Morgunblaðið - 22.03.1991, Síða 44

t MÖR'GUNBLAÐIÐ * FÖSTUBAGUH* 22 J íMARZ1 l§ð 1
'44
Minning:
Guðríður G. Bang
Fædd 1. maí 1912
Dáin 16. mars 1991
Ferjan nemur staðar við hafnar-
garðinn. Þar er margmenni, ungir
og aldnir. Þeir fullorðnu eru í óða-
önn að títmda og borga tollinn, og
bömin eru með gullin sín. En hver
fer næstur, hver fer nú í sína hinztu
för með feijunni yfir fljótið til lands-
ins fyrirheitna? Því ræður líkaböng.
Ómurinn frá henni berst yfir mann-
þröngina, og hver á sinn hljóm, sem
okkur er ekki ætlað að greina fyrr
en okkar tími er kominn. Gamalt
máltæki segir: „Ungur má en gam-
all skal.“ Þetta eru algild sannindi.
Nú hefur lagt upp í sína hinztu
för öldruð vinkona mín, Guðríður
Guðmundsdóttir Bang. Hún var
kölluð til fetjunnar þann 16. þessa
mánaðar, hún hafði verið lasburða
lengi.
Guðríður, eða Dídí eins og við
vinir hennar kölluðum hana, var
fædd hér í Reykjavík þann 1. maí
1912, dóttir hjónanna Svanlaugar
Benediktsdóttur og Guðmundar
Sigurðssonar klæðskera. Hún
missti móður sína 5 ára gömul, þá
í stórum systkinahópi. Var hún
skömmu síðar tekin í fóstur af
sæmdarhjónunum Kristínu og Axel
Meinholt. Ólst hún upp hjá þeim
og kostuðu þau hana til mennta og
bjó hún heima hjá þeim þar til hún
gifti sig, en hún gekk að eiga Karl
Oluf Bang þann 15. október 1938.
Ég veit að Dídí hefur verið glæsi-
leg ung stúlka með sitt milda bros
og fallegu framkomu, og víst er um
það að margir sveinarnir hafa litið
hana hýru auga, en hún átti völina,
og hún valdi rétt.
Ég kynntist Óla Bang, eins og
við vinir hans kölluðum hann, pg
Dídí fyrst snemma árs 1944. Ég
hafði þá orðið svo hamingjusamur
að kynnast og fella hug til hálfsyst-
ur hans, Selmu Kaldalóns, og fórum
við í heimsókn til þeirra. Þau tóku
okkur opnum örmum, eins og ætíð
síðar. Þau voru þá búin að eignast
tvo fallega drengi, sem hafa orðið
þeim stoð og stytta.
Við Dídí áttum eitt Sameiginlegt,
við bundumst fjölskylduböndum
Kaldalónsfjölskyldunni, Margrethe
og Sigvalda Kaldalóns, lækni í
Grindavík. Dídí giftist, eins og áður
er getið, Karli Oluf Bang, syni
Margrethe og uppeldissyni Sigvalda
Kaldalóns, og ég giftist Selmu dótt-
ur þeirra. Þetta var okkur báðum
mikið gæfuspor. Tengdaforeldrar
okkar voru okkur elskuleg, og hefur
aldrei borið skugga á þau fjöl-
skyldubönd. Karl Oluf var elstur
þriggja bræðra og Selma eina dótt-
irin, þeirra barna er upp komust.
Lífshlaup Óla og Dídíar hefur
verið gæfuríkt. Þau eignuðust syn-
ina Erling Bang, kvæntan Dagnýju
Karlsdóttur og eiga þau þijá syni,
og Guðmund Bang, kvæntan Gerði
Guðjónsdóttur og eiga þau þtjár
dætur.
Óli og Dídí voru samhent og
stuttu hvort annað, og alltaf var
ánægjulegt að heimsækja þau.
Undanfarin nokkuð mörg ár bjuggu
þau í þjónustuíbúð á Dalbraut 21.
Þar fór vel um þau. Nokkra síðustu
mánuðina var Dídí hjúkrunarsjúkl-
ingur, og þá kom best í ljós, hve
vel Óli gætti hennar, nótt sem dag.
Þegar hún gat ekki svalað þorsta
sínum, þá kom hann, og þegar hún
gat ekki gengið óstudd, þá kom
hann og var lampi fóta hennar.
í starfi mínu hefi ég kynnst
mörgum öldruðum sjúkum, en ég
hefí hvergi séð eins mikla natni og
nærgætni eins og Óli sýndi Dídí,
og var hún á heimili þeirra allt til
þess hún ájbti hálfan mánuð ólifað,
en einnig ber að geta þess og þakka
að starfsfólk í þjónustudeildinni,
bæði hjúkrunarfólk og aðrir, veittu
þeim frábæra aðstoð.
Dídí kunni að meta nærfætni og
kærleika manns síns, og þakkaði
hún það oft á meðan hún gat tjáð
sig, og eina ósk hafði hún oft borið
fram, og hún var sú, að hún yrði
burtkölluð á undan honum, því að
hún vildi fá tækifæri til að búa
honum stað, og nú hefur henni orð-
ið að ósk sinni. Hún var kaþólskrar
trúar, trúin var hennar hjartans
mál, og trúði hún staðfastlega á
þá upprisu sem kristin trú boðar.
Ég þakka Dídí langa og ánægju-
lega samfylgd, sem aldrei bar
skugga á. Við Selma áttum margar
gleðistundir á heimili þeirra. Það
vil ég nú þakka. Ég votta Óla mági
mínum, sonum hans og tengda-
dætrum og barnabörnum innilega
samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Jón Gunnlaugsson
Hún bar það hlýja, holla þel,
sem hverfur ekki úr minning.
(Einar Benediktsson)
Mér flaug þetta í hug, er ég tók
mér penna í hönd til að minnast
með örfáum orðum æskuvinkonu
minnar, Guðríðar Bang (Dídí).
Kynni okkar hófust er ég settist í
Landakotsskóla, nýkomin frá Dan-
mörku, en þar liggja mín bernsku-
spor. Við urðum strax mjög nánar
og tengdi kaþólska trúin okkur
saman. Ég minnist sérstaklega und-
irbúnings fyrstu altarisgöngunnar;
en það er meira mál en fermingin
í kaþólskum sið. í heila viku vorum
við ungmennin öll, burtséð frá aldri,
i kristindómsfræðslu frá morgni til
kvölds. Gleði og græskulaust gam-
an var einnig viðhaft.
Dídí var vel af guði gerð, hún
var æringi í leik og gáskafull, auk
þess afar listræn. Við vorum óað-
skiljanlegar á æskuárunum; uns við
um svipað leyti giftum okkur, hún
Karl Oluf Bang, en ég Þórði Guð-
johnsen. Heimili hennar í Reykjavík
en mitt á Húsavík. Samt rofnaði
vináttan ekki. Þegar ég 23 árum
síðar kom aftur til Reykjavíkur, þá
orðin ekkja, fann ég hve vinátta
okkar var djúpstæð og fölskvalaus.
Heimili Óla og Dídíar stóð mér
ætíð opið og á ég þeim hjónum
margt gott upp að unna. Sönn vin-
átta er gulli betri.
Ég kveð kæra vinkonu með
klökkum huga.
Blessuð sé minning hennar.
Ragnheiður Guðbrandsdóttir
Frú Guðríður G. Bang er látin
eftir þungbær veikindi á síðustu
þremur árum, sérlega á því síðasta.
Guðríður var fædd 1. maí 1912.
Hún var dóttir hjónanna Guðmund-
ar Sigurðssonar, klæðskera, og
Svanlaugar Benediktsdóttur. Guð-
ríður var sex ára gömul í miðjum
átta barna hópi, þegar móðir þeirra
dó, 1918. Svanlaug þótti bæði mik-
ilhæf og góð kona. Sagt var að hún
stjórnaði verkstæðinu af mesta
myndarskap, ef maður hennar var
vant við látinn. Þau hjón voru efn-
uð, ríkti þar glaðværð og rausn.
Hjónin ráku umsvifamikla
klæðaverslun. Guðmundur klæð-
skeri hafði marga lærlinga, bæði
karla og konur. Þekktastur þeirra
síðar var Andrés Andrésson, klæð-
skeri, sem margir Reykvíkingar
muna enn. Nærri má geta að mikil
sorg ríkti á heimilinu, þegar þessi
góða móðir og kjölfesta heimilisins
var dáin.
Fljótlega kom í ljós, að Guðmund-
ur gat ekki sinnt til fullnustu bæði
börnunum og verkstæðinu. Þijár
móðursystur barnanna voru í bæn-
um. Þær tóku saman ráð sín og
buðu Guðmundi að fóstra fyrir hann
sitt barnið hver. Þannig atvikaðist
það að Guðríður litla ólst upp hjá
Meinholtshjónunum, Kristínu og
Axel Meinholt, sem var danskur.
Hann var lærður húsgagnabólstr-
ari.
Guðríður hefur alla tíð verið sér-
lega viðkvæm og fíngerð, átt erfítt
með að horfa á veikindi, eða jafn-
vel að koma inn í sjúkrahús. Nokk-
uð af því kann að mega rekja til
þess, er hún mætti sorginni svo
snemma, móðurmissinum. Auk þess
varð það erfitt fyrir barnið fyrst í
stað, að hverfa frá stóra barnahópn-
um, sem hafði verið glaðvær á
meðan móðir þeirra lifði, og koma
svo á barnlaust heimili, þar sem
enginn var til að leika sér við. Litla
stúlkan saknaði þess líka, að brúð-
urnar hennar urðu eftir. Líklega
hefur hún ekki haft orð á því. Hún
fékk víst engar í staðinn. Húsbónd-
inn gerði skarpan greinarmun á því
sem var þarft og því sem hann taldi
óþarft. Auðvitað þótti hjónunum
vænt um að fá litlu stúlkuna. Þau
voru henni mjög góð. En allt var
þar i fastari skorðum en hún hafði
vanist áður.
Guðmundur klæðskeri varð kaþ-
ólskur eftir konumissinn. Hann vildi
því að yngri böm sín yrðu kaþólsk.
Ein af systrum Guðríðar varð
nunna. Hún varð skólastjóri barna-
skólans í Landakoti. Hún hét Svan-
laug, en nunnunafn hennar var
Klementía. Guðríður litla gekk í
bamaskóla hjá nunnunum í Landa-
koti. Það gerðu líka mörg böm efna-
manna í Reykjavík. Sá skóli þótti
sérlega góður. Síðar gekk Guðríður
í Verslunarskólann og lauk þaðan
prófi. Því til viðbótar fékk hún sér-
staka tíma í ensku. Meinholtshjónin
kostuðu hana líka til náms í píanó-
leik og gáfu henni vandað píanó.
Slík menntun til bókar var engan
veginn sjálfsögð á þeirri tíð, þótt
um greinda unglinga væri að ræða.
Svo var Guðríður send á hússtjórn-
arskóla í Danmörku, sem fósturfor-
eldrar hennar kostuðu. Hún kom
svo strax heim að því námi loknu
og var hjá fósturforeldrum sínum.
Hún var mikið með þeim. Hún vann
hjá þeim í búðinni, þau ráku snyrti-
og gjafavömverslun á Laugavegi
5, þar sem þau bjuggu. Og unga
stúlkan þjónaði þeim hjónum á alla
lund.
Guðríður var alla tíð dálítið hlé-
dræg, átti ekki marga vini, en var
afar trygg og vinaföst. Hún var
mikið gefin fyrir handavinnu. Hún
hafði líka gaman af að teikna og
mála. Hún lærði að mála á postul-
ín. Hún gerði mikið af því.
Guðríður var orðin 26 ára göm-
ul, þegar hún hitti ungan verslunar-
mann, sem náði hug hennar og
hjarta, Karl Óluf Bang. Hann var
aldanskur, en var stjúpsonur Sig-
valda læknis Kaldalóns, tónskálds,
og uppalinn að mestu í Ármúla í
Djúpi. Hann hafði stundað sjó frá
Æðey um tíma. En síðar lauk hann
prófi frá Verslunarskóla íslands.
Hann vann um tíma hjá kaupfélag-
inu á ísafirði. Talað var um á
ísafirði að Karl Ó. Bang, væri mjög
góður starfsmaður og mikið snyrti-
menni og prúðmenni. Hann heldur
þeim eiginleikum enn. Einhvern
tíma hafði hann á þeim árum látið
í ljós undrun sína yfir því, að sendi-
sveinninn, hjá kaupfélaginu, hefði
gengið í hjónaband. — „Maður sem
hefur lægri laun- en ég,“ sagði Karl.
Viðmælandinn svaraði: „Ef þú ætl-
ar að bíða með að kvænast þangað
til þú ert orðinn ríkur, verðurðu lík-
lega nokkuð gamall, þegar að því
kemur.“ Karl var orðinn rúmlega
þrítugur, þegar hann áleit, að hann
gæti boðið konu sinni forsvaranlegt
heimili. Hann var þá sölumaður hjá
Jóhanni Ólafssyni og co.
Hann gekk að eiga ungfrú Guð-
ríði Guðmundsdóttur 15. október
1938. Þau voru gefin saman í
Kristskirkju. Til er falleg brúðar-
mynd af þeim hjónum. Brúðurin í
hvítum síðum brúðarkjól með hvítt
sítt slör og blómasveig, fríð og ham-
ingjusöm ung stúlka. Hún hafði
falleg dökkblá augu og þétt dökk-
jarpt bylgjað hár. K. Ó. Bang segir
um konu sína, að hún hafi verið
myndarleg, smekkleg og lagt sig
fram um að hafa heimili sitt alltaf
hreint og snorturt, þótt ekki væri
um auð að ræða. En skortur var
þar aldrei. Húsmóðirin hafði líka
vanist því, að vel væri farið með
alla hluti og kaup látið endast.
Hjónin höfðu oft góð ráð, þegar
fram liðu stundir. Meðal annars
varð hann snemma bíleigandi, sem
var fremur fátítt í þá daga. Mun
Karl Óli hafa verið ósínkur og haft
gaman af að fara með konu og
böm í sumarferðir, sem heldur var
þá sjaldgæft að menn gerðu. Hjón-
in eignuðust fyrsta barn sitt, Erl-
ing, 1. október 1939. Næsti sonur
fæddist 16. júní 1941, skírður Guð-
mundur Ámi. Og þriðji sonurinn
fæddist 15. nóvember 1945, hlaut
nafnið Karl Finnur. Hann veiktist
og dó á fyrsta ári. Frú Guðríður tók
veikindi og dauða litla drengsins
mjög nærri sér. Hún veiktist eftir
að þau misstu hann, svo nærri henni
gekk sorgin og hugsunin um þján-
ingarnar sem hann leið.
Litli drengurinn var jarðsettur
20. september 1946. Þegar fram
liðu stundir tók móðir hans að geta
sinnt daglegum störfum. Sorgin
kyrrðist smátt og smátt, en aldrei
var hann þeim gleymdur, „drengur-
inn litli sem dó“. (E.K.)
Synirnir tveir sem komust upp
voru foreldrum sínum til gleði. Erl-
ing lærði húsgagnasmiði, tók meist-
arapróf í þeirri grein. Hann setti
upp húsgagnaverslun og teppa-
verslun um tíma með föður sínum.
Guðmundur Árni var kostaður til
Englands að læra ensku, en til
'Danmerkur og Svíþjóðar að læra
fiskeldi og laxeldi. Hann rekur lax-
eldisstöð. Hann kunni sjálfur vel til
verks og hefur gengið vel.
Þau hjón Karl Óli og frú Guðríð-
ur áttu góða daga saman á sínum
starfsárum. Hann lagði gjörva hönd
á margt, m.a. rak hann verslun.
Eftir að synir þeirra komust upp
fór hann margar verslunarferðir til
útlanda. Og tók þá alltaf konu sína
með.
Þau áttu eitt af þessum fallegu
Reykjavíkurheimilum. Þar voru
fagurlega málaðir postulínsvasar,
hlutir, sem hún málaði sjálf. Og
fögur handavinna hennar prýddi
líka heimilið. En þegar Karl var að
verða áttræður seldi hann húsið og
þau fluttu í litla íbúð á Dalbraut 21.
Rétt eftir það fékk hann vott af
kransæðastíflu. Og næsta ár varð
+
HARALDUR GUÐMUNDSSON,
Faxabraut 20,
Keflavík,
lést í Borgarspítalanum 21. mars.
Erla Sigurðardóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Ástkær faðir okkar,
JÓNAS GUNNLAUGSSON,
Ánahiíð 6,
Borgarnesi,
áðurá Hvolsveili,
andaðist í Sjúkrahúsi Akraness 20. mars.
Börn hins látna.
+
Jarðarför bróður okkar, fósturbróður og mágs,
MEYVANTS RÖGNVALDSSONAR,
Lindargötu 18,
Siglufirði,
fer fram frá Siglufjarðarkirkju laugardaginn 23. mars kl. 14.00.
Jóhann Rögnvaldsson, Erna Rósmundsdóttir,
Aðalheiður Rögnvaldsdóttir,
Gottskálk Rögnvaldsson, Unnur Jónsdóttir,
Aðalbjörn Rögnvaldsson,
Guðbjörg Jóhannsdóttir, Bjarni Árnason.
' '
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR J. SVEINSSON
loftskeytamaður,
Dunhaga13,
andaðist á Hrafnistu aðfaranótt 21. mars.
Sigurbjörg Steindórsdóttir,
Steindór I. Ólafsson, Hulda G. Johansen
María Ólafsdóttir, Guðmundur Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JARMILA V. FRIÐRIKSDÓTTIR,
lést á heimili sinu miðvikudaginn 20. mars.
Ægir Ólafsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Eiginmaður mínn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUNNAR GUÐBJARTSSON
bóndi,
Hjarðarfelli,
verður jarðsunginn frá Fáskrúðarbakkakirkju á morgun, laugardag-
inn 23. mars, kl. 14.00.
Bílferð verður frá BSÍ kl. 10.30.
Ásthildur Teitsdóttir,
börn, tengdabörn
og barnabörn.