Morgunblaðið - 04.05.1993, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. MAÍ 1993
Margrét Stefáns-
dóttir frá Kleifum í
Gilsfirði — Minning
Fædd 13. ágúst 1912
Dáin 26. april 1993
Kvödd er í dag hinstu kveðju ást-
kær móðir, tengdamóðir og amma,
Margrét Stefánsdóttir frá Kleifum í
Gilsfirði. Hún sofnaði svefninum
langa eftir erfíða sjúkdómslegu og á
þessari stundu koma okkur í hug
þessi orð:
Guð þig leiði sérhvert sinn
sólarvegi alla.
Vemdar-engill varstu minn,
vissir mína galla.
(Jón Sigfínnsson)
Hún kunni þá list að gera gott
úr öllu og var sannkallaður höfðingi
heim að sækja. Það að Drottinn legði
líkn með þraut var aldrei neitt vafa-
mál í hennar huga og hún sýndi það
sjálf síðustu lífdagana.
Foreidrar hennar voru Stefán Eyj-
ólfsson, bóndi á Kleifum, og Anna
Eggertsdóttir kona hans. Anna var
afkomandi Eggerts Ólafssonar í
Hergilsey, en Stefán kominn í beinan
karllegg frá Bjarna Pálssyni land-
lækni. Hún ólst upp á Kleifum í stór-
um systkinahópi. Níu böm þeirra
hjóna komust á legg; Eyjólfur, Sig-
valdi, Eggert, Sigurkarl, Ástríður,
Ingveldur, Jóhannes, Margrét og
Birgitta. Nú eru tveir bræður og ein
systir á lífi.
Margar fallegar sögur hafa okkur
verið sagðar frá þessu stóra heimili,
þar sem afar, amma og móðursystir
voru þátttakendur í uppeldi bamanna
og daglegu lífi þeirra. Fóstursystkini
sín varð mömmu líka tíðrætt um,
sérstakega Jóhönnu og Benediktu
og voru þær allar náskyldar. Á næsta
bæ, Brekku, bjó Jón Theódórsson
frændi hennar, en hann var einnig
alinn upp á Kleifum og var alltaf
hlýtt á milli hennar og bama hans.
-blómstrandi verslun
Blóm Skreytingar Gjafavara
Kransar Krossar Kistuskreytingar
Opið alla daga frá kl. 9-22
Fákafeni 11
s. 68 91 20
Blömmtofu
FriÓfinm
Suðuriandsbraut 10
A stóru sveitaheimili var bömum
kennt heima, eldri systkini lögðu þar
lið og kenndu hinum yngri að lesa.
Þar var margt til gamans gert, ortar
vísur og það gat hún vel, þó að hún
flíkaði því ekki. Þulur og ættarljóð
vom á hvers manns vörum og þetta
kunni hún fram í andlátið. Seinna
kenndi hún sínum bömum að lesa
og hafði mikinn áhuga á námi þeirra.
Móðir hennar var mikil hannyrða-
kona og kenndi dætmm sínum. Sjálf
saumaði mamma föt og saumaði út
eins lengi og sjónin entist.
Önnur skólaganga var tveir vetur
við Héraðsskólann á Laugarvatni,
þar sem kórsöngur var í hávegum
hafður og reyndust þessir tveir vetur
henni örlagaríkir. Henni fannst gam-
an að læra og átti gott með það,
enda afburðaminnug. Hún hafði fal-
lega sópranrödd og söngur var henn-
ar yndi. Bókelsk var hún líka og la_s
mikið, sérstaklega hin seinni ár. Á
Laugarvatni var samstilltur hópur
og hún gladdist þar með jafnöldmm.
Veganestið þaðan entist henni vel
og þar sá hún eftirlifandi maka sinn
fýrst, Kára ísleif Ingvarsson, trésmið
frá Markarskarði í Hvolhreppi. Þau
giftu sig 14. október 1939 og hófu
seinna byggingu húss í Heiðargerði
44 í Smáíbúðahverfinu. Þar unnu þau
samhent að því að búa sér og bömun-
um sínum heimili. Þau eignuðust
þijú börn: Katrínu Sigríði, maki Öl-
ver Skúlason og eiga þau þrjú böm
og fimm bamaböm; Stefán Amar,
maki Stefanía Björk Karlsdóttir og
eiga þau einn son; og Önnu, maki
Karsten Iversen og eiga þau þijú
böm.
Þau hjónin vom sérlega samhent
og í fersku minni em heimsóknir
ættingja úr Rangárvallasýslu eða að
vestan og það að íjölskyldumeðlimir
áttu ávallt hjá þeim víst skjól. Um
tíma var heimilisföst hjá þeim frænka
hennar, Elín Ormsdóttir, sem hafði
mikið dálæti á henni frá fyrstu tíð.
Bömin voru sérlegir aufúsugestir
og þeim var sýnd sérstök virðing.
Enda vildu þau helst heimsækja
ömmu Möggu og afa Kára ef fara
átti eitthvað. Hún fékk að heyra
þeirra leyndarmál og hún hlustaði
og.gætti þeirra vel.
í huganum geymast myndir af
henni sitjandi við orgelið sitt spilandi
og syngjandi eða að kenna litlu barni
að ná fram tón.
Samband hennar við systur sínar
var einstakt, aldrei var rifíst, engin
styggðaryrði fóru þeirra á milli og
gagnkvæm virðing og lífsgleði ein-
kenndi alltaf þeirra samvistir.
Hún var skilningsrík og ættrækin
og studdi okkur bömin bæði í uppeld-
inu og í lífínu í meðbyr og mótbyr.
Henni þótti mjög vænt um tengda-
bömin sín og var styrkur, stolt og
viska hennar okkur kjölfesta daglegs
lífs.
Upp í hugann koma ótal orð. En
eftir stendur minning um mömmu
sem hafði óbilandi tilfinningu fyrir
því sem mestu máli skiptir í lífínu
og víst er að hennar verður sárt sakn-
að.
Guð gefi pabba styrk og blessuð
sé minning hennar.
Anna, Karsten, Bjarki,
Kjartan og Margrét
Okkur langar að kveðja langömmu
okkar og þakka henni fyrir alla henn-
ar umhyggju og ástúð sem hún sýndi
okkur í hvert skipti sem við hitt-
umst. Langamma var alltaf brosandi
og hlý og gerði alltaf gott úr öllu.
Við minnumst hennar með ást og
virðingu. Við þökkum henni fyrir
allt og biðjum henni Guðs blessunar
og að Guð styrki langafa í hans mikla
missi.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þeirri tregatárin strið.
(V. Briem)
Guð blessi minningu hennar.
Birgitta Hrund og
Elka Mist Káradætur,
Grindavík.
Mig langar til að minnast ástkærr-
ar ömmu minnar, sem var mér svo
kær. Ég minnist þess alltaf þegar
við komum í heimsókn til ömmu í
Heiðargerði hvað allt var gert til að
okkur liði sem best. Kaffi og kræs-
ingar voru alltaf bomar á borð. Þeg-
ar ég var í pössun hjá ömmu gerði
hún alltaf skemmtilegustu hluti með
mér. Til dæmis fannst mér gaman
að fara í strætó. Þá fór hún með
mér 1-2 hringi til að uppfylla óskir
mínar.
Góðsemi og hjálpsemi var ömmu
í. blóð borin. Hún vildi öllum vel.
Ávallt var gaman þegar amma og
afí og komu til Grindavíkur á jólum,
en það höfðu þau gert allt frá því
að ég man eftir mér. Einnig var
gott að fá ömmu og afa með í sveit-
ina þar sem við eigum sumarbústað.
Hún átti alltaf einhveijar góðar sög-
ur í pokahominu og hún og afi sögðu
mér oft söguna af Búkollu sem var
í miklu uppáhaldi hjá mér.
Mig langar til að kveðja elsku
ömmu og þakka henni fyrir allar
góðu stundimar sem við áttum sam-
an.
Elsku afi, ég bið Guð að styrkja
þig í þessum mikla missi.
Blessuð sé minning hennar.
Ég krýp og faðma fótskör þína,
frelsarinn minn, á bænastund.
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öii kvöld
tii ki. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öli tilefni.
Gjafavörur.
%
%
íd
Ólína A. Gunnlaugs-
dóttir — Minning
Fædd 3. september 1896
Dáin 27. apríl 1993
Hún lifði tímana tvenna; allt frá
því að hestar voru einu farartækin,
og þar til beint sjónvarp frá öðram
heimshlutum er orðið næsta hvers-
dagslegt fyrirbæri. Hún tók virkan
þátt í þeim ótrúlegu breytingum sem
orðið hafa á þessari öld, lagði sitt lóð
á vogarskálina, og nú búum við, sem
á eftir komum, við allt önnur lífskjör
og öryggi.
B i-
G
<S
Á «3
A B B
ír A s -r
ifs
BS Y TT^*
R Ó , M A
® w a m i
I N N
L I P A B
B M A
S T
M *
.HELGASON HF STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 KÓPAVOGI SÍMI: 91 76677
Ólína A. Gunnlaugsdóttir var líka
þeirrar gerðar að vaxa frekar ásmeg-
in ef henni bauð í gran að störf henn-
ar gætu orðið öðrum að liði. Einu
gilti hvort hún starfaði við sveita-
störf, í síld, á pijónastofu eða við
heimilistörf, alltaf gaf hún sig
óskipta að viðfangsefnum sínum og
hlífði sér hvergi.
Þannig kynntumst við systkinin í
Ránargötu 16 á Akureyri henni; sí-
fellt að koma okkur til hjálpar og
aðstoða móður okkar með stóra
barnahópinn. Þær höfðu ótrúlega
margt á sinni könnu konumar þær.
Ólína var ömmusystir okkar og var
í áratugi ein af fjölskyldunni, tók
þátt í gleði hennar og eflaust sorg,
þótt lítið fari fyrir þeim þætti í minn-
ingunni, þar var flest gott þótt ekki
væru efnin mikil.
Foreldrar Ólínu-voru hjónin Gunn-
laugur Sigurðsson og Þuríður
Bjamadóttir sem lengi bjuggu á
Svalbarðsströnd við Eyjafjörð. Hún
stundaði alla almenna vinnu, en
lengstum hluta starfsævi sinnar
eyddi hún í fataverksmiðjunni Heklu
á Akureyri og sýndi þar sömu trú-
mennskuna og dugnaðinn eins og í
öllu öðra sem hún tók sér fyrir hend-
Ég legg sem bamið bresti mína,
bróðir, í þína iíknarmund.
Ég hafna auðs og hefðarvöldum,
hyl mig í þínum kærleiksöldum.
(Guðmundur Geirdal)
Erla Dagbjört Ölversdóttir.
Í dag verður jarðsungin Margrét
Sigurðardóttir frá Kleifum í Gils-
firði. Foreldrar hennar voru Anna
Eggertsdóttir og Stefán Eyjólfsson,
sem bjuggu allan sinn búskap á Kleif-
um. Böm þeirra, sem náðu fullorð-
insárum, vora níu, en nú era þijú
eftirlifandi. Heimilið á Kleifum var
stórt, þar dvöldust nánir ættingjar
hjónanna og að auki vora á Kleifum
vinnumenn og vinnukonur, sum
árum saman og mörg bundust þau
ævilöngum tryggðarböndum við
Kleifafjölskylduna. Mörg böm úr
frændgarði Önnu vora alin upp á
Kleifum og auk þess var á Kleifum
að sumarlagi fjöldi bama og ungl-
inga, sum árum saman.
Margrét var næstyngst í systkina-
hópnum og yndi og eftirlæti allra
heimilismanna því hennar ljúfa lund
laðaði að sér fólk. Þessi ljúfa lund
var aðalsmerki Margrétar alla tíð.
Elín Jóna, sem var um árabil vinnu-
kona á Kleifum, leit á sig sem sjálf-
skipaðan vemdara Möggu, sem laun-
aði henni ríkulega umönnunina, þeg-
ar Elín Jóna var orðin öldrað.
Á Kleifum var mikill gestagangur.
Kleifahjónin vora höfingjar heim að
sækja og Stefán góður bóndi. Hann
var þekktur um allt Vesturland fyrir
hesta sína og hestamennsku og mik-
ið leitað til hans þegar þurfti að
sækja læknishjálp eða aðstoða ferða-
menn. Anna var heilsuveil og þurfti
oft að leita lækninga utan heimilis.
Hún gegndi þó húsmóðurstörfum
með mesta myndarbrag. Hún var
mikil hannyrðakona og kenndi dætr-
um sínum hannyrðir, vandvirkni og
útsjónarsemi. Á Kleifaheimilinu var
gleðin ríkjandi, mikið sungið og ort.
Anna á Kleifum lést vorið 1924,
þegar Magga var á tólfta ári. Elstu
ur. Öll hennar breytni tók mið af því
að skila ávallt góðu dagsverki og
rétta þeim hönd sem þess þurftu
með. Við systkinin í Ránargötunni
nutum góðs af þessum eiginleikum
hennar og fyrir það stöndum við
ávallt í þakkarskuld. Nú hefur hún
haldið til nýrra heima, södd lífdaga.
Löngu og farsælu lífsstarfí er lokið
og eftir stendur minning um góða
konu og grandvara.
Blessuð sé minning Ólínu A. Gunn-
laugsdóttur.
Ingólfur Sverrisson.
systurnar, Ástríður og Ingveldur,
fýlltu húsmóðursætið eftir fremsta
megni og voru yngri systkinum sín-
um sem mæður, þótt ungar væra.
Samband Kleifasystkinanna var alla
tíð mjög náið og studdu þau hvert
annað af fremsta megni alla ævi.
Þegar Magga fór að heiman um
tvítugt til Reykjavíkur, dvaldist hún
á heimili Sigurkarls bróður síns og
Sigríðar mágkonu sinnar og hjálpaði
til við heimilisstörfin. Magga var
minnug og bókhneigð og átti létt
með að læra. Hún var tvo vetur á
Laugarvatni árin 1935 og 37 og tók
þar próf með afbragðs árangri. Hún
minntist tímans á Laugarvatni með
mikilli ánægju og eignaðist þar
marga vini. A Laugarvatni sá Magga
fyrst piltinn, sem hún átti eftir að
giftast, en kynni þeirra Kára Ing-
varssonar hófust, þegar hún hljóp í
skarðið fyrir vinkonu sína og réðst
að Markarskarði, heimili Kára.
Kári og Magga giftu sig 14. októ-
ber 1939, en það var tvöfaldur gleði-
dagur í Kleifafjölskyldunni, því Ing-
veldur, systir Möggu og Guðbergur
Guðjónsson, giftu sig um leið. Sam-
band þeirra systranna hafði verið
mjög náið, en varð enn sterkara eft-
ic því sem árin liðu. Báðar stofnuðu
þær heimili af litlum efnum, en hið
góða uppeldi frá Kleifaheimilinu var
þeim gott veganesti. ía, sem var eldri
og reyndari, miðlaði Möggu af
reynslu sinni og þegar bömin tóku
að fæðast, var samgangurinn enn
meiri og bömin litu á sig nánast sem
systkini. Þegar Stefán, sonur íu, var
á sjöunda ári, veiktist hún mikið og
lá á sjúkrahúsi vikum saman. Guð-
bergur, eiginmaður íu, var þá líka
rúmfastur, en heimilið átti hauk í
homi þar sem Magga og Kári vora.
Stefán kom þar daglega og naut
ástríkis og hlýju, sem ía var alla
ævi þakklát systur sinni fyrir.
Magga og Kári bjuggu fyrst í
leiguhúsnæði, Kári vann verka-
mannavinnu, en lærði síðar trésmíði
og vann við smíðar eftir það. 1952
réðust þau sjálf í húsbyggingu í
Heiðargerði, þar sem þau bjuggu síð-
an uns þau fluttust nýlega á Granda-
veg. Á þessum áram var langt frá
Miðstræti þar sem Magga og Kári
bjuggu, inn í Smáíbúðahverfi. Kári
hjólaði eftir langan vinnudag inneftir
og vann við húsbygginguna langt
fram eftir kvöldi og Magga dró held-
ur ekki af sér. Um heigar fór hún
með bömin, sem voru orðin þijú,
ýmist gangandi eða í strætisvagni,
inn í Heiðargerði að hjálpa til. Eftir
giftinguna hafði vinnustaður Möggu
verið heimilið, en þetta sumar réðst
hún að barnaheimilinu að Silunga-
polii með yngstu dótturina, en eldri
börnin fóra í sveit. íbúðinni var sagt
upp og um haustið bjó fjölskyldan
um sig í hálfbyggðu húsinu, eins og
svo margar íslenskar fjölskyldur hafa
gert.
Möggu kynntist ég fyrst fyrir þrjá-
tíu ámm, þegar ég varð tengdadótt-
ir íu systur hennar. Fyrstu kynni
mín af henni voru í jólaboði, þar sem
Kleifasystkinin, sem bjuggu í
Reykjavík, og fjölskyldur þeirra hitt-
ust. Þar var glatt á hjalla, hlegið og
kankast á, tekið í spil og málin rædd.
Möggu kynntist ég nánar eftir því
sem árin liðu og ekki fór fram hjá
mér hið innilega samband þeirra
systranna, því varla leið svo dagur
að þær ræddust ekki við. Hógværð
Möggu, ljúflyndi og hjálpsemi laðaði
alla að henni. Við hjónin fluttumst
inn í Smáíbúðahverfi og bjuggum
rétt hjá Möggu og Kára í nokkur
ár. Þegar Hjörtur, elsti sonur okkar,
var að hefja skólagöngu, skaraðist
skólatími hans og vinnutími minn
um klukkutíma brot úr viku. Magga
brást skjótt við og taldi sjálfsagt að
piltur kæmi við hjá sér á leiðinni
heim, það væri hvort sem er í leið-
inni. Magga tók þá á móti honum
eins og hann væri eitt af ömmubörn-
unum og oft dvaldist mér í eldhús-
króknum hjá henni, þegar ég kom
til að sækja soninn. Þannig var
Magga, það var enginn asi í kringum
hana og öllum leið vel í návist hennar.
Magga veiktist alvarlega fyrir
tæplega 15 áram og fékk þá blæð-
ingu inn á heilann. í þessum veikind-
um kom glögglega í ljós þrautseigja
hennar og æðruleysi og hversu seigt
var í þessari litlu konu. Hún átti í
fyrstu erfítt með að koma orðum að
hugsun sinni, en með gífurlegri
þrautseigju og góðum stuðningi fjöl-
skyldunnar tókst henni að þjálfa sig
upp á ný. Sjálf gerði hún góðlátlegt