Morgunblaðið - 08.09.1994, Blaðsíða 36

26 FIMMTUDAGUR 8. SEPTEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
4
MINNINGAR
JÓHANNAFANNEY
ÓLAFSDÓTTIR
+ Jóhanna Fann-
ey Ólafsdóttir
fæddist 1. apríl
1917 á Sellátranesi
í Rauðasands-
hreppi. Hún lést á
gjörgæsludeild
Borgarspítalans í
Reykjavík 31. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ólafur Pétursson
—“og Gróa Brands-
dóttir (af Kolsvík-
urætt), sem bjuggu
þá á Sellátranesi en
fluttu að Hænuvík í
sömu sveit árið 1926. Hjónin
eignuðust 12 börn og lifa tvö
enn, Kristinn, fyrrverandi
póstur og bóndi í Hænuvík, og
Dagbjörg, fyrrum húsmóðir í
Hænuvík en nú búandi á Pat-
reksfirði. Jóhanna fór að heim-
an 1934, þá 17 ára, fyrst til
Patreksfjarðar og síðan til
Reykjavíkur þar sem hún var
vinnukona í húsi eins og al-
gengt var um sveitastúlkur á
--- • þeim tíma. A þessum árum
kynntist hún eftirlifandi eigin-
manni sínum, Haraldi Ágústi
Snorrasyni, málara. Gengu
þau í hjónaband og
hófu búskap saman í
Reykjavík árið 1937.
Þau Haraldur bjuggu
alltaf í Reykjavík,
voru í leiguíbúð á
Hverfisgötu 90 í 20
ár, en síðan frá 1958
í eigin íbúð í Gnoðar-
vogi 28. Jóhanna og
Haraldur eignuðust
fjögur börn sem öll
eru á lífi. Þau eru:
Ólafía Kristrún,
Adólf Steinar, Lilja
og Fjóla. Þau hafa
eignast 13 barnabörn
og tíu barnabarnabörn. Á upp-
vaxtarárum Jóhönnu var
berklaveikin skæð og skarðaði
systkinahóp hennar. Sjálf
þurfti hún að beijast við þann
sjúkdóm snemma á búskapar-
árum sínum og dvaldi þá tæpt
ár á Vífilsstaðahælinu. Með
heimilisstörfum vann Jóhanna
nokkuð úti, einkum á seinni
árum, svo sem hjá Sláturfélagi
Suðurlands og eftir 1970 við
fiskvinnslu hjá Bæjarútgerð
Reykjavíkur og síðan Granda
hf. Útför Jóhönnu verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag.
JÓHÖNNU tengdamóður mína sá
ég fyrst fyrir 26 árum og það hef-
ur verið mér mikil gæfa að eiga
hana að vini síðan. Á heimili þeirra
Haralds var alltaf gott að koma
og húsráðendur höfðu lag á að
láta gestinn fínna sig velkominn.
—Jóhanna var húsmóðir þeirrar
gerðar að þar virtust borðin dekk-
ast af sjálfu sér og aldrei neitt
skorta. Islensk gestrisni í bestu
merkingu þess orðs var í öndvegi.
Jóhanna var heimakær en ferðað-
ist þó nokkuð á síðari árum. Hún
fór meðal annars tvisvar til frænd-
fólks í Vesturheimi og síðara skipt-
ið ein á ferð, „mállaus manneskj-
an“, eins og hún sjálf orðaði það,
og sýnir það best áræði hennar.
Nokkrar ferðir fórum við saman
og er hún minnisstæð sem kátur
og frumlegur ferðafélagi. Þar ber
hæst vikuferð um æskustöðvar
hennar í Rauðasandshreppi þar
sem hún var hinn glaði leiðsögu-
■'■"rnaður sem öll hús stóðu opin.
Síðustu árin fór heilsu Jóhönnu
að hraka og þá kom best fram
kjarkur hennar og æðruleysi. Aldr-
ei kvartaði hún þrátt fyrir miklar
þjáningar og henni tókst að'smjúga
úr höndum dauðans jafnvel þegar
öll sund virtust lokuð. Fáa hef ég
vitað lifa betur samkvæmt þeirri
lífsspeki sem felst í eftirfarandi
vísu:
Við skulum ekki víla hót,
það varla léttir trega.
Það er þó alltaf búnings bót
að bera sig karlmannlega.
Um miðjan ágúst ákvað Jó-
->*anna að gangast undir aðgerð
sem hún vissi að gæti orðið henni
ofviða. Vonin um þjáningaminna
líf var henni meira virði en hræðsl-
an við dauðann. Sjúkrabíl vildi hún
ekki frá heimili sínu og með bros
á vör gekk hún til móts við lækni
sinn á áfangastað. Eg veit að hún
hélt óhrædd í þá ferð sem okkur
öllum er búin en enginn veit hvar
lýkur.
Læknum hennar, þeim Theódór
Sigurðssyni og Jóni Högnasyni,
eru hér fluttar hugheilar þakkir
_*f>,vo og öðru hjúkrunarfólki, sem
annaðist Jóhönnu síðustu stund-
irnar.
Aðstandendum Jóhönnu og ást-
vinum öllum sendi ég samúðar-
kveðjur með þeirri ósk að birtan
af minningu hennar verði sorginni
fljótlega yfírsterkari.
j Hafí hún þökk fyrir samveruna.
Björn Pálsson.
Lífið er mér ekki blaktandi kertaljós sem
brennur hægt niður. Það er dýrlegur kynd-
ill sem ég hef fengið í hendur um stund.
Og ég mun gera allt sem í mínu valdi stend-
ur til að hann megi loga eins skært og
hátíðlega og frekast er unnt, áður en ég
rétti hann áfram til næstu kynslóðar.
(G.B. Shaw)
Þessi fleygu orð geta vel átt
við Jóhönnu ömmu. Nú þegar hún
hefur afhent okkur kyndilinn,
munum við gera okkar besta til
þess að hann logi skært og hátíð-
lega áfram.
Það er skrýtið til þess að hugsa
að amma sé dáin. Hún skilur eft-
ir margar minningar.
Við munum eftir öllum hlýju
ullarsokkunum og vettlingunum
sem hún pijónaði handa okkur.
Reyndar ekki bara handa okkur
öllum heldur fyrir alla sem vildu
þiggja af henni þessar flíkur. Það
var sama hvort það voru vinir eða
aðrir fjölskyldumeðlimir, ef hún
átti eitthvað til að gefa sem gat
hlýjað okkur þá var hún ánægð
ef við þáðum það. Oft hafa kaldir
fíngur og tær notið hlýjunnar sem
pijónlesið hennar ömmu veitti.
Við munum eftir að alrei fórum
við svangir frá ömmu. Það var
alveg sama hversu þjáð og lasin
hún var. Hún sá ætíð fyrir því
að við fengum að borða og
drekka. Ánægðúst var hún þó ef
hún gat gefið okkur nýbakaðar
kleinur eða pönnukökur. Oft feng-
um við nesti með okkur heim,
einn til tvo kleinupoka. Ekki skipti
það hana heldur máli, þó vinir
okkar fylgdu með í heimsóknirnar
til þeirra afa og ömmu, alltaf var
nóg til að gefa.
Við munum eftir hvað amma
hafði mikinn áhuga á því hvernig
okkur gekk í skólanum, í íþróttum
eða því sem við höfðum fyrir
stafni. Það var henni hjartans
mál að allt gengi vel, þótt hún
gerði aldrei kröfur til okkar. Hún
gladdist yfir árangri okkar og ef
við vorum ekki ánægðir með
árangur okkar átti amma það til
að hughreysta okkur og styrkja.
Við munum Jóhönnu ömmu
fyrir hjartahlýju, góðmennsku og
gjafmildi. Hún gaf af því að hún
hafði þörf fyrir það og naut þess
að sjá alla glaða.
Elsku amma, hafðu þökk fyrir
allar samverustundirnar.
Páll Ágúst, Jóhann Fannar
og Guðni Birkir.
í dag er til moldar borin amma
mín Jóhanna Fanney Ólafsdóttir,
eða Hanna amma eins og hún var
kölluð af ömmubörnunum. Fregn-
in um fráfall hennar kom ef til
vill ekki á óvart þar sem hún
hafði átt við langvarandi veikindi
að stríða.
Ekki er hægt að segja að hún
hafi verið kröfuhörð kona á lífsins
gæði en jákvæð og ánægð var
hún með allt sitt. Hjartahlýju átti
hún næga og aldrei lastaði hún
neinn, sama hvað henni mislík-
aði. Velferð annarra var alltaf í
fyrirrúmi hjá henni, hún var auka-
atriði. Er hún lá sjúk á sjúkra-
húsi þá sagðist hún vera í hvíldar-
innlögn, það amaði ekkert að sér,
hún hefði það svo gott hjúkrunar-
konurnar dönsuðu í kringum sig.
Þannig var amma.
Þegar ég hugsa til baka er ég
var barn þá man ég að mér fannst
alltaf svo gott að koma í heim-
sókn til ömmu og afa. Græni
skápurinn í eldhúsinu sem hafði
svo margt góðgætið, það var alla-
vega miklu betra en það sem var
til í skápunum heima. Svo var að
fara inn í stofu til afa til að at-
huga birgðirnar í góðu skúffunni
hans. Með bros á vör og
pakksaddur fór maður heim. Er
ég varð eldri og byijaði að búa,
þá vildi amma alltaf vera að gefa
okkur eitthvað matarkyns og ekki
þýddi að mótmæla. Æ, elsku
besta, taktu þetta. Hvað heldur
þú að ég hafí við allt þetta að
gera? Hann afi þinn kaupir alltaf
svo mikið inn. Álltaf að gefa var
það sem hún hafði svo gaman af.
Er ég eignaðist börn var hún eins,
að rétta smáaur að þeim eins og
hún orðaði það, keyptu eitthvað
fallegt.
Fjölskylda mín fluttist til Dan-
merkur og bjuggum við þar í tvö
ár. Sigldi amma út til okkar, eins
og hún orðaði það, í heimsókn.
Ekki var veðrið upp á það besta,
rigning og sólarlítið en það fannst
henni fínt, annars væri bara alltof
heitt, þetta væri nú fínt ferðaveð-
ur. Fórum við í dagsferð til Þýska-
lands, alveg yndisleg ferð. Þar var
verið að spila þýska músík úti á
götu. Við settumst niður og feng-
um' okkur kaffi, alveg draumur
sagði amma, viltu ekki fara inn
og versla eitthvað fyrir börnin
heima, hér ætla ég að sitja og
njóta þess að hlusta á músíkina.
Elsta barnið mitt var með í för
og hún rómaði hann í bak og fyr-
ir að hann væri svo skemmtilegur
ferðafélagi. Oft er búið að rifja
upp þetta ferðalag. Er við komum
heim þá bauð hún honum með sér
í ferðalag vestur á firði, já hún
vildi hafa ferðafélagann með sér
og áttu þau eftirminnilega ferð
saman. Spilaði hún einnig mikið
og vildi hafa ömmubörnin með sér
í félagsvist, þóttu það eftirminni-
legir dagar.
Ég og fjölskylda mín eigum
eftir að lifa lengi með góðar minn-
ingar um elskulega og glaða konu
í hjartanu sem vildi gera gott úr
öllu og hafa allt eins og best verð-
ur á kosið. Hönnu ömmu kveð ég
sem góðan vin og þakka sam-
fylgdina öll árin sem við áttum
saman. Nú er hún í góðum hönd-
um. Guð blessi hana og veiti henni
gott skjól.
Björk Tryggvadóttir.
í dag kveð ég langömmu mína,
vin minn sem ég átti góðar stund-
ir með við spjall, ferðalög og spila-
mennsku. Þetta voru sameiginleg
áhugamál hjá okkur. Ég vil minn-
ast hennar með þessu sálmaversi:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé Iof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hvíl þú í friði.
Tryggvi Björgvinsson.
+ Ólafía Guðríður
Jóhannesdóttir
fæddist í Skálholt-
svík í Hrútafirði 10.
desember 1913.
Hún lést á Land-
spítalanum 3. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhannes
Jónsson og Sigur-
rós Þórðardóttir,
bændur þar og var
hún ein af 11 systk-
inum. Eftirlifandi
systkini Ólafíu eru:
Jón, bóndi í Skál-
holtsvík, Rannveig, búsett á
Akranesi, Sigríður Jóna,
Reykjavík, og Þórdís, Reykja-
vík. Olafía ólst upp í foreldra-
húsum til fimm ára aldurs, en
fór þá í fóstur í Guðlaugsvík
og var þar til 17 ára aldurs.
Hún lauk gagnfræðaprófi á
Akureyri 1943. Ólafía giftist
Einari Júliussyni 1945 og
bjuggu þau alla tíð í Kópa-
vogi. Þau eignuðust sex börn.
Þau eru: Helga Sigurrós, f.
1947, Herdís Júlía, f. 1947,
Sigríður Jóhanna, f. 1950, Sig-
rún Ólöf, f. 1952, Jón Magnús,
f. 1955, Ólöf, f. 1959. Bama-
börnin era 13 og barnabarna-
börnin sex. Útför Ólafíu fer
fram frá Kópavogskirkju í
dag.
ÓLAFÍA Jóhannsdóttir var rúm-
lega áttræð að aldri er hún lést.
Fyrir okkur fyrrum samstarfsfólk
hennar á bæjarskrifstofum í Kópa-
vogi kom þetta að vissu leyti á
óvart. Kannski gerðum við okkur
ekki grein fyrir því að Lóa, eins
og hún var gjarnan kölluð, gæti
horfið okkur svona skyndilega.
Eflaust höfðum við ekki hugsað út
í það að tíminn líður og aldurinn
færist yfír okkur öll. Ólafía starf-
aði í innheimtunni á bæjarskrifstof-
unum frá 1965 til 1989, en síðustu
árin var hún í hlutastarfí.
Reyndar er hægt að segja að
flestöll búskaparár sín í Kópavogi
hafí hún unnið fyrir eða hjá sveitar-
félaginu eða frá því að eiginmaður
hennar, Einar Júlíusson, varð
+ Brynhildur Sigurðardóttir,
kennari, var fædd í Reykja-
vík 29. apríl 1949. Hún lést að
heimili sínu 11. ágúst síðastlið-
inn og fór útför hennar fram
frá Dómkirkjunni 22. ágúst.
Hræddist ég, fákur, bleika brá,
er beizlislaus forðum gekkstu hjá.
Hljóður spurði ég hófspor þín:
Hvenær skyldi hann vitja mín?
Loks þegar hlíð fær hrim á kinn
hneggjar þú á mig, fákur minn.
Stíg ég á bak og brott ég held,
beint inn i sólarlagsins eld.
(Olafur Jóhann Sigurðsson.)
SNEMMA árs 1993 fékk ég sím-
hringingu, björt stúlkurödd spurði,
hvort hún mætti koma til mín í
ljósgjöf og bæn. Var það ákveðið
og mætti hún nokkrum dögum
seinna, svo falleg, ung kona með
fjólulitaða, gulgræna og gullna liti
í bliki sínu. Svo fersk og hlý.
Heilsublikið sýndi veikindi jarðar-
hulstursins, en hinir innri þættir
sýndu þroskaða sál, bjartar tilfinn-
ingar og heilan og litskrúðugan
huga. Þessi stund var dýrmæt,
fyrsta skref í vináttu, sem mun
haldast þó farið sé frá þessum
heimi. Hún kom ekki ein því syst-
byggingarfulltrúi í
Kópavogshreppi árið
1948. Segja má að
heimili þeirra við Álf-
hólsveginn hafi verið
skrifstofa byggingar-
fulltrúa um langan
tíma og lagði Ólafía
fram ófáar vinnustund-
ir við að hjálpa bónda
sínum við þau miklu
verkefni, sem fylgdu
starfi byggingarfull-
trúa í nýju sveitarfélagi
í hraðri uppbyggingu.
Stuttu eftir að Einar
hætti störfum vegna
veikinda hóf Ólafía svo störf á
bæjarskrifstofunum í Kópavogi og
vann þar allar götur þangað til að
hún lét af störfum fyrir aldurs sak-
ir.
Ólafía var ákaflega ljúf kona í
viðkynningu og allri umgengni. Það
var stutt í brosið hjá henni og hún
var þægilegur samstarfsmaður.
Hún var vinnusöm kona, eins og
svo margir af hennar kynslóð, og
vann utan heimilisins til margra
ára jafnframt því að ala upp fjölda
barna. Og þó að Ólafía fengi sinn
skerf af alvöru lífsins og erfíðleik-
um gat hún verið gamansöm ef því
var að skipta og jákvætt hugarfar
bar hana fram á veginn. Ólafía var
greind kona og vel hagmælt þó svo
að hún flíkaði þeirri náðargáfu
ekki mikið.
Það er því sjónvarsviptir að
henni, en eitt er víst, það var mann-
bætandi að þekkja hana og um-
gangast.
Við fyrrum starfsfélagar hennar
hjá Kópavogsbæ sendum eftirlif-
andi eiginmanni hennar, Einari,
börnum hennar og öðru venslafólki
okkar innilegustu samúðarkveðjur
um leið og við þökkum Ólafíu sam-
fylgdina og fyrir að hafa fengið
að kynnast henni.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Samstarfsmenn á bæjar-
skrifstofunum í Kópavogi.
ir, dóttir, afar og ömmur og heill
vinaflokkur fylgdu með. í bænabók
minni hefur r.afn hennar verið síð-
an, Brynhildur Sigurðardóttir.
Nafninu fylgir kraftur, söngur og
ilmur. Gott er að minnast góðra,
mikil guðsgjöf að kynnast geisla-
brotum Guðs.
Hvað er þetta líf annað en þrep
í þroskaskóla almættisins, öll verð-
um við að ganga þessa leið frá
vöggu til grafar. Oft minnist ég
þess þegar sonur minn, þá á sjötta
aldursári, kom hugsandi til mín inn
í eldhús, þar sem ég var eitthvað
að sýsla og sagði: „Mamma, ég
er búinn að finna það upp að dauð-
inn gengur í arf.“
En kallið kemur misfljótt og ef
við héma megin mættum ráða,
myndum við vilja breyta þessu.
Að þeir sem ungir eru mættu fá
að vera, en aftur hjálpa þeim að
ferðbúast sem búnir eru með lífs-
hlaupið. En við fáum engu ráðið,
sá sem öllu ræður, sá sem allt
veit, stjórnar og við verðum að
lúta þeirri stjórn.
Góða ferð, elskulega vina, megi
englar Guðs fylgja þér inn í ljós-
lendur himnanna og senda þeim,
sem eftir sitja og syrgja, sólar- og
kærleikskveðjur.
Erla.
OLAFIA G.
JÓHANNSDÓTTIR
BRYNHILDUR
SIG URÐARDÓTTIR
4
4
4
4
4
4
4
i