Morgunblaðið - 23.04.1991, Side 56

oMORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAjGORi 23;|APRÍLí 1891
56
Minning:
Guðmundur B.
Steinsson apótekari
Guðmundur Brynjar Steinsson
var lagður í faðm hjónanna Agnar
Pétursdóttur og Steins Skarphéð-
inssonar sem gjöf lífsins. Fyrir
áttu þau dótturina Hlíf. Guðmund-
ur kleif þroskastigann i faðmi for-
eldra og systur. Síðar mætti hann,
í leik og skóla, þeim sem hér senda
kveðju sína.
Bemskuárin á Siglufirði voru
veganestið út í lífið, sem aldrei
brást. Geymdar minningar, sem
dvalið var styttra við á námsárum
æðri skóla. Við eignuðumst lífs-
förunauta, gjafir lífsins í okkar
börnum og barnabörnum. Veikindi
og ástvinamissir hafa sett mark á
hópinn. Öll þessi ár fylgdumst við
hvert með öðru. Hittumst í gleði
og sorg.
Systkinaþel sýnt hvert öðru án
orða.
Við náðum öll að verða fimmtug
og áttum ljúfa samverustund áf
því tilefni.
Gildi slíkra augnablika lífs-
göngunnar er dýrmætt. Vinakeðj-
an styrktist enn meir, og var Guð-
mundur sterkur hlekkur í þeirri
keðju. Fyrsti hlekkur vinakeðjunn-
ar er nú fluttur á æðra svið, og
er hún þess vegna enn sterkari
en fyrr.
Þakklæti er okkur öllum efst í
huga, nú er við kveðjum Guðmund
um stundarsakir.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við eiginkonu, sonum og syst-
ur, tengdaforeldrum og öðrum
ástvinum hans.
Bekkjarsystkinin úr
Gagnfræðaskóla Siglufjarðar
Kveðja frá Lyfjafræðinga-
félagi Islands
Á innan við einu ári hafa ís-
lenskir lyfjafræðingar mátt horfa
eftir þremur af skeleggustu for-
ystumönnum sínum. Síðastliðið
vor létust með stuttu milli bili þau
Helga Vilhjálmsdóttir og Sverrir
Magnússon. Þann' 15. apríl lést
síðan Guðmundur Steinsson apó-
tekari langt um aldur fram eftir
skammvin veikindi. Glæsilegur
ferill Guðmundar hófst þegar á
námsárum hans. Hann útskrifað-
ist sem lyfjafræðingur frá danska
Lyfjafræðingaháskólanum vorið
1964 með hæstu einkunn í sínum
árgangi og fékk fyrir það glæsileg
vprðlaun. Guðmundur hóf störf hjá
Pharmaco hf. strax að loknu námi
og varð fljótlega framleiðslustjóri
þar. Þegar lyflaþróunardeild var
stofnuð hjá fyrirtækinu var hann
ráðinn forstöðumaður hennar og
hélt því starfi áfram þar til hann
opnaði nýtt apótek í efra Breið-
holti, Lyíjaberg, í maí 1985. Jafn-
framt þessum störfum annaðist
hann uppbyggingu og rekstur
lyfjabúrs Borgarspítalans í 9 ár.
Á fyrri hluta starfsævinnar
nýttust starfskraftar Guðmundar
þannig íslenskri lyíjaframleiðslu
til heilla á mestu umbrotatímum
í sögu hennar. Hann sýndi það líka
strax og sannaði þegar hann hóf
rekstur Lyfjabergs að störf að
lyfjadreifingunni áttu ekki síður
við hann. Rekstur Lyfjabergs hef-
ur verið frá upphafi með miklum
myndarbrag. Fyrstu árin í þröngu
bráðbirgðahúsnæði, þar sem út-
sjónarsemi og hagsýni Guðmundar
nýttust til fullnustu. í júní 1988
flutti apótekið síðan í nýtt og glæs-
ilegt húsnæði í Hraunbergi 4. Á
þessum stutta tíma sem Guðmund-
ar starfaði sem apótekari fór hann
fyrir kollegum sínum með nýjung-
um í apóteksrekstri m.a. með tölv-
unotkun, innréttingum og í þjón-
ustu við viðskiptavini. Það verður
því erfitt fyrir okkur sem störfum
að lyfjadreifíngu að vera án Guð-
mundar á þeim umbrotatímum
sem má reikna með að núna fari
í hönd.
Þrátt fyrir glæsilegan náms- og
starfsferil, eru það þó störf Guð-
mundar að félagsmálum lyfja-
fræðinga sem eru efst í huga okk-
ar lyfjafræðinga núna á þessari
sorgarstundu. Guðmundur átti
sæti i stjórn Lyfjafræðingafélags
íslands 1965—1969 og formaður
félagsins var hann 1976—1979.
Einnig vann hann gífurlegt starf
fyrir félagið með setu í fjölda
nefnda á vegum þess. Þar má
nefna t.d. samninganefnd og
fræðslunefnd. Hann var líka full-
trúi félagsins í ýmsum nefndum
og ráðum skipuðum af m.a. heil-
brigðisyfírvöldum og Háskóla ís-
lands. Guðmundur var líka oft
fulltrúi félagsins á alþjóðavett-
vangi bæði á fundum Alþjóðasam-
bands lyijafræðinga (FIP) og Nor-
ræna lyfjafræðingasambandsins
(NFU) og var hann formaður þess
1976—1977. Guðmundur var ötull
við að skrifa um lyfjafræðileg
málefni og liggja eftir hann nokkr-
ar greinar í innlendum og erlend-
um timaritum.
Þó svo að Guðmundur starfaði
minna í nefndum og stjórnum
Lyíjafræðingafélagsins hin síð-
ustu árin tók hann mjög virkan
þátt í almennu starfi félagsins á
félagsfundum, ráðstefnum og í
fræðslustarfi og var ætíð reiðubú-
inn að veita öðrum af reynslu sinni
og þekkingu. Guðmundur tók líka
mjög virkan þátt í störfum Apó-
tekarafélags Islands eftir að hann
varð apótekari og var m.a. formað-
ur _þess á tímabili.
I félagsstörfum Guðmundar
komu allir hans bestu kostir í ljós.
Hann var ákveðinn og fastur fyr-
ir, en samt ávallt reiðubúinn til
að hlusta á rök annarra. Rökfastur
var hann einnig með afbrigðum
og úrræðagóður. Hann var lyíja-
fræðingur af lífí og sál og sló aldr-
ei af faglegum kröfum hvorki til
sín né annarra lyfjafræðinga.
Eg kynntist Guðmundi strax er
ég kom heim að loknu námi í árs-
lok 1977. Þá var á tímabili mjög
þröngt á vinnumarkaði okkar lyfj-
afræðinga og fékk ég því ekki
fast starf strax. Þessa mánuði
reyndist Guðmundur mér frábær-
lega og hafði hann allar klær úti
mér til aðstoðar, hvenær sem var
dagsins eða vikunnar. Fyrir þá
aðstoð sem og önnur samskipti
sem ég hef átt við hann síðar,
stend ég í ævarandi þakkarskuld
Harpa Matthías-
dóttir - Minning
Fædd 14. nóvember 1976
Dáin 15. apríl 1991
Þegar ég frétti af þessum sorg-
Iega atburði sem kom fyrir þann
15. apríl sl., að vinkona mín væri
látin, varð ég harmi slegin.
Harpa var alveg ómetanleg vin-
kona og hinsta ósk mín væri að
hafa hana lengur. Harpa var mjög
brosmild stúlka og kom öllum til
þess að hlæja hvenær sem henni
datt það í hug.
Við Harpa fluttum til Hvera-
gerðis á sama tíma árið 1987 og
urðum við strax vinkonur og höf-
um verið það síðan og ég þakka
Guði fyrir þær stundir er ég fékk
að deila með henni, því varla væri
hægt að eiga betri vinkonu en
hana, því hún hafði svo margt
skemmtilegt í fari sínu sem mér
og mörgum öðrum líkaði svo vel
við.
Harpa stundaði margt og hafði
varla tíma til þess að vera í ró og
næði heima hjá sér. Mikinn tíma
lagði hún í eina sérstaka íþrótt
og var það hestamennskan. Áttum
við báðar hesta _og þurftum við
að ganga langt inn í dal til þess
að nálgast hestana. Er við fórum
á hestbak varð hún svo glöð og
fijáls og talaði svo mikið um hvað
útsýnið væri fagurt. En nú geng
ég þennan spöl ein, en ég veit að
hún mun ætíð vera með mér, bæði
í huga og djúpt í hjarta mínu.
Ég bið algóðan Guð að styrkja
fjölskyldu hennar á þessum erfiðu
tímum sem nú fara í hönd.
Fari hún í Guðs friði.
Berglind Harpa Sigurðardóttir
Hún Harpa systir mín er dáin,
við sem vorum næstum eins og
tvíburar, fædd með stuttu milli-
bili. Þegar mamma kom að segja
mér frá þessu þá hélt ég að hjarta
mitt myndi bresta, slíkur er harm-
ur minn. Við vorum svo náin og
miklir vinir.
Minningarnar hrannast upp og
dettur mér fyrst fhug fyrsti skóla-
dagurinn okkar í ísaksskóla, þegar
við fórum með mömmu í strætó,
hún mátti alls ekki sitja nálægt
okkur hvað þá horfa í átt til okk-
ar, þá gátu nefnilega allir haldið
að það væri verið að fylgja okkur,
en það mátti enginn vita, þvi við
vorum orðin svo stór. Margt bröl-
luðum við nú saman sem mömmu
þótti kannski ekki alltaf skynsam-
legt, en hún gat þó samt alltaf
Harpa var mikill dýravinur og
átti hún einn hest sem átti hug
hennar allan. Mikil var gleði okkar
þegar við eignuðumst yngi’i bræð-
ur okkar, þá Hilmar Pál og Vil-
hjálm, og var Harpa mjög natin
við þá og góð og eiga þeir nú um
sárt að binda.
Alltaf var Harpa mín glaðlynd,
kát og gat komið öðrum í gott
skap, en bein hafði hún í nefinu
og það óð enginn yfír hana. Ekk-
ert aumt mátti hún sjá þá kom
hún til hjálpar, hvort sem það
voru dýr eða menn.
Hvíli hún í friði.
Gilli
Þegar okkur var tilkynntur sá
sorglegi atburður, sem gerðist
mánudaginn 15. apríl sl., að skóla-
systir og vinkona okkar hafí fallið
frá, urðum við öll harmi slegin.
Harpa var okkur öllum mjög kær
og þykir okkur sárt að hún sé
ekki á meðal okkar lengur. Hún
var alltaf hress og til í allt og var
oftast brosandi og síhlæjandi. Þeg-
ar eitthvað bjátaði á þá var hún
alltaf að reyna^að hressa mann
við og segja okkur að líta á björtu
hliðarnar.
Harpa fluttist hingað til Hvera-
gerðis 1987. Eignaðist hún strax
marga vini úr okkar hópi. Hún var
mikið náttúrubarn og iðkaði skíða-
og hestaíþróttina af miklu kappi.
Sem dæmi um kimnigáfu hennar
kallaði hún merina sína Cherios!
Harpa var mjög aðlaðandi per-
sónuleiki og var mjög myndarleg.
Hún var dugleg og lagði ætíð hart
að sér í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. Þó hún hafí átt erfitt í
námi til að byija með, náði hún
sér fljótt á strik i gagnfræðaskóla.
Aldrei lét hún álit annarra á sig
fá og datt henni ýmislegt í hug,
sem aðrir hefðu ekki þorað að
gera.
Elsku Matti, Kolla, Villi og
systkini Hörpu. Við vottum ykkur
okkar innilegustu samúð. Við biðj-
um Guð að styrkja ykkur á þessum
sorgartímum.
Sagt er: „Þeir sem guðirnir
elska deyja ungir.“ Megi blessun
fylgja Hörpu í ferðinni til birtunn-
ar.
Nemendur 8., 9. og 10.
bekkja Grunnskólans í
Hveragerði.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjálfr it sama;
en orðstírr
deyr aldregi
hveim er sér góðan getr.
(Úr Hávamálum.)
Þegar dauðann ber að garði,
verða fyrstu viðbrögð oft vantrú og
reiði. Síðan hvolfist sorgin yfir og
þeir heppnu geta grátið og fengið
eðlilega útrás fyrir hana. Dauðinn
er jú þróun í lífskeðjunni, við fæð-
umst, lifum og deyjum síðan.
En þegar ungt fólk, jafnvel börn,
hverfa héðan til æðra lífs, getum
við ekki sætt okkur við það og við-
brögðin verða því sterkari og meiri.
Jafnvel svo, að við gleymum því að
hér á jörðu dveljum við aðeins um
stundarsakir, í þeim tilgangi að
öðlast þroska og vinna í þeim þátt-
um sem takmarka okkur í þeirri
viðleitni.
Við vitum að Harpa er í góðum
höndum þar sem hún er núna og
við megum ekki láta sorg okkar og
söknuð hamla og hefta för hennar
til betra heims. Biðjum þess vegna
fyrir henni og gefum henni styrk
með því að hugsa til hennar með
ástúð.
Aðstandendum hennar öllum,
sem eiga um sárt að binda, sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð gefi ykkur styrk til
að skilja og sætta ykkur við það
sem virðist vera óskiljanlegt í aug-
um okkar, sem erum komin svo
stutt á þroskabrautinni.
Við verðum að trúa og treysta
því að það sé tilgangur með dauðan-
um, því ef við gerum það ekki þá
væri enginn tilgangur með lífinu.
við hann.
Guðmundur Steinsson var
gæfumaður í einkalífinu. Eftirlif-
andi eiginkona hans er Erna
Kristjánsdóttir aðstoðarlyfjafræð-
ingur. Það var öllum ljóst að þau
voru samhent og samrýmd hjón.
Þau eignuðust tvo syni, Kristján
Sigurð og Ólaf Stein, sem báðir
feta í fótspor foreldranna hvað
nám varðar.
Ég sendi Ernu og sonunum
mínar innilegustu samúðarkveðjur
sem og fyrir hönd Lyijafræðinga-
félags íslands.
Finnbogi Rútur Hálfdan-
arson, formaður Lyfja-
fræðingafélags íslands.
Með örfáum orðum langar okkur
að kveðja samferðamann okkar,
Guðmund Steinsson. Hann var ætt-
aður frá Siglufirði. Foreldrar hans
voru Steinn Skarphéðinsson, vél-
stjóri og Ögn Pétursdóttir. Þau eru
nú bæði látin. Eina systur átti hann,
sem lifir bróður sinn.
Guðmundur var afburðagóður
námsmaður og hlaut fjölda viður-
kenninga á námsárum sínum. Eftir-
lifandi eiginkona hans er Erna
Kristjánsdóttir. Eignuðust þau tvo
mannvænlega syni, þá Kristján Sig-
urð og Ólaf Stein. Báðir leggja þeir
stund á lyfjafræði við Háskóla ís-
lands.
Við minnumst, með gleði, heim-
sóknar Ernu og Guðmundar til okk-
ar er- við bjuggum á Patreksfirði.
Höfðum við þá látið venjulegan
matarlauk í glas með vatni, þannig
að laukurinn stóð upp úr, hann
spíraði fallega og var okkur til ynd-
isauka. Ekki var Guðmundur búinn
að stoppa lengi fyrr er hann rak
augun í þetta uppátæki okkar og
sagði: „Nei, sjáðu þetta, Erna!“.
Hann var eftirtektarsamur með aU
brigðum, hafði auga fyrir hinu
smáa og einfalda, sem þó gefur líf-
inu gildi.
Drottinn er hinn hirðir,
mig mun ekkert
_ bresta.
Á grænum grundum lætur
hann mig hvilast,
leiðir mig að vðtnum,
þar sem ég má næðist njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um
dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga
mig.
(23. Davíðssálmur.)
Mæja, Stefán, Atli, Sigga,
Áslaug, Tóti, Agnes, Agúst,
Súsý, Stefán Jarl, EUen,
Matti Máni og Nessý amma.
Þú hvarfst mér eins og lítið fagurt ljós,
sem lítið sólarbros, er kom og fór,
sem bliknað lauf, er blöðin fellir rós,
sem blóm, er hylur kaldur vetrarsnjór.
Þú komst og fórst sem óort æskuljóð,
en eftir varð hin sára, Ijúfa þrá.
(Margrét Jónsdóttir)
Enn á ný fellur ungur Hvergerð-
ingur frá í blóma lífsins. Berskjöld-
uð stöndum við frammi fyrir örlög-
unum.
Haustið 1987 kom litil stúlka,
Harpa Matthíasdóttir, í 11 ára
bekk Barnaskólans í Hveragerði.
Þessi bekkur var einkar hress,
glaðvær og góður í umgengni,
enda leið ekki langur tími þar til
Harpa varð ein af hópnum.
Harpa var skapmikil og stórlynd
og oft gustaði i kringum hana.
Ávallt var þó stutt í fallegt bros.
Megi minningin um bjarta bro-
sið hennar ylja okkur öllum um
ókomin ár. Um leið og við þökkum
Hörpu samfylgdina, biðjum við
Guð að styrkja fjölskyldu hennar
í þungri raun.
Skólastjóri, kennarar og
annað starfsfólk Grunn-
skólans í Hveragerði.