Morgunblaðið - 07.08.1992, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. ÁGÚST 1992
Sigurður Kristins
son - Minning
Fæddur 27. október 1912
Dáinn 26. júlí 1992
Að morgni sunnudagsins 26. júlí
sl. lést Siguður Kristinsson, Unnar-
braut 28 á Seltjamarnesi; á hjúkr-
unardeild Heilsuverndarstöðvar
Reykjavíkur. Andlát hans kom ekki
á óvart, því að hann hafði um langa
hríð glímt við þann sjúkleika, er að
lokum dró hann til dauða. Hann
fæddist í Reykjavik hinn 27. októ-
ber 1912 og var því tæplega áttræð-
ur er hann lést. Að leiðarlokum er
mér bæði ljúft og skylt að minnast
nokkmm orðum þessa frænda míns
og föðurbróður.
Foreldrar Sigurðar vom þau
Kristinn Gíslason, trésmiður og
(Guðvaldína) Kristín Guðmunds-
dóttir, er allan sinn búskap bjuggu
hér syðra, fyrst að Framnesvegi 14
í Reykjavík og síðan að Hæðarenda
á Seltjarnarnesi. Kristinn var fædd-
ur að Högnastöðum í Hmnamanna-
hreppi hinn 12. júní 1882 og lést í
Reykjavík hinn 27. ágúst 1935.
Kristín var hins vegar Norðlending-
ur, fædd að Leifsstöðum í Öxarfirði
hinn 29. janúar 1834 en lést í
Reykjavík hinn 26. janúar 1956.
Böm þeirra voru Guðmundur, f. 22.
janúar 1906, d. 1. apríl 1976; Þor-
grímur, f. 2. desember 1906, d. 8.
júlí 1991; Guðrún, f. 1. febrúar
1909, d. 18. apríl 1935; Jórunn, f.
2. febrúar 1910, og kjörbarn þeirra,
Kristín Unnur, f. 24. október 1927.
Þær systur, Jórunn og Kristín, lifa
nú einar þennan systkinahóp.
Ekki fer á milli mála, að lífsbar-
átta almennings var harðsótt hér á
landi allt fram til 1940. Verulegt
atvinnuleysi var landlægt, árum og
áratugum samana, og menn máttu
hafa sig alla við til að hafa í sig og
á. Börn og unglingar urðu að taka
til hendinni jafnskjótt og kostur var
á og áttu ekki völ á öðru en brýn-
ustu skólagöngu, væru ekki einhver
efni fyrir hendi, sérstakur atbeini
annarra, er betur voru settir, nema
þau og nánustu aðstandendur
þeirra væru reiðubúnir til að leggja
á sig sérstakt harðræði árum sam-
an. í þeim efnum sat íjölskylda
Kristins og Kristínar við sama borð
og aðrir. Börn þeirra skorti hvorki
gáfur, vilja né annað atgervi. En
aðstæður skorti með öllu til þess,
að þau sem og flestallir aðrir ungl-
ingar á þeim árum, fengju óskum
sínum fullnægt. Þau hlutu að leita
eftir launuðum störfum jafnskjótt
og þau höfðu burði til þess. Gilti
það jafnt um Sigurð sem þau hin.
Vinna á saltfiskreitum var ungl-
ingavinna þess tíma, bæði hjá
Kveldúlfí, Alliance og öðrum tog-
araútgerðarfélögum, sem þá voru
með fiskreiti á Seltjarnarnesi og í
Reykjavík. Frændi minn hafði þó
ekki hugsað sér að gera það strit
að ævistarfi sínu. Áhugi hans, eins
og Þorgríms bróður hans, og fjöl-
margra annarra ungra daglauna-
manna á þeirri tíð, beindist mjög
að því nýja samgöngutæki, sem þá
var að ryðja sér braut. Þeir brutust
í því að taka bílpróf og fengu síðan
störf sem bifreiðastjórar hjá Bif-
reiðastöð Steindórs. Þar störfuðu
þeir bræður um langt árabil. Lengst
af mun Sigurður hafa starfað við
akstur langferðabifreiða norður í
land, en líka og jafnframt suður
með sjó. Hann var alla tíð mikill
gleðimaður og hafði yndi af, þegar
svo bar undir, að segja frá ævintýr-
um sínum á þessum miklu ferðalög-
um. Honum lét vel að segja frá og
hafði glöggt auga fyrir því skop-
lega, sem fyrir augu og eyru bar.
Þegar breski herinn kom til ís-
lands árið 1940 var sem allt at-
vinnulíf landsmanna leystist úr læð-
ingi. Atvinnuleysið hvarf sem dögg
fyrir sólu og breyttist í andstæðu
sína. Hugur manna og kjarkur jókst
stórum og ótrúlegir draumar tóku
að rætast. Meðal þeirra voru leynd-
ar óskir íjölmargra leigubifreiða-
stjóra um að þeir gætu eignast eig-
in bifreiðir og orðið eigin herrar.
Að því var þó ekki hlaupið því að
bílar voru ekki fluttir til landsins
nema í litlum mæli, einvörðungu frá
Bandaríkjunum og skammtaðir í
ofanálag, eins og svo mörg lífsgæði
á þeim árum, svo furðulegt sem það
kann að þykja nú. Sigurður var
ákveðinn í að verða sér úti um eig-
in leigubíl og háði harða baráttu
fyrir því við úthlutunamefndir og
ráð. Að lokum hafði hann sigur og
enn er mér í fersku minni hve
ánægður hann var og stoltur af
farkostinum, Dodge eða Plymouth
árgerð 1944 eða svo, þegar hann
kom með hann gljáfægðan heim
fyrsta sinni. Hann var þá félags-
bundinn hjá Bifreiðastöðinni Hreyfli
og starfaði síðan þar, allt þar til
hann lét af akstri leigubíla upp úr
1960 eða svo. Er mér óhætt að
segja, að hann hafi þá verið búinn
að fá sig fullsaddan af því starfi,
óreglulegum vinnutíma og óvissum
tekjum, sem því fylgdu. Hóf hann
þá störf á nýjum og gjörólíkum
vettvangi, er hann gerðist verk-
stjóri hjá Pétri Kr. Árnasyni, bygg-
ingameistara í Reykjavík. Á þeim
árum var Pétur umsvifamikill bygg-
ingarverktaki og var víða með verk-
efni. Gerðist Sigurður fljótlega hans
hægri hönd við framkvæmd dag-
legra verka og var hans aðalverk-
stjóri í hartnær áratug. Eftir það
réðst hann til Seltjamarnesbæjar
þar sem hann starfaði sem verk-
sjóri í áhaldahúsi bæjarins allt þar
til hann lét af störfum vegna ald-
urs. Hygg ég að hann hafi kunnað
þessum störfum vel, svo greindur
og hygginn sem hann var; og látið
vel að fara með mannaforráð.
Nokkm eftir að hann fór á eftirlaun
tók heilsan að bila, en þá hafði
honum tæpast orðið misdægust alla
ævi. Tók þá að halla undan fæti.
Sigurður kvæntist hinn 5. júní
1943 Huldu Þorbergsdóttur, út-
vegsbónda í Bræðraborg í Garði.
Hlaut hann þar góða og glæsilega
konu, svo sem hún á kyn til, sem
var honum ómetanleg stoð og stytta
alla tíð. Em börn þeirra sem hér
segir: Bergþóra, hárgreiðslumeist-
ari, gift Róberti Róbertssyni, hús-
gagnasmíðameistara, búsett í
Kópavogi, em börn þeirra: Hulda
María, Sigurður Arnar og Ema
Bryndís; Guðrún Kristín, hár-
greiðslumeistari, gift George Donn-
ley Golden, fv. höfuðsmanni í
bandaríska flughernum, búsett í
Virgínu í Bandaríkjunum, em börn
þeirra: Robert Donnley og Theresa
Kristín; Jómnn Hulda, hárgreiðslu-
meistari, gift Eyjólfi Magnússyni,
rafvirkjameistara, búsett í Reykja-
víkj sonur þeirra er Ingi Þór.
Áður en Sigurður kvæntist eign-
aðist hann son með Sigríði Jónsdótt-
ur í Reykjavík, hinn 25. desember
1935. Er það Kristinn Sigurðsson,
vélstjóri og vélvirkjameistari í Nes-
kaupstað. Kona hans er Hulda Auð-
unsdóttir og börn þeirra em: Auður
Helga, Kristín, Siguijón og Rán.
Þegar ég renni nú huganum yfir
æviferil frænda míns heitins finnst
mér ljóst, að hann hafi í flestu þeg-
ið meira úr móðurætt sinni en föð-
urætt. í útliti svipaði honum meira
til móðurfólks síns og skapferlið var
fremur á þá lund en hina. En vita-
skuld voru jafnframt rík einkenni
úr báðum ættum. Hann var prýði-
lega greindur maður, kröftugur og
kjarkmikill og hrókur alls fagnaðar
á góðri stund. Mér er enn í barns-
minni hvílíkt yndi hann hafði af
söng á sínum yngri ámm, einkum
glæsilegra tenóra, og reyndar alla
tíð. Og ég er viss um að hann hefði
þegið það með þökkum að fá fleiri
ár við betri heilsu í ævilokin til
þess að geta legið í bókum og
grúskað í þeim, svo fróðleiksfús sem
hann var, ekki síst þar sem tóm-
stundir áður fyrr vom ætíð í knapp-
asta lagi. Þá hefði hann líka getað
sinnt betur ættfræðiáhuga sínum,
hefði tóm gefist til þess. Sjálfsagt
er að þakka allt það, sem gafst, en
samt hefði ég gjarnan unnt frænda
mínum alls þessa til viðbótar. En
um það tjóir ekki að fást. Hann er
nú horfinn til annarra og betri
heima og þangað fýlgja honum
blessunaróskir ættingja og vina.
Sérstakar samúðarkveðjur færi ég
ekkju hans, Huldu Þorbergsdóttur,
með ósk um bætta heilsu og góð
ár á komandi tímum. En einlægar
samúðarkveðjur em líka sendar öll-
um börnum hans og fjölskyldum
þeirra við andlát hans. Megi þeim
öllum famast sem best.
Sigurður E. Guðmundsson.
Góður drengur er fallinn í valinn.
Þótt dauðinn sé líkn fyrir þann sem
lengi hefur þjáðst, er hann Sár fyr-
ir aðstandendur og endanlegur.
Það er mikils virði að kynnast
góðu fólki á lífsleiðinni og fyrir
okkur. bræðurnar eru það forrétt-
indi að hafa orðið samferða Sigga
og hans ljúfu konu, Huldu föður-
í dag kveðjum við hinstu kveðju
vin okkar og félaga Bjöm Auðunn
Jóhannesson eða Auða eins og sum-
ir kölluðu hann.
Auðunn var fæddur á Efra-Hóli
undir Eyjafjöllum 3. nóvember,
1930. Þar var heimili hans allt til
þess er hann fluttist að Sólheimum
í Grímsnesi 1988. Auðunn var tals-
vert mikið á ferðinni þótt aldrei
tæki hann bílpróf en bíl átti hann
samt og fór á honum víða um sveit-
ir eða hver man ekki eftir honum
með hjólbörurnar, fínar og pússaðar
með gljáfægt skráningarnúmer og
endurskinsmerki á þjóðveginum
kringum Hvamm undir Fjöllunum?
Þar átti hann sinn ævintýraheim
líkt og aðrir bíladellumenn fyrr og
síðar.
Auðunn var búinn að vera sam-
vistum við okkur á Sólheimum í
aðeins 4 ár og engan hefði grunað
að sá tími yrði ekki lengri, allt fram
á síðustu daga. Hann var svo lif-
andi, hress og glettinn hann Auð-
unn. Jafnvel þó að við vissum að
hann væri að beijast við þennan
vonda sjúkdóm sem engu eirir þá
datt okkur ekki í huga að hann
kveddi svona fljótt. Bara fyrir
nokkrum dögum var hann með okk-
ur inni í Þórsmörk og lék þar á als
oddi og svo tók hann líka þátt í
hátíðarhöldunum á Hard-Rock fyr-
ir rúmri viku.
Auðunn var ávallt mikill iðjumað-
ur. Hjá okkur vann hann lengst af
á smíðastofunni og hafði þar sinn
eigin hefilbekk þar sem til urðu
hinir ýmsu nytjagripir gerðir fyrir
hann sjálfan og aðra vildarvini á
staðnum. Hann kaus fremur að
smíða einhveija þarfa hluti heldur
en að taka þátt í að útbúa leikföng
eða aðra söluvöru sem aldrei yrði
systur okkar. Það var mjög kært
með þeim systkinum, Huldu og
pabba, svo samgangur var mikill
milli fjölskyldnanna.
Á bernskuárum okkar voru ófáar
heimsóknirnar á Rauðarárstíginn
og oft glatt á hjalla, enda dæturnar
jafnaldrar okkar. Við minnumst
þess frá þessum árum hversu okkur
þótti Siggi eiga glæsilega bíla* en
hann var þá leigubílstjóri. í okkar
augum var Siggi besti bflstjóri í
heiminum. Ekki minnkaði álit okkar
á bílstjórahæfileikum hans, þegar
farnar voru hinar árlegu ferðir í
Garðinn til afa og ömmu á jóladag,
oft í misjöfnu veðri og ófæru. En
alltaf skilaði hann okkur í tæka tíð.
Þegar tíminn leið og við uxum
úr grasi, fækkaði heimsóknunum,
þótt við hittumst reglulega í fjöl-
skyldu- og ættarboðum. Kannski
kynntumst við þeim heiðurshjónum
best eftir lát foreldra okkar. Það
var þægilegt að reka inn nefið á
Unnarbrautinni og rifja upp gamlar
minningar.
Siggi var hláturmildur með af-
brigðum, svo það var gaman að
segja honum nýjustu skemmtisög-
uraar, hvort sem sú saga var af
okkur sjálfum eða öðrum. Einnig
var gaman að heyra Sigga segja
frá. Sérstaklega hafði hann gaman
af að segja okkur frá ýmsu bralli
sem hann og faðir okkar tóku þátt
í á fyrri árum sem við höfum annað-
hvort gleymt, eða aldrei heyrt.
Já, það var gott að hlæja með
honum Sigga. Þegar við lítum til
baka, til þessara samverustunda
með þeim hjónum, kemur þakklæti
upp í hugann. Sérstaklega þökkum
við þeim umhyggju þeirra við föður
okkar eftir að hann veiktist á besta
aldri. Síðustu árin átti Siggi við
ólæknandi sjúkdóm að etja og vitað
var að hveiju stefndi.
Elsku Hulda, Bergþóra, Unna og
Jórunn. Missir ykkar er mikill en
minningin um góðan dreng mun
lifa.
Við bræðumir og Bubba systir í
brúkuð á heimilinu. í frístundum
byggði hann svo bílskúr fyrir bílinn
sinn, verkfæri og fleira. Hann vildi
ekki vera iðjulaus. Með þessum fá-
tæklegn orðum viljum við á Sól-
heimum þakka fyrir samfylgdina
við góðan dreng og biðja algóðan
Guð að gæta hans fyrir okkur þar
til við hittumst aftur handan móð-
unnar miklu.
Heimilisfólkið á Sólheimum.
Sunnudaginn 2. ágúst frétti ég
að vinur minn Auðunn Jóhannesson
væri látinn. Það kom mér þó ekki
á óvart því ég vissi að hann var
haldinn sjúkdómi sem svo marga
leggur að velli. Auði, eins og hann
var alltaf kallaður, átti heima á
Efri-Hól sem var næsti bær við
okkar. Hann kom oft í heimsókn
bæði til foreldra minna og svo okk-
ar, enda auðfúsugestur. Við áttum
saman margar samverustundir
bæði í starfi og leik. Hjálpsemi
Auða og góðvild í okkar garð var
einstök sem aldrei bar skugga á
enda var Auði sannur vinur vina
sinna. Stutt var i brosið, og hlýja
trausta handtakið var sem innsigli
á það ókomna. Hann bar virðingu
fyrir sveitinni sinni og sveitungum
sínum var hann hjálplegur ef á
þurfti að halda. Fyrir það skal þakk-
að. Þegar ég lít til baka finnst mér
eins og Auði hafi alltaf verið í góðu
skapi, þannig kom hann mér fyrir
sjónir frá fystu tíð.
Hag Maríu og Andrésar fóstur-
foreldra sinnar bar Auði mjög fyrir
bijósti, enda naut hann umhyggju
þeirra og ástúðar meðan kraftar
þeirra entust. Þega Andrés fellur
frá 1988, verða þáttaskil í lífi Auða.
12. ágúst 1988 fytur Auði frá Efri-
Hól að Sólheimum í Grímsnesi þar
sem hann dvaldi síðustu æviárin.
Það hafa verið þung spor fyrir hann
Auðunn Jóhannes
son - Minning
Fæddur 3. nóvember 1930
Dáinn 2. ágúst 1992
35
Bandaríkjunum sendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sigurðar
Kristinssonar.
Atlasynir.
Það er svo margt sem okkur
langar til að segja um elskulegan
afa okkar, en auðvitað'getum við
ekki komið því öllu fyrir hér. Það
yrði efni í heila bók.
Það var ekkert sem afí vildi ekki
gera fyrir okkur. Það þurfti ekki
nema eitt símtal og þá var hann
kominn, hvemig sem á stóð, ef
hann hélt að okkur vantaði eitt-
hvað. Og ekki má gleyma ömmu.
Við leituðum ekki síður til hennar,
enda ekki svo sjaldan suðað um að
fá að gista hjá afa og ömmu. Og
ekki munum við að það hafí nokk-
um tímann verið neitt því til fyrir-
stöðu.
Afí var svo frændrækinn. Hann
vildi alltaf vera í nánum tengslum
við fókið sitt. Þegar við vomm yngri
féll varla úr helgi að hann færi
ekki með okkur eitt af öðm í heim-
sókn til systkina sinna og frænd-
fólks. En auðvitað kom að því að
við þóttumst vera orðin of stór og
upp úr því vaxin að fara í slíkar
heimsóknir. En afi hætti því ekki
meðan hann hafði heilsu til.
Því miður nutu öll bamabömin
hans ekki jafnt. Það gerði fjarlægð-
in á milli okkar. Fjögur okkar búa
á Neskaupstað og tvö í Bandaríkj-
unum. En jafn vænt þótti honum
um okkur öll. Hann var svo ánægð-
ur með allt sitt fólk og gladdist svo
mikið þegar okkur gekk vel.
Svo var hann svo ánægður með
ömmu og allt sem hún gerði, var
sífellt að klappa henni og stijúka
og ekkert var of gott fyrir ömmu.
Það var svo sannarlega satt.
Elsku amma okkar. Við biðjum
góðan guð að styrkja þig og styðja.
Guð blessi afa okkar.
Kveðja frá bamabörnunum.
og ég veit að oft reikaði hugur
hans austur til heimahaganna. Þátt-
ur Gyðu Jónsdóttur og hennar íjöl-
skyldu í lífi Auða, ekki síst í veikind-
um hans nú síðustu árin, var ómet-
anlegur. Fyrir það viljum við fjöl-
skyldan þakka þér Gyða mín af
heilum hug. Kannski þekktu hann
fáir, en margir nutu glaðværðar
hans á lífsleiðinni. Ég kveð góðan
félaga og þakka honum fyrir sam-
verustundirnar.
Sendum ættingjum öllum samúð-
arkveðjur.
Hugi Magnússon.
Sérfræðingar
i l>lómnskr<‘> (iiiitiim
\ iD öll (ækil'æi'i
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstadastrætis,
sími 19090