Morgunblaðið - 01.12.1990, Qupperneq 48

....MORGUNBLAÐIÐ LÁUGARDAGUR I. DESEMBER 1990
Minning:
Sigurlína G. Guð-
mundsdóttir
Lúinn anda ég legg nú af,
lífínu ráði sá, sem gaf,
í sárum Jesú sætt inn vef,
sálu mína ég Guði gef. (H.P.)
Fallin er í valinn mikil og mæt
kona. Sigurlína Guðrún Guðmunds-
dóttir fæddist í Nesi 'í Nesi í
Grunnavík 9. desember 1901, dóttir
hjónanna Ketilríðar Veturliðadóttur
; og Guðmundar Teofílussonar. Eins
og títt var í þá daga var Línu, eins
og hún var ávallt kölluð, komið í
fóstur, þá aðeins tveggja ára gömul
til hjónanna Fertrams Gedionssonar
og Margrétar Magnúsdóttur í
Grunnavík. Þar dvelst hún þangað
, til er húsfreyjan lést. Var Lína þá
ellefu ára gömul. Fer hún þá ásamt
fóstra sínum Fertrami til Friðbjörns
Helgasonar og hans konu, Ragn-
heiðar Veturliðadóttur, í Grunnavík
og dvelur þar til fimmtán ára ald-
urs. Á þeim aldri drukknar faðir
hennar og hverfur hún þá til móður
sinnar að Hesteyri í Sléttuhreppi.
Reynist hún þar móður sinni ómet-
anlegur styrkur, því fyrir mjög
stórri fjölskyldu var að sjá. Nítján
ára að aldri ræður Líná sig síðan
sem vinnukonu hjá Þorbergi Jóns-
syni í Miðvík og konu hans, Oddnýju
Finnbogadóttur. Það reyndist afdri-
farík ákvörðun því þar á bæ kynnt-
ist hún mannsefni sínu, syni hjón-
anna, Sölva.
Sautján mánuðum síðar er Lína
leidd að altarinu, eða í október
1920. Stofnuðu þau síðan bú í Efri-
Miðvík. Þar fæddust þeim börnin
sex og eru þau nefnd hér í aldurs-
röð: Elstur er Guðmundur Fertram,
þá Guðrún Margrét, Karítas, Eirík-
ur Hafsteinn, Ásta Margrét og loks
Hilmar Rafn. Að auki ólu þau upp
son Karítasar, Sölva. Það var árið
1946 að ijölskyldan tekur sig upp
frá Efri-Miðvík og flytur búferlum
í Hnífsdal. Bjuggu þau þar í átta
ár. Þaðan lá leiðin síðan suður á
bóginn til Keflavíkur. Þar hefur
Lína búið æ síðan.
Hinn 11. september 1960 missir
hún Sölva mann sinn. Afkomendur
Línu og Sölva fylla nú brátt sjöunda
tuginn. Allt mannkosta og gjörvu-
legt fólk. Lína amma, eins og við
oft kölluðum hana, var engin venju-
leg amma. Hún var yndisleg kona.
Hörkudugleg svo af bar. Getum við
rétt gert okkur í hugarlund þá
hörku og þann dugnað sem til
þurfti að heyja lífsbaráttuna norður
á hjara veraldar við þau skilyrði sem
þá þekktust. Aldrei heyrðist hún
barma sér, heldur gekk að hveiju
verki sem sjálfgefnum hlut. Hann-
yrðir hennar gætu fyllt nokkra sýn-
ingarsali. Fátt var jafn notalegt og
að koma í fallegu íbúðina hennar á
ouuurgolunni og piggja rómuðu
pönnukökurnar og súkkulaði. Aldr-
ei var komið að tómum kofunum
hjá henni Línu ömmu.
Allt fram í andlátið var hún full-
komlega með á nótunum hvort held-
ur það sneri að fjölskyldu hennar
eða þjóðmálum. Állt þar til fyrir
fjórum árum bar hún þá gæfu að
geta ferðast vítt og breitt og naut
hún þess ríkulega. Var aðdáunar-
vert að fylgjast með áhuganum og
dugnaðinum við að komast á og
kynnast ólíkum stöðum. Þessar
ferðir gerðu henni virkilega gott.
Ekki var ætlunin með þessum
skrifum að gera á æviferli Línu
ömmu tæmandi skil, öllu heldur að
þakka af alhug þann tíma sem við
höfum fengið að eiga með henni,
konu síns tíma sem aldrei lagði
árar í bát heldur gekk ótrauð að
hveiju þvf verki sem að höndum
bar. Að leiðarlokum langar okkur
að þakka elsku ömmu okkar fyrir
allt það sem hún var okkur og allt
það sem hún gaf okkur. Minning
lionnor mnn liffl í Viiörfnm
ucimai iuuii « iijui vum vsiyzyCII
um ókomna tíð. Megi hún hvíla í
friði. Hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Kaja, Gerald, börn,
tengdabörn og barnabörn.
í dag kveðjum við Sigurlínu Guð-
mundsdóttur eða Línu ömmu eins
og hún var kölluð af bamabömun-
um. Henni kynntist ég fyrst vorið
1977 og sá að þarna var á ferðinni
dugmikil kona. Sigurlína kom mér
fyrir sjónir sem skemmtileg gömul
Kæri Jón, Dísa og fjölskylda.
Sárastur er missir ykkar. Guð styrki
ykkur á hryggðarstund. Við vottum
ykkur okkar innilegustu hluttekn-
ingu.
Sigga, Eyfi og börn
kona. Hún var mjög jákvæð mann-
eskja, enda átti hún því láni að
fagna að vera heilsuhraust mestan
hluta ævi sinnar. Það var gott að
koma til Línu ömmu, hún tók alltaf
vel á móti okkur. Hún hafði yndi
af bamabörnunum og langömmu-
börnunum sem vom orðin allmörg.
Allt árið vann hún meira og minna
við að föndra og búa til jólagjafir
handa fjölskydunni, þetta var stór
þáttur í lífi hennar síðustu árin.
Þegár fjölskyldan var saman-
komin á heimili Hilmars sonar
hennar eða í sumarbústaðnum var
hún gjarnan þar, því sambandið var
mikið og gott. Hún var amman í
fjölskyldunni sem sat álengdar og
pijónaði sokka og vettlinga á böm-
in. Hún lét ekki mikið yfir sér en
hugsaði oft meira en hún sagði.
Hún skipaði svo sannarlega sinn
sess í fjölskyldunni.
Sigurlína hafði gaman af því að
segja frá. Sérstaklega fannst mér
gaman að spjalla við hana um upp-
vaxtarár hennar. Hún var af þeirri
kynslóð sem muna má tímanna
tvenna, svo miklar breytingar hafa
orðið á þeim tæpu 90 ámm sem
hún lifði.
Þetta em aðeins nokkur kveðju-
orð við lok langrar ævi. Kynni okk-
ar vom kannski ekki svo löng en
eigi að síður góð.
Sofðu vært hinn siðsta blund
unz hinn dýri dagur ljómar
Drottins lúður þegar hljómar
nmS niiiCiu morgunstuna.
(V.Briem.)
María Magnúsdóttir
Eins og hindin sem þráir vatnslindir
þráir sál mín þig, ó Guð.
Sál mín þyrstir eftir Guði, hinum lifandi
Guði. Hvenær mun ég fá að koma
og birtast fyrir augliti Guðs.
(Sálm. 42:1-3.)
Staðreynd lífsins er sú að einn
daginn tekur það enda hjá okkur
öllum. Það hefur nú tekið enda hjá
henni Línu ömmu minni, en hún
hefði orðið 89 ára þann 9. desem-
ber næstkomandi.
Mig langar til að kveðja hana
með nokkmm orðum og þakka fyr-
ir margar góðar samvemstundir.
Lína amma, eins og við kölluðum
hana gjarnan, var alltaf stór þáttur
hjá fjölskyldu minni, þar sem hún
bjó hjá okkur fyrstu árin eftir að
afi dó. Hún var síðan eina og besta
bamapía okkar systkinanna. Þegar
ég fer yfír í huga mínum þær tilfínn-
ingar sem ég bar til ömmu minnar,
fyrir utan hversu vænt mér þótti
um hana, þá var ég mjög hreykin
af henni. Vinkonur mínar öfunduðu
mig af henni, því hún var svo hress
og skemmtileg og ég hugsaði oft
að ég ætlaði líka að verða svona
hress þegar ég eltist, fyrst og
fremst vegna þess að ég var nafna
hennar. Lína amma var gædd svo
sterkum og litríkum mannkostum.
Hún var framúrskarandi dugleg
kona, hress og lífsglöð og það var
alltaf svo spennandi. Það verður
t.d. mjög tómlegt heima hjá okkur
núna um jólin án hennar, því hún
var alltaf jafnspennt og við krakk-
arnir ef ekki spenntari fyrir jólun-
um. Þegar amma mætti á aðfanga-
dag fyrir kl. 6 í sínu fínasta pússi
ljómandi af gleði þá voru jólin byij-
uð hjá okkur. Oft gat hún ekki stað-
ist það að kíkja í pakkana heima
hjá sér, áður en hún kom og gekk
vel frá, þannig að enginn kæmist
að því.
Ámma vann á Keflavíkurflug-
velli til fjölda ára við ræstingu hjá
flughemum. Hún vann þar fulla
vinnu til 78 ára aldurs. Ein af
mínum bestu minningum vom þeg-
ar ég fékk að fara með henni í vinn-
una. Þá fékk ég að sofa heima hjá
henni og við þurftum að vakna eld-
snemma til að ná rútunni á völlinn.
Síðan var varla stoppað fyrr en í
lok dagsins. Öllum hermönnum þar
þótti mjög vænt um hana og köll-
uðu hana mömmu, en hún talaði
aldrei annað en íslensku við þá og
annað kom ekki til greina hjá henni.
Ef þeir skildu hana ekki þá var það
þeirra vandamál, en íslenskuna
skyjdi hún tala.
Ég heyrði ömmu aldrei kvarta
yfír neinu og hún hafði mikinn
metnað fyrir hönd bama sinna og
barnabama og hún þoldi aldrei neitt
annað en að við væmm öll dugleg
og samviskusöm. Þegar pabbi minn
sem var yngsti sonur hennar fór
fyrst að vinna lagði hún alla pen-
inga hans inn á banka og kenndi
honum þar með að fara vel með
þá. Besti vinur hans pabba leigði
herbergi í kjallaranum hjá ömmu
og var í fæði í nokkur ár. Þegar
L..---- ±_ ' i - -■ ■
. 10.1111 oiuan uruiuiaoist íet amma
hann hafa peningana sem hann
hafði borgað í fæði og húsaleigu.
Hún hafði lagt það allt inn á bók,
og fyrir þennan pening gat hann
keypt sér íbúð, þannig var amma,
útsjónarsöm og skynsöm.
Þegar amma varð 75 ára fóm
Kaja, elsta dóttir hennar, pabbi og
makar þeirra, með ömmu í útlands-
reisu til Þýskalands. Þetta átti að
verða fyrsta og síðasta ferð hennar
að við héldum því hún var orðin svo
fullorðin. Nei, viti menn, hún fór
einu sinni til tvisvar ár hvert til
útlanda næstu 10 árin. Hún ferðað-
ist oftast með eldri borgumm og
hafði mikið gaman af. Það var allt-
af skemmtilegt að heimsækja hana
þegar hún kom heim, hún hafði frá
svo mörgu að segja. Hún starfaði
mikið með eldri borgumm á Suður-
nesjum. Hún spilaði, föndraði,
saumaði og vann með leir. Hún gaf
okkur oftast heimatilbúnar jólagjaf-
ir. Henni féll aldrei verk úr hendi
og var framúrskarandi dugleg í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur. Aldur-
inn var henni aldrei nein hindmn.
Hún veiktist síðan í maí sl. og þeg-
ar hún var ekki á spítalanum, þá
bjó hún á heimili foreldra minna.
Amma var alltaf baráttukona og
húnJiáði harða baráttu í veikindum
sínum, en þegar hún fann að þetta
var að taka enda þá lagði hún líf
sitt í Guðs hendur og hann gaf
henni frið.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að snerta líf ömmu minnar
eins mikið og raun var. Minningin
um hana Línu ömmu mun ávallt
vera mér og mínum ljóslifandi í
huga og hjarta. Guð veri með böm-
um hennar og fjölskyldum þeirra á
þessari stundu og áframhaldandi.
Sigurlína G. Hilmarsdóttir
Ingveldur Jóns-
dottir -
Fædd 27. desember 1926
Dáin 25. nóvember 1990
Okkur langar til að minnast Ing-
veldar Jónsdóttur með nokkrum
orðum, en hún lést á heimili dóttur
sinnar þann 25. sl. eftir að hafa
háð langa og stranga baráttu vð
erfíðan sjúkdóm.
Ingveldur eða Inga eins og hún
var alltaf kölluð bjó á Skeggjastöð-
um í Garði ásamt Jóni Haraldssyni
eiginmanni sínum og Þórdísi dóttur
þeirra. Kynni okkar við Ingu og
fjölskyldu hófust fyrir nær fjörutíu
árum er við urðum nágrannar. Þó
svo að við flyttum úr Garðinum
fyrir nær 30 árum til Keflavíkur
varð aldrei vík á milli vina.
Inga var mörgum mannkostum
búin, raungóð og hjartahlý. Ávallt
stóð heimili þeirra Ingu og Jóns
okkur opið og ef eitthvað kom uppá
Minning
var alltaf hægt að leita öruggs vars
á Skeggjastöðum. Ófáir eru þeir
dagar og þær nætur sem krakkarn-
ir fengu að gista hjá Ingu. í minn-
ingunni er eins og Inga hafi átt
eitthvað í okkur krökkunum þrátt
fyrir að skyldleikinn hafi enginn
verið.
Inga var mjög myndarleg í hönd-
unum og á tímabili pijónaði hún föt
og seldi. Þetta voru aðallega bama-
föt en fyrir utan pijónaskapinn og
hefðbundin heimilisstörf var_ hún
umboðsmaður happdrættis SÍBS í
Garðinum. Á síðari árum var hún
starfsmaður á dvalarheimili aldr-
aðra í Garðinum.
Nú þegar við kveðjum Ingu er
okkur efst í huga þakklæti fyrir að
hafa átt hana fyrir vin. Það er gott
til þess að vita að nú er hún laus
allra þjáninga og komin á vit æðri
máttarvalda.
Ursúla L. Schaaber
geðlæknir - Miiming
Fædd 17. ágúst 1946
Dáin 27. nóvember 1990
Úrsúla L. Schaaber var vinkona
okkar allra í fjölskyldunni og við
gerðum margt saman. Við fórum
. til dæmis í ferðalög, á hestbak og
á skíði. Á sumrin komu svo Mikki
og Eva systir hennar og urðu þau
góðir vinir okkar.
Það _var alltaf gaman að heim-
sækja Úrsúlu. í stofunni biðu skálar
með sælgæti og á borðinu var allt
skreytt og fínt. Mér brá við að heyra
að hún væri á spítala. Núna síðustu
daga var eiginlega öll von úti. Svo
á þriðjudaginn kom fréttin. Úrsúla
var dáin. Síðan kom sorgin yfír að
nú væri hún horfín. Horfín inn í
heim sem við vitum ekkert um, en
við vitum að hún fékk eilífan frið.
Með þessum orðum ætla ég að
kveðja hana Úrsúlu. Guð veri með
fjölskyldu hennar.
Anna Georgsdóttir
Ef einhver deyr sem ég þekki
verð ég mjög leið og sorgmædd.
Úrsúla var alltaf mjög góð við mig
og gaf mér mikið. A sjö ára afmæl-
inu minu bakaði hún afmælisköku
handa mér. Hún leyfði mér oft á
bak á Stormi, sem var besti barna-
hesturinn hennar og hún leyfði okk-
ur líka að passa Maxí, hvolpinn
sinn. Nú er hún dáin og ég get
ekki oftar farið á hestbak með
henni. Það er Ieiðinlegt að hún sé
dáin.
Biiiing afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
I minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru tek-
in til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta til-
vitnanir í Ijóð, tvö erindi, eftir þekkt skáld, og skal þá höfundar
getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minning-
argreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.
Eva Georgsdóttir