Morgunblaðið - 08.09.1994, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
FIMMTUDAGUR 8. SEPTEMBER 1994 37
+ Gísli Sigurbjörn
Benediktsson
var fæddur 27.
desember 1915 á
Mosfelli í Svína-
vatnshreppi í A-
Húnavatnssýslu.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu i
Neskaupstað 2.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Guðrún Fr. Þor-
láksdóttir og Bene-
dikt Helgason,
bóndi þar. Systkini
Gísla voru: Helga, húsmóðir,
Seljateigi, Reyðarfirði, látin;
Zóphanías, skósmiður, Reykja-
vík; María, húsmóðir, Reykja-
vík; Ingigerður, húsmóðir,
Eskifirði, nú í Hafnarfirði;
Jón, bifreiðarstjóri, Reykjavík,
látinn; Helgi, verzlunarmaður,
HORFINN er sá sem mér var hjart-
kærastur frænda, enda fylgd hans
hinn eðlilegi og snari þáttur lífs-
göngu minnar. Heit er mín þökk,
hugumklökk mín kveðja, þegar
minn góði frændi er genginn og
endurminningar einar eftir. En
minningarnar eru líka margar og
dýrmætar, munahlýjar munu þær
orna mér, allar á einn veg, svo
umhyggjusamur og hlýr sem hann
var mér í elskusemi sinni alla tíð -
allt frá fyrstu sporum til hinzta
dags.
Við kvöddumst fyrir fáum dög-
um, fullvissir þess að til beggja
vona gæti brugðist um aðra endur-
fundi, enda heilsa hans þá svo
undratæp orðin. Oft hafði innileiki
Hvammstanga, lát-
inn; Aðalheiður, hús-
móðir, Reykjavík, nú
í Hafnarfirði; Þórður,
skólastjóri, Egilsstöð-
um, látinn; Margrét,
húsmóðir, Selfossi;
Guðrún, húsmóðir,
Reykjavík; og Stein-
grímur, húsasmíða-
meistari, Hafnarfirði.
Gísli kvæntist 4. nóv-
ember 1938 Guðrúnu
Björgu Elíasdóttur
frá Reyðarfirði, fædd
11. september 1907,
dáin 29. maí 1965.
Fóstursonur þeirra er Þórir
Gíslason. Gísli var bóndi í nær-
fellt aldarfjórðung og verka-
maður og verkstjóri í yfir 20
ár. Útför hans verður gerð frá
Reyðarfjarðarkirkju í dag, 8.
september.
hans og ástúð komið skýrt fram á
kveðjustundum, en aldrei sem nú.
Þakklátum huga skal hún geymd
sem og allar aðrar stundir.
Gísli var tilfinningamaður þó
hann vildi mega dylja það sem bezt,
enda kjarkurinn og karlmennskan,
þorið og þrautseigjan, sem ein-
kenndu hann á ytra borði. En stutt
var í glitrandi glettnina, sem engan
særði, en vakti upp einlægan hlát-
ur, kærleikurinn átti þar öruggt
skjól.
Minningarnar mætu á ég einn
og sá sjóður er dýr, því sem barn
hændist ég svo að honum, að gjarn-
an vildi ég fylgja honum fótmál
hvert og eiga á kyrrum stundum
athvarf hjá honum einnig. Mér varð
hann því einstaklega undurkær og
sá kærleikur kulnaði aldrei.
Þegar ég man fyrst eftir mér bjó
hann í Seljateigi, æskuheimili mínu,
og enn man ég undraglöggt, hversu
sátt ég grét, er þau hjón fluttu að
Stuðlum, þegar ég var sex ára og
hve fögnuður minn var mikill þegar
þau komu á ný heim að tveim, löng-
um árum liðnum.
Gísli var einn úr tólf systkina-
hópi, fæddur í Húnaþingi, þar sem
foreldrar hans, þau miklu sæmdar-
hjón, bjuggu, oft við erfið kjör.
Fósturmóðir mín var einmitt elzt
þeirra systkina, en hana átti ég sem
beztu móður. Barnungur fór Gísli
að heiman og víst mun um það að
vinnuharka þeirra tíma fór ekki
framhjá hinum unga dreng, sem
aldrei kvartaði og átti kapp og stolt
að farsælum förunautum. Ævilangt
bar hann merki erfiðrar æskutíðar,
en á allt það var aldrei minnzt.
Hann varð fljótt mjög vel sterk-
ur, fimur og fótfrár mjög, áræðinn
og ósérhlífinn með afbrigðum. Ung-
ur fór hann austur á Reyðarfjörð
til systur sinnar og mágs, foreldra
minna, og á Reyðarfirði átti hann
heima upp frá því.
Gísli var hneigður mjög til bú-
starfa, afar góður og glöggur fjár-
maður og fórst hvaðeina vel úr
hendi við sveitastörfin. Mér er sér
í lagi minni af hve mikilli list hann
bar upp heysæti svo unun hrein var
á að horfa, en Gísli var verkhagur
að hverju sem gengið var s.s. srníð-
ar hans báru vott um. Gísli stund-
aði búskap drjúgan hiuta starfsævi
sinnar, áður hefi ég getið um Selja-
teig og Stuðla, en 1946 reisti hann
sér notaleg húsakynni í landi Selja-
teigs, nefndi þar Fögruhlíð og þar
bjó hann til ársins 1961, að hann
fluttist út á Reyðarfjörð, keypti
húsið Brekku þar og bjó allt til
endadægurs þar.
En einn bjó Gísli ekki. Hann
kvæntist Guðrúnu Björgu Elíasdótt-
ur árið 1938, en hún lézt á bezta
aldri árið 1965. Hún Gunna, eins
og ég kallaði hana jafnan, var mik-
il ágætismanneskja, fáskiptin og
dul, en því meiri vinur vina sinna,
gestrisin vel og veitti öllum sem
bezt hún kunni og óteljandi voru
handtök hennar í annarra þágu,
ættmenna sem vandalausra og aldr-
ei um endurgjald spurt. Gunna mín
varð mér einkar kær, enda naut ég
hennar hljóðlátu ástúðar allt frá
barnsárum. Hún var afar farsæl
kona, vinnusöm og verkadjúg,
myndvirk var hún svo sem mjög
flíkin frá henni sannaði, smekkleg
og velvirk í senn. Hennar góða
minning er vel geymd.
Þau hjón ólu upp dreng, Þóri,
verkamenn á Reyðarfirði, urðu hon-
um sem beztu foreldrar og hann
þeim umhyggjusamur sonur, sem
sannaðist aldrei betur en í erfiðum
veikindum föður hans. Þórir er afar
vel gerður maður, leikari og söng-
maður góður, sem langt hefði náð
á þeim sviðum, ef hann hefði lagt
það fyrir sig.
Eftir að búskaparárum lauk vann
Gísli hjá Fiskverkun G.S.R. meðan
þrek entist og var þar verkstjóri í
fleiri ár og lét sá starfi mjög vel.
Einkum kunnu unglingarnir vel að
meta leiðsögn hans og spaugsama
alúðina og munu margir minnast
áranna hjá Gísla með ærnu þakk-
læti.
En verkstjórinn vann gjarnan
mest sjálfur, enda honum tamast
að láta aldrei verk úr hendi falla
og ganga að hveiju einu með harð-
fylgi og kappsemi, hlífandi sér aldr-
ei við því erfiðasta. Hann var enda
það sem kallast hamhleypa til vinnu
og langur gat vinnudagurinn orðið,
því engum kunni hann um viðvik
að neita og þeim hjálpaði hann helzt
sem örðugt áttu. Greiðvikni hans
var engu lík, alltaf hlaupið til, þó
erfiði nóg væri að baki.
En Gísli var Iíka maður glaðværð-
ar og félagslyndur var hann mjög,
skemmtilega ræðinn, skýr í hugsun
og m.a. var hann spilamaður ágæt-
ur. Bamgóður var hann svo af bar,
böm löðuðust að þessum ljúfa og
smáglettna manni, sem allt vildi
fyrir þau gera. Börnin mín og bama-
bömin eiga af því einstaklega hug-
ljúfa sögu sem ég veit þau þakka
af alhug og geyma í hjarta sér.
Gísli var einnig maður íhygli og
alvöru, enda greindur vel, ákveðinn
í skoðunum og fastur fyrir. Hann
gegndi alllengi trúnaðarstörfum
fyrir Verkalýðsfélags Reyðarfjarð-
ar, stéttvís og hollráður, heill í öllu.
Hann var félagshyggjumaður í
merking beztri.
Það húmar að í huga mínum og
minna, þegar Gísli frændi minn er
kvaddur hinztu kveðju. Fyrir hugar-
sjónum leiftra myndir frá liðinni
tíð, sólstöfum slungnar, yljaðar ást-
úð og mikilli mildi. Vestanblærinn
fer vermandi um flekkinn, heyhirð-
ing í algleymingi, frændi minn góð-
ur gengur vasklega til verks, en
gefur sér þó tíma til að svala for-
vitni hnokkans, broshýr og elsku-
legur sem alltaf. Þannig líða mynd-
ir hjá utan enda, umvafðar sólskini.
Við Hanna og allt okkar fólk
höfum margt og mikið að þakka.
Þóri frænda mínum sendum við
samúðarkveðjur og biðjum honum
blessunar.
Honum Gísla eru ástarþakkir
færðar við leiðarlok, fyrir allt og
allt. Megi sá alvaldur sem hann
trúði og treysti á leiða sinn ljúfa
þegn inn til ljóssins heima.
Blessuð sé hans merlandi bjarta
minning.
Helgi Seljan.
GISLIS. BENEDIKTSSON
model 79
2
ÞORPIÐ AVALLT I TISKU