Morgunblaðið - 22.01.1994, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 1994
Minning
Sigurlín Stefáns-
dóttir á Ægissíðu
Fædd 2. júní 1901
Dáin 17. janúar 1994
í dag er kvödd hinstu kveðju
amma mín, Sigurlín Stefánsdóttir.
Hún var fædd að morgni þessarar
aldar sem nú er senn liðin, var
orðin tæpra 93 ára og hafði því
lokið langri en farsælli ævi. Hún
fæddist á Bjólu í Djúpárhreppi 2.
,júní 1901. Foreldrar hennar voru
' ly'ónin Ásiaug Einarsdóttir og
Stefán Bjamason ábúendur á
Bjólu frá því um aldamót til ársins
1935. Áslaug og Stefán eignuðust
átta börn og var ámma elst þeirra.
Systkini hennar eru Guðfínna fyrr-
um húsfreyja á Brekkum, fædd
4. mars 1905, dáin 27. júní 1992;
Einar fyrrum bóndi á Bjólu, nú
búsettur á Hellu, fæddur 18. júlí
1906; Sigríður fyrrum húsfreyja á
Rangá, fædd 6. apríl 1908, dáin
8. febrúar 1983; Guðmundur bif-
reiðastjóri í Reykjavík, fæddur 23.
nóvember 1910, dáinn 8. maí
1987; stúlka, fædd 23. nóvember
1910, dó í frumbernsku; Svein-
' björn Júlíus bifvélavirki á Lyng-
ási, fæddur 15. júlí 1914, dáinn
9. júlí 1990; Haraldur verslunar-
maður í Reykjavík, fæddur 29.
desember 1917.
Amma ólst upp með systkinum
sínum í föðurgarði og starfaði á
búi foreldra sinna á bernsku- og
unglingsárum. Um langa skóla-
göngu var ekki hjá henni að ræða,
frekar en flestum öðrum börnum
þess tíma, en hún stundaði nám í
farskóla er starfræktur var til
'fkiptis á heimilum í Bjólu- og
Vetleifsholtshverfum. Um tvítugs-
aldur fór hún til Reykjavíkur að
nema matreiðslu og starfaði þar
sem þjónustustúlka um skeið.
Árið 1927 giftist amma afa
mínum, Guðmundi Jónssyni, fædd-
um á Ægissíðu 1. júní 1888. Hann
var sonur Guðrúnar Pálsdóttur og
Jóns Guðmundssonar er lengi
bjuggu rausnarbúi á Ægissíðu.
Þetta sama ár hófu þau búskap á
Ægissíðu og bjuggu þar óslitið til
ársins 1962 er afi lést. Eftir það
dvaldi amma á heimili dóttur
sinnar og tengdasonar allt til
dauðadags. Amma og afi eignuð-
ust työ böm, Stefán, fæddan 7.
október 1929, dáinn 21. janúar
1930, og Guðrúnu húsfreyju á
Ægissíðu, fædda 30. sejitember
1932. Hún er gift Einari Olafssyni
bifreiðastjóra frá Þjótanda í Vill-
ingaholtshreppi og eiga þau fjögur
börn og fjögur barnaþörn.
Á fyrri hluta aldarinnar og um
það leyti sem amma og afi byijuðu
búskap var oft erilsamt á Ægiss-
íðuheimilinu því þar var bæði póst-
hús og símstöð sveitarinnar. Afi
sá um dreifingu póstsins i sveitirn-
ar í kring og voru þær ferðir oft
erfíðar og slarksamar að vetrar-
lagi því allt varð að fara gangandi
eða ríðandi. Afi stundaði auk þess
ýmiss konar vinnu utan heimilisins
og fór í göngur á Holtamannaaf-
rétt hvert haust. Það kom því oft
í hlut ömmu að sinna búverkunum
sem henni fórst vel úr hendi.
Amma var lífsglöð og félags-
lynd kona og tók virkan þátt í
ýmsum félagsstörfum, var meðal
annars stofnfélagi í kvenfélaginu
Hörpu í Djúpárhreppi og kvenfé-
lagi Oddakirkju. Hún var mikill
dýravinur, enda undi hún sér
hvergi betur en við að sinna skepn-
unum allt þar til heilsa hennar fór
að bila fyrir nokkrum árum. Á
yngri árum var hún mikil hesta-
kona og margar hennar ánægju-
legustu minningar tengdust því
að spretta úr spori á góðum gæð-
ingi, helst það viljugum að fremst-
ur færi í flokki. Hún hafði yndi
af ræktun blóma og tijáa og hafði
komið sér upp fallegum garði, þar
sem hún eyddi flestum þeim stund-
um er hún hafði aflögu frá hinu
daglega amstri.
Amma var óþreytandi við að
segja okkur, barnabömum sínum,
sögur frá liðnum tíma, frá æsku-
árum sínum, frá lífi og starfi fólks-
ins í Bjóluhverfinu, en þar var
mannmargt í þá daga. Þá var öllu
minna um dægrastyttingu af ýmsu
tagi heldur en nú er og helsta
skemmtan ungs fólks var að fá
að fara ríðandi á Þjórsármótin og
í Landréttir. Hún kunni margar
skemmtilegar sögur af förukörlun-
um sem þá voru enn við lýði, körl-
um eins og Guðmundi kíki og Sím-
oni dalaskáldi sem jafnan voru
aufúsugestir á æskuheimili henn-
ar. Hún átti einmitt bjarta æsku-
minningu frá því er Símon kom í
heimsókn að Bjólu daginn fyrir
fimm ára afmælið hennar vorið
1906 og orti þá þetta kvæði til
ungu heimasætunnar:
Sigurlín mér yndi ól,
allt í gengur haginn.
Fimm er ára áður sól,
annan júní daginn.
Brosir lífs um sumar svið
svanfríð rósin folda.
En á morgun afmælið,
ætlar sitt að halda.
Og nítján hundruð nú og sex
náir ártal standa.
Þegar upp hér vænleg vex
vefjan gullinbalda.
Ég tel það ákveðin forréttindi
sem við systkinin urðum aðnjót-
andi að fá að alast upp í návist
ömmu. Hún var af aldamótakyn-
slóðinni sem ólst upp við harðari
lífsbaráttu og önnur iífsviðhorf
heldur en við nútímafólk eigum
að venjast. Það var enda dæmi-
gert fyrir fólk af þessari kynslóð
að það gerði meiri kröfur til sjálfs
sín en annarra og hafði af miklu
að miðla. Amma lét sér alla tíð
annt um velferð afkomenda sinna.
Þegar við vorum lítil kenndi hún
okkur að lesa og draga til stafs
og ófá eru þau sokkapörin, peys-
urnar og vettlingarnir sem hún
hefur pijónað og að okkur rétt um
dagana. Henni þótti sælla að gefa
en þiggja.
Nú við leiðarlok vil ég og fjöl-
skylda mín þakka ömmu fyrir sam-
fylgdina. Úför hennar verður gerð
í dag frá Oddakirkju. Guð blessi
minningu hennar.
Guðmundur Einarsson.
Nú er hún amma mín dáin og
mig langar til að minnast hennar
með nokkrum orðum.
Hún var frá Bjólu í Djúpár-
hreppi. Þegar hún kynntist afa
fluttist hún að Ægissíðu og eftir
það vildi hún hvergi annars staðar
vera. Oft sagði hún mér hvað það
væri nú gott að búa á Ægissíðu.
Um það leyti sem ég fæddist flutt-
ust foreldrar mínir og amma í
nýbyggt hús hér á Ægissíðu og
þar bjó amma allt til síðasta dags.
Amma var afskaplega bamgóð
kona og hafði mikla þolinmæði.
Þó að uppátækin í okkur krökkun-
um hafi nú kannski stundum reynt
á taugamar þá hélt hún alltaf ró
sinni og gerði gott úr hlutunum.
Amma hafði sérstakt yndi af dýr-
um, sama hvort það voru hestar,
kindur, hænur eða annað, þó sér
í lagi hestum og ef hún sá hest í
sjónvarpinu þá talaði hún oft um
það hvað gaman væri nú að sitja
hann þennan.
Amma var afskaplega iðjusöm
og alltaf var hún að gera eitthvað
í höndunum og ófáar era lopapeys-
urnar og sokkarnir sem hún pijón-
aði handa mér og fleirum. Hún
sagðist vera ómöguleg manneskja
ef hún hefði ekki eitthvað að gera
og alltaf tifuðu gömlu slitnu hend-
urnar.
Alltaf var gaman að spjalla við
ömmu og þá var gamli tíminn oft
ofarlega í huga hennar. Þó að
aldurinn hafi verið orðinn hár þá
gat hún oft verið ung í anda eins
og hún sagði sjálf.
Ég mun alltaf minnast þess
þegar ég sá ömmu fyrst á peysu-
fötum uppábúna, hvað mér fannst
hún myndarleg kona. Minningarn-
ar um hana eru margar og góðar
og munu lifa lengi í huga mér og
hvað hún gat verið dugleg stund-
um er alveg ótrúlegt þegar maður
horfir aftur í tímann.
Með þessum orðum vil ég kveðja
hana ömmu mína og biðja Guð að
blessa hana. Hvíl þú í friði og
þakka þér fyrir allt.
Ólafur Einarsson.
Okkur systurnar langar til þess
að kveðja elsku langömmu, sem
var okkur alltaf svo góð. Við sát-
um oft hjá henni og hlustuðum á
sögurnar hennar frá því að hún
var ung. Stundum spiluðum við
saman á spil, en ef enginn var til
að spila við hana lagði hún bara
kapal. Okkur fannst alltaf gaman
að fara með henni í hænsnakofann
og hjálpa henni að tína eggin.
Okkur fannst langamma vera góð
kona og við heyrðum hana aldrei
tala illa um nokkurn mann.
Elsku langamma, þakka þér
kærlega fyrir alla sokkana og
vettlingana sem þú pijónaði handa
okkur. Við biðjum góðan guð að
geyma þig.
Sigurlín og Björg Elín.
Látin er í hárri elli elskuleg
móðursystir mín, Sigurlín Stefáns-
dóttir, húsfreyja á Ægissíðu í
Djúpárhreppi.
Sigurlín var fædd að Bjólu í
Djúpárhreppi 2. júní 1901. Dóttir
hjónanna Áslaugar Einarsdóttur
og Stefáns Bjarnasonar er þar
bjuggu.
Silla, eins og hún var alltaf
kölluð af ættingjum og vinum, var
elst níu systkina, svo það liggur í
augum uppi að unga stúlkan mátti
fljótt taka til hendinni, því nóg var
að gera á barnmörgu sveitaheim-
ili. Enda varð raunin sú að Sillu
féll aldrei verk úr hendi. Hún var
mikil hannyrðakona og gran hef
ég um að pijónarnir hafi legið á
vinnuborðinu hennar, þegar hún
kvaddi þennan heim.
Árið 1927 verða þáttaskil í ævi
Sillu. Þá gengur hún í hjónaband
með Guðmundi Jónassyni á Ægis-
síðu og hefja þau búskap á vestur-
hluta jarðarinnar, en austurhlut-
ann sátu bræður Guðmundar,
Þorgils og Torfi. Á Ægissíðu voru
umsvif mikil. Bærinn í þjóðbraut
og þar var afgreiðsla pósts og
síma. Síminn í austurbænum en
póstafgreiðslan í vesturbænum hjá
Guðmundi. Þar var daglegur erill
fólks er átti erindi við póstinn og
ekkert var sjálfsagðara en að
koma í eldhúsið til Sillu og þiggja
kaffisopa.
í október 1929 fæðist þeim
hjónum sonur er hlaut nafnið Stef-
án. Hann dó aðeins þriggja mán-
aða gamall 21. janúar 1930. Það
var mikil sorg hinum ungu hjón-
um. En 30. september 1932 eign-
ast þau hjón dóttur, er hlaut nafn-
ið Guðrún. Hún varð þeim mikill
sólargeisli og gleðigjafi alla tíð.
Margar af minningum mínum
frá barnsárunum eru tengdar
Ægissíðu. Mjög kært var með
þeim systrum, Sillu og móður
minni, og við litlu frænkurnar á
svipuðum aldri. Hittumst við því
oft, enda stutt að fara. Ég drakk
því margt mjólkurglasið og borð-
aði marga kökusneiðina við eld-
húsborðið hennar Sillu.
Silla var mikill dýravinur og
náttúruunnandi og þrátt fyrir
gestkvæmt heimili fór hún fljótt
að rækta garðinn sinn. Það vora
mörg kvöldin sem hún eyddi í að
hlúa að tijám og blómum. Enda
bar garðurinn henni fagurt vitni
og alltaf gat Silla miðlað öðrum
plöntum úr garðinum sínum.
Ég gleymi því seint er við hjón-
in höfðum byggt okkur hús á
Hvolsvelli, en garðurinn í kring
eins og eyðimörk og lítið um pen-
ing til þess að kaupa tré og blóm,
að þá þurfti Silla allt í einu að
grisja í garðinum sínum og sendi
mér boð um að koma. Við létum
ekki sitja við orðin tóm, en ókum
út að Ægissíðu. Heim var komið
með fullan bíl og byijað að gróður-
setja.
Ég held að einhver blessun hafi
fylgt þessum gróðri, svo vel dafn-
aði þetta allt. Og enn þann dag í
dag stingur íslenska fjólan hennar
Sillu upp kollinum á hveiju vori.
Þannig var Silla, það var alla tíð
hennar mesta gleði að gefa og
miðla öðrum.
Mann sinn missti Silla eftir 35
ára hjónaband, en hann lést 28.
des. 1962.
Það var gæfa Sillu að einkadótt-
irin Guðrún og eiginmaður hennar
Einar Ólafsson frá Þjótanda tóku
við búi á Ægissíðu og bjó Silla
hjá þeim allt til hinstu stundar.
Það hefði verið henni erfitt að
yfirgefa þennan fagra stað. En
leitun er að fegurra útsýni en frá
Ægissíðu. Fjallahringurinn glæsi-
legri með Heklu, drottningu
sunnslenskra fjalla, sem miðpunkt.
Hin síðari ár er SiIIa var farin
að heilsu sát hún löngum stundum
í herberginu sínu og pijónaði. Þá
var notalegt að setjast á móti
henni við vinnuborðið við
gluggann, njóta útsýnisins, sjá
pijónana tifa í vinnulúnu höndun-
um og hlusta á hana segja frá lið-
inni tíð, því Silla var hafsjór fróð-
leiks.
En lengst mun ég minnast Sillu
fyrir birtu hennar og ferskleika,
þrautseigju og seiglu að standa
af sér storma lífsins, alveg eins
og íslenska fjólan sem hún unni
svo mjög.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku
frænka.
Ása frá Rangá.
Friðgeir Friðjóns-
son — Minning
Fæddur 1. október 1931
Dáinn 16. janúar 1994
Hann Friðgeir er dáinn. Þegar
við félagarnir fréttum þetta
sunnudaginn 16. þ.m., setti að
okkur djúpan söknuð. Söknuð sem
sá einn skilur sem misst hefur
kæran vin. Hann var fyrsti félag-
inn í klúbbnum okkar sem kallaður
var á vit hins óþekkta.
Friðgeir var einn af stofnendum
Kiwanisklúbbsins . Smyrils í
Borgarnesi. Hann starfaði þar af
þrótti, þótt uppvaxtarárin væru
oft erfíð. Fram að dánardægri var
hann virkur þátttakandi þótt oft
væri um langan veg að fara á
fundi. Vegna reynslu sinnar í fé-
lagsstörfum var hann oft kvaddur
til starfa, en oftar var það hann
sem sótti á að fylgja eftir verkefn-
um klúbbsins með því að fara í
sveitina, sem var honum svo kær,
til að selja jólapappír eða K-lykil,
verkefni sem voru til styrktar öðr-
um sem minna máttu sín í þjóðfé-
lagjnu.
Á fundum var Friðgeir virkur,
hvort sem var að segja okkur fé-
lögunum skemmtilegar sögur eða
áminna okkur um hluti sem hann
taldi að betur mættu fara. Hann
gegndi flestum embættisstörfum
fyrir klúbbinn 'sinn og var forseti
starfsárið 1982-1983.
Hestamennska átti stóran þátt
í lífi hans, hvort sem var á hest-
baki eða í dómarasæti. Á þeim
vettvangi eignaðist hann sennilega
sína bestu vini. Friðgeir var hvers
manns hugljúfi hvar sem hann
fór. Hlátur hans var einlægur og
kom mönnum yfirleitt í gott skap.
Hann var góður vinur vina sinna
og samskipti hans við börn og
barnabörn góð. Sýndi hann það
hvað best þegar hann á slðustu
dögum ævi sinnar var að kaupa
flugeldapakkann fyrir bamabörnin.
Við Kiwanisfélagarnir í Borgar-
nesi minnumst þessa félaga okkar
með söknuði í hjarta. Aðstandend-
um öllum færum við einlægar
samúðarkveðjur.
Hvíl í friði.
Félagar í
Kiwanisklúbbnum
Smyrli.
Kveðja frá Hestamannafé-
laginu Glað í Dalasýslu
Friðgeir Friðjónsson frá Hof-
stöðum er fallinn frá á besta aldri,
aðeins 62 ára. Fréttin um ótíma-
bært fráfall hans kom eins og
köld gusa yfir okkur í Hesta-
mannafélaginu Glað í Dalasýslu.
Við sjáum þar á eftir góðum dreng
og dyggum stuðningsmanni fé:
lagsins til fjöldamargra ára. í
mörg ár sinnti hann störfum á
mótum félagsins á Nesodda, bæði
sem dómari og þulur. Fórust hon-
um þau störf vel úr hendi.
Alltaf var gott til hans að leita
um ráð eða aðstoð og sá hann
ekki eftir sér að gera félaginu allt
það sem hann gat þrátt fýrir að
hann væri aldrei félagsmaður.
Hann var duglegur að mæta á
aðalfundi félagsins og ræddi þá
gjarnan um dómstörf, námskeið
og gæðingakeppnir, en þessi mál-
n