Morgunblaðið - 01.04.1993, Side 49

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR '1.''APRlE'lðSar” 49
Minning
Ragnheiður Svein
bjömsdóttir
Fædd 29. desember 1936
Dáin 23. mars 1993
í dag er til moldar borin Ragn-
heiður Sveinbjörnsdóttir. Hún
kvaddi langt um aldur fram og í
hugum okkar sem þekktum hana
og höfum starfað með henni ríkir
nú söknuður og eftirsjá.
Ragnheiður var fædd í Þingnesi
í Borgarfjarðarsýslu 29. desember
1936. Foreldrar hennar voru Svein-
björn Björnsson og Þórdís Gunnars-
dóttir, bændur þar. Þórdís liflr dótt-
ur sína. Bróðir hennar var Björn
Sveinbjörnsson, hæstaréttardóm-
ari, sem einnig er látinn um aldur
fram. Ragnheiður varð stúdent frá
MR 1955, innritaðist í guðfræði en
hætti námi enda komin með fjöl-
skyldu.
Hún giftist Eyjólfi Þorsteinssyni,
stýrimanni í Hafnarfirði, og átti
með honum þrjú börn: Þórdísi
Birnu, húsmóður, maður hennar er
Ólafur B. Svavarsson, þau eiga syn-
ina Björn Einar, Óðin og Svavár;
Þorsteinn, stýrimaður, kona hans
er Valdís Bjarnadóttir, þau eiga
dætumar Ragnheiði, Sigrúnu og
Kristrúnu. Ragnheiður og Eyjólfur
skildu. Seinni maður Ragnheiðar
var Eðvarð Vilmundarson, sjómað-
ur.
Ragnheiður hóf störf hjá lög-
fræðingum Sambands íslenskra
samvinnufélaga og starfaði þar til
dauðadags. Sú skrifstofa heitir nú
„Lögvísi".
Ragnheiður bjó lengst af í Hafn-
arfírði en þau Eðvarð fluttu að
Kjarrmóum 20 í Garðabæ fyrir
þremur ámm. Æskustöðvarnar í
Þingnesi voru henni mjög kærar.
Þar áttu þau sumarbústað og un-
aðsreit og dvöldu þegar færi gafst
og þó oftar í huganum.
Ragnheiður var eindreginn
stuðningsmaður Framsóknar-
flokksins og á þeim vettvangi
kynntumst við henni fyrst og
fremst. Ragnheiður öðlaðist strax
mjög mikla tiltrú félaga sinna og
valdist til ýmissa trúnaðarstarfa.
Ragnheiður var bæjarfulltrúi í
Hafnarfirði 1970-1978. Hún átti
sæti í miðstjóm Framsóknarflokks-
ins til 1992, í framkvæmdastjóm
flokksins 1972-1989, var vára-
þingmaður fyrir Reykjaneskjör-
dæmi 1971-1978 og sat á Alþingi
í forföllum Jóns Skaftasonar. Ragn-
heiður var vararitari Framsóknar-
flokksins 1975-1990 og var fyrsta
konan í æðstu stjórn flokksins. Hún
var að mörgu leyti brautryðjandi
meðal framsóknarmanna og átti
þátt í stofnun Landssambands
Framsóknarkvenna og átti þar sæti
frá stofnun til 1987.
Þá átti hún lengi sæti í flokks-
málanefnd og var þar í forystu og
átti mikinn þátt í mótun innra starfs
flokksins. Sem stjórnarmaður í
Framsóknarflokknum átti hún setu-
rétt á fundum þingflokks framsókn-
armanna og lét þar mikið til sín
taka og lagði þar sem annars stað-
ar gott til mála. Ragnheiður var
varamaður í bankaráði Landsbank-
ans, fyrst kvenna, frá 1985 til enda-
dægurs og sat íjölmarga banka-
ráðsfundi.
Ragnheiður var óvenju gáfuð og
glæsileg kona, ágætur ræðumaður,
lagin í samskiptum við annað fólk
og mikil félagsvera, ráðsnjöll,
skemmtileg í umgengni, ljóðelsk og
prýðilega hagmælt. Hitt bar þó af
hve mikil heiðríkja og ærlegheit
fylgdi henni og öllum tillögum
hennar. Hún hafði djúpa réttlætis-
kennd og var tamt að taka málstað
lítilmagnans, beijast fyrir jöfnuði
og jafnrétti í samskiptum mann-
anna og réttlátara þjóðfélagi.
Ragnheiður stríddi við krabba-
mein nokkur síðustu ár ævi sinnar
og hefur nú orðið að lúta í lægra
haldi. Ævi hennar er öll. Vafalaust
er að hver sem Iífsbraut hennar
hefði orðið hefði hún hvarvetna
öðlast virðingu og vinsældir vegna
gáfna sinna, glæsileika og reisnar.
Hún hefði orðið góður prestur eða
bókmenntafræðingur. Framsóknar-
flokkurinn á henni mikið að þakka
og við sem störfuðum þar með henni
um langt árabil. Við erum þakklát
fyrir að hafa fengið að eiga vináttu
hennar og fyrir að hafa kynnst
þessari íjölgáfuðu og góðu konu.
Við sendum Eðvarð, móður hennar
og börnum og öllum aðstandendum
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé hin bjarta minning
hennar.
Sigrún Magnúsdóttir,
Páll Pétursson.
Við fráfall Ragnheiðar Svein-
björnsdóttur, fyrrverandi bæjarfull-
trúa í Hafnarfirði, er horfinn af
sjónarsviðinu eftirminnilegur per-
sónuleiki. Sá sem þessar línur ritar
átti því láni að fagna að starfa með
henni í bæjarstjóm á merku um-
bótatímabili í sögu Hafnarfjarðar,
en öll sín störf á þeim vettvangi
vann hún af heilindum og samvisku-
semi. Þar átti hún sæti á árunum
1970- 78 og gegndi á vegum bæjar-
stjórnar margháttuðum og mikil-
vægum störfum. Var í bæjarráði
1971- 73, formaður bókasafns-
nefndar 1970-74, í gatnanafna-
nefnd var hún, svo og í undirbún-
ings- og viðræðunefnd um lagningu
hitaveitu í Hafnarfirði, svo nokkuð
sé nefnt.
Þá var Ragnheiður um skeið í
forustusveit Framsóknarflokksins á
landsvísu, meðal annars sem vara-
ritari flokksins og varaþingmaður
Reykjanesskjördæmis.
Það hendir marga, sem kvaddir
eru til að sinna stjórnmálum, að
þurfa að vinna að framgangi mála
með andstæðingum úr öðrum flokk-
um. Þetta eru auðvitað gömul sann-
indi. Það gildir hvort heldur er á
vettvangi landsmála, bæjarmála
eða í annarri stjórnsýslu. Alkunna
er að slíkt samstarf getur verið með
ýmsum hætti. Hvernig gengur eða
með það fer í hveiju tilfelli ræðst
oft af því hvernig einstaklingunum
sem hlut eiga að máli tekst að að-
lagast og vinna hver með öðrum.
Af þessu hefur undirritaður nokkra
reynslu vegna afskipta af bæjar-
málum og landsmálum á vegum
Alþýðuflokksins.
A árunum 1970-74 var starfandi
meirihluti Alþýðuflokks, Framsókn-
arflokks og Félags óháðra borgara
í bæjarstjórn Hafnarfjarðar. Ragn-
heiður var þar fulltrúi síns flokks.
í minnihlutanum voru Sjálfstæðis-
menn sem veittu meirihlutanum
harða andstöðu.
Þegar ólík öfl vinna saman er
ekki alltaf auðvelt að samræma
sjónarmiðin eins og allir vita. Þetta
fengum við að reyna á þessum
árum. Ragnheiður hafði jafnan
ákveðnar skoðanir á hlutunum eins
og við hin. Urðum við á stundum
að gefa eftir til að ná samstöðu og
niðurstöðu í meirihlutanum. Þegar
komið var á bæjarstjórnarfundi var
mikilvægt að staðið væri saman
þannig að minnihlutanum tækist
ekki að splundra. í þeim efnum var
Ragnheiður hin sterka stoð og
trausta bjarg sem aldrei bifaðist.
Þetta er mér minnisstætt. En þann-
ig var Ragnheiður.
í málflutningi var hún rökföst,
málefnaleg, og hélt fast á sínum
málstað. Jafnframt gat hún verið
ákaflega skemmtileg og hafði góða
kímnigáfu, enda vinsæl mjög. Hún
var hagmælt og fór orð af því með-
al Hafnfirðinga. Henti það gjarnan
þegar aðstæður leyfðu að þau kváð-
ust á, hún og bæjarfulltrúarnir
Hörður Zóphoníasson og Árni Grét-
ar Finnsson, sem báðir eru góðir
hagyrðingur.
Ragnheiður er kvödd með virð-
ingu og þökk fyrir samstarfsárin.
Blessuð sé minning hennar.
Stefán Gunnlaugsson.
Kveðja frá framsóknarfé-
lögunum í Hafnarfirði
Máltækið segir að maður komi í
manns stað og víst er það að lífið
heldur áfram þótt einstaklingar falli
frá. Samt er það svo að mörg skörð-
in eru vandfyllt og svo er með það
skarð sem myndast i raðir fram-
sóknarfólks í Hafnarfirði við lát
Ragnheiðar Sveinbjörnsdóttur, sem
lést þriðjudaginn 23. mars sl., langt
um aldur fram. Enda þótt Ragn-
heiður hafi fyrir nokkru síðan flust
úr Hafnarfirði í næsta byggðarlag,
var það svo, að hún bar hag fram-
sóknarfólks í Hafnarfirði fyrir
bijósti og vildi veg þeirra og félags-
skaparins sem mestan.
Hér er ekki ætlunin að rekja
æviferil Ragnheiðar, eflaust verða
aðrir til þess. Framsóknarfélögin í
Hafnarfirði vilja hins vegar koma
á framfæri kveðjum og þökkum
fyrir óeigingjarnt starf hennar í
þágu Framsóknarflokksins um
langt árabil. Fyrir hönd hans gegndi
hún ýmsum trúnaðarstörfum: Var
bæjarfulltrúi í Hafnarfírði 1970-
1978, átti sæti í bæjarráði 1970-
1973 og 1975-1976, í stjórn bóka-
safns Hafnarfjarðar 1970-1978,
þar af formaður 1970-1974. Ragn-
heiður var aðalhvatamanneskja að
stofnun Kvenfélagsins Hörpu sem
stofnað var 9. febrúar 1967 og er
félagsskapur framsóknarkvenna í
Hafnarfirði, Garðabæ og Bessa-
staðahreppi og átti hún sinn þátt í
blómlegri starfsemi félagsins í mörg
ár. Auk starfa sinna fyrir framsókn-
arfólk í Hafnarfirði gegndi Ragn-
heiður auk þess ýmsum trúnaðar-
störfum fyrir Framsóknarflokkinn;
var varaþingmaður í Reykjanes-
kjördæmi 1976-1978, vararitari
flokksins 1975-1990, átti sæti í
miðstjórn 1974-1992 og í fram-
kvæmdastjórn 1972-1989. Þá átti
Ragnheiður sæti ífandstjóm Lands-
sambands framsóknarkvenna
1981-1987.
Ragnheiður var valin í 1. sæti á
lista Framsóknarflokksins í Hafnar-
firði 1970. Þá fékk listi framsóknar-
flokksins mikið fylgi og Ragnheiður
glæsilega kosningu. Sat hún síðan
næstu átta ár í bæjarstjórn Hafnar-
fjarðar. Til hennar leituðu margir,
ekki síst þeir sem minna máttu sín,
en hún hafði góðan skilning á kjör-
um þeirra. Konur leituðu gjarnan
til Ragnheiðar til að leita rétlætis
í sínum málum og sparaði hún
hvergi sinn tíma til að vinna að
þeirra velferð.
Hvað eftirminnilegust er Ragn-
heiður framsóknarfólki í Hafnar-
firði í kosningabaráttu. Þá kom
best í ljós dugnaður hennar og bar-
áttuþrek fyrir því sem hún vildi ná
fram.
Eftirminnileg er barátta hennar
og dugnaður við Alþingiskosning-
arnar 1983. Þá tók hún að sér að
vera kosningastjóri floksins í Hafn-
arfirði. Að miklu var að keppa, ná
aftur inn kjömum manni í Reykja-
neskjördæmi og nú var fyrir sjálfan
foringjann að beijast. Allan daginn
og fram á kvöld stjómaði Ragnheið-
ur liði sínu, hvort heldur það vora
hringingar, fundir, viðtöl eða annað
sem laut að því að fá fólk til fylgis
við flokkinn og þá félagshyggju-
stefnu sem hann boðaði og Ragn-
heiður trúði á og barðist fyrir. Ár-
angurinn lét ekki á sér standa, gíf-
urleg fylgisaukning í kjördæminu
og tveir menn inni. Enda þótt fram-
sóknarmenn geti ekki státað sig af
miklu fylgi í Hafnarfirði er alveg
víst að það voru ýmsir fleiri en
flokksbundnir sem fylgdu flokknum
að máluin í þeim kosningum og þar
vóg lóð Ragnheiðar mikið.
Fáum mánuðum fyrir síðustu
bæjarstjómarkosningar fluttist
Ragnheiður úr Hafnarfírði í
Garðabæ. Ekki gleymdi hún fram-
sóknarmönnum í Hafnarfírði fyrir
það og margsinnis heimsótti hún,
ásamt manni sínum, skrifstofuna
og hafði samband við þá sem henni
þótti brýnt að ná til. Og þeir voru
margir. Stöðugt minnti hún á að
persónulegt samband frambjóðenda
við kjósendur væri nauðsynlegt ef
árangur ætti að nást. Þannig hafði
hún unnið, og sigrað. Þótt hún stæði
ekki sjálf lengur \ eldlínunni var
það henni kappsmál að vel tækist
til.
Ragnheiður var ágætlega ritfær,
vel lesin og ljóðelsk og hún átti það
gjarnan til að kasta fram vísu ef
henni þótti tilefni til. Hún var hisp-
urslaus í framkomu, talaði tæpi-
tungulaust um það sem betur mátti
fara. Ragnheiður var framsóknar-
kona og börn hennar studdu hana
og þær skoðanir sem flokkurinn
barðist fyrir. Þau, ásamt manni
hennar, hafa tekið virkan þátt í
flokksstarfínu og sýnt að „eplið
fellur sjaldan langt frá eikinni".
Að leiðarlokum vilja framsóknar-
félögin í Hafnarfírði þakka Ragn-
heiði samfylgdina og óeigingjarnt
starf í mörg ár. Það var allt með
ágætum. Aldraðri móður hennar,
Þórdísi Gunnarsdóttur, eiginmanni
hennar, Edvarði Vilmundarsyni,
börnum hennar, Þórdísi Bimu, Þor-
steini og Sveinbirni, tengdabömum
og barnabörnum, era fluttar inni-
legar samúðarkveðjur.
Megi blessun Guðs fylgja Ragn-
heiði Sveinbjömsdóttur.
Framsóknarfélögin í
Hafnarfirði.
Minning
Ásdís B. Þórðardóttir
Fædd 1. október 1924
Dáin 27. mars 1993
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
í dag kveðjum við elsku ömmu
okkar sem alltaf var til staðar fyrir
okkur. Daði og Valli minnast
gijónagrautsins sem beið þeirra er
þeir komu heim úr skólanum í há-
deginu. Aldrei var gert upp á milli
bamanna. Ef einn fékk 100 kr. þá
fengu allir jafnt, sama á hvaða aldri
við voram, amma passaði það.
Á hveijum sunnudegi fór hún
með okkur í sunnudagaskólann í
Fríkirkjunni í Hafnarfírði. Alltaf var
hringt kl. 10.00 á sunnudags-
morgnum til þess að athuga hvort
við væram öragglega vöknuð og tíu
mínútum síðar var hún mætt á
Skodanum. Kirkjuferðalögin með
ömmu vora líka ógleymanleg okkur
öllum.
Á laugardagskvöldum vorum við
bamabömin velkomin til gistingar
og fengum við þá nammi og gos,
og horfðum við öll saman á bíó-
myndir í sjónvarpinu. Að vísu dott-
aði amma þá oft, og reyndum við
afi j)á að halda henni vakandi.
A hveijum föstudegi var farið
að skúra í Dröfn og þá fékk Dísa
alltaf að fara með ömmu og afa,
og við hin öðru hvoru. Mesta sport-
ið var þá að fara heim í trukknum
með afa.
Oft fór öll fjölskyldan saman í
ferðalög því að við áttum saman
tjaldvagn og nutu þess bæði stórir
og smáir. Við fóram líka oft í Mun-
aðarnes og munum við vel eftir
ömmu með svuntu við uppvaskið.
Þegar amma og afi ferðuðust
innanlands komu þau alltaf með
siglingagjafír úr einhveiju kaupfé-
lagi úti á landi. Alltaf áttum við
krakkarnir nóg af sokkum og vettl-
ingum, amma sá um það.
Amma viLdi halda fjölskyldunni
saman og það gerði hún með sóma.
Öll komum við í mat á aðfangadag
og eins um páskana. Alltaf voru til
kökur hjá ömmu þegar við komum
til hennar, sem var ansi oft.
Síðustu árin var amma mikið
veik og átti oft erfítt. Þá reyndum
við að vera sem mest með henni
og heimsóttum hana á spítalann þar
sem hún lá síðustu mánuði og naut
frábærrar umönnunar starfsfólks-
ins. Viljum við þakka fyrir það.
Að lokum viljum við þakka elsku
ömmu okkar allt það sem hún var
okkur. Hvíli hún í friði hjá elsku afa.
Ásdís, Þórhildur, Valdi-
mar, Guðný, Daði, Ingi-
björg og Valdís.
Nú er komið að því að ég kveð
hana ömmu mína í síðasta sinn,
hana sem hugsaði svo vel um alla
og vildi öllum svo vel. En ég veit
að nú er hún komin til hans Valla
afa. Eg man þegar ég var yngri
að ég kom til hennar á laugardags-
kvöldum til að gista og við Daði
rifumst um hvort okkar ætti að
sofa hjá ömmu og hvort á bláa
bekknum. Ég man líka hvað það
var alltaf blítt handtakið hennar
þegar ég fór að sofa og hendumar
mjúkar. Alltaf tók hún manni opn-
um örmum og með bros á vör, einn-
ig eftir að hún veiktist.
Við amma fóram alltaf í sunnu-
dagaskóla þegar ég var yngri og
þar áttum við margar góðar stund-
ir saman. Amma var alltaf að stinga
einhveiju að okkur, sælgæti og
smáaurum, ef við vorum að fara í
ferðalag og líka ef hún kom í heim-
sókn.
Amma var búin að vera mikið
veik að undanfömu og dvaldi mikið
á St. Jósefsspítala í Hafnarfírði og
vil ég þakka öllu starfsfólkinu þar
fyrir hvað það var gott við hana.
Ég bið góðan Guð að vemda
hana ömmu mína og gæta hennar.
Eg fei í sérhvert sinn
sál og líkama minn
í vald og vinskap þinn,
vemd og skjól þar ég finn.
(H.P.)
Inga E.
Mér er bæði ljúft og skylt að
minnast með örfáum orðum gamall-
ar vinkonu okkar hjóna sem lést á
St. Jósepsspítala 27. mars síðastlið-
inn.
Foreldrar Ásdísar voru Guðrún
Kristjánsdóttir og Þórður Einars-
son, bæði látin. Ung að áram gift-
ist Ásdís Valdimari Sigurðssyni,
sem er látinn, og eignuðust þau
þijú böm sem öll era uppkomin.
Það era hugljúfar minningar sem
við eigum um þessa gömlu vinkonu
okkar, og allar samverustundir okk-
ar í gegnum árin.
Nú hefur vinkona okkar lagt upp
í sína síðustu ferð. Ég veit að vel
verður tekið á móti henni. Minning-
ar eigum við góðar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Guð blessi þig.
Dúna og Stefán Rafn.