Morgunblaðið - 15.12.1990, Blaðsíða 72

72
MÖRGUNBLAÐIÐ LAUGARDÁGUR 15. DESEMBER 1990
Minning:
Halldór Jóhanns-
son bifreiðastjóri
Fæddur 7. nóvember 1918
Dáinn 5. desember 1990
Eg kveð elsku Dóra og þakka
fyrir allar stundirnar sem ég átti í
návist hans. Og fyrir hve hann var
mér góður eins og öllum þeim sem
hann átti einhver skipti við. Hann
var lítillátur, hógvær og gerði ekki
á hiut neins manns.
Ég var svo heppin sem lítil stelpa
að dvelja á Sólvallagötu 36 (Höfn).
Var ég jafnt uppi hjá Dóra og Auði
sem niðri hjá afa og ömmu, með
dóttur þeirra, Gunnu, jafnöldru
minni og frænku. Dóri var mér þá
sem góður faðir og gerði sér far
um að gleðja okkur.
Hann lagði sig líka fram ásamt
konu sinni Auði að skapa fallegt
heimili. Það tókst svo vel að allir
sem inn komu dáðust að heimilinu.
Efida sannaðist á lífsstíl þeirra, að
heima er best.
Síðustu mánuðina þegar sýnt var
hvert stefndi, stóð hann sem klett-
ur. Aldrei æðruorð. Allt var í lagi.
Taka hverju sem að höndum bar
með jafnaðargeði.
Bið ég Guð að styrkja Auði,
Gunnu og fjölskyldu. Minningin um
góðan mann mun hlýja okkur öllum
sem þekktum Dóra. Friður sé með
honum.
Ella Rúna
Þegar mér barst dánarfregn
mágs míns, Halldórs Jóhannssonar,
eða Dóra eins og hann var oftast
kallaður, reikaði hugur minn aftur
til þeirra tíma er foreldrar mínir
voru nýfluttir til Keflavíkur. Við
bjuggum þá í Keflvíkingsbraggan-
um, eins og hann var kallaður, á
meðan verið var að byggja tilvon-
andi heimili okkar við Sólvallagöt-
una.
Efst er mér í minni sá dagur er
farið var með mig til ömmu suður
í Hafnir því þá var að koma í heim-
inn barn þeirra Auðar og Dóra.
Þetta varð þeirra eina barn og var
það skýrt Guðrún Þóra eftir foreldr-
um okkar Auðar. Á milli okkar
Gunnu eru aðeins fimm ár og hef
ég ávallt litið á hana sem systur
mína.
Ekki fór hjá því að ég kynntist
Dóra náið því við bjuggum í sama
húsi á mínum uppvaxtar- og ungl-
ingsárum. Auður, Dóri og foreldrar
mínir byggðu saman tvíbýlishús við
Sólvallagötu 36 sem þau kölluðu
Höfn. Því var það oft sem við í
húsinu svo köiluð í Höfn.
Ekki get ég skilið við Sólvallagöt-
una að ekki sé minnst á hina miklu
snyrtimennsku sem einkenndi
heimili þeirra Auðar og Dóra bæði
utanhúss sem innan enda voru þ'au
bæði samtaka í að hafa umhverfið
í kringum sig sem snyrtilegast.
Kynni mín af Dóra á mínum
uppvaxtarárum voru mjög góð enda
var hann mikið prúðmenni. Mér er
vel í minni þegar ég fékk að sitja
í vörubílnum hjá honum er hann
var að vinna við keyrslu efnis úr
Stapafelli í akkorðskeyrslu. Það
fannst mér spennandi.
Hin síðari ár hafði Dóri unnið
hjá varnarliðinu á Keflavíkurflug-
velli við keyrslu eða þar til hann
fékk þann sjúkdóm er leiddi til
dauða á aðeins fjórum mánuðum.
Þetta voru erfiðir tímar fyrir Auði
og fjölskyldu hennar, en á þessum
erfiðu tímum stóð Dóri sig fádæma
vel og æðruleysi hans var mikið.
Held ég að það hafí hjálpað honum
mikið hversu trúaðuf hann var.
En nú er mágur minn allur, að-
eins ári eftir að móðir okkar systk-
inanna dó, og vil ég þakka honum
fyrir allt það góða sem hann hefur
verið mér í gegnum tíðina.
Martin Bax fulltrúi Evrópusamtaka hjálparstofnana kirkna ræddi
meðal annars við herra Ólaf Skúlason biskup er hann heimsótti Is-
land nýlega.
Martin Bax framkvæmdastjóri Evrópu-
samtaka hjálparstofnana kirkna;
Þörf markvissara sam-
starfs hjálparstofnana
FRAMKVÆMDASTJÓRI Sam-
taka hjálparstofnana kirkna i
Evrópu, Martin Bax, sótti Island
heim nýlega til að kynna sér starf
Hjálparstofnunar kirkjunnar og
kynna samtökin. Þessi samtök
voru stofnuð á síðasta ári í því
skyni að auka samstarf hjálpar-
stofnana en aðilar eru 11 hjálpar-
stofnanir mótmælendakirkna.
Auk þess að ræða við forráða-
menn Hjálparstofnunar ræddi
Martin Bax við fulltrúa kirkjunn-
ar og utanríkisráðuneytisins.
— Markmið samtakanna er að
gera samstarf þessara hjálparstofn-
ana árangursríkara og markvissara
og vera viðbúin nýjum aðstæðum
með þeim breytingum sem eru að
yerða I Evrópu, sagði Martin Bax í
spjalli við Morgunblaðið. — Sam-
starfið getur til dæmis verið með
þvi móti að þegar verkefni í þróun-
arlöndunum eru til skoðunar séu
ekki sendir fulltrúar frá mörgum
stofnunum til að heimsækja sömu
staðina og skrifa sömu skýrslur
heldur að menn hafi samstarf og
einn aðili kanni aðstæður fyrir fleiri.
Af öðru samstarfi má nefna að
hjálparstofnanir í þeim löndum sem
aðild eiga að Evrópubandalaginu
sækja þangað talsvert fjármagn til
verkefna sinna. Það er áríðandi að
fylgjast vel með málefnum sem þar
eru til umræðu því ákvarðanir EB
geta haft margs konar áhrif til
dæmis á samskipti við þróunarlönd.
Varðandi breytingarnar í Evrópu
sagði Martin Bax augljóst að ýmis
ný verkefni kæmu til kasta hjálpar-
stofnana til dæmis í löndum
Austur-Evrópu. Skrifstofa samtak-
anna er í Brussel og auk Bax starf-
ar þar einn ritari.
Megi góður Guð styrkja Auði og
fjölskyldu hennar á þessum erfiðu
tímum. Blessuð sé minning hans.
Guðmundur Kr. Þórðarson
Mig langar að minnast tengda-
föður míns, Halldórs Jóhannssonar
bifreiðastjóra, nokkrum fátækleg-
um orðum, en hann lést aðfaranótt
5. desember sl. eftir stutta sjúkra-
húslegu.
Halldór fæddist 7. nóvember árið
1918 á Snæfokstöðum í Grímsnesi,
sonur hjónanna Jóhanns Ingvason-
ar og Kristínar Guðmundsdóttur.
Halldór var yngstur fjögurra
bræðra. Elstur er Guðmundur,
kvæntur Halldóru Guðmundsdótt-
ur, og eru þau búsett I Reykjavík,
Ingi Þór, kvæntur Sigríði Jóhanns-
dóttur sem búa í Keflavík, og Finn-
bogi, en hann lést ungur að árum
árið 1934.
Þegar Halldór var um tveggja
ára ákváðu foreldrar hans að
bregða búi, og fluttu með alla fjöl-
skylduna til Keflavíkur, sem varð
síðan hans framtíðarheimili.
Jóhann, faðir Halldórs, varð odd-
viti eftir að þau fluttu til Keflavík-
ur. Hann var ritfær maður með
afbrigðum og samdi fjölda ljóða,
bæði trúarleg og einnig til ættjarð-
arinnar, en hann var ungmennafé-
lagsmaður frá því hann bjó í
Grímsnesinu. Snemma árs árið
1931 þurfti hann að bregða sér til
Reykjavíkur. Hann átti ekki aftur-
kvæmt úr þeirri ferð, þar sem hann
drukknaði er bátur sá sem flytja
átti hann til Keflavíkur fórst. Mik-
ill hefur verið sá missir fyrir móður
með fjóra unga drengi, en hún háði
lífsbaráttuna með hjálp drengjanna
af miklu harðfylgi, og stundaði
lengi verslunarstörf í Keflavík, eða
allt til þess að hún veiktist, þá orð-
in nokkuð öldruð, og lést árið 1978.
Halldór hóf ungur að starfa sem
bifreiðastjóri, og ók vörubílnum fyr-
ir ýmsa aðila, og eignaðist síðan
sinn eigin vörubíl sem hann átti
lengi. Síðan lá leiðin til Sérleyfisbif-
reiða Keflavíkur, þar sem hann ók
fólksflutningabílum, aðallega á milli
Keflavíkur og Reykjavíkur. Síðast-
liðin tuttugu og sex ár ók hann
bifreiðum fyrir varnarliðið á
Keflavíkurflugvelli, eða allt þar til
hann kenndi sér þess meins sem
dró hann til dauða á aðeins fjórum
mánuðum.
Árið 1946 kynntist Halldór Auði
Þórðardóttur, dóttur hjónanna
Þórðar Guðmundssonar og Guðúnar
Magnúsdóttur, sem þá bjuggu í
Höfnum. Auður og Halldór giftu
sig nokkru slðar. Móðir Auðar lést
fyrir rétt rúmu ári.
Jósafat Sigurðs-
son -Minning
Fæddur 14. september 1902
Dáinn 10. desember 1990
í dag, laugardaginn 15. desem-
ber, verður afi okkar Jósafat Sig-
fússon borinn til grafar á Sauðár-
króki. Okkur langar að þakka hon-
um fyrir samfylgdina og minnast
hans með fáeinum orðum.
Afi var einstaklega barngóður
og þess fengum við systkinin að
njóta í uppvexti okkar. Skólaganga
okkar hófst í Afaskóla þar sem við
lærðum að þekkja stafina. í þeim
skóla voru agavandamál óþekkt
fyrirbrigði. Kennarinn átti aftur á
móti til að bjóða nemendum sínum
í sjómann eða hrút og taka þá í
bóndabeygju og spyija: „Hvað get-
ur þú nú?“ Afi kenndi okkur líka
öllum að spila a spil. Hann hafði
alltaf tíma fyrir Ólsen Ólsen eða
Svarta-Pétur og á jólum var stund-
um spilað púkk upp á eldspýtur.
Það voru ófáar veiðiferðir farnar
niður á Kamb og oft fór hann með
okkur á skauta en okkur þótti afi
ofsalega flinkur á skautum. Það var
gaman að eiga afa sem kunni að
pijóna og vaskaði upp og gaf smá-
börnum kaffi og mola.
Sjálfsagt muna margir gamlir
Króksarar eftir Jósa á reiðhjólinu
með svarta nestisboxið á leiðinni
út á eyri. Og við munum öll eftir
að hafa fengið að hjóla undir stöng
á þessu stóra hjóli og erum stolt
af því að eigandi þess var afi okkar.
Því miður fá fæst börn (dag tíma
og tækifæri til þess að kynnast
öfum sínum og ömmum með sama
hætti og við fengum á Króknum í
gamla daga. Því hefðum við ekki
viljað missa af.
Við kveðjum elskulegan afa okk-
ar hinsta sinni, en óskum ömmu
okkar Jónönnu alls hins besta.
Dolla, Sllla, Gummi
og Sigþór.
í dag verður jarðsettur frá Sauð-
árkrókskirkju tengdafaðir minn
Jósafat Sigfússon. Hann var fædd-
ur á Grófargili í Seyluhreppi þann
14. september 1902, næstelstur
átta barna þeirra hjónanna Jónínu
Jósafatsdóttur og Sigfúsar Hans-
sonar sem þar bjuggu þá en fluttu
sama ár að Kjartansstöðum, en þar
bjuggu þau í eitt ár, þaðan fluttu
þau að Ytri-Brekkum og voru þar
til 1918 er þau fóru að Hofi á
Höfðaströnd en árið 1921 flytjaþau
að Gröf á Höfðaströnd, þar bjuggu
þau til ársins 1941 en Jónína andað-
ist það ár. Sigfús var áfram í Gröf
þar til hann andaðist árið 1946.
Árið 1929 kvæntist Jósafat eftir-
lifandi konu sinni Jónönnu Jóns-
dóttur frá Staðarbjörgum í Hofsósi,
og voru þau sín fyrstu búskaparár
í Gröf en fluttu í Hofsós árið 1934.
Þau höfðu þá reist sér hús sem þau
nefndu Sæland og bjuggu í því all-
an sinn búskap í Hofsósi.
Þau eignuðust 4 börn. Elstur er
Bragi Þór f. 1930, Guðrún Jónína
f. 1932, Jón Rögnvaldur f. 1936
og Ingibjörg Gunnhildur f. 1940.
í Hofsósi var Jósafat lengst af
við sjóróðra en vann jafnframt
ýfnsa aðra vinnu. Árið 1947 fluttu
þau svo til Sauðárkróks þar sem
hann vann við byggingavinnu og
síðar við fiskvinnslu, og ég minnist
hans þegar hann var að fara á
milli á hjólinu sínu með nestiskass-
ann á stýrinu en hann hjólaði alltaf
til og frá vinnu.
Fljótlega eftir að þau hjón fluttu
til Sauðárkróks byggðu þau sér hús
á Hólavegi 14 og bjuggu þar þang-
að til þau fóru á Dvalarheimli aldr-
aðra á Sauðárkróki fyrir fáum
árum.
Heimili þeirra á Hólaveginum var
mikið snyrti- og þrifnaðarheimili
enda þau samhent í þeim efnum.
Eg kynntist Jósafat fyrst fyrir
tæpum 36 árum er ég kom inn á
heimilið sem tilvonandi tengdadótt-
ir, þá mætti mér strax þessi glað-
væra hlýja sem einkenndi alla hans
framkomu en hann var sannkallað
ljúfmenni sem ekki var hægt annað
en þykja vænt um.
Jósafat var einstaklega barngóð-
ur maður og hafði ánægju af að
Fljótlega eftir að þau kynntust
hófu þau að reisa hús í félagi við
foreldra Auðar, og kölluðu húsið
Höfn, og hafa þau búið þar ætíð
síðan.
Auður og Halldór eignuðust eitt
barn, Guðrúnu Þóru, sem fæddist
24. nóvember árið 1947.
Kynni mín af Halldóri hófust er
ég kynntist Guðrúnu dóttur þeirra
fyrir um þrettán árum sem leiddi
til hjónabands okkar Guðrúnar.
Hjónaband þeirra Halldórs og
Auðar var ástríkt og kærleiksríkt,
og voru þau alla tíð sem eitt. Þau
höfðu búið sér fallegt heimili sem
einkenndist af hlýleika og snyrti-
mennsku.
Halldór var einstakur maður.
Göfugt hjarta, ósérhlífni og hjálp-
semi, ásamt trúmennsku voru hans
einkenni. í Heilagri ritningu stend-
ur: Allt það sem þér viljið að aðrir
gjöri yður, það skuluð þér og þeim
gjöra. Þannig var Halldór. Skyldu-
rækni og samviskusemi voru honum
í blóð borin. Guðrún Þóra, dóttir
hans og afabörnin tvö, Halldór Már
og Þorsteinn Jóhann, voru honum
afar kær. Halldór var mjög trúaður
maður og sótti mikið kirkju. Þeir
sem þekktu Halldór geyma í hjört-
um sínum minningu um góðan og
mætan mann.
Nú, þegar dauðinn, hinn óumflýj-
anlegi þáttur lífsins, kveður dyra,
er söknuðurinn sár. En vissan um
ódauðleika sálarinnar er huggun
harmi gegn. Hinn hæsti hefur kall-
að til sín hreina sál til æðri verk-
efna.
Hér skal tækifærið notað og
hjúkrunarfólki krabbameinsdeildar
Landspítalans þökkuð þeirra alúð
og kostgæfni.
Drottinn blessi minningu hans.
Þorsteinn Þorsteinsson
umgangast börn, enda kunnu
barnabömin hans vel a meta það,
alltaf var jafn gaman þegar afi kom
í heimsókn, hann var svo kátur og
spaugaði við þau og átti gjarnan
mola í vasanum til að stinga upp í
þau.
Hann kenndi bömunum okkar
að lesa og það var gaman að fara
í Afaskóla eins og það var kallað
enda var gjarnan spilað svolítið
þegar lestrarkennslunni var lokið,
en hann var ólatur að spila við
krakkana.
Otaldir eru þeir sokkar og vettl-
ingar sem hann pijónaði á litla
fætur og hendur en hann sat oftast
með pijónana eftir að vinnu lauk á
daginn. Þó var vinnudagurinn oft
langur en hann var vinnusamur
maður trúr og tryggur í öllu sínu
starfi og lífi.
Á síðustu árum hrakaði heilsu
hans mikið en hann naut góðrar
umönnunar starfsfólks Dvalarheim-
ilisins, fyrir það viljum við öll þakka.
Tengdafaðir minn kveður nú
þennan heim í dimmasta skamm-
deginu, en eins og ljós jólanna lýsa
upp skammdegið trúi ég því að ljós-
ið eilífa lýsi upp tilveru hans nú.
Á þessari hinstu kveðjustund vil
ég þakka honum fyrir öll hans
gæði við mig, börnin mín og okkur
öll.
Tengdamóður minni bið ég bless-
unar Guðs.
Maria Guðmundsdóttir