Morgunblaðið - 11.01.1995, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 11. JANÚAR 1995 31 .
GEORG SIG URÐSSON
+ Georg Sigurðs-
son var fæddur
á Stokkseyri 19.
október 1919. Hann
lést í Landakots-
spítala 24. desem-
ber siðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Sigurð-
ur Ingimundarson,
f. 27. ágúst 1891,
d. 9. júlí 1944, kaup-
maður á Stokkseyri
og síðar veggfóðr-
ari í Reykjavík, og
Anna Helgadóttir,
f. 9. júní 1892, d.
12. nóvember 1979. Sigurður
og Anna eignuðust fimm börn:
Harald, f. 12. október 1913,
Unni, f. 10. maí 1915, Georg,
Jóhann Lárus, f. 20. febrúar
1924, og Ester, f. 19. júní 1926,
d. 27. febrúar 1967. Georg lauk
stúdentsprófi frá Menntaskól-
anum í Reykjavík 1940 og
kandídatsprófi úr norrænu-
deild Háskóla íslands 1952.
Hinn 2. mars 1946
kvæntist Georg
Astu Bergsteins-
dóttur, f. 4. apríl
■ 1922, d. 22. febrúar
1990, Kristjánsson-
ar bónda frá Árgils-
stöðum í Hvol-
hreppi og konu
hans, Steinunnar
Auðunsdóttur, frá
Eyvindarmúla í
Fljótshlíð. Börn Ge-
orgs og Astu eru:
Sigurður, hrl. í
Reykjavík, Stein-
unn, hjúkrunar-
fræðingur í Reykjavík, gift Jóni
Baldri Lorange kerfisfræðingi,
og Bergsteinn, hdl. í Reykjavík,
kvæntur Unni Sverrisdóttur
cand.jur. Georg var kennari við
Iðnskólann í Reykjavík frá 1945
til 1988, er hann lét af störfum
vegna veikinda. Utför hans
verður gerð frá Fossvogskirkju
i dag.
ÉG ætla hér í kveðjuskyni að minn-
ast föður míns í fáum orðum. Með
okkur ríkti ávallt mikill kærleikur
og sterk tilfinningatengsl. Ég minn-
ist hans sem ástríks föður, sem ég
gat alltaf leitað til og ávallt stóð
hann með mér og virti ákvarðanir
mínar.
Auðvitað var þetta dekur stund-
um, en það svo aftur annað mál.
Ég á margar góðar minningar um
samverustundir okkar pabba, t.d.
úr siglingum með Gullfossi. Þær
gleymast seint. Einnig mun ég ætíð
minnast sumranna í sumarbústaðn-
um, sem fjölskyldan átti við Þing-
vallavatn, um fögru sumarkvöldin
þar sem ég sat í fjörunni og fylgd-
ist með pabba moka upp vænni
bleikjunni. Þetta eru notanlegar
minningar sem gott er ylja sér við.
Steinunn Georgsdóttir.
Kveðja frá börnum og
barnabörnum
Eins og mjöll og sjávarhrönn um haf
hrundi blóminn kinnum þínum af.
Viku .af viku, nótt og dapran dag
dauðans engill söng þitt vöggulag;
söng og skenkti sárra kvala vin,
söng og spann þitt hvíta dáins-lín.
Loks kom heilög hönd, sem um þig bjó,
himnesk rödd, er sagði: Það er nóg.
(M.Joch.)
„Drottinn veiti hinum látnu líkrT
og þeim styrk sem eftir lifa.“ Þessi
orð komu í huga mér er tengdafað-
ir minn, Georg Sigurðsson, lést að
morgni aðfangadags síðastliðins.
Georg hafði átt við erfið veikindi
að stríða síðan í lok árs 1988 svo
segja má að honum hafi dauðinn
nú verið líkn.
Á tímamótum sem þessum leitar
hugurinn til baka til ársins 1978
er ég kynntist tengdaforeldrum
mínum. Þau hjónin voru óvenju
samhent og samrýnd og duldist
engum sem til þekkti hversu mikla
ást Georg hafði á konu sinni. Það
varð honum því mikið áfall er Ásta
lést 22. febrúar 1990.
Frá fyrstu var mér tekið sem
einni af fjölskyldunni og þeirra
heimili stóð mér ætíð opið. Fyrir
það ber að þakka. Heimili Georgs
og Ástu var menningarheimili sem
mptaðist eigi síst af húmanískri og
klassískri menntun húsbóndans.
Þau hjónin höfðu yndi af að ferðast
til útlanda og höfðu farið víða um
heiminn. Aldrei voru þau ánægðari
en þegar þau voru að koma heim
úr þessum ferðum og sest var niður
og sagðar sögur. Fjölskyldan átti
sumarbústað á Þingvöllum og þang-
að var haldið helst hveija helgi eft-
ir að vora tók.
Tengdaforeldrar mínir voru vak-
in og sofin yfir velferð barna sinna.
Þau glöddust af alhug með þegar
vel gekk en studdu við bakið með
ráðum og dáð þegar á móti blés.
Nú er þessum kafla í lífinu lokið.
Eins og ætíð þegar eitthvað er end-
anlega á bak og burt fyllist hugur-
inn söknuði og trega. Þá ber að
minnast alls þess sem kallar fram
þennan trega, minnast allra góðu
stundanna sem við áttum með þeim
Ástu og Georg.
Ég kveð tengdaföður minn með
virðingu og þökk fyrir samfylgdina.
Unnur Sverrisdóttir.
Elskulegur afi minn er nú dáinn.
Eftir að hafa legið lengi veikur
hefur hann fengið langþráða hvíld.
Þau eru því aftur saman afi og
amma.
Það var alltaf gott að koma til
afa og ömmu á Baldursgötu 15, í
öryggið og hlýjuna þar sem afi
sagði mér stundum sögur af
fornköppum og kenndi mér margt
í íslensku. Afi hafði sérstakt dálæti
á Njálssögu og kunni skil á hveiju
orði hennar.
Það er sárt að missa einhvem
sér nákominn og sérstaklega fann
ég fyrir því þegar afi veiktist og
amma dó skömmu seinna að eiga
engan afa né ömmu til að leita til
lengur. Þangað var ég alltaf vel-
komin og þar var alltaf tekið á
móti mér eins og prinsessu.
En vegir Guðs eru órannsakan-
legir - ég verð að vera sterk og
veit líka að afa Georg líður nú vel
með ömmu Ástu sér við hlið.
Ásta Arnardóttir.
Georg Sigurðsson hefur safnast
til feðra sinna eftir löng veikindi.
Ævistarf hans var að undirvísa lærl-
inga í íslensku við Iðnskólann í
Reykjavík. Þeir voru síðar á öldinni
kallaðir iðnnemar. Við þetta stóð
Georg Sigurðsson á fimmta tug ára.
Undirritaður var ungur stúdent að
kenna við Iðnskólann í Reykjavík,
þegar hann kynntist Georg Sigurðs-
syni. Honum fannst þessi maður
kannski ekki eins og geimegldur
þarna inn í Iðnskólann, þegar hann
gekk um ganga með fjarrænu
augnaráði og gerði svolitla sveiflu
með stílabunkanum og kandmag-
gráðu upp á vasann. Að þessu var
vikið nokkrum árum síðar og eftir
að Georg Sigurðssyni hafði þótt
ómaksins vert að eyða púðri á und-
irritaðan svo og fleiri stráka sem
þarna voru að vinna með námi sínu.
Og hann sagði: „Þetta er ekki verra
en hvað annað, Finnbogi, þú ert
svolítið fijáls við þetta og það er
ekkert sérlega merkilegt, sem þeir
eru að gera annars staðar, þótt ein-
hveijir haldi það. Svo er annað, ég
hef alltaf kennt dálítið mikið, og er
svo hræddur við fátæktina.” Þar
minntist hann efnahagsþrenginga
föður síns í kreppunni og hann ætl-
aði ekki að reyna það sama. Gott
ef Georg Sigurðsson var ekki haldinn
nokkurri tómhyggju gagnvart þeim
MINNIIMGAR
sem héldu, að eitthvað væri nýtt
undir sólinni í sambandi við vísindi
og nýjungar. Jafn óáleitinn maður
og hann vár, hefði einhveijum dottið
í hug, að jaðraði við tómlæti, en svo
var ekki. Hann talaði aldrei niðrandi
um nemendur sína, sló í hæsta lagi
einhveiju upp í frímínútum, ef það
var fyndið. Énginn vissi til þess að
Georg Sigurðsson hefði átt í brösum
við nemendur í fjörutíu ár. Hann
sýndi þeim hins vegar alúð, sérstak-
lega þeim sem áttu undir högg að
sækja eða komu gamlir til náms „að
fá sér réttindi" eins og þetta var
orðað í þann tíð. Hann talaði oft um
brúarsmiðina sína, þá Huga Jóhann-
esson og Hauk Karlsson, sem hann
kom í gegn á áttunda áratugnum.
Þeir hofðu lengi verið brúarsmiðir
hjá hinni merku stofnun Vegagerð
ríkisins. En þegar fór að þrengjast
um vinnu hjá trésmiðum upp úr
1970, þótti við hæfl að þeir fengju
sér réttindi. Haukur Karlsson minnt-
ist þessara stunda hjá Georg með
mikilli ánægju, þegar þetta barst í
tal vestur á fjörðum áratug síðar.
Þá var Haukur Karlsson að brúa
fjörð og var að reka niður bólverkin
undir Dýrafjarðarbrú með fullum
réttindum.
Georg Sigurðsson var gæfumaður
í einkalífi, eins og gjarnan er sagt
í minningargreinum. Hann bar mikla
umhyggju fyrir Ástu litlu, eins og
hann kallaði Ástu eiginkonu sína
jafnan, og hún fyrir honum. Það var
dálítið sérstakt að koma á Baldurs-
götuna og fylgjast með því, þegar
Georg setti Stefán íslandi á fóninn,
sem hann mat umfram aðra söngv-
ara. Þá barst Einar Benediktsson
einatt í tal á góðum stundum og
reyndar einnig oft í dagsins önn í
Iðnskólanum, þegar mönnum fannst
risið eitthvað lágt í hvunndeginum.
Halldór Laxness var líka oft hafður
uppi; „fyndnasti maður í veröldinni"
sagði Georg og vitnaði í þá Hrísbrú-
arfeðga í Innansveitarkróníku og
hana Fimmbjörgu sálugu. Og hann
hafði sjálfur þennan knappa íslenska
húmor, sem lagðist á árar með hon-
um gegnum lífið. Eiginlega þetta
enska understatement, sem bara
sumir menn hafa tilfínningu fyrir
að segja og skilja en hinum finnst
kaldhæðið og jafnvel hrokafullt.
Svolitlar myndir hafa verið klippt-
ar saman frá hlýlegu ferðalagi um
skeið. Börnum, barnabörnum og
öðrum aðstandendum er vottuð sam-
úð.
Finnbogi Hermannsson.
Kveðja frá samstarf smönnum
við Iðnskólann í Reykjavík
Andlátsfregn Georgs Sigurðs-
sonar cand.mag., fyrrverandi deild-
arstjóra og kennara í íslensku við
Iðnskólann í Reykjavík, kom ekki á
óvart en Georg hafði átt við alvar-
legan heilsubrest að stríða síðustu
árin. Alla sína starfsævi kenndi
• hann við Iðnskólann, fyrst sem
stundakennari frá 1945 og síðan
sem skipaður kennari frá 1956.
Hann þótti afbragðskennari og
kenndi a.m.k. þremur kynslóðum
iðnaðarmanna íslensku og margir
úr þeim hópi muna hann vel. Um
langt árabil sat Georg í stjórn kenn-
arafélagsins. í samstarfshópnum
var hann nokkuð seintekinn en góð-
ur félagi og vinur vina sinna, vel
lesinn og með hárfína kímnigáfu
sem við samkennarar hans fengum
oft að njóta. Á árunum upp úr 1970
var algengt að háskólastúdentar
væru stundakennarar við skólann
og naut Georg sín ekki síst með
þessum hópi, græskulaust gaman í
hávegum haft og tilvitnanir í bók-
menntir og fomsögur flugu oft.
Georg var höfðingi heim að sækja
hvort sem var á heimili þeirra Ástu
Berg-steindóttur konu hans á Bald-
ursgötunni eða í sumarbústað
þeirra við Þingvallavatn. Ferðalög
innanlands sem utan voru áhuga-
mál Georgs og fór hann víða meðan
tækifæri gáfust. Hann var ágætur
bridsspilari og ósjaldan var tekið í
spil á kennarastofunni.
Við samstarfsmenn ■ Georgs úr
Iðnskólanum í Reykjavík þökkum
honum samfylgdina og vottum að-
standendum hans samúð okkar.
Góður drengur er genginn.
t
Systir mín og frænka okkar,
SOFFÍA SVEINSDÓTTIR,
Skaftahlfð 18,
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu
12. janúar kl. 13.30.
Georg L. Sveinsson,
Olga Óladóttir,
Svanhildur Óladóttir,
Ólafía Óladóttir,
Kristín Óladóttir.
t
faðir,
Elskulegur eiginmaður minn
tengdafaðir, afi okkar og
langafi,
GUÐMUNDUR ÓLAFSSON
fv. skipstjóri og gjaldheimtustjóri,
Ásbúðartröð 15,
lést í Landspítalanum 2. janúar sl.
Útförin ferfram frá Þjóðkirkjunni í Hafn-
arfirði þriðjudaginn 17. janúarkl. 13.30.
Arnfríður Kr. Arnórsdóttir,
Grétar Guðmundsson, Ásdís H. Hafstað,
Valgerður Guðmundsdóttir, Ásgeir Sumarliðason,
Ólafur Guðmundsson, Ingibjörg Halldórsdóttir,
Arnór Guðmundsson, Helga Jónsdóttir,
Magnús Guðmundsson, Hrefna Halldórsdóttir,
Guðmundur Guðmundsson, Bergrún Bjarnadóttir,
Sigurborg Guðmundsdóttir, Jón Jensson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og útför föður okkar,
JÓNSJAKOBSSONAR
frá Hóli,
Sæmundargötu 9,
Sauðárkróki.
Anna Jónsdóttir,
Hólmfríður Jónsdóttir
og fjölskyldur.
t
Innilegt þakklæti til allra þeirra, sem
auðsýndu okkur samúð, vinarhug og
hjálp við andlát og útför eiginmanns
míns, afa, bróður og mágs,
HAUKS SIGURÐSSONAR
verkstjóra,
Sléttahrauni 17,
Hafnarfirði.
Guð geymi ykkur öll.
Sigrún Ólafsdóttir,
Valberg Birgisson, Sigrún Birgisdóttir,
Óskar Birgisson,
Hólmfriður Sigurðardóttir, Magnús S. Ríkharðsson,
Reynir Albertsson, Bryndis Karlsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og samúð
við fráfall
JÓNSÁ.J. RAGNARS,
sem lést þann 26. desember á Hrafn-
istu í Reykjavík.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey
af ósk hins látna.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Hrafn-
istu í Reykjavík fyrir frábæra umönnun.
Camilla S. Guðmundsdóttir Ragnars,
Margrét Ragnars, Heimir Skúlason,
GuðmundurÖ. Ragnars,
Camilla Ragnars, Leifur Ö. Dawson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Sjábu hlutina
í víbara samhcngi!
-kjarni málsins!
Minningarkort
Styrktarfélags
Krabbameinssjúkra
barna
fást í Garðsapóteki og
Reykjavíkurapóteki.
H
Styrktarfélag krabbamelnséjúkra barna