Morgunblaðið - 02.11.1991, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. NÓVEMBER 1991
31
Minning:
Jóhann K. Kristjáns-
son - Siglufirði
og Daddi áttu einn son, Jóhannes
Má, f. 26. ágúst 1978 en fyrir átti
Jórunn 3 dætur, sem nutu góðs
af hlýju Dadda.
Fjórir yngstu synir Jórunnar og
Jóns fæddust allir á Blómsturvöll-
um. Árið 1946 fluttist fjölskyldan
frá Blómsturvöllum til Reykjavíkur
er Jón hóf þar störf, bjó fjölskyldan
þá á Kleppsvegi. í Grindavík hafði
Jón gert út ásamt Sverri, mági
Jórunnar mb. Áfram. Leiðir skildu
við flutninginn til Reykjavíkur.
Nokkrum árum síðar hóf Jón út-
gerð bátsins að nýju og þá frá
Reykjavík við annan mann. Jón
fórst við annan mann þann 22.
október 1954 á mb. Áfram á Faxa-
flóa, þá var Dagbjartur aðeins 9
ára. Árið 1956 fluttist Jórunn aft-
ur til Grindavíkur en Valur hafði
hafið búskap í Reykjavík og Guð-
mundur og Halldór voru á sjó frá
Grindavík og því betra fyrir ekkj-
una að vera nærri sonunum tveim-
ur. Kristín móðir Jórunnar lést síð-
an 1958 á 93. aldursári. Á þessum
árum vann Jórunn ýmis tilfallandi
störf til að sjá sér og sínum fyrir
farborða. Þá var lítið spurt að því
hvert kaupið væri eða hversu erfið
vinnan væri. Engri vinnu var hafn-
að heldur allt þegið sem létt gat
undir með heimilisrekstrinum og
vinnutíminn oft langur við bág-
bornar aðstæður á nútíma mæli-
kvarða. Þessi störf vann hún allt
til ársins 1968 að hún hóf sambúð
með Júlíusi Jónssyni bifreiðastjóra,
f. 19. júlí 1907, d. 28. janúar 1986.
Bjó hún þá á Klapparstíg 3 í Kefla-
vík þar til í september 1990 að
hún fluttist að dvalarheimili aldr-
aðra Víðihlíð í Grindavík. Þau sam-
búðarár sem hún og Júlli áttu voru
þessi áhyggjulausu ævikvöld sem
alla dreymir um. Þau undu vel sín-
um hag og voru vel samrýmd í
athöfnum. Mikið var gert af því
að ferðast innanlands og einnig
einstaka sinnum utanlands. Þetta
var eitthvað sem ekkjan í Grinda-
vík hefur eflaust aldrei látið sig
dreyma um.
Það var ávallt gott að heim-
sækja þau á Klapparstíginn.
Amma alltaf bakandi og pijón-
andi, enda er það svo að öll börn-
in, barnabörnin og þeirra börn
hafa notið hlýju frá ömmu á hönd-
um og fótum í formi ullarvettlinga
og sokka og mun svo vera eitthvað
áfram. Einkennismerki ömmu var
dugnaðurinn og lítillætið. „Hvað
er þetta, vertu ekki að hafa fyrir
kellingunni,” sagði hún ef einhver
ætlaði að hella upp á fyrir hana
þar sem hún kom. En hver sem
heimsótti hana mátti búast við því
að dregið yrði fram mikið veislu-
borð og ef einhver reyndi að segja
að nóg væri komið var svarað:
„Hvað þetta eru nú bara nokkrar
druslur sem ég átti inn í skáp.”
Það var líka svo að nú í sláturtíð-
inni var henni mikið farið að langa
til að taka til hendinni. Er Halldór
sonur hennar heimsótti hana þann
22. október sl. fékk hann að heyra
að hún ætlaði að fara í sláturgerð
daginn eftir. En því miður komst
hún ekki í það, hjartað gaf sig
áður en sá dagur rann upp. Jórunn
var mjög trúuð kona og var fyrir
löngu búin að sætta sig við að
maðurinn með ljáinn heimsækti
sig. Iiún var vel undir það búin.
Enda höfðu margir ástvinamissar
styrkt hana og þroskað í gegnum
lífið.
Þetta hefur verið erfitt ár í fjöl-
skyldu okkar. Við höfum á því
misst þijú ástkær skyldmenni. Eitt
eigum við þó alltaf eftir og það
eru minningarnar. Við þær skulum
við ylja okkur á komandi árum og
minnast góðra ættingja sem allir
reyndust okkur vel og gáfu okkur
mikið hver á sinn hátt. Ég og fjöl-
skylda mín vottum allri fjölskyld-
unni okkar dýpstu samúð, megi
guð styrkja okkur öll og blessa.
Við vitum að amma er hjá honum
til að halda blessunarhendi yfir
okkur, til þess að geta haldið áfram
að hugsa vel um okkur öll eins og
hún ávallt gerði. Geymum öll í
hjarta okkar hennar góðu minn-
ingu og sona hennar.
Sveinn Guðmundsson
Fæddur 4. september 1910
Dáinn 23. október 1991
Hann afi okkar er dáinn, hann
afi sem alltaf var svo stór hluti af
lífi okkar. Hann afi sem var okkur
alltaf svo góður og kenndi okkur
svo margt.
Ekki er það ætlun okkar hér að
greina frá lífshlaupi afa en okkur
langar að minnast hans eins og
hann er og verður alltaf í okkar
huga.
Afi okkar er fæddur á Siglufirði
en ólst upp frá unga aldri hjá móð-
ursystur sinni í Skagafirðinum.
Hann hafði ætíð mikinn áhuga á
hestum og starfaði meðal annars
við tamningar á yngri árum. Hann
flutti til Siglufjarðar og starfaði hjá
Rafveitu Siglufjarðar í um 40 ár
og þar af verkstjóri til margra ára.
Afi og amma, María Benedikts-
dóttir, hófu búskap á Siglufirði
1947 og eignuðust þau tvö börn,
Sigurbjörn og Jóhönnu Björgu. Fyr-
ir átti amma eina dóttur, Unu, sem
afi gekk í föðurstað og aldrei mun-
um við eftir öðru en að hún væri
eitt barnið hans afa. Una er gift
Einari Einarssyni og eiga þau þijú
börn, Maríu Mörtu, Kristínu og Jón
Ásgeir. Sigurbjörn er giftur Ásu
Jónsdóttur og eiga þau einnig þijú
börn, Maríu Elínu, Jón Heimi og
Jóhann Má. Yngst er svo mamma
okkar, Jóhanna, sem gift er Guð-
mundi H. Hagalín og synirnir eru
fímm, Jóhann, Egill Rúnar, Hjört-
ur, Helgi Pétur og Grétar. Barna-
barnabörnin þeirra ömmu og afa
eru nú orðin 11.
Þegar litið er til baka er erfitt
að gera upp á milli allra þeirra
góðu stunda er við áttum hjá afa
og ömmu á Siglufirði. Og ekki fer
minna fyrir minningunum úr Haga-
nesi II í Fljótum, ættarsetrinu henn-
ar ömmu og systkina hennar, en
þar áttum við hamingjuríkar stund-
ir við leik og störf.
í Miklavatn lagði afi oft mörg
net, sem vitjað var um eldsnemma
á morgnana. Litlir drengir máttu
ekki missa af svo stórum stundum
og hætt er við að peysa hafi snúið
öfugt endrum og sinnum þegar
pottormarnir hálfsofandi þeyttust í
fötin kl. sex á morgnanna til að
fara með afa að vitja um. Þá voru
líka veiðistengurnar teknar með og
Minning:
í dag verður til moldar borinn
elskulegur tengdafaðir minn Berg-
ur Þórmundarson, mjólkurfræðing-
ur. Hann lézt á Sjúkrahúsi Suður-
lands að morgni 27. október síðastl-
iðinn, á 76. afmælisdegi sínum, eft-
ir tiltölulega stutta sjúkrahúslegu.
Bergur fæddist að Langholti í
Bæjarsveit, Borgarfirði þann _ 27.
október 1915, sonur hjónanna Ólaf-
ar Helgu Guðbrandsdóttur, hús-
freyju og Þórmundar Vigfússonar,
búfræðings og bónda í Langholti
og síðar í Bæ. Hann ólst upp í stór-
um systkynahópi, var tíundi af
þrettán systkynum og hefur því
sennilega oft verið þröngt í búi þó
svo að alltaf hafi tekist að metta
alla munna á heimilinu að hans
sögn. Var því snemma farið út á
vinnumarkaðinn til þess að létta á
heimilinu. Auk þess, með harðfylgi
jók hann við venjubundið barna-
skólanám og settist á skólabekk í
Laugaskóla í Þingeyjasýslu og það-
an átti hann margar góðar minning-
ar. Bergur stundaði ýmis störf fyrst
um sinn, en vorið 1942 fluttist hann
að Selfossi og hóf störf hjá Mjólkur-
búi Flóamanna. Vann hann þar
sleitulaust þar til hann var orðinn
„löggilt gamalmenni” eins og hann
óþijótandi var þolinmæðin hans afa
þegar greiða þurfti úr flækjum eða
losa spúninn þegar hann sat fastur
á botninum, þegar við drógum ekki
nógu hratt inn línuna. Afi brosti
þá að öllu saman og sagði að óþarfi
væri nú að veiða alit landið. Áfi var
bjargvætturinn sem leysti öll vand-
amál í þessum veiðitúrum og þegar
enginn fiskur fékkst hughreysti
hann okkur og sagði að það gengi
bara betur næst.
En oft var veiðin mikil og fiskur-
inn stór og þóttust þá litlir pollar
miklir menn þegar þeir roguðust
með veiðina heim í Haganes til
ömmu, því auðvitað þui-ftu þeir að
bera veiðina. Þá tók við vinnan, því
gera þurfti að og undirbúa fyrir
pottinn eða fletja fyrir reykingu og
hengja svo upp í reykingakofann.
Og mikill var spenningurinn þegar
fiskurinn var tilbúinn, því að reykti
fiskurinn hans afa var hreinasta
sælgæti.
En veiðiskapurinn var ekki það
eina sem var heillandi við Haganes-
ið. Kvöldin voru ógleymanleg er við
áttum þar með afa og ömmu, ekki
síst þegartók að skyggja, þá kynnti
amma kolavélina og svo var spilað
við ljósin frá olíulömpunum.
Það var einmitt mikið áhugamál
hjá afa að spila á spil og aldrei var
langt í spilastokkinn hvar sem hann
var og margar ógleymanlegar
stundir áttum við þar sem spilin
áttu í hlut. Þar lærðum við það að
vinna var ekki alltaf aðalatriðið,
heldur það að vera með og hafa
gaman af.
Þegar afi var 57 ára varð hann
fyrir slysi sem setti mark á hann
alla tíð eftir það, en aldrei heyrðist
kvörtun eða kvein frá afa. Hann tók
öllu með þvílíku jafnaðargeði að
undrun sætti. Eitt merki sem hann
bar eftir þetta slys var það að ann-
ar fótur hans varð styttri en hinn
og af því leiddi að hann gekk örlít-
ið haltur. Því var það að þegar við
fengum að fara með afa að versla,
sem ekki var svo sjaldan, reyndum
við oft að herma eftir honum Okkur
er sagt af áhorfendum að þessu
uppátæki, að það hafi verið stór-
kostleg sjón, að sjá afa ganga eftir
götunni með barnabörnin, stundum
3 eða 4 á eftir sér í halarófu og
öll reyndu þau að ganga eins og
afi. En auðvitað vissi hann af þessu
sjálfur orðaði það. Að vinna í 43
ár hjá MBF sýnir hversu traustur
og vandaður starfskraftur Bergur
var.
Bergur Þórmundarson kvæntist
8. febrúar 1945 eftirlifandi konu
sinni Auði Siguijónsdóttur frá Arn-
heiðarstöðum í Fljótsdal. Varð þeim
6 barna auðið, en Bergur átti einn
son fyrir. Allt dugmikið mannkosta-
fólk eins og það á kyn til.
Mikið yndi hafði Bergur af börn-
um, enda áttu barnabörnin öruggt
skjól í faðmi afa. Ógleymanlegar
eru þær stundir þegar hann fékk
allan hópinn til sín. Sérstaklega era
gamlársdagarnir minnisstæðir. Allt
klárt. fyrir krakkana, skotpallur fyr-
ir flugeldana, teppisrenningur á
stéttinni svo að enginn renni til á
hálkunni og meiddi sig. Hugsað
fyrir öllu. Á dögum sem þessum
naut hann sín.
Ég kynntist tengdaföður mínum
fyrir tæpum 24 árum, er ég fór að
venja komur mínar á heimili þeirra
hjóna Bergs og Auðar á Austurvegi
51, sem í daglegu tali er kallað
Bær. Var mér strax tekið sem ein-
um af hópnum. Það var mér,
stráknum, ómetanlegt. Var Bergur
upp frá því mér sem faðir, og áttum
og skemmti sér hið besta.
Allt tekur enda og barnæskan
líka, en alltaf var jafngott að koam
til afa og ömmu. Þegar ungir menn
komu til Sigluljarðar, búnir að ráða
sig á skip í sumarafleysingar, stóð
heimili afa og ömmu opið sem okk-
ar annað heimili, amma þvoði af
okkur og hugsaði um okkur eins
og börnin sín og afi, sem þá var
hættur að vinna sökum aldurs,
keypti inn svo dóttursynirnir hefðu
nú nóg að borða meðan stoppað var
í landi. Já, einmitt svona var alltaf
hjá afa og ömmu, alltaf ást og inni-
leiki.
Við gætum haldið áfram svona
endalaust, en einhvers staðar verð-
ur að stoppa. Afi unni okkur mikið,
það fundum við í öllu hans atlæti
þó hann væri ekki maður margra
orða. Og þær tilfinningar sem við
berum til hans komast aldrei full-
komlega til skila með orðum einum.
Elsku amma, guð geymi þig og
leiði um ókomin ár.
Jóhann og Egill Rúnar
Jóhann Kristinn Kristjánsson
verkstjóri andaðist í Sjúkrahúsi Si-
glufjarðar 23. október sl. og verður
útför hans gerð frá Siglufjarðar-
kirkju í dag 2. nóvember. Foreldrar
Jóhanns vora Björg Þorbergsdóttir
og Kristján Björnsson. Hann ólst
upp hjá Jóhönnu Þorbergsdóttur
móðursystur sinni og manni henn-
ar, Helga Helgasyni, sem bjuggu á
Hringveri í Skagafirði.
Jóhann ólst upp við öll venjuleg
sveitastörf og man ég eftir því að
móðir mín sagði mér að þau hefðu
verið samtímis á Hólum í Hjaltadal
þar sem hann var við tamningar. Á
þessum árum var Jóhann vinnu-
maður á ýmsum bæjum í Skaga-
firði. Átti Jóhann þá mjög góða
hesta enda viðurkenndur hesta- og
tamningamaður.
Jóhann flyst til Siglufjarðar 1933
og vinnur hann þá alla venjulega
verkamannavinnu.
Hann hefur störf hjá Rafveitu
Siglufjarðar um 1940 og er fastráð-
inn verkstjóri hjá rafveitunni 1944,
þegar byijað er á byggingu Skeiðs-
fossvirkjunar.
Hann tók þátt í að leggja há-
spennukerfið á Siglufirði ásamt því
breyta öllu dreifikerfi Rafveitu
Siglufjarðar úr loftlínum í jarð-
strengi. Jóhann gerþekkti því allar
götulagnir og kom sú vitneskja
hans oft að góðum notum þegar
um viðgerðir í götum var að ræða.
Einnig var það mikils virði þegar
dreifikerfi rafveitunnar var kortlagt
að geta stuðst við þekkingu hans.
Jóhann vann með fimm rafveitu-
stjórum og með undirrituðum í 15
ár. Jóhann slasaðist mikið árið
við inargar ánægjulegar samveru-
stundir. Hann hafði skemmtilegan
frásagnarstíl, hæfilega blandaðan
lúmsku hæglátu spaugi, eiginleika
sem afkomendur hans hafa fengið
í arf.
Bergur hafði alltaf sínar ákveðnu
skoðanir á málum hins líðandi dags,
hvort sem var innanlands mál eða
málefni alheimsins. Hann aðhylltist
snemma stefnu Alþýðuflokksins um
jafnrétti og bræðralag og var trúr
þeirri skoðun alla tíð, þó svo honum
fyndist þeir vera farnir að fara svo-
lítið fijálslega með hana undanfarin
misseri.
1967, þegar hann varð undir þung-
um stafla af spónaplötum á verk-
stæði rafveitunnar. Var hann lengi
frá vinnu og gekk undir margar
erfiðar skurðaðgerðir, sýndi hann
fádæma hörku og dugnað á þessu
tímabili, en til vinnu kom hann aft-
ur og hætti ekki fyrr en fullum
starfsaldri var náð.
Á þessu erfíða tímabili kom í ljós
hvað Jóhann átti einstaklega rólega
skaphöfn og dáðist ég að honum
fyrir hvað hann tók þessum erfið-
leikum með mikilli karlmennsku.
Jóhann hóf sambúð með Maríu
Benediktsdóttur árið 1947, ættaðri
úr Þingeyjarsýslu, eignuðust þau
tvö börn Jóhönnu, og Sigurbjörn.
María átti dóttur áður, Unu Ás-
geirsdóttur. Þau era öll gift og
barnabörnin eru orðin 11 og barna-
barnabörnin einnig 11.
Jóhanni var mjög umhugað um
fjölskylduna og gekk hann Unu í
föðurstað og voru bamabörnin hans
mesta yndi.
María og Jóhann gerðu upp íbúð-
arhúsið í Haganesi í Fljótum þar
sem fjölskyldan átti athvarf og
stundaði Jóhann gjarna veiði í ,
Miklavatni á sumrin og naut ver-J
unnar þar mikið.
Ég minnist hans með miklu þakk-
læti fyrir þann tíma sem við unnum
saman, hann var duglegur, sam-
viskusamur og trúr starfsmaður og
hafði sem verkstjóri rafveitunnar
oft mikil mannaforáð. Hann hafði
sérstakt lag á með sínu rólega fasi
að ná miklum árangri við oft erfíð-
ar aðstæður.
Að leiðarlokum vil ég þakka sam-
starf sem aldrei bar skugg á, og
votta Maríu og börnunum og fjöl-
skyldum þeirra mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sverrir Sveinsson
Mikið yndi hafði hann af góðri
tónlist og þá sérstaklega söng, enda
var hann félagi í Kirkjukór Selfoss
og einnig Karlakór Selfoss á árum
áður. Sérstaklega hafði hann dá-
læti á góðum bassasöngvurum og
karlakórum.
Bergur var óskaplega hjálpsamur
maður og fóram við krakkarnir
ekki varhluta af því þegar við vorum
að basla við að koma okkur þaki
yfir höfuðið. Taldi hann þeim stund-
um vel varið sem eytt var við hús-
byggingarnar.
Eg veit að ég mæli fyrir munn
okkar tengdabarnanna er ég segi
að við munum alla tíð sakna okkar
elskulega tengdaföður sem veitti
okkur svo mikið með sinni já-
kvæðni, hjálp og hlýju.
Ég votta Auði tengdamóður
minni, mína dýpstu samúð. Megi
Guð styrkja hana í þessari miklu
raun. Blessuð sé minning Bergs
Þórmundarsonar.
Smári Kristjánsson
ERFISDRYKKJUR
í þægilegum og
rúmgóðum salar-
kynnum okkar.
Álfheimum 74,
sími 686220
Bergur Þórmundarson
mjólkurfræðingur