Morgunblaðið - 08.12.1990, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 1990
51
skrautvagn, prýddi hann með ij'all-
konu í skautbúningi, stúlkum í upp-
hlut. og peysufötum.
Á „International House“ (Alþjóð-
lega húsinu) í New York setti hann
á svið leikþátt í baðstofustíl, kynnti
þar íslenskar stúlkur sem spiluðu
þjóðleg lög á fiðlu. í lokin fékk
hann — eins og hans var vani —
áhorfendur til að taka þátt í þjóð-
dansi. ísienskir þjóðdansar voru
meira en einungis áhugamál hjá
Gulla, hann sviðsetti fagmannlega
þjóðdansa fyrir þori-ablót og aðrar
stórhátíðar- haldnar á vegum skand-
inavískra félagasamtaka.
Gulli var sannkallaður jólasveinn
og sýndi það á margan hátt. Hann
hélt jólaboð á heimili sínu, þar sem
hann kynnti vinum siði og hætti
íslenskra jólahefða. Hann bjó til
jólapoka, músastiga og möndlu-
graut handa gestum. Hann fékkst
ekki til að fara í rauðan búning
eins og tíðkast hér, heldur kaus
hann að pijóna sína eigin skotthúfu
og klæðast sauðskinnsskóm frá
heimasveit sinni og tók sér nöfn
eins og Giljagaur og Kertasníkir. Á
jólaskemmtunum og öðrum sam-
komum íslendinga gladdi hann
bæði börn og fullorðna með söng
og leikaraskap. Eins og á sautjánda
júní þegar hann klæddist sem Grýla
og elti krakkana við mikla kátínu.
Fjölmargir vinir Guðlaugs í New
York munu koma saman föstudag-
inn 7. desember í Central Park til
að minnast hans með kertaljósum.
Okkur verður hugsað til foreldra
og systkina hans þessa stund og
sendum þeim innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hólmfríður Steingrímsdóttir,
Venný Marteinsdóttir,
Benný Hannesdóttir.
Mér er sérlega minnisstætt á
þessari stundu loforð sem Gulli,
Guðlaugur Einarsson, gaf mér, sem
jafnframt er eina loforðið sem hann
ekki efndi. Hann lofaði mér því að
verða leiðinlegt gamalmenni. Gulli
var aldrei leiðinlegur og einhver
æðri máttarvöld réðu því að hann
varð ekki gamall. Þetta var í byrjun
ársins 1988, en þá var Gulli nýflutt-
ur heim eftir langa útivist í New
York. Ég var í stuttri heimsókn hér
heima og hitti á Gulla þar sem
hann lá fárveikur á sjúkrahúsi.
Nokkrum dögum seinna var hann
kominn á ról og leit framtíðina
björtum augum; það þyrfti enginn
að hafa áhyggjur af heilsufari hans.
Leiðir okkar Gulla lágu fyrst
saman í þeirri ágætu borg; New
York, í einum af mörgum Islend-
ingafögnuðum sem þar voru haldn-
ir. Við komumst fljótt að því að við
áttum mörg sameiginleg áhugamál,
og eitt þeirra voru gömlu dansarn-
ir. Enda fór svo á næsta þorra-
blóti, að ég sleppti vart hendinni
af Gulla, svo vel skemmtum við
okkur í dansinum. Ég varð þó að
láta undan stöku sinnum, því þær
voru fleiri sem vildu dansa við
Gulla. Hefði þetta verið á þeim
tímum sem danskort tíðkuðust,
hefði danskortið hans Gulla verið
fullbókað langt fram á næsta dag.
Við Gulli urðum fljótt gó'ðir vinir
og þau voru ófá kvöldin sem við
eyddum saman og ræddum um allt
sem okkur lá á hjarta. Trúmál bar
oft á góma, enda var Gulli trúaður
mjög. Gulli hafði lesið mikið um
trúarbrögð og var vel að sér í þeim
efnum. Hann hafði barnatrúna að
leiðarljósi, en trúði einnig á ýmsar
kenningar úr öðrum trúarbrögðum.
Gulli var alltaf hrókur alls fagn-
aðar. Hann starfaði mikið fyrir ís-
lendingafélagið í New York og
sjaldan gerðist nokkuð markvert á
meðal Islendinganna þar án þess
að Gulli kæmi eitthvað við sögu.
Hann var líka ómissandi í veislur
og mun mér seint líða úr minni
afmælisdagurinn minn árið 1987
þegar Gulli mætti með pönnuköku-
pönnuna og bakaði pönnukökur of-
an í alla gestina.
En nú er Gulli vinur minn allur,
og eftir sitja minningarnar einar.
Þó kynni okkar hafi ekki verið nema
í nokkur ár er ég þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast honum.
Hann átti fáa sína líka. Fjölskyldu
hans og vinum votta ég mína inni-
legustu samúð.
Jóhanna Tómasdóttir
Það var á þorrablóti í New York
fyrir fjórum árum. Allur matur kom
að heiman en „skemmtiatriðin"
minntu lítt á íslensk þorrablót. Þá
geystist allt í einu ungur maður, á
sauðskinnsskóm með heimapijón-
aða skotthúfu á höfði, inn á sviðið
og var með heilan „þjóðdansaflokk"
með sér. Mér fannst samkoman fá
á sig annan blæ. „Hver er þetta?“
hvíslaði ég sem vai' nýkomin og
þekkti fáa í íslendingasamfélaginu
og var svarað um hæl: „Þetta er
hann Gulli.“
Gulli var sannkallaður heims-
borgari og átti jafn vel heima á
suðskinnsskóm í New York og á
blankskóm á gömlu dönsunum á
Borginni. Hann vildi aldrei fara í
stjórn íslendingafélagsins en var
samt aðal driffjöðrin í því árum
saman. Hann lék m.a. Grýlu ájóla-
balli og sá yfirleitt um þjóðlegu
hliðina á öllum samkomum félags-
ins.
Gulli var hrókur alls fagnaðar
og seint gleymist Íslendingapartýið
þegar hann lék — og söng — þætti
úr útvarpsdagskrá gömlu góðu guf-
unnar meðan hægt var að stilla
klukkuna eftir „föstum liðum eins
og venjulega“. Við endurupplifðum
óskalög sjúklinga með „Ömmubæn"
og öðrum góðum lögum sem heyr-
ast nú allt of sjaldan. Þar komu
hæfileikar hans vel í ljós.
Gulli var listamaður af guðs náð.
Hann var dansari og hann'-orti ljóð.
Hann var góður félagi og vinur.
Gulli fór ekki troðnar slóðir í lífi
sínu en hann var sjálfum sér sam-
kvæmur og lifði því lífi sem hann
kaus sér.
Aðstandendum hans og vinum,
nær og íjær, votta ég samúð mína.
Ragnhildur Vigfúsdóttir
Valdimar Hann-
esson — Minning
Okkur langar til að minnast
frænda okkar, Valdimars Hannes-
sonar, fæddur 30. september 1908,
sem jarðsettur var í kyrrþey í
Garðakirkju 5. september síðastlið-
inn. Valli frændi skipar ákveðinn
sess í bernskuminningum okkar, en
hann bjó í Sólgarði á Garðaholti við
hliðina á skógræktarlandi foreldra
okkar.
Það eru margar minningar sem
koma upp í hugann við andlát
Valla. Spennandi var að fylgja
pabba þegar hann fór með gömul
dagblöð til hans, að fá að koma inn
í skrýtna húsið þar sem ægði sam-
an alls konar dóti. Ekki minnkaði
það eftirvæntinguna að eiga von á
kandísmola og dúkkulísum af
gömlu haframjölspökkunum.
Á haustin var freistandi að laum-
ast yfir girðinguna til Valla og
gæða sér á rifsbeijum. Ef við vorum
staðin að verki fengum við ekki
skömm í hattinn heldur gulrót eða
hann leiddi huga okkar að dýralíf-
inu í kringum okkur, t.d. fuglunum
og brunnklukkunum í pollunum.
Það var gott að eiga Valla að
þegar við bjuggum til bú milli klapp-
anna. Hann átti ógrynni af gömlum
búsáhöldum, vigtum og pönnum að
ógleymdum gömlum málningardoll-
um. Var hann ötull við að tína í
okkur dótið.
Trén uxu og við með. Ferðunum
yfir girðinguna til Valla fækkaði.
Það var samt alltaf notaleg tilhugs-
un að vita af honum á holtinu, þar
sem hann lifði við frumstæð skil-
yrði án þeirra lífsgæða sem þykja
svo ómissandi.
Við þökkum Valla fyrir sam-
fylgdina. Garðaholt verður ekki það
sama án hans. Blessuð sé minning
hans.
Bjarney Sigurðardóttir,
Hólmfriður Sigurðardóttir
og Jóhann Sigurðsson.
mýtt símanúmer
PRENT MYNDAGERÐAR'.
(MYNDANAÓT)
69103
I
Undan illgresinu er hörkusperinandi og leyndar-
dómsfull bók fyrir böm og unglinga. Guðrún
Helgadóttir segir hér sögu sveipaða mögnuðum
dularblæ af nærfæmi, hárfínni kímni
og mannlegri hlýju.
Hún nær meistaralega til lesenda sinna á öllum
aldri, því hún töfrar einatt fram þá
ævintýraheima sem koma
okkur öllum við.
IÐUNN
Núna heitir hann bara Pétur er undur ljúf og falleg
bók fyrir yngstu bömin eftir Guðrúnu
Helgadóttur sem hér segir söguna af honum Pétri.
Hann lenti í svolitlum vandræðum þegar hann einu
sinni sem oftar fór að gefa öndunum á tjörninni.
Þær litu ekki við brauðinu hans. En hvað
gerir Pétur þá? Litla leyndarmálið hans Péturs
verður að ævintýri sem bömin
vilja heyra aftur og aftur.
VANDAÐAR BÆKUR
♦ í 45 ÁR ♦
Guðrún Helgadóttir