að láta fara svona með sig.
En lífíð er nú einu sinni þannig
að það fer mismjúkum höndum
um okkur mannfólkið. Þannig varð
bróðir minn fyrir þeirri bitru
reynslu, að vera skorinn upp vegna
höfuðæxlis með þeim afleiðingum
að hann varð blindur á öðru auga
og lamaðist að nokkru á hendi og
fæti. Það er kannski nóg byrði að
bera, þó svo að ekki sé hann einn-
ig stimplaður glæpamaður af þeim
sem hann ferðast með daglega í
strætisvagni eða þeim sem „skoð-
uðu“ hann sem hugsanlegan
skemmdarvarg á Teigunum.
Það hlýtur að vera krafa hvers
einasta manns að farið sé með
mál hans með skynsamlegum
hætti. Að fara með mann strax á
þann stað sem verknaður er fram-
inn án þess að kanna fjarvistar-
sönnun né taka af honum skýrslu
á lögreglustöð hljóta að teljast
einkar .einkennileg vinnubrögð.
Ég og mín fjölskylda erum frið-
serhdarfólk sem viljum vinna með
lögreglu en ekki á móti. Við teljum
því nauðsynlegt að lögreglan vandi
vel til þeirra fjölmörgu verka sem
hún þarf að sinna og reyni að forð-
ast að atvik eins og þetta geti átt
sér stað.
Megi einhver draga lærdóm af
þessari raunasögu er tilganginum
náð.
Með lögum (og réttum vinnu-
brögðum) skal land byggja.
Magnús Gunnarsson
Fáum Gísla heim
Yíkveiji skrífar
Steingrímur Hermannsson, for-
sætisráðherra, sagði í samtali
við Morgunblaðið fyrir nokkrum
dögum, að þingmenn yrðu fangar
bankastjóranna um leið og þeir
væru komnir í bankaráð. Víkveiji
hallast að því, að það sé nokkuð til
í þessu hjá Steingrími.
Alþingismenn eru kjörnir trúnað-
armenn almennings. Á Alþingi eiga
þeir að starfa með hagsmuni hins
almenna borgara í huga. Þeir eru
kjörnir í ýmis konar nefndir og ráð
á vegum Alþingis og eiga þá auðvit-
að að vera eins konar varðhundar
almennings í þessum nefndum og
ráðum. Það er hins vegar býsna
algengt, að í þess stað verði þeir
talsmenn hagsmuna viðkomandi
stofnunar og það er einmitt það,
sem forsætisráðherra á við, þegar
hann talar um þingmenn sem fanga
bankastjóra. Þeir verða talsmenn
viðkomandi banka í stað þess að
vera gæzlumenn almannahags-
muna gagnvart bankanum.
Þetta er umhugsunarefni fyrir
þingmennina.
Hið sama á raunar við um þing-
menn, sem taka sæti í ríkis
stjórn. Almenna reglan er sú, að
þingmaður, eða utanþingsmaður,
sem sezt í ráðherrastól, verður
umsvifalaust talsmaður þess ráðu-
neytis og þess embættismannakerf-
is, sem þar er fyrir, sem hann tek-
ur að sér að stjóma. í stað þess
að koma inn í ráðuneytin, sem
gæzlumenn almannahagsmuna
verða þeir nánast umsvifalaust
málpípur embættismannakerfisins.
Það er hægt að telja á fíngrum
annarrar handar þá ráðherra á síð-
ustu árum, sem haga störfum sínum
á annan veg og þá liggja þeir yfir-
leitt undir gagnrýni frá embættis-
mönnum, sem hvísla því hér og
þar, að þessi ráðherra sé ómöguleg-
ur. Ef þeir hins vegar rækja vel það
hlutverk, að verða talsmenn ráðu-
neyta og embættismanna hljóta
þeir að launum jákvætt umtal í
embættismannakerfinu.
Þetta er umhugsunarefni fyrir
þá þingmenn, sem setjast í ráðherr-
astóla. Til hvers eru þeir kjörnir á
Alþingi og í ríkisstjórn?
Ifréttum Stöðvar 2 á laugardags-
kvöld um kjarasamninga gerð,
sagði fréttamaðurinn, að það hefði
verið eitthvað “ströggl“ áður en
samningar voru undirritaðir. Þetta
getur fréttamaður ekki verið þekkt-
ur fyrir.
xxx
*
ILesbók Morgunblaðsins sl. laug-
ardag var fullyrt, að ís lenzka
alfræðiorðabókin væri dýrasta bók
Islandssögunnar og er þá vafalaust
átt við þann kostnað, sem í hana
hefur verið lagður. Er þetta víst?
Hvað um þau ritverk, fyrr á öldum,
sem skráð voru á skinn? Hver skyldi
framleiðslukostnaður þeirra hafa
verið? Og hvað með Guðbrandsbibl-
íu? Hver skyidi framleiðslukostnað-
ur hennar hafa verið? Þeir, sem
hafa uppi fullyrðingar af þessu tagi
ættu að nægja að láta þær ná til
okkar samtíma eða jafnvel síðustu
ára.