Morgunblaðið - 22.01.1994, Blaðsíða 31

1
t
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 1994
31
Þórgunnur Eysteins
dóttir — Minning
Fædd 10. maí 1961
Dáin 16. janúar 1994
í garðinum á Amarvatni IV í
Mývatnssveit vex fjöldi blóma og
jurta og mikil vinna hefur verið lögð
í að gera hann sem fegurstan. En
ekki þarf nema eina frostnótt til að
fella blómin fögru. Hinn skæði sjúk-
dómur krabbameinið fellir líka ungt
fólk í blóma lífsins og nú hefur
hann eins og hendi væri veifað lagt
að velli Þórgunni á Arnarvatni að-
eins 32 ára gamla.
Kynni okkar Þórgunnar spanna
eina þijá áratugi, það er býsna lang-
ur tími en þó svo alltof, alltof stutt-
ur. Við vomm frænkur og nágrann-
ar og við vomm líka vinkonur, eink-
um seinni árin. Fyrstu minningamar
um samskipti okkar em frá heim-
sóknum mínum í Amarvatn, þar var
fullt af krökkum og mikið fjör. Þeg-
ar að heimferð kom fylgdu þær mér
oftar en ekki systur, þær Bergþóra
og Þórgunnur, að minnsta kosti nið-
ur að Grænhelli. Ég held að okkur
hafi komið vel saman og þó að Þórg-
unnur væri þremur ámm yngri en
við Bergþóra þá lékum við okkur
saman sem jafningjar. Þegar við
urðum eldri fékk ég oft að fara á
hestbak með þeim systmm þó ekki
væri færni eða kjark fyrir að fara
hjá mér. Ég dáðist alltaf að áræði
og dugnaði Þórgunnar og mig gran-
ar að það hafi verið að hennar fram-
kvæði að við riðum yfír ána upp við
Geldingsey og ég starði niður í
strauminn og fannst ég þjóta með
miklum hraða uppeftir ánni.
Svona • streyma minningamar
fram í hugann þegar horft er til
baka, ljúfar yndislegar minningar
og það er eins og það hafi alltaf
verið sól.
Seinna þegar ég var komin burtu
í skóla skrifuðumst við á og varla
leið það vor að ég fengi ekki að
fara með Eysteini og stelpunum
austur á fjöll með lambfé. Við Þór-
gunnur unnum saman sumarlangt
í Hótel Reynihlíð og við vomm sam-
an í skóla á Hvanneyri. Þar komu
vel í ljós greind hennar og náms-
hæfileikar og ég man hversu stolt
ég var fyrir hennar hönd þegar hún
tók við verðlaunum fyrir besta
námsárangur á búfræðiprófi um
vorið. Kynni okkar urðu þó enn
nánari þegar Þórgunnur kom til
okkar í Skrauthóla í helgarfríum frá
Garðyrkjuskólanum. Þá sátum við
oft fram á nætur við eldhúsborðið
og spjölluðum og ég er Stundum að
hugsa um hvaða ósköp við höfum
getað talað en aldrei varð nein þurrð
á umræðuefni, svo mikið er víst.
Svo eignuðumst við líka bömin okk-
ar þau Tryggva og Ástu sama árið
og þá þurftum við nú stundum að
ræðast við í síma og bera saman
bækur okkar. Eftir að ég fluttist
aftur á norðurslóðir hittumst við
oftar og var mér mikil ánægja að
þær mæðgur Ásta og Þórgunnur
skyldu öðm hvoru líta inn hjá okkur
á Þórisstöðum. Á meðan Ásta spil-
aði fótbolta með frændum sínum
efni voru honum ofarlega í huga.
Hann gaf félaginu t.d. bikar fyrir
nokkmm ámm sem er árlega veitt-
ur þeim knapa er besta ásetu sýn-
ir á Nesodda. Oftast hefur hann
sjálfur afhent bikarinn, enda ekki
mörg mót sem hann hefur ekki
getað sótt.
Friðgeir var tamningamaður
félagsins veturna ’84 og ’85 og
skilaði góðu starfi þar sem annars
staðar. Álltaf var hann hrókur alls
fagnaðar þar sem hann kom, söng-
maður góður, enda oft fenginn
sem forsöngvari er upphefja skyldi
söng á samkomum.
Friðgeir var sannur vinur fé-
lagsins okkar og velunnari. Fyrir
það þökkum við honum og kveðj-
um með virðingu og þökk.
Fjölskyldu hans vottum við okk-
ar dýpstu samúð.
úti á lóð gátum við Þórgunnur setið
við eldhúsborðið og spjallað eins og
forðum. Nú verða þau samtöl ekki
fleiri, ekki nema í huga mínum og
nú hringi ég ekki oftar í Þórgunni
til að fá góð ráð við garðyrkjuna.
En ég vona svo sannarlega að Ásta
vilji áfram koma til okkar og spila
fótbolta með frænda sínum.
Á þessari stundu er svo erfitt að
kom orðum að því sem mig langar
að segja. Það er svo sárt, svo óskap-
lega sárt að vita að Þórgunnur er
farin frá okkur. Sárast er það þó
fyrir það Eystein, Halldóm, Berg-
þóm og Ástu. Megi algóður Guð
styrkja þau og styðja. Við hér á
Þórisstöðum og Laxárbakka send-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Nú þegar veturinn heldur öllu í
greipum sér liggur fallegi garðurinn
á Amarvatni í dvala, garðurinn sem
Þórgunnur átti svo mörg handtökin
í og var búin að byggja upp af alúð
og iðni. Þar er nú allt frosið og
grösin sofa vetrarsvefni sínum, en
þegar vorar á ný lifnar allt og
blómstrar og eins mun minningin
um Þórgunni lifa í hugum okkar
allra sem þekktum hana.
Leita laufkrónu bleikrar
lífsgeislar sólar
hrekjandi helþrungin ský.
Dagur skal rísa úr djúpi
dimmustu nátta.
Lim skulu laufgast á ný.
(Jakobína Sigurðardóttir)
Guð blessi minningu Þórgunnar
Eysteinsdóttur.
Inga Margrét Ámadóttir.
Mária, ljáðu mér mðttul þinn,
mæðir hretið skýja,
tekur mig að kala á kinn
kuldi smýgur í hjartað inn,
mér væri skjól að möttlinum þínum hlýja.
Máría, ljáðu mér möttul þinn,
mærin heiðis sala,
Fædd 25. nóvember 1896
Dáin 13. janúar 1994
Ragnheiður frænka er látin. Þar
með er síðasta Bíldudalssystirin
horfin okkar sjónum, hinar þijár eru
allar látnar fyrir nokkmm ámm.
Sagt var um systumar á Bíldu-
dal, sem vom fjórar, að ein þeirra
væri gáfuðust, það var Sigríður J.
Magnússon, ein var skemmtilegust,
það var Anna Guðrún Bjamason,
móðir undirritaðs, ein var bezt, það
var Svanlaug og ein var fallegust
og var það Ragnheiður. Þessi um-
mæli áttu sér svo sannarlega stoð
í raunveruleikanum, nema hvað allir
kostimir fjórir prýddu auðvitað allar
systumar, því þær vom allar sér-
stakar manneskur að allri manngerð
og viðmóti.
Systurnar á Bíldudal vom dætur
séra Jóns Árnasonar, prests í Otra-
dal, f. 4. júní 1864, d. 12. apríl
1944 og frú Jóhönnu Pálsdóttur frá
Dynjanda, f. 20. júní 1866, d. 23.
september 1949. Sagt hefur verið
um þau hjón að hann hafi verið ein-
stakt ljúfmenni og prestmaddaman
svo mikill dugnaðarforkur, að leitun
hafí verið á annarri eins manneskju.
Ragnheiður var sérstök hefðar-
kona og höfðingi í hveiju sem hún
tók sér fyrir hendur. Hún eignaðist
sjálf ekki börn en var svo barngóð
að teljast má með ólíkindum. Hún
var einstaklega góð við systurbörn
sín og þeirra barnabörn. Vinahjón
Ragnheiðar tók stúlku í fóstur,
Kristjönu, og elskaði Ragnheiði
þessa stúlku, eins og hún væri henn-
ar eigin dóttir. Ég minnist þess, hve
ég hálföfundaði Kristjönu, þegar við
að mér sækir eldurinn,
yfir mig steypist reykurinn,
mér væri þörf á möttlinum þínum svala.
Þegar mér sígur svefn á brá
síðastur alls í heimi,
möttulinn þinn mjúka þá,
Móðir, breiddu mig ofaná,
svo sofi ég vært og ekkert illt mig dreymi.
(Einar Ólafur Sveinsson)
Og þú kvaddir okkur þá, kæra
vinkona. Ekki gmnaði mig að
kveðjustund væri komið, svo fljótt,
svo snögglega. Ég sem átti eftir að
segja þér svo ótalmargt og þú mér.
Einhvemtíma í eilífðinni finnum við
okkur stað og stund til þess og þá
verður nú gaman. Þangað til höfum
við minningamar og þær fymast
ekki.
Ég minnist þín fyrir traust þitt
og tryggð við vináttu okkar. Ég
minnist þín vegna órúlegrar þolin-
mæði og hjálpsemi í minn garð þeg-
ar ég fór að vinna með þér í spari-
sjóðnum.
Ég minnist þín vegna allra þeirra
skemmtilegu samvemstunda sem
við áttum saman við eldhúsborðið
hjá þér og við eldhúsborðið hjá mér.
Ég minnist þín vegna þeirrar
góðu samvinnu sem við höfðum við
að rækta vináttu dætra okkar.
Ég minnist þín vegna þess visku-
bmnns sem þú hafðir aðgang að
og aldrei virtist tæmast.
En þó fyrst og fremst minnist ég
og sakna þín sem góðs vinar og
frábærs starfsfélaga.
Elsku Hógga, ég vil að þú vitir
að ég er hjá þér í huganum á ferða-
lagi því sem þú hefur nú tekið þér
fyrir hendur og ég veit _að gata þín
verður blómum skreytt. í þeirri vissu
kveð ég þig með orðum skáldsins:
Allar stundir ævi minnar,
yndistíð og harmadaga,
unaðssumur, sorgarvetur-
sakna ég og minnist þín.
(Hulda)
Góða ferð kæra vina.
Æsa.
í dag kveðjum við góða skólasyst-
ur úr Garðyrkjuskóla ríkisins ve-
turna 1984-1986, Þórgunni Ey-
voram báðar í æsku, að hún skyldi
eiga tvær mömmur. Það var Ragn-
heiði mikil sorg er hún missti tengsl
við Kristjönu, sem giftist Banda-
ríkjamanni og flutti til Bandaríkj-
anna og tapaði Ragnheiður af henni,
þrátt fyrir ítarlega, eftirgrennslan.
Ég minnist þess einnig, er bróðir
minn Jón Páll, slasaðist í andliti er
hann var ungur að ámm. Gat hann
ekki talað á meðan sár hans grém.
Kom Ragnheiður þá á hveijum ein-
asta degi, er ströngum vinnudegi
hennar í bankanum lauk, til þess
að stytta Jóni stundir, segja honum
sögur og lesa fyrir hann. Hún sýndi
ótrúlega þolinmæði við að skilja
handapat hans.
Ragnheiður var að mörgu leyti á
undan sinni samtíð. Hún hefði í dag
verið kölluð „kona á uppleið" og
hefði áreiðanlega komist lengra á
framabraut en hún gerði, en í henn-
ar tíð var konum gjaman haldið
niðri og gengið framhjá þeim við
hærri stöðuveitingar.
Ragnheiður vann í Landsbankan-
um mestan sinn starfsaldur og var
þar hvers manns hugljúfi eins og
alls staðar þar sem hún kom. Sam-
starfsfólk hennar í Landsbankanum
sýndi henni jafnan mikia virðingu.
Ragnheiður giftist ekki, en hún
átti sér unnusta, sem var Brynjólfur
Þórðarson listmálari. Hann lézt árið
1938 en Ragnheiður var honum trú
alla ævi. Hún hélt nafni hans á lofti
sem listamanns og hefur gengist
fyrir fjölda listsýninga á verkum
hans. Brynjólfur var merkur lista-
maður og hefur verið líkt við Ás-
grím Jónsson. Ragnheiður átti fjöld-
an allan af listaverkum eftir Brynj-
Minning
Ragnheiður Jóns-
dóttir bankaritari
steinsdóttur frá Arnarvatni í Mý-
vatnssveit.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fýrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Við setjum okkur í spor lítils fugls
sem flögrar aftur um 8 ár og lítum
í Grænjaxla, útskriftarbók okkar
garðyrkjunema það vorið. Þar
stendur: „Ekki er hún há í lofti, en
þétt á velli og litförótt. Þetta er
engin önnur en Þórgunnur Eysteins-
dóttir frá Amarvatni í Mývatns-
sveit. Snemma beygðist krókurinn
til þjóðlegra atvinnugreina enda
með próf upp á vasann frá Bænda-
skólanum á Hvanneyri, svo að eitt-
hvað sé nefnt. Stúlkan lét sér það
nú ekki nægja heldur dreif sig í
Garðyrkjuskóla ríkisins á Reykjum
í Ölfusi, þar sem við minnumst
hennar nú. Þórgunnur hefur löngum
þótt námsmaður góður og áhuga-
samur nemandi, einkum og sér í
lagi í hagfræðitímum, þegar hún
leggur vinstri hönd að enni og leggst
hægt og sígandi að borðinu. Fyrr
en varir er mín manneskja komin í
heim draumóra. Þar dreymir hana
gróðurhús full af matjurtum, græn-
ólf og ánafnaði hún Listasafni ís-
lands þessi verk.
Ragnheiður var sjálfri margt til
lista lagt. Hún var frábær handa-
vinnukona og mörg listaverk á því
sviði liggja eftir hana. Hún var mik-
ill náttúmunnandi og ferðaðist mik-
ið bæði innanlands og utan á meðan
hún hafði heilsu og þrek til. Hún
dvaldi oft á afskekktuifi stöðum með
vinafólki sínu, hafði sérstaka
ánægju af hestum og útreiðatúmm.
Ragnheiður átti einstaklega fallegt
heimili, þar sem allir veggir voru
prýddir málverkum Brynjólfs og
útsaumuðum listaverkum hennar.
Fyrir all mörgum ámm missti
Ragnheiður sjónina þannig að hún
var nærri orðin blind. Þrátt fyrir
það bjó hún ein sins liðs lengi vel
og fór allra sinna ferða með hvíta
stafinn sinn. Einnig var hún þjáð
af liðagigt í höndum síðari árin.
Má nærri geta hvflíkt áfall það hef-
ur verið Ragnheiði að geta ekki séð
listaverkin sín eða haldið áfram að
sauma út. En aldrei heyrði maður
ar gmndir, leikandi lömb og ilmandi
kúamykju. En draumamir standa
stutt yfir, því fyrr en varir er hún
vakin upp af Þórhalli kennara sem
væntir þess að Þórgunnur svari ein-
hveijum af þeim spumingum sem
bekkjarfélagar hennar hafa ekki
getað svarað.
Svör Þórgunnar era ávallt hóg^
vær. „Ha, varstu að spyija mig?
Ég hef svo sem ekkert vit á þessu,
annars held ég að ég hafi einhvers
staðar heyrt eða séð að ..." Það er
nú einhvern veginn þannig að hún
Þórgunnur virðist alltaf vera með
augu og eym á réttum stað og vildu
margir geta státað af því.
Helstu áhugamál Þórgunnar
tengjast að flestu matargerð og þá
einkum að borða hann, nei, annars
í alvöra þá er maturinn hennar
hreinasta lostæti og þá einkum ger-
bakstur hennar. „Eitt er víst að hún
Þórgunnur er drengur góður.““
Þannig lauk þeirri grein sem í
gríni var sett upp sem einskonar
minningargrein, ekki hvarflaði hug-
ur okkar að því þá, að við þyrftum
svo fljótt að setjast niður til að
kveðja þessa góðu skólasystur
hinstu kveðju.
Hún var okkur ávallt svo traust
og taldi það ekki eftir sér að að-
stoða okkur t.d. við próflestur, elda
ofan í okkur stórsteikur, búa til
bo.lluvendi, jólaskraut, skrifa í skóla-
blaðið og annað það sem við gerðum
í okkar litla samfélagi í heimavist
garðyrkjuskólans.
Þórgunnur. Þú varst alltaf svo
ráðagóð. Við söknum þín. ^
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Foreldmm hennar, Eysteini og
Halldóm, Bergþóm systur hennar
og Ástu Kristínu Benediktsdóttur,
dóttur hennar, viljum við senda okk-
ar inniiegustu samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að styrkja þauV'
sinni sorg.
Fyrir hönd skólafélaga,
Ásdís Lilja Ragnarsdóttir
og Steinunn I. Stefánsdóttír.
hana æðrast. Hún var alla tíð mik-
ill unnandi æðri tónlistar og átti góð
hljómflutningstæki og naut þess að
hlusta á góða tónlist. Einnig naut
hún þess að hlusta á hljóðbækur frá
Blindrabókasafninu og notfærði sér
þá þjónustu.
Síðustu árin hefur Ragnheiður
dvalið í Hafnarbúðum undir vemd-
arvæng þess góða fólks, sem þar
starfa. Var hún þakklát fyrir allt,
sem fyrir hana var gert og hef ég
heyrt starfsfólk þar segja, að Ragn-
heiður hafi verið einstök og hver
sem hana hitti hafi verið betri mann-
eskja á eftir.
Ekki er hægt að skrifa minning-
arorð um Ragnheiði án þess að
minnast á það sérstaka og fallega
samband, sem var á milli hennar
og einnar systurdóttur hennar, Stef-
aníu Gísladóttur (dóttur Svanlaug-
ar), sem starfar við handavinnu-
kennslu í Hafnarbúðum. Stefanía
reyndist frænku okkar svo vel, að
ekki er hægt að hugsa sér að það
hefði getað verið betur gert. Ég
þykist vita að Ragnheiður vildi
gjarnan þakka Stefaníu og öllu
starfsfólki í Hafnarbúðum fyrir frá—
bæra umönnun.
Ragnheiður var alla tíð mikil
hófskona, hún hafði t.d. aldrei reykt.
Henni var farið að þykja nóg um
hve gömul hún var orðin og fyrir
nokkrum árum sagði hún eitt sinn
er ég heimsótti hana: Já, þarna
sérðu, ég get bara ekki dáið, því
ég er svo heilbrigð af því að ég hef
ekki reykt. Sérðu systur mína, þær
reyktu allar og em líka dánar fyrir
mörgum árum!
Við systkinin kveðjum Rönku
frænku með trega, en samgleðjumgt
henni að vera nú komin í hóps systra
sinna. Væntanlega endurvekja þær
spilaklúbbinn sinn á nýju tilvemstigi
og geta notið samvistar hver við
aðra um aldur og ævi.
Blessuð sé minning Rönku
frænku.
Anna Bjarnason,
Florida.