Morgunblaðið - 21.02.1991, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. FEBRÚAR 1991
37
(
Minning:
Samúel Björnsson
Fæddur 21. febrúar 1916
Dáinn 14. febrúar 1991
Með nokkrum fátæklegum orð-
um langar okkur systkinin að minn-
ast afa okkar. Þegar að kveðjustund
kemur hrannast upp ljúfar og góðar
minningar sem við eigum um hann.
Ekki voru ófáar ferðirnar sem við
fórum með honum austur fyrir fjall,
þegar hann gat komið því við að
leyfa okkur með. Við vorum ekki
gömul þegar við fórum með honum
á virkjanasvæðin inn á hálendi ís-
lands. Þjórsárdalinn þekktum við
mjög vel úr ferðum með afa. Þó
að landfræðileg kunnátta afa hafi
ekki skilað sér sem skyldi til okk-
ar, þá var okkur mest um vert að
vera í hans návist því þar var fjör-
ið, glens og grín öllum stundum.
Alltaf vinsælastur í barnaafmælum,
enda barn í hjarta sínu. Eftir að
við fórum að fullorðnast lærðum
við af Sammafa að jákvæð viðhorf
til alls borgar sig og jafnvel að
grínast á erfiðustu stundum.
í hugum okkar sjáum við hann
lagðan af stað í sína síðustu ferð
með bros á vör eins og alltaf. Þótt
hans sé sárt saknað mun minning
hans ætíð gleðja.
Arni, Anna Magga og Kristófer
Hér féll hetja, er lífs í leik
lofstír veraldar aldrei þráði,
sálar sinnar og sóma gáði,
auðmjúk guði, en engum smeyk.
(Gísli Thorarensen.)
Þessi orð finnst mér lýsa þeim
manni er við kveðjum í dag, tengda-
föður mínum, Samúel Björnssyni.
Það var fyrir rúmum tuttugum
árum að ég kynntist honum, strax
þá tókst mikil og góð vinátta á
milli okkar, sem entist til hans
sfðasta dags. Hann var að mínu
áliti maður sem sóttist ekki eftir
metorðum, en lagði allt sitt í það
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hans aðalstarf var að aka fólki um
landið — á marga þá fallegu staði
sem við eigum, og ég held að segja
megi að hann hafi áunnið sér traust
og vináttu margra á þeim ferðum.
Það sem mér er efst í huga varð-
andi akstur hans í rúm fjörutíu ár
er það, að ætíð gekk allt áfalla-
laust, hann skilaði bæði fólki og
bíl heilu heim allt til síðustu ferðar
sinnar. Hann ók ekki fyrir marga
sérleyfishafa um dagana, því lengst
af eða í yfir 30 ár ók hann fyrir
Landleiðir.
Tengdafaðir minn var mikill fjöl-
skyldufaðir — okkur öllum var hann
vinur og félagi — mesti prakkarinn
á stundum og leið aldrei betur en
þegar hann var búinn að ærslast í
barnabömum sínum, en þau voru
heldur ekki gömul þegar þau fóru
að ferðast með honum þegar tæki-
færi gáfust. Eitt er það í fari hans
sem mér er hugleikið, ég sá hann
aldrei reiðast, oftast var hann með
bros á vör.
Samúel var uppalinn í Reykjavík
fram á unglingsár, en fór þá austur
í Gnúpverjahrepp, í Skaftholt. Þár
er hann til heimilis meira og minna
til tuttugu og fimm ára aldurs.
Þessi ár hans þar urðu til þess að
tengja hann óijúfandi böndum við
þessa sveit, sem síðan leiddi til þess
að við hjónin ásamt syni hans og
tengdadóttur, fengum land undir
sumarbústað hjá vini hans, Va-
lentínusi í Réttarholti. Fyrir það er
ég honum ævarandi þakklátur, því
það var ekki aðeins að við eignuð-
umst þarna unaðsreit, hans vinir
urðu okkar vinir.
Samúel var gæfumaður, hann
var búinn að vera í 45 ár í hjóna-
Minning’:
Björgvin Eiríksson
Fæddur 15. febrúar 1954
Dáinn 31. desember 1990
„Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt —
kjark til að breyta því sem
ég get breytt — og vit til
að greina þar á milli.“
(Æðruleysisbæn, kennd
við heilagan Frans frá Ass-
isi.)
Ofanrituð uppskrift að farsæld í
lífinu hefur reynst mörgum veg-
móðum ferðalangi haldgott reipi og
skjól í hretviðrum lífsins.
Björgvin Eiríksson, mágur minn,
var einn af þeim sem gjörðu þessi
einkunnarorð að sínum og lifði í
anda þeirra síðustu æviár sín.
Ungur að aldri gerðist hann hirð-
maður Bakkusar konungs, með til-
heyrandi glasaglaum og vopnagný.
Með djörfung og hug tókst honum
þó um síðir að hrista af sér hlekki
áfengisins. Það kostaði linnulausa
baráttu, en eftir töluverðar hremm-
ingar; blóð, svita og tár, hafði hann
fullnaðarsigur í glímunni við vá-
gestinn mikla sem hneppt hefur svo
margan hugljúfan dreng í heljar-
böndum.
Björgvin byijaði kornungur til
sjós eins og títt var um jafnaldra
hans á Eskifirði. Sjórinn varð eftir-
leiðis snar þáttur í lífi hans og þar
átti hann sínar mestu unaðsstundir.
Hann yfirgaf heimabyggð sína
og freistaði gæfunnar á ókunnum
slóðum. Leiðin lá í Vélskólann til
náms í vélstjórnarfræðum. Til þess
hafði hann alla burði; átti auðvelt
nieð að læra og var verklaginn með
afbrigðum. En því miður skorti
Björgvin festu og einurð til að ljúka
prófum að fullu og hvarf frá námi,
en þó með svonefnt pungapróf upp
á va^ann sem veitir réttindi á
smærri skip.
Suðurnes urðu nú starfsvett-
vangur hans um skeið þar sem
hann sótti sjóinn af kappi, lengst
af á vélbátnum Hrungni frá
Grindavík, oftast sem mótoristi, og
var æ síðan eftirsóttur í skipsrúm
þar suður frá, sakir dugnaðar síns
og samviskusemi í starfi.
Síðan var kúrsinn tekinn á
Reykjavík. Nokkur ár liðu við líf
og störf í landi, en borgarysinn átti
ekki við Björgvin þegar fram í
sótti. Hann hélt því aftur heim —
í sælunnar reit, á Eskifjörð, minn-
ugur orða skáldsins að „enginn
slítur þau bönd, sem hann er bund-
inn heimahögum sínum“. Á Eski-
firði átti hann öruggt athvarf, í
faðmi fjölskyldunnar, í nábýli föður
og systra. Hafið laðaði og lokkaði
á ný og hann gerðist háseti á togar-
anum Hólmanesi.
Björgvin Eiríksson var dulur og
einrænn og flíkaði lítt tilfinningum
sínum, opnaði ekki hug sinn. Eng-
um tróð hann um tær; var hrekk-
laus og fáskiptinn um annarra hagi,
en sýndi þó ósjaldan mikla ræktar-
semi og stórbrotinn vinarhug í garð
sinna nánustu. Skemmst er að
minnast höfðingslundar hans nú
fyrir jólin, er hann kom færandi
hendi heim úr siglingu með fangið
fullt af ríkulegum gjöfum til fjöl-
skyldu sinnar að gleðjast við á hátíð
ljóssins.
Aldrei fékkst Björgvin til að hall-
mæla nokkrum manni, jafnvel þó
hinn sami hefði sannanlega gert á
hans hluta og ætti fátt gott skilið
frá honum. Árum saman átti Björg-
vin við þunglyndi að stríða og háði
harða rimmu við sinn innri mann.
Tildrögin mátti e.t.v. rekja til ótíma-
bærs fráfalls móður hans, Oddnýjar
Björgvinsdóttur, er lést fyrir aldur
fram 1974 og hafði dauði hennar
mikil áhrif á Björgvin og setti var-
, anlegt mai'k á geðheilsu haps. Bar-
áttan var lengi tvísýn og órt virtist
bandi með tengdamóður minni,
Margréti Bjarnadóttur, og áttu þau
fjögur börn, ellefu barnabörn og
eitt barnabarnabarn.
Síðustu árin átti hann við van-
heilsu að stríða, en þrátt fyrir það
var hann alltaf jafn brosmildur allt
til hinstu stundar. Ég þakka honum
vináttuna og samfylgdina.
Jón O. Kristófersson
Afi er dáinn. Hann hafði verið
svo hress allt til dauðdags, þrátt
fyrir veikindi. Þetta kom sem reið-
arslag þegar ég frétti þetta. Ég
hafði ekki búist við að afi minn
myndi deyja, að minnsta kosti ekki
svona fljótt. Ég ólst svo að segja
upp hjá afa og ömmu og eftir að
ég og mamma fórum vorum við
með annan fótinn á heimili þeirra.
Afi starfaði sem bifreiðastjóri hjá
Landleiðum í rúm þrjátíu ár, og
fékk ég oft að fara með honum í
Hreppana. Yndislegur maður hefur
gengið til hinstu hvíldar og veit ég
að honum á eftir að líða vel hinum
megin.
Megi afi hvíla í friði.
Heiða
svartnættið ætla að taka völdin í
sál hans. En bjartsýnin náði aftur
undirtökum og bjóst til að hrekja
myrkrið á brott.
Einmitt í þann mund sem Björg-
vin var að öðlast langþráðan sálar-
frið, aldrei ánægðari með tilveruna,
knúði dauðinn skyndilega dyra og
klippti óvænt á lífsþráðinn. Það er
þyngra en tárum taki að þurfa að
sætta sig við að maður í blóma
lífsins, á þröskuldi nýs áfanga á
ævibrautinni, skuli á snöggu auga-
bragði hrifsaður burt, gegn öllum
rökum, en sumu fáum við ekki stýrt
— og þó mennirnir ætli — er annar
sem ræður.
Björgvin var áhugasamur um
eilífðarmálin og sanntrúaður á líf
eftir dauðann. Hann var ósammála
þeirri skoðun margra efahyggju-
manna, að ekkert sé hinum megin,
aðeins löng og vær nótt framundan.
Þegar hann heldur nú inn í sólar-
lagsins eld fylgja honum þær frómu
óskir að þar muni renna upp eilífur
dagur vonar. Ég votta tengdaföður
mínum og mágkonum mína dýpstu
samúð. Megi Björgvin Eiríksson
stýra fleyi sínu heilu heim — „í
höfn á friðaríandi“.
Gunnar Finnsson
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JÓHANNA KATRÍN KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Syðra-Langholti,
Kjartansgötu 10,
Reykjavík,
sem lést 14. þ.m., verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 22. febrúar kl. 15.00.
Kristján Sigurjónsson, Unnur Skúladóttir,
Svanhildur Sigurjónsdóttir, Þórhallur Aðalsteinsson,
Kristjana Sigrún Bjarnadóttir, Tryggvi Rafn Valdimarsson
og barnabörn.
Systir okkar og vinkona,
SIGRÍÐUR J. KJERÚLF
sjúkraliði,
Samtúni 18,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í dag, fimmtudaginn
21. febrúar kl. 15.00.
Eirfkur J. Kjerúlf,
Jóhanna Kjerúlf,
Droplaug Kjerúlf,
Una Kjerúlf,
Jón Kjerúlf,
Herdís Kjerúlf,
Hulda Johansen,
Regína Kjerúlf,
Hrönn Jónsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
RUNÓLFUR ÓLAFSSON,
Vallarbraut 13,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju föstudaginn 22. febrúar
kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hins látna, er bent á Minningarsjóð
Guðmundar Sveinbjörnssonar.
Málfriður Þorvaldsdóttir,
Tómas Runólfsson, Kristrún Guðmundsdóttir,
Jón Rafns Runólfsson, Inga Harðardóttir,
Fríða Björk, Þórhallur Rafns,
Bergþóra, Þórhildur Rafns,
Bjarni og Kristrún Sara.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANN SIGFÚSSON
útgerðarmaður frá Vestmannaeyjum,
Gnoðarvogi 66,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 22. febrúar
kl. 16.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Krabbameinsfélagið.
Ólaffa Sigurðardóttir,
Sigriður Anna Jóhannsdóttir, Pálmi Rögnvaldsson,
Haukur Jóhannsson, Emma Kristjánsdóttir,
Birgir Jóhannsson, Kolbrún Karlsdóttir,
Garðar Jóhannsson, Svanhvít Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og jarðarför eigin-
konu minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
SÓLVEIGAR JÓNSDÓTTUR,
Stórholti 17.
Indriði Indriðason,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð, hjálpsemi og vinarhug við
andlát og útför
ELÍNAR GUÐJÓNSDÓTTUR,
Sandlæk,
Gnúpverjahreppi.
Guð blessi ykkur öll.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför eiginmanns míns,
KRISTJÁNS FJELDSTED
I; bónda,
\ Ferjukoti.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Akranesspítala.
FyJjir hönd fjölskyldunnar,
Þórdis Fjeldsted.