Morgunblaðið - 21.05.1994, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 21. MAÍ1994 33
MINNINGAR
MARGRÉT GUÐFINNSDÓTTIR
+ Margrét Guð-
fínnsdóttir var
fædd í Bolungarvík
2. september 1958.
Hún lést í heimabæ
sínum að kveldi 10.
maí síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru hjónin Björg
Jónsdóttir og Guð-
fínnur Friðriksson,
en þau eru bæði
Iátin. Margrét var
næstyngst tólf
systkina. Eftirlif-
andi eiginmaður
Margrétar er Rún-
ar Þór Rúnarsson og eignuðust
þau tvo syni, Rúnar Þór, f. 15.
október 1984, og Guðfínn Lars-
en, f. 29. sept 1989. Fyrir átti
Margrét tvö börn með Þóri
Björgvinssyni, Sigurjón, f. 12.
október 1976, og Dagrúnu, f.
5. febrúar 1980. Utför Margrét-
ar fer fram frá Hólskirkju í
Bolungarvík í dag.
Kveðja frá börnum hennar:
Mamma, elsku mamma,
man ég augun þín,
í þeim las ég alla
elskuna til mín.
Mamma, elsku mamma,
' man ég þína hönd,
bar hún mig og benti
björt á dýrðarlönd.
Mamma, elsku mamma,
man ég brosið þitt,
gengu hlýir geislar
gegnum hjarta mitt.
Mamma, elsku mamma,
mér í huga skín
bjarmi þinna ’oæna,
blessuð versin þín.
Mamma, elsku mamma,
man ég lengst og best,
hjartað blíða, heita-
hjarta, er sakna ég mest.
(Sumarl. Halldórss.)
Með hjartans þökk
fyrir allt.
Sigurjón, Dagrún,
Rúnar Þór og Guð-
fínnur.
Þegar okkur barst
sú harmafregn að hún
Magga væri dáin, setti
okkur hljóð. Við áttum
bágt með að trúa því. Hún Magga
var svo ung í blóma lífsins, aðeins
35 ára gömul. Hvað veldur því að
hún er kölluð burt á ungum aldri
frá eiginmanni og fjórum bömum,
sem henni þótti svo vænt um? Lífið
er óútreiknanlegt; ekki er spurt um
aldur eða fjölskylduaðstæður þegar
kallið kemur. Við verðum bara að
taka því. Magga hafði ekki kennt
sér meins þegar hún fyrirvaralaust
leið út af og komst ekki aftur til
meðvitundar.
Hugurinn reikar ósjálfrátt til
baka, til samverustunda, sem því
miður voru of fáar, en Magga var
mikið yngri en ég og ólumst við
því ekki upp saman. Hún hafði
mikinn áhuga á öllum íþróttum og
tók virkan þátt- af miklum krafti
og gaf hún strákunum ekkert eftir
á því sviði. Hún hafði mjög gaman
af að horfa á knattspyrnu og hafði
sérstakar taugar til Bolungarvíkur-
liðsins en með því léku yfirleitt fjór-
ir til fímm bræður hennar. Einnig
var Magga liðtækur skákmaður og
tefldum við oft. Magga var ekki
gömul þegar hún fór að vinna i
sjoppunni hjá foreldrum okkar. Á
vorin þegar skólinn var búinn mætti
hún til vinnu og þannig gekk það
í nokkur ár, eða þar til Magga stofn-
aði sitt eigið heimili. Hún sagði þó
ekki að fullu skilið við sjoppuna og
var alltaf að rétta foreldrum sínum
hjálparhönd ef á þurfti að halda.
Magga var mjög hænd að þeim
báðum.
Magga var mjög frændrækin og
þegar hún kom til höfuðborgarinnar
gaf hún sér alltaf tíma til þess að
heimsækja okkur á írabakkann og
alltaf var hún í góðu skapi. Ég
gleymi seint því kvöldi í desember
þegar Magga hringdi og sagðist
vera að koma frá sjúkrahúsinu. Hún
hafði verið að heimsækja Ragnar
son okkar og vildi hún láta okkur
vita að hann væri á góðum bata-
vegi. Þetta var Möggu líkt. Hún
gaf sér alltaf tíma til þess að fylgj-
ast með fjölskyldunni af umhyggju.
Magga bjó lengst af í Bolungar-
vík. Hún hóf sinn búskap með Þóri
Björgvinssyni. Þau reistu sér mynd-
arlegt hús í Bolungarvík og bjuggu
þar fyrstu árin. Þá fluttu þau til
Reykjavíkur, en Þórir skyldi þá
hefja nám. Þau slitu samvistir eftir
stutta veru fyrir sunnan. Lá nú leið
Möggu aftur til Bolungarvíkur; þar
var hennar draumastaður. Hún
kunni best við sig þar í nálægð við
sína fjölskyldu. Síðari eiginmaður
Möggu var Rúnar Þór Rúnarsson.
Okkur er ekki ætlað að skilja
hvers vegna svo ung kona er kölluð
burt. Hún átti eftir að gera svo
margt fyrir sjálfa sig; hún hafði
helgað fjölskyldunni alla krafta
sína. Lífsbaráttan hafði verið erfið
undanfarin ár, en þó fannst okkur
að bjartari tímar væru framundan.
Mögulegt yrði fyrir Möggu að líta
upp úr amstri dagsins, gefa sér frí-
stundir og ferðast. Þetta varð því
miður ekki raunin, ótímabært kallið
kom áður.
Við biðjum eftirlifandi eigin-
manni og börnum Möggu blessunar
Guðs og óskum þeim styrks í sinni
miklu sorg.
Sæbjörn, Rannveig, Ragn-
ar, Friðrik og Margeir.
Dauðinn knýr dyra.
Þetta er augnablikið þegar
tíminn staldrar við, stoppar. Enn
ein sorgarfregnin úr heimabyggð-
inni sem setur alla sem til þekkja
alveg út af laginu. Ekki einleikið
hversu mikið er lagt á sama fólkið.
Sennilega vegna þess að almættið
treystir Bolvíkingum ef til vill betur
en öðrum til að takast á við erfið-
leika. Einstaklega dugmikið og vel
gert fólk sem virðist kunna að taka
áföllum og í sameiningu að vinna
sig út úr þeim ótrúlegu erfíðleikum
sem á það hafa verið lagðir undan-
farin ár.
Það var sárt að fregna að elsku-
leg æskuvinkona og bekkjarsystir
hefði fallið frá á svo óvæntan hátt.
Sumir segja: „Yndislegt að fá að
fara svona, bara blásið á kertaljós-
ið, í faðmi fjölskyldunnar, og svífa
með reyknum til himnaríkis." Jú,
það er áreiðanlega gott, en eftir
situr stóra fjölskyldan hennar
Möggu, eiginmaður og fjögur börn
og syrgja sárt.
Hugurinn reikar til baka. Magga
var eiginlega miðpunktur í félags-
lífi okkar krakkanna, þá sérstak-
lega þegar við fórum að stálpast
vegna þess að foreldrar hennar,
Bjagga og Finni Lassi, eins og þau
voru ætíð nefnd, ráku sjoppu og
þar vann hún öllum stundum. Og
þar var líka fjörið. Á veturna var
oft safnast þar saman eftir skóla,
sumum foreldrum til armæðu, en
okkur krökkunum til ómældrar
gleði. Þar var hlegið, borðað nammi
og helstu prakkarastrikin skipu-
lögð.
Stór hluti okkar bekkjarsystkin-
anna býr enn í Bolungarvík og hef-
ur byggt líf sitt upp þar, en aðrir
eru flognir úr hreiðrinu eins og
gengur og gerist. Það var því mikið
tilhlökkunarefni þegar ákveðið var
fyrir ári síðan að við bekkjarsyst-
kinin eyddum saman helgi heima í
Bolungarvík, rifjuðum upp gamla
daga og kynntumst hvert öðru
svona pínulítið upp á nýtt. Þar sem
Magga var ein af þeim sem kaus
að setjast að í Bolungarvík var hún
auðvitað sjálfkjörin í undirbúnings-
nefndina. Fleiri árgangar úr Grunn-
skóla Bolungarvíkur höfðu mælt sér
mót þessa sömu helgi og ekki varð
gleðin minni við það.
Nú er skarð höggvið í hópinn og
því verða minningarnar um helgina
í fyrra okkur enn dýrmætari en
áður. Þetta eru tímamót fyrir okkur
öll, þar sem Magga er sú fyrsta sem
kveður úr okkar hópi. Þá fer maðu‘fr
ósjálfrátt að leiða hugann að því
að lífíð heldur jú áfram. Flest okkar
hafa nú eignast böm og það kemur
að því að þeirra kynslóð tekur við
af okkur. Ekkert okkar hefði senni-
lega órað fyrir því að það myndi
gerast svo fljótt að svo þung byrði
yrði lögð á börnin okkar eins og
nú hefur verið lögð á börnin hennar
Möggu.
Fjölskyldan er einstaklega sam-
heldin og sjaldan sá maður Möggu
eina á ferð. Alltaf var hluti barna-
hópsins með í för, ef ekki allur.
Magga sjálf kom úr stórum systk-
inahópi sem er afskaplega samheld-
inn og þá samheldni flutti hún með--
sér í sína eigin fjölskyldu. Missir
fjölskyldunnar er mikill, því aðeins
er tæpt ár liðið frá því að Bjagga
móðir þeirra féll frá eftir erfíð veik-
indi.
Með þessum fáu orðum viljum
við þakka samfylgd glaðværrar og
skemmtilegrar æskuvinkonu sem
svo sannarlega setti svip á bekkinn
okkar.
Rúnari, Siguijóni, Dagrúnu,
Rúnari yngri og Guðfmni og systk-
inum Möggu vottum við okk;u^-
dýpstu samúð og biðjum þess að
Guð styrki þau í sorg þeirra.
Bekkjarsystkinin
úr Grunnskóla
Bolungarvíkur.
+ Margrét Valdís
Ásmundsdóttir
húsmóðir fæddist á
Akranesi 20. júní
1925. Hún lést á
V í filsstaðasp ítala
11. maí síðastliðinn.
Utför hennar var
gerð frá Langholts-
kirkju þriðjudag-
inn 17. þ.m.
MINNISSTÆÐ kona
um margt er látin eftir
margra ára vanheilsu.
Lamaði lungnasjúk-
' dómur þrek þessarar
sterku manneskju og hefur tób-
akið þar líklega tekið sinn toll
enn einu sinni.
Margrét var að ýmsu leyti sér-
stæð. Hún var reynd kona og ráða-
góð sem bar með sér virðulegan
blæ þar sem hún fór. Hún hafði
átt stritsama ævi og oft þurft að
taka á honum stóra sínum. Þegar
ég hitti hana fyrst voru þáttaskil
í lífi hennar. Börnin hennar átta
flest flutt að heiman, hún nýbyrjuð
að vinna utan heimilisins og var
að auki nýlega flutt í nýtt og fal-
• legt hús sem hún og eiginmaður
hennar, Þórir Haraldsson, höfðu
byggt-
Með tilkomu þessa húss var
einn af draumum Margrétar orð-
inn að veruleika, en Margrét átti
sér marga drauma og hugsaði
stórt. Eitt langaði hana fremur
öðru, en það var að ferðast bæði
um landið og út í hinn stóra
heim. Minnist ég enn glampans
í augum hennar þegar minnst
var á ferðalög, en þau áttu að
bíða aðeins, fyrst ætlaði hún að
ljúka ýmsu í húsi sínu því margt
var ógert.
Margrét var mjög skipulögð
og röggsöm í verk-
um sínum og dáðist
ég oft að krafti
hennar og öllu því
sem hún kom í verk.
Eftir vinnu sína utan
heimilisins var einn
og einn gluggi tekinn
og pússaður og mál-
aður. Þannig var hún
sístarfandi og þar
kom að húsið var nær
fullgert, tími ævin-
týra og ferðalaga í
nánd. Hún átti það
svo sannarlega skilið
að fara að leyfa sér
dálítið. Eina ferð komst hún með
dóttur sinni og aðra með manni
sínum, ferðir sem hún var alsæl
með og voru henni eftirminnileg-
ar. Ekki komst hún fleiri ferðir
því örlögin gripu í taumana með
heilsuleysi og öllu sem því fylgir.
Já, minningar um þessa stoltu
konu eru margar. Hún sagði mér
frá erfiðleikum fyrri ára, hún hefði
oft bitið á jaxlinn og ætlað sér að
láta hlutina ganga upp án aðstoðar
annarra. Heimilið var stórt, þæg-
indi nútímans ekki til staðar til að
létta undir eins og nú er og heimil-
isstörfin því þyngri. Auk daglegra
húsverka saumaði hún allan fatnað
á fjölskylduna og oft voru efnin
fengin með því að spretta úr öðrum
flíkum. Þetta hefði mátt ætla að
væri fullt starf en Margrét komst
yfir meira og saumaði einnig fyrir
aðra og þannig drýgði hún tekjur
heimilisins sem oft var nauðsyn-
legt.
Á þessum tíma hefur hún lært
hve tíminn er dýrmætur og hve
nauðsynlegt er að gera ráð fyrir
því óvænta. Hún gaf okkur mörg
skynsámleg ráð, t:d. að hafa jóla-
föt barnanna tilbúin í lok nóv-
embermánaðar því við vissum
aldrei hvernig atvikast hjá okk-
ur. Ef gesta væri von, þá væri
meira atriði að húsráðendur
væru tilbúnir þó meðlæti seink-
aði aðeins, þannig héldum við
sjálfsvirðingu okkar. Ýmis tæki
nútímans sagði hún vera tilbúnar
þarfír og þegar ég hlusta á aug-
lýsingar, þá spyr ég mig gjarn-
an: Hef ég ekíri komist ágætlega
af án þessara tækja (s.s. fóta-
nudd, örbylgjur o.s.frv.)? Ein-
hveiju sinni sagði ég henni frá
kvíða mínum gagnvart því að
eiga samskipti við „mér æðri
menn“ og fékk umsvifalaust
hvatvíst svar til baka: Hvað!
Láttu þetta ekki heyrast, þetta
eru bara menn eins og við.
Þetta eru aðeins nokkur minn-
ingabrot sem oft koma upp í huga
minn við ákveðnar aðstæður. Ég
sá ekki Margréti síðustu ár ævi
hennar og þykir mér það leitt, en
aðstæður leyfðu ekki annað. Ég
fylgdist þó með úr fjarlægð og
veit að þessi ár voru henni erfið.
Starfsþrekið var lamað, en hugur-
inn stefndi enn hátt. Framtíðar-
draumar voru að engu orðnir. Var
hún að vonum bitur að bera þessa
byrði og þykir mér það ekki undar-
legt um svo athafnasama konu.
Nú hefur þessari byrði verið
af henni létt. Bið ég Guð að varð-
veita sálu hennar og vera með
fjölskyldu hennar allri um leið
og ég geri hluta úr ljóði Tómas-
ar Guðmundssonar, Hótel Jörð,
að kveðjuorðum mínum, en þetta
ljóð sagði hún mér einhvetju
sinni að væri eitt sinna uppá-
haldsljóða, sem hún vildi jafnvel
hafa sem sín kveðjuorð:
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
þvi alltaf bætast nýir hðpar í skörðin.
Og til eru ýmsir, sem ferðalag þetta þrá,
en þó eru margir, sem ferðalaginu kvíða.
Og sumum liggur reiðinnar ósköp &,
en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.
En það er margt um manninn á svona stað,
og meðal gestanna er sífelldur þys og læti.
Allt lendir í stöðugri keppni’ um að koma
sér að
og krækja sér í nógu þægilegt sæti.
En þó eru sumir, sem láta sér lynda það
að lifa úti’ í homi, óáreittir og spakir,
því það er svo misjafnt, sem mennimir leita
að,
og misjafn tilgangurinn, sem fyrir þeim
vakir.
Fyrrverandi tengdadóttir.
Ég kynntist Margréti 13. apríl
1968, þegar þau hjónin komu á
fæðingardeild Landspítalans að
heimsækja mig og nýfæddan son
okkar Hafbergs, elsta sonar þeirra
Margrétar og Þóris. Það voru góð
kynni sem hafa ætíð haldist síðan,
þó svo að ekki hafi verið áfram-
haldandi samband hjá okkur Haf-
bergi.
Eg minnist allra þeirra góðu
stunda, sem ég og Kalli áttum í
litla húsinu þeirra, Lyngási við
Kleppsveg. Það var aðdáunarvert
hvernig hún Margrét hafði stjórn
á þessum stóra barnahópi, og hvað
fjölskyldan var öll samheldin, ekki
síst þegar þau voru að byggja
húsið sitt við Langholtsveginn. Þá
var nestað út og allir sem vettlingi
gátu valdið fóru og lögðu sitt af
mörkum við að smíða, mála, nagl-
hreinsa og margt fleira sem gera
þurfti í nýja húsinu.
Margrét var dugleg húsmóðir
og yndisleg móðir og amma sem
alltaf geislaði af, sama á hveiju
gekk. Ég og fjölskylda mín vorum
alltaf velkomin á heimili þeirra
hjóna og áttum við það margar
ógleymanlegar stundir, sem við
þökkum fyrir. Margrét átti falleg-
an garð, þar sem fallegar rósir uxu
og hún dró stofugardínurnar frá
glugganum svo að hún gæti notið
þess að horfa á þær innan frá og
utan, og ég er viss ,um að hjá
Guði mun hún rækta fallegan rósa-
garð, því hún var svo hrifin af
rósum. Ef það leið of langt á milli
þess sem við heyrðum hvor í arm-
arri, sagði Margrét alltaf: „Þú veist
að hugur minn er alltaf hjá ykk-
ur.“ Þetta voru falleg orð sem mér
þótti notalegt að heyra.
í mörg ár komu Margrét og
Þórir í heimsókn til okkar suður í
Garð, 1. maí. Það var 1. maí-rúnt-
urinn þeirra, eins og Margrét sagði
alltaf, og hvað Þórir var duglegur
að keyra alla leið, eins heilsulítill
og hann er.
Kalli minnist ömmu sinnar ó£
kveður með söknuði og þakkar
allar góðu stundirnar hjá þeim og
jólaboðin öll sín ár hjá ömmu og
afa, þar sem hann hitti allt sitt
föðurfólk.
Elsku Þórir og fjölskylda, við
biðjum góðan Guð að varðveita
ykkur og blessa.
Ragna Sveinbjörnsdóttir
og fjölskylda.
Fallegt og varan
legt á lelli
Smíðum krossa úr ryðfríu
stáli, hvíthúðaða. Stuttur
afgreiðslufrestur.
Sendum um allt land.
Ryðfrítt stál - endist um
ókomna t(ð.
Blikkverk sf.,
sími 93-11075.
MARGRÉT VALDÍS
ÁSMUNDSDÓTTIR