Morgunblaðið - 11.08.1994, Blaðsíða 18

18 FIMMTUDAGUR 11. ÁGÚST 1994
LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ
Tveir frétta-
haukar í ham
KVIKMYNPIR
Bíóborgin
ÉG ELSKA HASAR (I LOVE
TROUBLE) ★ ★ '/2
Leikstjóri og handritshöfundur
Charles Shyer. Aðalleikendur Nick
Nolte, Julia Roberts, Saul Rubinek,
James Rebhorn, Robert Loggia,
Marsha Mason. Bandarisk. Touc-
hstone 1994.
BRACKETT (Nick Nolte) er
afar vinsæll og mikilsmetinn
blaðamaður sem orðinn er dálka-
höfundur hjá The Chicago
Chronicle. Lýðhylli hans er ekki
hvað síst meðal kvenfólksins, og
veit hann vel af því. Hjá aðalkeppi-
nautnum, The Chicago Globe,
starfar hin unga, glæsta og metn-
aðarfulla Peterson (Julia Roberts)
og fyrir tilviljun tvinnast leiðir
þeirra saman er þau vinna bæði
að sama málinu. I fyrstu virðist
ekki um stórfrétt að ræða; járn-
brautarvagn fer útaf sporinu með
þeim afleiðingum að nokkrir far-
þegar bíða bana.En það reynist
maðkur í mysunni og fréttahauk-
amir, Brackett og Peterson, kepp-
ast, við að slá hvort annað út á
forsíðum blaða sinna. En fyrr en
varir reynist maðkurinn lífshættu-
legur.
Hér er fetað í fótspor róman-
tískra gamanmynda sem nutu
hvað mestra vinsælda í kringum
miðja öldina, þökk sé stjömum á
borð við Spencer Tracy og Kathar-
ine Hepburn og handritshöfundum
og leikstjómm eins og Garson
Kanin og George Cukor. Reynt
að hressa uppá blönduna með
spennumyndarívafi, æsilegum elt-
ingaleikjum og fínum áhættuatrið-
um. Þessi samsetningur er nýstár-
legur kvikmyndahúsgestum í dag
þar sem samband söguhetjanna
einkennist tii að byija með af ein-
skærri óvild og gagnkvæmum
svikum og prettum harðsnúinna
keppinauta sem hugsa um það
eitt að verða á undan með frétt-
ina. Semja síðan vopnahlé er
harðna tekur á dalnum og byssu-
kúlum fer að rigna - þó svo þau
sitji á svikráðum fram í rauðan
dauðann. Og ástin grípur um sig.
Þau standa sig bæði með prýði,
Nolte og Roberts, halda myndinni
gangandi og gera persónunum
ágæt skil, Peterson reyndar ekki
mjög trúverðugur fréttahaukur.
Nolte þó orðinn í það rosknasta
fyrir pilsajagarahlutverkið, alla-
vega við hliðina á Roberts, þessari
listasmíði Guðs (og manna). Tals-
vert skortir á að hægt sé að bera
þau saman við leikara af stærðar-
gráðu Tracy/Hepburn, það vantar
þetta fína, blæbrigðaríka samspil
og erótísku spennu sem jafnan lá
í loftinu er þau leiddu saman hesta
sína.
Leikstjórnin er bærileg hjá
Charles Shyer, sem á nokkrar
þokkalegar miðlungsmyndir að
baki (Baby Boom, Father of the
Bride) og a.m.k. eitt, bráðfýndið
handrit (Private Benjamirí). En
það er handritið sem gerir að verk-
um að Ég elska hasar fær ekki
glimrandi þrjár stjömur, þó margt
hijóti gott útúr söguhetjunum og
þær lendi í nokkrum virkilega
smellnum kringumstæðum (eink-
um í Las Vegas) þá vantar sitt-
hvað uppá það fágaða yfirborð,
orðheppni og tímasetningu sem
var fyrirmyndum Ég elska hasar
svo eðlislægt. Stærsti galli þess
er þó lengdin, það er orðin árátta
hjá kvikmyndagerðarmönnum
vestra í dag að teygja lopann ein-
sog hægt er, vonandi fara þeir að
venja sig af þessum ávana.
Sæbjörn Valdimarsson
KONUNG-
URINN...
MYNPLIST
Listmunahús Ofcigs
LEIRLIST
Rósanna Ingólfsdóttir. Opið kl. 10-18
rúmhelga daga, 10-14 laugardaga,
lokað sunnudaga. Til 21. ágúst. Að-
gangur ókeypis.
í LISTHÚSI Ófeigs fyrir ofan
Mokka á Skólavörðustíg sýnir ung
leirlistarkona, Rósanna Ingólfs-
dóttir, nokkur verk sín. Eitt meg-
instef er ráðandi á sýningunni,
sem er ævintýri úr fortíð um kóng-
inn, drottninguna og ríkið.
Annars kennir margra grasa og
auðséð er að hér er á ferð listspíra
sem er að þreifa fyrir sér og leitar
fanga víða að, notar margvíslegar
tegundir af gleijungum og brennir
leirinn á ýmsan hátt. Að sjálfsögðu
eru þetta alveg hárrétt viðhorf,
því um er að gera að kynna sér
sem mest af vettvanginum á með-
an maður er ungur, og rannsaka
hina fjölþættustu möguleika. Svo
er þetta ólíkt svipmeira en þegar
ungir listamenn koma fram með
sýningar sem eru svo samstæðar
og einhæfar, að líkast er sem við-
komandi séu að enda listferil sinn,
en mun síður að hefja hann.
Af skreytingunum á leirmunun-
um, og þá einkum seríunni af
kónginum og drottningunni, má
ráða, að teikningin er ekki sterk-

asta hlið hinnar ungu listakonu.
Útfærslan er eitthvað svo þoku-
kennd og ósannfærandi, en hins
vegar nýtur skreytingin sín mun
betur á nokkrum skálum og kert-
astjökum á borði.
En það sem ótvírætt bendir til
hæfíleika hjá Rósönnu eru öðru
fremur munir þar sem áherslan
er lögð á fornt yfirbragð, eins og
ýmis skrín og skálar. Því minni
sem skreytingin er, þeim mun
meiri alúð virðist hún leggja í
sjálfa mótun hlutanna og ein mik-
il ryðbrún skál á gólfi er mér minn-
isstæðust á meðan ég er að pikka
þessar línur á lyklaborðið.
Skálin er einhvernveginn svo
sjálfstæð og sterk í sinni einföldu
lögun, og frá henni stafar ein-
hveiju upprunalegu og máttugu
sem höfðar til skoðandans.
Bragi Ásgeirsson
„Who is afraid of red yellow and a Mouse“ , Olía á léreft, 1994.
SPURULIR PENSLAR
MYNPLIST
L i s t h ú s
MÁLVERK
Daði Guðbjömsson, Opið rúmhelga
daga frá 10-18, laugardaga 10-:16.
Lokað sunnudaga. Sumarsýning.
Aðgangur ókeypis.
DAÐI Guðbjörnsson er umsvifa-
mikill málari, sem mikið ber á í
listhúsum borgarinnar og víða tek-
ur þátt í sýningum. Nýlega tók
hann þátt í sýningu í virðulegu
listhúsi í London „The Gallery in
Cork Street“ ásamt þeim Helga
Þorgils og Sigurði Árna Sigurðs-
syni, og skal vonað að sýningunni
hafi verið vel tekið, en af því hef
ég litlar spurnir.
Listhús í Laugardal hefur tekið
upp á þeirri nýbreytni að hafa
sumarsýningar og ríður Daði í
vaðið með sýningu á málverkum
og vatnslitamyndum. Sjálfum sýn-
ingarsalnum hefur verið breytt og
sannast sagna er hann nú mun
risminni og eiginlega ekki nema
rúmgott skot inn af verzluninni.
Öll dagsbirta er útilok'’ð en stöðluð
gervilýsing virkjuð á fullu, en seint
verður sagt, að fyrir vikið njóti
myndverk sín betur á veggjunum.
Það eru 28 verk á sýningunni,
þar á meðal nokkur sem voru á
áðurnefndri sýningu, og skiptast
þau í málverk og vatnslitamyndir.
Myndheimur Daða hefur ekki
tekið umtalsverðum stakkaskipt-
um hin síðari ár og trúlega há hin
miklu afköst honum, þannig að
minni tími gefst til að staldra við,
líta til baka, og hugleiða sinn
gang. Myndferlið einkennist sem
fyrr af hneigð til hins skreyti-
kennda og rómantíska, og um leið
er það ekki svo lítið ástleitið. And-
lit spretta fram hér og þar á ólík-
legustu stöðum, og nekt konunnar
opinberast á ýmsa kíminleita vegu,
þó er aldrei farið út fyrir ramma
siðgæðisins.
Daði gefur gjarnan viðteknum
hefðum langt nef og það er jafnan
stutt í krúsidúllurnar í myndum
hans svo og opinskáa launkímni,
en þetta er borið uppi af ríkri til-
finningu fyrir nútímanum og yfir-
borðslegum fyrirbærum í umhverfí
okkar. Þannig séð er hann ágæt-
lega meðvitaður um rafmagnið og
alla ofurtæknina allt um kring og
ljósgjafínn er honum stöðugt um-
hugsunarefni eins og vera ber um
málara.
Bestu eiginleikar Daða að mínu
mati eru hin mýkri gildi lita og
forma, en honum hættir mjög að
ofnota hörð, hrá og hvell form á
móti þeim og sundra þarmeð
myndbyggingunni.
Vatnslitamyndirnar hugnuðust
mér best, einkum þar sem viðvæm
tónun blæbrigða fær að njóta sín
eins og t.d. „Blóm í myndinni"
(7), „Sólarmegin" (10) og „Al-
heimsskór“ (12).
Af málverkunum er myndin
„Geo Rose“ (20) næst slíkum
vinnubrögðum og áhugaverðust
að mínu mati.
Bragi Ásgeirsson
Söngur og gítarleikur
TÓNLIST
Listasafn Sigurjóns
Ó I a f s s o n a r
SÖNGTÓNLEIKAR
Ingibjörg Guðjónsdóttir og Páll Eyj-
ólfsson. Islensk og katalónsk þjóðlög
og söngverk eftir Dowland, Mozart,
de Falla, Granados og Þorkel Sigur-
björnsson. Þriðjudagurinn 9. ágúst,
1994.
EINSÖNGUR með gítarundir-
leik er eins konar andsvar við
þeirri venju að píanóið sé alls ráð-
andi í samleik við söngvara. Til
þess að slík breyting falli vel sam-
an við tónlistina, þarf nauðsynlega
að velja söngverk sem í raun eru
sérstaklega samin fyir þessa skip-
an. Að umrita píanóundirleik fyrir
gítar getur heppnast. í flestum
tilfellum þarf að gera þar á mikil-
vægar breytingar, sem laginn út-
setjari eða höfundur píanógerðar-
innar þarf að leggja til, svo vel fari.
Tónleikarnir hófust á ísl. þjóð-
lagi við Móðir mín í kví, kví, í
útsetningu Eyþórs Þorlákssonar
gítarleikara. Útsetningin sjálf, þ.e.
hljómskipan og raddferli, var mjög
einföld og féll vel að laginu, sem
Ingibjörg söng af innileik. Gítarút-
færslan á Vísum Vatnsenda-Rósu
féll hins vegar ekki vel að laginu
og þar var umritunin, sem líklega
er gerð af Páli, einum of bundinn
við píanógerð undirleiksins, svo
að þar var ekki jafnræði í samleik
söngs og undirleiks, þar sem und-
irleikurinn hélt ekki í við ágætan
söng Ingibjargar.
Þijú lög eftir lútusnillinginn
Dowland voru mjög vel flutt og
var söngur Ingibjargar sérlega
glæsilegur í einni af frægustu
söngperlum Dowlands, Come aga-
in, sweet love. Þijú lög eftir Moz-
art, þar sem umritunin fyrir gítar
heppnaðist nokkuð vel, voru næst
á efnisskránni og voru þau vel
flutt, sérlega þó síðasta lagið, Se-
hnssucht nach dem Friihling (Nú
tjaldar foldin fríða), sem Ingibjörg
náði að gæða fágætum þokka og
innileik.
Reyndar var þokkafullur og
innilegur flutningur einkennandi
fyrir alla tónleikana og sama má
segja um frumflutning á ágætu
lagi eftir Þorkel Sigurbjörnsson,
Musik, við kvæði eftir Rilke. Lag-
ið er um margt ólíkt því sem Þor-
kell hefur áður samið, þar sem
fallega mótuð tónlínan lifir með
textanum og er ekki snúin upp í
sjálfstæðan stefjaleik, sem oft vill
verða fráhverfur textanum. Þá var
söngur Ingibjargar einstaklega vel
mótaður og sömuleiðis leikur gít-
aristans, sem í öðrum lögum hætti
til að vera of varfærinn.
Þijú falleg katalónsk þjóðlög í
ágætri útsetningu Eyþórs Þorláks-
sonar voru næst á efnisskránni.
Eins og fyrr segir, blómstrar í
söng Ingibjargar innileiki og
þokki, sem naut sín vel í spönsku
lögunum, en það vantar þó að
þessi lög væru sungin af þeirri
ástríðu eða trega, sem Spánveijar
eru þekktir fyrir. Tvö lög eftir de
Falla, Nana (Vögguljóð) og það
fræga lag E1 pano moruno (Mára-
klæðið) og La maja dolorosa I ,
eftir Granados, voru einstaklega
vel flutt. Við söng Ingibjargar á
þremur La maja dolorosa lögum,
eftir Granados, rifjaðist það upp,
að Granados fórst í upphafí seinni
heimsstyijaldarinnar. Hann var að
koma frá Bandaríkjunum með far-
þegaskipinu Sussex, er Þjóðveijar
sökktu því rétt undan ströndum
Englands og er sagt, að Granados
hafi drukknað er hann reyndi að
bjarga eiginkonu sinni. Tónleikun-
um lauk með glaðlegri „tónadillu“,
E1 tra-la-la y et punteado, eftir
Granados, sem Ingibjörg lék og
söng afar fallega.
Það er töluverður vandi að stilla
röddina við lágværan gítarinn, en
það tókst Ingibjörgu mjög vel, en
Páll hefði mátt hafa sig meira í
frammi, sérstaklega í spönsku lög-
unum, þó honum tækist oft að
laða fram fallega mótaðar tón-
hendingar.
Jón Ásgeirsson