Morgunblaðið - 05.05.1992, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. MAÍ 1992
43
kostnað. í kringum Margréti var
því oft hlegið dátt og innilega.
Margrét hélt ákveðnum skoðun-
um sínum aldrei að fólki en þegar
eftir var leitað eða nauðsyn bar til,
lét hún þær örugglega í ljós þannig
að engum duldist að þar fór stefnu-
föst kona. Málfarið var að auki
rammísienskt og fagurt enda konan
borin og barnfædd fyrir vestan.
Hún var félagslynd manneskja
og var m.a. félagi í kvenfélaginu
Hringnum. Hún átti sinn trygga
vinahóp og spilafélaga, allt fólk sem
henni þótti vænt um og naut þess
að vera með. Sama má segja um
fjölmarga starfsmenn Pennans sem
hún þekkti í áraraðir, það fólk var
henni líka mjög kært.
Um margra ára skeið starfaði
Margrét við bókavörslu á vegum
Rauða krossins á Borgarspítalan-
um. Það starf veit ég með vissu að
veitti henni mikla lífsfyllingu og
má segja að þar hafi hún að nokkru
leyti verið komin í draumastarf
æskuáranna. Á síðstu jólum lét hún
þau orð falla að helst kysi hún að
annast heimilislausa á þeim næstu.
Margrét var glæsileg kona í útliti
svo eftir var tekið. Hún gekk hnar-
reist um völl og var með áberandi
gróskumikið og iglóandi hár sem
alltaf fór vel hvernig sem vindar
blésu. Út frá henni streymdi þokki
sem myndaði á sinn sérstaka hátt
svo sérstaklega gjöfult andrúms-
loft. Klæðaburður hennar og snyrti-
mennska var óaðfinnanleg. Hún
hafði vissulega gaman af að skarta
sínu fegursta en þá var það eins
og svo margt annað í fari Margrét-
ar nákvæmlega mátulegt, laust við
ptjál og pjatt og fór henni vel.
Heimilið og sumarbústaðurinn
Birkihlíð endurspegluðu alla sömu
eiginleika og óvíða var yndislegra
að koma. 1 Birkihlíð er auðvelt að
finna fyrir ástinni sem hún gaf
staðnum, hún er þar í andrúmsloft-
inu og það dylst engum er þangað
kemur.
Börnum er oft sagt að dánir
menn fái vængi og verði að englum.
Það er langur vegur frá því að
Margrét hafi verið búin að „pakka
niður“ til ferðarinnar þegar hún
harf okkur sjónum, en hins vegar
er ábyggilegt að hún var löngu til-
búin með allt það sem til þarf í
ferðalög með englum. Eg á í raun
mjög auðvelt með að ímynda mér
elskulega tengdamóður mína svíf-
andi upp með miklum vængjaþyt,
hratt og örugglega upp á himins
brejðu boga rakleiðis til Guðs.
Á leið sinni mætir hún e.t.v. fugl-
um himinsins sem eru nú óðfluga
að flykkjast Jiingað til sumarheim-
kynnanna. Á sorgartímum minna
þeir okkur á almætti gangverks lífs-
ins. Viðhald sköpunarinnar á sér
stöðugt stað og vorið kemur enn á
ný þrátt fyrir mörg misstigin spor
í mannanna heimi. Sumarheim-
kynni ástvina okkar eru hinn mikli
leyndardómur, en örugglega mildari
en hinn nýliðni íslenski aprílmánuð-
ur.
Við lok þessara fátæklegu skrifa
verður hugurinn aftur hljóður og
þakklátur yfir því að vera til og
hafa þekkt svo góða manneskju sem
Margréti. Minningin um hana hlýjar
mér strax um hjartaræturnar, rétt
eins og rödd hennar gerði svo oft
í símanum eða bara það að sjá henni
bregða óvart fyrir í bíl sínum niðri
í bæ. í hennar anda vil ég að end-
ingu láta smá sögu flakka rétt eins
og hún sjálf gerði við mig daginn
fyrir andlátið.
Eigi alls fyrir löngu tárfelldi ég
vegna smá atviks sem henti mig í
lífinu. Viðstödd var 9 ára frænka
mín hún Ástríður sem starði forviða
á mig en sagði svo af hæfilegri
vorkunnarsemi: „Við skulum bara
segja að þú sért svona kvefuð Þór-
dís mín.“ Ég veit að margir verða
eflaust á stundum svolítið „kvefað-
ir“ á næstunni en tíminn mun von-
andi sjá til þess, eins og svo oft
áður, að öll hressumst við á nýjan
leik.
Þökk fýrir allt og allt. Guð blessi
minningu Margrétar Dungal.
Ég hitti konu, er sigrar sorg,
sál, er til himinsins nær, -
fágæt perla við flæðarmál,
fáguð og undraskær.
Guðm. Friðjónsson.
Þórdís A. Sigurðardóttir.
Fleiri minningargreinar um
Margréti Dungal bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Minning:
Ágúst Eiríksson
Fæddur 19. ágúst 1909
Dáinn 22. apríl 1992
í dag kveðjum við Valsmenn góð-
an félaga og vin, „Gústa í Hörpu“,
eins og hann var oftast nefndur á
meðal okkar. Ágúst ólst upp í
Austurbænum, ekki fjarri aðsetri
KFUM, enda gerðist hann félagi þar
mjög ungur að árum. í KFUM komst
Ágúst í kynni við knattspyrnuna og
um leið margan Valsmanninn, sem
varð til þess að hann gerðist strax
á unga aldri aðdáandi og stuðnings-
maður Vals. Það lá ekki fyrir Ág-
ústi að leika knattspyrnu, en þeim
mun meira fylgdist hann með æfing-
um og kappleikjum allra flokka
félagsins. Ágúst var fastagestur á
vellinum, eins og sagt er, og á Hlíð-
arenda var hann svo að segja heima-
gangur um árabil. Hann var fljótur
að koma auga á unga og efnilega
knattspyrnumenn, fylgdist með
þroska þeirra og frama á æfingum
og á knattspyrnuvellinum og hvatti
þá óspart til dáða. Þegar Ágúst kom
af vellinum mátti sjá það á svip
hans hvort Valur hefði unnið eða
tapað. Hann brosti breitt þegar leik-
ur vannst en var þungur á brúnina
ef leikur tapaðist og sparaði þá
stundum ekki stóru orðin.
Ágúst átti sæti í Fulltrúaráði
Vals um árabil. Þar var hann mjög
virkur, sótti manna best fundi var
tillögugóður og ávallt reiðubúinn að
taka til hendi þegar á þurfti að halda.
í félagi eins og Val hefur í gegnum
tíðina verið mikið um alls konar fjár-
öflun, eins og gengur, og til þess
að hún bæri árangur þurfti félags-
menn til að selja. Þar var Ágúst
fremstur í flokki og seldi mun meira
en nokkur annar, hvort sem um var
að ræða happdrættismiða, minja-
gripi eða annað, sem þurfti að koma
í pening fyrir Val. Velgengni Vals
byggist ekki eingöngu á hinum fjöl-
mörgu leikmönnum, heldur einnig á
dugmiklum stjórnendum og einlæg-
um stuðningsmönnum. Ágúst var
alla tíð í þeim hópi. Valsmenn, ung-
ir sem aldnir, munu sakna þess að
sjá ekki „Gústa í Hörpu“ framar á
vellinum eða á Hlíðarenda. En minn-
ingin lifir.
Um leið og Valsmenn þakka Ág-
ústi fyrir frábær störf í þágu félags-
ins og trausta vináttu er eftirlifandi
eiginkonu hans, Jennýju Pétursdótt-
ur og fjölskyldu færðar innilegar
samúðarkveðjur.
Fulltrúaráð Knattspyrnu-
félagsins Vals.
Sœvar Karl Olason
Bankastræti og Kringlunni: 13470 og 689988
NÝR DAGUR ... AU G LÝSING ASTOFA