Morgunblaðið - 22.01.1994, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 1994
35
laugardagur og ég var að skemmta
mér í stigaganginum við að renna
mér niður handriðið sem var spenn-
andi og bannað. Þegar komið var
niður á 1. hæð þá var opið inn í
íbúðina til vinstri. Á forstofugang-
inum inni í íbúðinni var dregill sem
bylgjaðist og virtist svífa í lausu
lofti. Þetta var athyglisvert og vakti
bæði undrun og spennu. Þegar ég
spurði húsráðandann, sem var í óða
önn við tiltekt og ræstingu, hveiju
þetta sætti trúði hún mér fyrir því
að þetta væri töfrateppið hans Eyfa.
Undir niðri kraumaði dillandi hlátur
og grín. Ég horfði á töfrateppið
bylgjast án þess að skilja hvað ylli
þessum töfrum. Á meðan spjölluð-
um við Gunna Guðvarðar saman í
fyrsta sinn.
Næsta laugardag ætlaði ég ekki
að missa af töfrateppinu og bank-
aði upp á á 1. hæð t.v. en trekkur-
inn undan svefnherbergishurðinni
var ekki eins öflugur núna þannig
að svifið á töfrateppinu var minna.
Nú bauð Gunna mér inn í eldhús
og trakteraði mig á malti og smá-
kökum. Síðan sýndi hún mér inn í
bókaherbergið hans Eyfa. Ég var
alveg bergnuminn; það voru bækur
á öllum veggjum. Þessi Eyfi hlaut
að vera alveg svakalega merkilegur
maður að eiga töfrateppi og allar
þessar bækur. Kitlandi hlátur
Gunnu kraumaði í henni.
Nú kom Eyfi og ég var kynntur
fyrir rólegum manni sem allt virtist
vita. Upp frá þessu var heimili
Gunnu og Eyfa mitt annað heimili
í húsinu númer 14 við Eskihlíð. Til
þeirra sótti ég skemmtun, fróðleik
og ró. Ég minnist þess að sem barn
og unglingur var alltaf gott að
koma til Gunnu. Maður kom alltaf
af hennar fundi bættur maður.
Gunna var baráttukona. Hún tók
virkan þátt í pólitík og barðist í
fylkingarbrjósti kommúnista á Is-
landi fyrir bættum kjörum þeirra
sem verst voru settir. Hún vann
mikið fyrir sinn flokk í öllum kosn-
ingum og tók virkan þátt í póli-
tískri stefnumótun alla sína ævi.
Hún gladdist yfir bættum kjörum
og aðbúnaði fólks en gat ekki leynt
vonbrigðum sínum með örlög
kommúnismans í Austur-Evrópu.
Hún hætti ekki að vera kommún-
isti en kenndi græðgi og veikleika
mannsins um skipbrotið. Gunna var
friðarsinni og mikill íslendingur og
barðist því með sínum vopnum gegn
veru erlendis herliðs á íslandi. Hún
var ekki ánægð með hversu menn
virtust geta lagst lágt í dollaravon
þegar átti að taka á því að hreinsa
Island af þeirri smán sem vera vam-
arliðsins var í hennar huga.
Gunna var mikil útivistarmann-
eskja. Um gönguferðir sínar með
vinkonum sínum um Vestfirði hefur
hún skrifað ferðasögur og gefið út
og er þar mikinn fróðleik að finna.
Gunna átti við erfið veikindi að
stríða frá því í sumar. Hún tók
veikindum sínum af æðruleysi og
átti þá ósk heitasta að geta verið
heima þar til yfir lyki. Þessi ósk
Gunnu rættist því hún dó á heimili
sínu 12. janúar sl. Ég kom til henn-
ar 11. janúar og sat hún þá inni í
stofu. Hún naut umönnunar Huldu
vinkonu sinnar, en hafði líka annan
gest, bað mig því að vera ekki lengi
því hún þyrfti að tala við þennan
gest frekar en mig. Ég mátti þó
ekki fara án þess að drekka kaffi
og fá smákökur og var þá rætt um
afrakstur jólabókaflóðsins. Gunna
hafði lesið mikið síðasta mánuðinn
áður en hún dó. Hún kvartaði yfir
því að vera orðin þessi ræfill sem
hún væri því annars myndi hún
kalla í hann Ómar Ragnarsson til
að spjalla við hann um viðfangsefni
bókar hans sem kom út um jólin.
Henni þótti mest um vert að hafa
kynnst nýrri hlið á skemmtikraftin-
um og grallaranum Ómari, sem
nærgætnum og hugsandi mannvini.
Þannig var Gunna, hún gladdist
þegar henni fannst hún verða vör
við aukinn þroska og vit mannsins
og hún vildi leggja sitt af mörkum
til að vinir hennar næðu lengra á
þroskabraut lífsins.
Ég kveð mína bestu vinkonu og
á eftir að sakna hennar sárt, en
minningin um hana mun vonandi
gera mig að betri manni.
Sigurður Haraldsson.
Peta Ása Þorbjöms-
dóttir - Minning
Fædd 7. janúar 1938
Dáin 17. janúar 1994
Peta, kæra vinkona, nú er þján-
ingum þínum lokið og þessi stranga
barátta sem staðið hefur í nær tvö
ár á enda. Líkn fyrir þig en mikið
eigum við vinkonurnar eftir að
sakna þín. Mínar fyrstu minningar
um þig eru frá því við vorum smá-
stelpur sitjandi í framsætinu á vöru-
bílnum hans pabba þíns. Seinna
leikirnir okkar í fijálsræðinu á Sel-
tjarnarnesinu sem þá var ekki mik-
ið byggt og sjálfsagt talið sveit
miðað við Reykjavík. Skautaferð-
irnar okkar á Éiðis- og Haugatjörn-
unum, skíðaferðir niður brekkuna
hjá Minni-Bakka, heyvinnan hjá
Geir í Eskihlíð og ferðirnar suður
í Fossvog í heyvagninum hans, ekki
má gleyma þegar við syntum í sjón-
um í Bakkavörinni. Kýluboltinn á
skólatúninu þar sem stórir hópar
krakka komu saman. Allt þetta og
ótal margt annað þyrlast um hug-
ann að leiðarlokum.
Prakkarastrikin sem við stóðum
fyrir og hlógum enn að, orðnar full-
orðnar konur og sjálfar búnar að
eignast börn. Hvað við vorum láns-
amar að búa á Nesinu í nánd við
ísbjörninn þar sem við fengum
vinnu frá því að við vorum 10, 12
ára við að breiða fisk á sumrin og
þegar við urðum eldri þá við fisk-
vinnsluna inni, alltaf fengum við
vinnu þar í skólafríum okkar. Þar
kynntumst við líka jeskuvinkonum
okkar Sirrý, Þórunni og Esther og
við tóku unglingsárin og böllin í
framhaldi af því, það sem við gátum
dansað og jafnvel æfðum okkur
heima, böndin sem þá voru tengd
hafa haldið alla tíð síðan.
Seinna þegar þú kynntist Braga
þínum og fluttist suður í Keflavík
til hans þá varð að vísu lengra á
milli okkar allra en síminn bætti
úr því að nokkrar urðu dagsferðirn-
ar í Keflavíkina með krakkana litla
að heimsækja ykkur og strákana.
Æði oft fórum við til baka með
splunkunýjan fisk sem Bragði hafði
veitt eða rabarbara úr garðinum
ykkar í farteskinu.
Auðvitað breyttist þetta þegar
bömin urðu eldri og við allar farnar
að vinna úti, en við hittumst samt
með jöfnu millibili.
Þetta eru einungis örfá minn-
ingabrot sem koma upp í hugann
en af nógu er að taka. Það eitt að
þú skyldir fara á ættarmótið í Vík
í sumar og svo viku seinna norður
til Þómnnar og Steins eins og við
vorum búnar að tala svo mikið um,
sýnir kjark og dugnað þinn en mik-
ið varstu orðin þreytt, kæra vin-
kona, þegar við fórum heim aftur.
Myndarskapur þinn við handavinn-
una, til dæmis peysurnar sem þú
varst búin að pijóna fyrir barna-
börnin þrátt fyrir veikindi þín, og
fallega heimilið ykkar, allt ber þetta
vitni hagleik handa þinna. Þú varst
svo sterk og dugleg og þér fannst
þú eiga svo margt ógert en enginn
ræður sínum skapadegi og nú ertu
laus frá þjánirigunum og við vitum
að á móti þér hefur verið tekið af
ástvinum sem á undan em farnir.
Kæri Bragi, Bjössi, Ásgeir, Eirík-
ur og Sævar, Fríða mín, Hansi,
tengdabörn og bamabörn, megi
Guð styrkja ykkur öll í sorginni.
Guðrún, Sirrý,
Þórunn og Esther.
Við hjónin eigum margar ljúfar
minningar um samveru okkar við
Petu og Braga, hennar trygga eig-
inmann, í blíðu og stríðu. Við kynnt-
umst þeim fyrst fyrir fímmtán til
tuttugu áram, er við gerðumst
meðlimir í hjónaklúbbi á Suðurnesj-
um, sem við sóttum af kappi í mörg
ár og vomm við, frá upphafi og
allar götur síðan, borðfélagar við
átta manna borð, ásamt tvennum
öðmm hjónum. Það var alltaf til-
hlökkunarefni að sækja dansleiki
Hjónaklúbbsins, fyrst og fremst
vegna þess hversu hlýtt viðmót og
meðfædd glaðværð geislaði frá
Petu, og enga konu hefur mér þótt
jafn gott að dansa við og hana, það
var eins og að svífa á skýi um
ómælisvíddir alheimsins, öllum
áhyggjum var vísað á bug þá stund-
ina og mér fannst ég yngjast um
mörg ár, er við svifum um dansgólf-
ið. Lengi á eftir varð mér hugsað
til þess, hversu yndisleg þessi kona
væri í alla staði; falleg, glaðvær og
skemmtileg. Og óðara vorum við
farin að hlakka til næsta dansleiks.
Eftir að Peta fór að starfa hjá
Pósti og síma og ganga á milli
húsa með níðþunga bréfatösku á
herðunum, mætti ég henni stundum
á föpium vegi og tókum við þá oft
tal saman. Þá yljaði hún mér um
hjartarætumar með sinni léttu lund
og sínum dillandi hlátri, þótt illa
gæti hún leynt því, hversu þreyt-
andi væri að arka marga kílómetra
á degi hveijum með bæklinga og
gluggapóst til samborgaranna. Þá
fannst mér með ólíkindum, hversu
mikið þrek bjó í hennar granna og
fíngerða líkama. En henni var ekki
lagið að gefast upp fyrir erfiðleik-
unum og barðist hetjulega fyrir lífi
sínu og heill fjölskyldunnar til
hinstu stundar.
Er við hjónin heimsóttum hana
á sjúkrahúsi skömmu fyrir áramót-
in, var enginn uppgjafartónn í henni
og var hún staðráðin í að beijast
til þrautar en eigi má sköpum renna
og enginn fær flúið örlög sín.
Við hjóniri kveðjum Petu með
sámm söknuði, en Braga og börn-
um þeirra vottum við okkar dýpstu
samúð.
Sigurgeir og Guðrún.
Hinn 17. janúar 1994 barst sú
harmafregn að Peta væri látin.
Þennan dag var ég stödd í sjúkra-
húsinu í Keflavík í erindum fyrir
sjálfa mig. Kom þá sterkt í huga
minn hún Peta. Tók ég á rás upp
stigann, en þegar ég var farin upp
nokkrar tröppur kom yfir mig að
það væri ekki ráðlegt. Ég vildi
minnast hennar eins og hún var,
geislandi kát og þróttmikil.
Er ég kom í vinnu var mér sögð
sú harmafregn að Peta væri látin.
í ágúst 1985 vantaði bréfbera til
starfa í pósthúsið í Keflavík-Njarð-
vík. Einn af umsækjendum var
Peta. Kom hún í viðtal á pósthúsið
í Keflavík og virkaði strax vel á
mig. Ég lagði til að hún yrði ráðin
og hóf hún störf 29. ágúst 1985.
Milli okkar myndaðist mikill
trúnaður. Peta var geislandi kát
kona og verkaði það vel á sam-
starfsmenn hennar. Hún var boðin
og búin til að taka að sér þau störf,
sem féllu til í ýmsum tilvikum og
stundum með stuttum fyrirvara.
Það fólst ákveðið öryggi i því fyrir
mig að hafa svona starfsfólk, sem
hægt var að leita til.
Starfsferill Petu var með sóma
og jók það á traust viðskiptavina á
mikilvægi starfa bréfbera, ekki
bara í Keflavík, heldur einnig um
land allt.
Lokavinnudagur Petu var 23.
október 1992. Frá þeim degi byij-
aði veikindaferill hennar en fram
að þeim tíma voru ekki margir veik-
indadagar eða önnur forföll. Peta
var sérstakur starfsmaður, og kom
það aldrei annað í hug minn en að
ég sæi hana í starfi aftur.
Um leið og ég kveð þig, vil ég
þakka fyrir samstarfið. Ég votta
aðstandendum innilega samúð
mína.
Bogga Sigfúsdóttir.
Okkur langar í fáeinum orðum
að kveðja vinkonu og samstarfs-
konu okkar, Petu. Með hækkandi
sól og lengri degi emm við svo bjart-
sýn og okkur finnst allt leika í lyndi,
en þá kom fregnin um að Peta
væri látin. Við vissum að hún væri
mikið veik, þó ekki sæist það á
henni og við vildum ekki trúa öðru
en hún fengi heilsu og kæmi í hóp-
inn aftur.
Hún var sjálf svo bjartsýn þó
helsjúk væri, sívinnandi í höndun-
um, pijónaði á barnabörnin fyrir
jólin og saumaði meðan hún gat,
henni fannst hún þurfa að klára
myndimar, sem hún var byijuð á,
til að stytta sér stundir við eitthvað.
Það var oft fjör í pijónaklúbbnum
okkar bréfberanna hjá Pósti og
síma í Keflavík, þar var margt
skrafað um börn okkar, barnabörn
og allt milli himins og jarðar. Hug-
ur hennar var mikið hjá börnum
og barnabörnum, sólargeislinn
hennar var Peta Ása litla og mikil
gleði þegar hún fæddist.
Eitt sinn var farið í sumarbústað
póstmanna að Rauðabergi, í sjálf-
boðavinnu við gróðursetningu, það
var ógleymanleg ferð. Peta var
skemmtilegur félagi, alltaf til í allt
og afskaplega félagslynd, við mun-
um sakna hennar mikið úr hópnum.
Kæri Bragi, börn, tengdabörn og
barnaböm, við vottum ykkur dýpstu
samúð og biðjum góðan Guð að
blessa ykkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Vinnufélagar hjá Pósti
og síma í Keflavík.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
sonur, tengdasonur, bróðir og mágur,
JÓHANN GUÐNASON,
lést fimmtudaginn 20. janúar.
Fyrir hönd aðstandenda.
Guðbjörg H. Birgisdóttir,
Birgir Daði, Agnes
og RebekkaJóhannsbörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÖGMUNDA MADDÝ
ÖGMUNDSDÓTTIR,
áður Hæðargarði 16,
er lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli
13. janúar, verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju mánudaginn 24. janúar
kl. 13.30.
Sólveig Gunnarsdóttir, Eyjólfur Axelsson,
Jóhann Gunnarsson, Svala Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns,
ÓLAFS JÓNS ÞÓRÐARSONAR,
Smáratúni 20,
Keflavík.
Sérstakar þakkir til Geira æskuvinarins og félaga, Sigurbjörns,
Hilmars og vinnufélaga.
Helga Albertsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim
sem sýndu okkur hlýhug og samúð við
andlát og útför
GUÐJÓNS B. ÓLAFSSONAR,
Laugarásvegi 20,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til Sigurðar Bjömssonar,
læknis, og hjúkrunarfólks á Landakots-
spítala, sem annaðist hann í veikindum
hans.
Guðlaug Brynja Guðjónsdóttir,
Guðjón Jens Guðjónsson, Kimberli Ólafsson,
Bryndis Guðjónsdóttir,
Brynja Guðjónsdóttir,
Ása Björk Guðjónsdóttir,
Ólafur Kjartan Guðjónsson,
Ólafur Friðrik Magnússon, Guðjón Jens Ólafsson,
Ásgerður Ólafsdóttir.