Morgunblaðið - 20.03.1991, Page 45

MORGDNBLAÐIÐ MIÐVIKÚDAGUR 20. MARZ 1991
45
ili þeirra að Háteigi við Háteigsveg
var þekkt af gestrisni og rausnar-
skap. Við sem umgengumst Teit
daglega fundum vel hve mikill fjöl-
skyldumaður Teitur var og hversu
mikils hann mat konu sína, börn
og fjölskyldur þeirra.
Árið 1968 hóf Teitur störf hjá
Félagsmálastofnun Reykjavíkur-
borgar sem deildarfulltrúi og vann
þar þangað til í byijun árs 1990
að hann lét af störfum vegna ald-
urs. Hafði hann umsjón með rekstri
og reikningsfærslu ýmissa vist-
heimila bæði fyrir börn og full-
orðna, sem rekin voru af Félagsmál-
astofnun. Þegar Teitur var ráðinn
mælti maður, honum nákunnugur
um langt árabil, við undirritaðan,
að hér væri kominn til starfa ekki
aðeins góður starfsmaður, heldur
mikill mannkostamaður.
Þetta reyndust orð að sönnu.
Teitur reyndist góður starfsmað-
ur, nákvæmur, reglusamur og ein-
stakt snyrtimenni í frágangi allra
mála.
Þó skipti maðurinn Teitur Finn-
bogason mestu máli í augum okk-
ar, samstarfsmanna hans. Einstök
hlýja og góðvild í daglegum sam-
skiptum, ásamt léttri lund og glað-
værð, skipuðu honum sérstakan
sess í hugum okkar allra. Vakti það
oft furðu hve auðvelt Teitur átti
með að samlagast sér langtum
yngra fólki með allt aðra menntun,
önnur lífsviðhorf og ólíkar hug-
myndir um lífið og tilveruna. Eign-
aðist hann ótvíræða vináttu allra
þeirra samstarfsmanna sem hann
átti samskipti við. Réð þar mestu
hin ljúfa persóna Teits Finnboga-
sonar og hve hann var ungur í anda
allt til síðasta dags.
Samstarfsmenn minnast
skemmtilegra samverustunda utan
vinnustaðar, þar sem Teitur var
ætíð hrókur alls fagnaðar. Við
minnumst þó fyrst og fremst dag-
legra samskipta sem einkenndust
af velvilja og háttvísi. Oft stóð Teit-
ur fyrir græskulausum uppákom-
um, sem voru til þess fallnar að
létta skapið.
Undirrituðum þótti gott að vita
af Teiti í næsta herbergi, þegar
félagsmálin gerðust þungbær. Þá
var skotist inn til hans og spjallað
á léttum nótum. Af fundi hans fór
maður alltaf í léttara skapi. Slíkur
samstarfsmaður er ómetanlegur.
Með meðfæddri háttvísi sinni og
glaðværð var Teitur okkur sam-
starfsfólki^ sínu í rúmlega 20 ár
gott fordæmi um mannleg sam-
skipti. Samskipti við hann voru
mannbætandi.
Við samstarfsmenn Teits hjá
Félagsmálastofnun Reykjavíkur-
borgar vottum Guðnýju, börnum
þeirra Teits og fjölskyldum innilega
samúð okkar.
Blessuð sé minning Teits Finn-
bogasonar.
Sveinn H. Ragnarsson
Dauðinn kemur okkur sennilega
alltaf á óvart. Því fremur sem menn
deyja ungir, í blóma lífsins eða jafn-
vel rétt í upphafi lífsins á þessari
jörð. Við skiljum varla tilganginn,
okkur fínnst það ekkert réttlæti.
Og þar við situr. Við skiljum ekki
allt og við vitum ekki alltaf nema
að takmörkuðu leyti hvað okkur eða
öðrum er fyrir bestu. í þessu sjáum
við smæð okkar. En í þessu sjáum
við einnig hvatningu til þess að
halda áfram að spytja, kanna, rann-
saka, leysa gátur mannlífsins sem
best í þeirri von að verða bænheyrð.
En andlát þeirra sem eldri eru
og enn eru andlega heilbrigðir á
allan hátt kemur okkur einnig á
óvart. Við erum sjaldan alveg tilbú-
in til þess að mæta slíkum tíðind-
um. Og viðbrögð okkar verða mis-
jöfn. Þegar vinkona mín og sam-
starfskona hringdi til mín með
fregnir um andlát Teits Finnboga-
sonar brá mér óneitanlega. Við
töluðum saman litla stund og allt í
einu byijuðu tárin að streyma. „Eru
það nú viðbrögð," hugsaði ég. „Af
hveiju græt ég? Af því að Teitur
var mér og mörgum öðrum mikils
virði? Af því að hann skapaði svo
þægilegt og notalegt andrúmsloft í
kringum sig? Það er svo sárt að
missa vini sem gæddir eru slíkum
kostum í oft svo hörðum heimi.
Græt ég af eigingirni? Söknuði?
Samúð með eiginkonu og fjölskyldu
hans, sem misst hafa svo mik-
ið . ..?“
Hugsanir þutu gegnum huga
minn. Tárin runnu áfram og við
urðum að slíta samtaiinu. Égkomst
ekki að neinni niðurstöðu, ekki
neinni skynsamlegri niðurstöðu.
Kannski voru ástæðurnar margar.
Enn einu sinni fann ég til smæðar
minnar í sköpunarverki lífsins. En
ég fann líka að mér leið betur þeg-
ar tárin fóru að þorna. Og mér
komu í hug orð Cícerós í ritinu Um
ellina:
„Það var einmitt vitringurinn
Sólon sem lagði svo fyrir að á leg-
stein sinn skyldi letra orðstef þess
efnis að vinir sínir skyldu minnast
sín með trega og kveinstöfum.
Hann vili, sem vonlegt er, vera
harmdauði sínum nánustu. En þó
sýnist mér Enníus komast betur að
orði. Hann bannar að menn útausi
tárum eða gráti við útför sína. Að
hans dómi er ástæðulaust að harma
dauðann sem ryðji sálinni braut til
eilífs lífs.“ .
Þannig sýnist sitt hveijum. Það
er hægt að rökræðá um dauðann
og hvernig við „ættum“ að bregð-
ast við þegar ástvinir eða vinir
hverfa á baut. En lífið er aldrei einf-
alt. Það er margflólkið sköpunar-
verk, hulið ótal leyndardómum sem
við skiljum ekki.
Og lífið heldur áfram. Nýir tímar.
Breyttir tímar.
í kynnum mínum af Teiti Finn-
bogasyni virtist mér honum koma
allt við sem varðaði líf okkar mann-
anna. Hann ræddi um starfið og
vinnuna, hann spurði í tíma og
ótíma hvernig samstarfsmönnunum
leið sem veikir höfðu verið eða áttu
í erfíðleikum, hann ræddi um stjórn-
mál, fjármál ríkis og sveitarfélaga,
félagsmál og félagslega þjónustu,
siðfræði og trúmál. Ekkert var hon-
um óviðkomandi. Hann var athafn-
amaður rhikill á mörgum sviðum
alit til hinstu stundar, en ekki síst
innan Félagsmálastofnunar Reykja-
víkurborgar þar sem ég kynntist
honum fyrir tveimur áratugum.
Hann var traustur, nákvæmur,
vildi hafa reglu á hlutunum. Hann
notaði hveija stund vel. Og hefði
hann aukamínútur utan vinnu sett-
ist hann gjarna niður og hripaði
örfáar línur til samstarfsmanna
sinna, eitthvað smellið og örvandi
sem kom manni til að brosa út í
annað eða jafnvel skellihlæja upp-
hátt. Og við sáum lífið í öðru ljósi.
En þó hann væri niðursökkinn í
verkefni var hann líka ætíð reiðubú-
inn til þess að gefa öðrum starfs-
mönnum af tíma sínum ef á þurfti
að halda.
Þegar ég spurði hann eitt sinn
hvort ég væri að trufla hann, svar-
aði hann: „Trufla mig? Síður en
svo. Ég nýt þess að vera með góðum
mönnum. Reikningarnir liggja hér
áfram á borðinu og hlaupa ekkert.
Og svo man ég ekki betur, Þórir
minn, en að við séum báðir sam-
mála um að það er ekki okkar hlut-
verk að bjarga heiminum. Við erum
breiskir menn. Sestu nú róiegur og
segðu mér hvernig fólki líður í elli-
máladeild. Við höfum báðir áhuga
á fólki.“
Þegar góður vinur og samstarfs-
maður er kvaddur hinstu kveðju
veit ég að allir samstarfsmenn okk-
ar munu sammála um að minningar
um Teit munu um langt árabil ylja
okkur um hjartarætur. Minningar
um óvenjulega kímnigáfu hans og
létt skap, þó að stundum gæti hann
einnig verið ákveðinn og einarður.
Minningar um hæfíleika hans til
að skapa þægilegt og gott andrúms-
loft hvar sem hann fór. Minningar
um einstakan mann og samstarfs-
mann sem í góðum félagsskap var
ætíð hrókur alls fagnaðar.
Minningarnar sem koma fram í
huga mínum á þessari stundu eru
ljúfar og góðar, bæði með Teiti í
vinnu og utan, en ekki síður á ein-
stöku heimili þeirra hjóna. Um Teit
mætti skrifa langt mál. En minn-
ingargreinar í mínum huga eru
ekki ævisöguágrip, heldur hinsta
kveðja til góðs vinar og samstarfs-
manns sem skilur eftir sig djúp
spor.
Eiginkonu hans og fjölskyldu
allri flyt ég einlægar samúðarkveðj-
ur. Söknuðurinn er mikill. Minning-
arnár margar í gleði og sorg.
Og lífið heldur áfram.
Þórir S. Guðbergsson
WWm#
W:WW

v7W
wmm
ryy. . .'.V.'A’ - •
W-vmm-:-:
"•'-'•’.v.'.íW
SKÍÐÁ
DAGAR
______O
afsláttur
^fÖUTJMiKÍÐAVÖRUM
20. MARS • 5. APRjL
SKÍÐAGLERAUGU.
velkominn á skíðadagana.
Vertu
* staðgreitt
SNORRABRAOT 60 SÍMI12045