Morgunblaðið - 07.12.1990, Qupperneq 56

56
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. DESEMBER 1990
Með
morgimkaffinu
Ef þér leiðist að ég lesi úr
blaðinu fyrir þig, lætur þú
mig vita, vina ...
Hæpinn inn-
flutningnr
Til Velvakanda.
Nú er mikið talað um hugsanlega
aðild íslendinga að Evrópubanda-
laginu og í tengslum við þá umræðu
hefur áhugi orðið almennari á
fijálsum innflutningi landbúnaðar-
vara. Slíkur innflutningur myndi
að sjálfsögðu lækka verð á landbún-
aðarvörum hér á landi en er ekki
líka hætta á að hann myndi valda
stórfeldu atvinnuleysi?
Eins og ástatt er búum við íslend-
ingar óneitanlega við nokkuð at-
vinnuleysi ogjafnvel þó af byggingu
nýs álvers yrði myndi slíkt verkefni
aðeins draga úr atvinnuleysi tíma-
bundið. Yrði stór hluti landbúnaðr-
vara fluttur inn myndu ekki aðeins
bændur flosna upp heldur yrði fólk-
ið sem vinnur að úrvinnslu landbún-
aðarvara einnig atvinnulaust. Þeir
sem reka áróður fyrir slíkum inn-
flutningi ættu að benda á hvernig
útvega ætti þessu fólki og að sjálf-
sögðu þeim sem nú eru bændur ný
störf. Hræddur er ég um að þessi
innflutningur myndi reynast þjóð-
inni dýr þegar dæmið væri reiknað
til enda.
Gunnar
Ódrengileg-
ar sparnaðar-
aðgerðir
Þetta er opið bréf til heilbrigðis-
málaráðherra, herra Guðmundar
Bjarnasonar. í pésa, sem gefinn er
út af Tryggingastofnun ríkisins í
september 1988, segir að ellilífeyrir
sé óháður öðrum tekjum. Nú hef ég
verið sjúklingur í hálft ár, hef aðeins
12.000 króna lífeyri frá Reykjavíkur-
borg en hef verið svift ellilífeyri mín-
um. Hvernig getur staðið á því?
Þú virðist ætla að spara fyrir ríkið
og spamaður er virðingarverður ef
ekki er kastað krónunni en hirtur
er einseyringurinn. Hvar byrjið þið á
að spara? Einfaldasta leiðin var að
spara á því að ráðast á aumingjana
á elliheimilunum og alla þá er þurfa
á læknisþjónustu að halda. Ekki nóg
með það heldur skulu allir þeir er á
meðulum þurfa að halda aðeins nota
þau ódýrustu og um leið lélegustu.
Svona menn eins og þú og aðstoðar-
maður þinn hefðuð ekki verið hátt
skrifaðir í minni sveit. Eitt er víst,
að ekki mun ég kjósa svona menn á
þing-
HOGNI HREKKVISI
. . .NOK-KOP H/ANDLAGlWkl."
Víkveiji skrifar
Alþýðublaðið er hætt að vera
dagblað í hverfi Víkveija. A
virkum dögum er Morgunblaðið
ævinlega komið til hans stund-
víslega klukkan sjö, Þjóðviljinn og
Tíminn um svipað leyti - en Alþýðu-
blaðið kemur með póstinum klukk-
an eitt, um það leyti sem Víkvetji
er að fara til vinnu sinnar eftir
hádegismatinn. Virkir dagar eru þó
hátíð, af því að á laugardögum
kemur ekkert Alþýðublað. Laugar-
dagsblaðið kemur með póstinum á
mánudögum! Það fæst greinilega
enginn blaðberi fyrir Alþýðublaðið
í þessu borgarhverfi lengur.
Víkveiji hélt að það hlyti að vera
auðveldara að fá fólk til að bera
út Alþýðublaðið en önnur blöð -
taskan er svo miklu léttari.
XXX
Mikið hefur verið rætt og ritað
undanfarin ár um umhverfis-
vernd (eða vistvernd, eins og
Víkveiji sá það nýlega nefnt). Áróð-
urinn fyrir betra umhverfi virðist
vera farinn að bera árangur, eins
og til dæmis má sjá á því að eftir-
spurn eftir umhverfishollum vörum
hefur aukizt verulega. Víkveiji er
þó þeirrar skoðunár að íslendingar
eigi margt ólært í umgengni um
land sitt, til dæmis það að fleygja
ekki rusli um bæ og sveit. Það er
oft engu líkara en að vera kominn
til Harlem í New York eða einhvers
annars subbuhverfís í útlendri stór-
borg, þegar gengið er um Austur-
stræti og Lækjartorg á laugardags-
eða sunnudagsmorgni.
xxx
Lítið dæmi um hið gagnstæða
blasti þó við Víkveija þegar
hann stóð upp frá tölvunni sinni
einn daginn og leit út um stofu-
gluggann. Á götunni fyrir utan
gengu tvær litlar stúlkur, önnur
líkast til fimm eða sex ára, hin ári
eða tveimur eldri ef marka mátti
af stærðarmuninum. Yngri hnátan
hafði keypt sér súkkulaði og fleygði
bréfinu kæruleysislega á götuna á
göngu sinni. Sú eldri stanzaði og
kallaði á eftir hinni: Heyrðu, svona
gerir maður ekki! Hin svaraði því
engu. Eldri stúlkan kallaði aftur:
Hefurðu ekki heyrt að við eigum
að ganga vel um landið okkar? Sú
styttri lét sér enn fátt um finnast.
Þú kemst sko ekki upp með þetta,
argaði sú eldri og fyrr en varði var
hún farin að lúskra ærlega á stöllu
sinni, sem hrein eins og stunginn
grís, þar til hún lét undan og hirti
upp sælgætisbréfið. Áróðurinn virð-
ist hafa komizt til skila hjá þeirri
eldri, og vonandi Iærði hin sína lexíu
og þarf næst ekki barsmíðar til að
hún gæti að því hvar hún fleygir
frá sér rusli.