Morgunblaðið - 27.01.1995, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
ÞORSTEINN HELGI
ÁSGEIRSSON
+ Þorsteinn Helgi
Ásgeirsson var
fæddur í Reykjavík
hinn 8. júní 1990.
Hann lést á barna-
deild Landakots-
spítala 20. janúar
síðastliðinn. Þor-
steinn Helgi var
einkasonur Asgeirs
Þorsteinssonar og
Magneu Hansdótt-
ur. Útför hans fer
fram frá Háteigs-
kirkju í dag.
Svo gjöfult var þitt harða hlaup
hinum sem þig lifa.
Litli vinur, skær minning skín
frá skömmum ævidegi,
þinn hlátur voru hlaupin þín
á hijúfum lífs þíns vegi.
Vertu sæll að sinni Ijúfur
sáttur máttu ganga,
í sannleika þú sigraðir gljúfur,
sorta, björg og tanga.
(Gunnar A. Hansson)
Við munum yndislegan frænda.
Við fylgdumst með Þorsteini
Helga af væntumþykju, athygli og
full spumar. Við áttum von á því
að hann yrði fullorðinn maður en
aðeins fjögurra og hálfs árs gam-
all kvaddi elsku vinurinn þetta líf.
Hann kenndi okkur á sinni stuttu
ævi og skildi svo mikið eftir. Dýr-
mætan sjóð sem við öll lifum á um
ókomin ár. Þessi sjóður eru minn-
ingar.
Við sitjum við sorgarkerti og
horfum á myndina af honum sem
hann gaf okkur um jólin. Við hlust-
um á hugsanir okkar og munum
hvað hann var alltaf fallegur og
ailtaf fínn.
Við munum hláturinn og brosið.
Við munum þegar hann dansaði
í fanginu á afa.
Við munum þegar hann tók utan
um hálsinn á mömmu og pabba.
Við munum þegar hann átti í
erfiðleikum og þegar hann vann
sigra.
Við munum hvað hann var elsk-
aður og hvað hann elskaði mikið.
Við munum hvað hann átti góða
foreldra sem alltaf voru vaknir og
sofnir yfir velferð hans.
Við munum yndislegan frænda.
Elsku Magga og Gilli, við biðjum
til Guðs og trúum því að sá mikli
styrkur sem Hann hefur gefið ykk-
ur fyigi ykkur áfram í gegnum lífíð,
Guð blessi minningu Þorsteins
Helga.
Helga, Gunni,
Nökkvi,
Steinn Baugur
ogHelga Sunna.
Við stöndum nú frammi fyrir því
að þurfa að kveðja litla vininn okk-
ar hann Þorstein Helga. Fyrir rúm-
um fjórum árum fæddist hann í
þennan heim, litli sólargeislinn sem
búið var að bíða svo lengi eftir.
Við fengum að fylgjast með ham-
ingjunni og eftirvæntingunni með
komu hans, enda þótt síðar hafi
komið í ljós að lífið yrði honum
ekki auðvelt og hann þyrfti að fara
margar ferðir á sjúkrahús þar sem
allt var gert til hjálpar sem hægt
var.
Hann þurfti alla þá umhyggju,
ást og fórnarlund, sem nokkurt
foreldri getur veitt bami sínu, enda
stóð ekki á því hjá Magneu og
Ásgeiri. Þau gerðu allt sem í þeirra
valdi stóð til að létta honum lífíð.
Nú þegar dagur lengist og vorið
er ekki langt undan voru kraftar
hans þrotnir. En minningin lifír um
lítinn dreng með sitt rauða hár og
bjarta bros.
Eisku Magnea og Ásgeir, megi
Guð styrkja ykkur í sorginni.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Anna Jóna, Áslaug,
Bjarndís og Gyða.
um lítinn
byijaði á
Mitt á tíma sorgar
og söknuðar hjá allri
þjóðinni vegna hörmu-
legra atburða í Súða-
vík, fengum við á
Múlaborg þá sorgar-
fregn að Þorsteinn
okkar Helgi væri dá-
inn. Hann hafði að
vísu verið mikið veikur
undanfarna daga, en
ég átti þá von að hann
myndi sigrast á þess-
um veikindum eins og
svo oft áður. Og minn-
ingarnar hrannast
upp: Ljúfar minningar
rauðhærðan snáða sem
sérdeild Múlaborgar í
september 1991. Hann var heilmik-
ill „sjarmör", sem þurfti ekki annað
en að brosa sínu ómótstæðilega
brosi til að vinna hug minn og
hjarta að eilífu. En brosið hans
Þorsteins Helga fékk ekki alltaf
að njóta sín, því hann þurfti að
ganga í gegnum mikil veikindi á
sinni stuttu ævi. í fyrravetur þurfti
hann að dvelja langdvölum á bama-
deild Landakotsspítala og beijast
við erfíð veikindi sem hann komst
svo í gegnum fyrir þrautseigju og
góða hjálp. Gleði okkar í Múlaborg
var því mikil þegar hann var orðinn
frískur og kom til okkar aftur og
brosið hans elskulegt fór að sjást
að nýju. Sl. haust voru þáttaskil í
líf! Þorsteins Helga þegar hann fór
á eldri deild, bangsadeildina á
Múlaborg, þá orðinn fjögurra ára.
Ég var svo heppin að vera sjálf
farin að vinna þar, eftir að sérdeild-
in var lögð niður, svo ég gat notið
návistar Þorsteins Helga áfram.
Þorsteinn Helgi virtist bæði sæll
og glaður með öllum börnunum á
bangsadeild og mér virtist hann
blómstra sem aldrei fyrr. En þá,
einmitt þá, kom þetta síðasta veik-
indastríð Þorsteins Helga þar sem
ekkert var hægt að gera til bjargar.
Elsku Magnea og Ásgeir, á
svona sorgarstundu eru öll orð svo
fátækleg. Ykkar líf gekk út á það
að annast Þorstein Helga sem mest
og best og uppfylla allar hans þarf-
ir og óskir. Hann launaði ykkur
fvrir bara með því að vera til eins
yndislegur og hann var og ógleym-
anlegur. Fyrir mig var það ómetan-
leg og dýrmæt reynsla að fá að
kynnast ykkur foreldrum Þorsteins
Helga, sem aldrei létuð bugast,
voruð alltaf bjartsýn og sterk. Ég
veit að þið finnið til mikils tómleika
núna og hægt er að spyija sig
endalaust hver sé tilgangurinn með
því að taka frá ykkur þennan litla
ljósgeisla. Lífið getur verið svo
margrætt og flókið og maður veit
oft ekki hvers biðja ber. En við
eigum minningarnar, þær tekur
enginn frá okkur, minningar um
lítinn ljúfan dreng sem gaf okkur
öllum svo mikið með lífi sínu. Megi
Guð styrkja ykkur og styðja.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfí Jesú, í þína hönd
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pétursson)
Borghildur Thors.
Elsku litli vinur, nú hefur þú
fengið lausn frá veikindum þínum,
og núna líður þér vei. Einhvern tím-
ann í eilífðinni hittumst við aftur
og þá getum við spjallað og leikið
okkur saman. Við biðjum góðan
Guð að taka þig í faðm sinn, gæta
þín vel og blessa minningu þína.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gakktu hér inn og geymdu mig,
Guð, í faðmi þínum. ^ ^
Elsku Magga og Ásgeir, minn-
ingin um litla drenginn ykkar lifir
áfram í huga okkar og hjarta. Guð
styrki ykkur í sorginni.
Dagmar, Heiðar og Jens Gísli.
Nú er ég sest niður og skrifa
nokkrar línur í minningu lítils vinar
míns, Þorsteins Helga, er ég þakk-
lát fyrir að hafa fengið að kynnast
honum, og margar góðar og
skemmtilegar stundir koma upp í
hugann, og fallega brosið hans.
Ég kynntist honum er ég kom til
starfa á sérdeild Múlaborgar vetur-
inn 1992, um haustið sama ár fór
ég að hafa meiri afskipti af honum,
þar sem ég var aðstoð þroskaþjálf-
arans hans, og nú síðan í haust
stuðningur fyrir hann á bangsa-
deild. Það var gaman að fylgjast
með hvað hann háfði gaman af
öllu nýju sem var gert fyrir hann.
Hann tók ekki fólki við fyrstu
sýn, en var vinur þeirra sem hann
kynntist, og sendi þá gjarnan fal-
legt bros. Nú þegar stuttri og erf-
iðri ævi er lokið, vitum við sem
höfum kynnst honum að honum
líður vel, og hann skilar vel því
hlutverki sem honum hefur verið
ætlað.
Elsku Magnea og Ásgeir, Guð
veiti ykkur styrk við missinn.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(H.P.)
Elísabet Magnúsdóttir.
Það hafði veikum veitt mér blessun sína
og von, sem gerði fátækt mína rika,
og þetta bam, sem átti ástúð mína,
var einnig heimsins bam og von hans líka.
(Steinn Steinarr)
Nú er hann okkur horfinn, flog-
inn á vit frelsisins. Þorsteinn Helgi
átti hug okkar allra og mun eiga
hlut í hjarta okkar um ókomna tíð.
Hann kom til okkar á Múlaborg
aðeins eins árs, lítill með rauða
lokka, og hefur verið hjá okkur
síðan. Með sínu geislandi brosi og
framteygðar hendur þegar hann
vildi láta taka sig, heillaði hann
okkur strax frá upphafi.
Þorsteinn Helgi var mikið fatlað-
ur og oft frá vegna veikinda, en
fötlun hans var lítilvæg í saman-
burði við persónutöfra hans. Hann
var léttur í lund og hafði yndi af
að láta fíflast í sér og hnoðast með
sig. Það fólk sem hann þekkti varð
að gæta sín á því að heilsa honum
um leið og það birtist því annars
kallaði hann: „Hér er ég.“
Oft þegar honum lá mikið á
hjarta hjalaði hann á sinn hátt og
heyrði maður á blæbrigðunum
hvert viðfangsefnið var. Maður var
oft undrandi á elju hans og þolin-
mæði þegar verið var að koma
honum í gegnum alla þá þjálfun
sem hann þurfti.
Við á Múlaborg þökkum fyrir
að hafa fengið að eiga samleið með
Þorsteini Helga þessa stuttu lífs-
leið. Sú samfylgd veitti okkur þörf-
ina fyrir að þykja vænt um og vilj-
ann til að annast.
Magnea og Ásgeir. Söknuður
ykkar er mikill. Megi Guð styrkja
ykkur í sorginni.
Inniiegar samúðarkveðjur frá
börnum og starfsfólki á leikskólan-
um Múlaborg. Freydís.
En svo eru vonimar - vonir um líf,
sem veldinu heljar ei lúti,
þær lýsa oss hátt yfir kvalir og kíf
- og kennist, þá bemskan er úti.
Þær tala um síföpr sólskinslönd
og saklausa eilífa-gleði,
með kærleik og frið, engin fjötrandi bönd,
en fijálst allt, sem drottinn léði.
Og því er oss erfitt að dæma þann dóm,
að dauðinn sé hryggðarefni,
þó ljósin slokkni og blikni blóm. -
Er ei bjartara land fyrir stefni?
Þér foreldrar grátið, en grátið lágt,
við gröfina dóttur og sonar,
því allt, sem á líf og andardrátt,
til ódáinsheimanna vonar.
(Einar Benediktsson)
Elsku Magnea og Ásgeir, guð
gefi ykkur styrk í sorginni. Guð
geymi litla fallega drenginn ykkar,
blessuð sé minning hans.
Starfsfólkið Álfalandi 6.
Við viljum með örfáum orðum
minnast Þorsteins Helga sem við
nutum samvista við í allt of stuttan
tíma. Hann veitti okkur ómælda
gleði og samverustundimar voru
ómetanlegar. Það er höggvið stórt
skarð í hópinn sem erfitt verður
að fylla. Börnin eru sannfærð um
að Þorsteinn Helgi sé hjá Guði og
englarnir séu að passa hann. Þann-
ig fínnst okkur auðveldara að sætta
okkur við brottför hans.
Við vottum fore'ldrum og öðrum
aðstandendum okkar dýpstu samúð
og biðjum Guð að styrkja þau um
alla framtíð.
0, Jesú bróðir besti
og bama vinur mesti,
æ breið þú biessun þína
á bamæskuna mína. .. ,
(P. Jónsson)
Börn og starfsfólk
bangsadeildar.
LA UFEY
ÞOR VALDSDÓTTIR
+Laufey Þor-
valdsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. janúar 1917.
Hún lést á Borgar-
spítalanum 19. jan-
úar sl. í föðurætt
var Laufey afkom-
andi þeirra Ólafs
Jónssonar og Kar-
itasar Gróu Jó-
hannsdóttur í Kefla-
vík en frá þeim er
kominn stór ætt-
bogi. Sonur þeirra
og faðir Laufeyjar,
Þorvaldur, var sjó-
maður í Keflavík. Móðir Lau-
feyjar var Þórunn Halldórsdótt-
ir, fædd í Næfurhólti í Rangár-
vallasýslu og siðar búandi að
Klöpp I Selvogi. Þórunn var
systir Baldvins Halldórssonar,
skipstjóra á togunum Óla garða
og Bjarna riddara í Hafnar-
firði, föður Hafsteins heitins
Baldvinssonar, lögfræðings.
Eins og sést á þessu var Laufey
komin af sterkum stofnum
bænda og sjósóknara. Var Lauf-
ey næstelst fimm systkina sem
komust á legg, en tvær systur
hennar létust í frumhernsku.
Laufey kvæntist
Ásgeiri Ólafssyni 5.
nóvember 1938, en
þau skildu. Börn
þeirra eru: Guð-
björg, hjúkrun-
arfræðingur, fædd
1939, gift Guðna
Stefánssyni járn-
smíðameistara og
bæjarfulltrúa í
Kópavogi, og Þor-
valdur, tæknifræð-
ingur, fæddur 1948,
giftur Áslaugu Ás-
geirsdóttur hjúkr-
unarfræðingi.
Seinni maður Laufeyjar var
Sigurður Guðmundsson bif-
reiðasljóri, sem lést 6. nóvem-
ber 1993. Gengu þau í hjóna-
band 12. júlí 1954. Börn þeirra
eru: 1) Guðmundur Ingi, raf-
virki, fæddur 1952. Kona hans
er Guðrún Baldvinsdóttir smur-
brauðsdama. 2) Örn, rafvirki,
fæddur 1954. 3) Sigurður, raf-
virki, fæddur 1955, giftur Mar-
gréti Steinarsdóttur lögfræð-
ingi. Barnabörnin eru ellefu
talsins og sex bamabarnabörn.
Útför Laufeyjar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag.
Við eigum öll eftir að sakna þess
sárt að geta ekki litið inn til ömmu
og notið elskusemi hennar og hlýju.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Margrét.
Ég kynntist Laufeyju fyrir 20
árum, þegar Þorvaldur, sonur Lauf-
eyjar, gekk að eiga systurdóttur
mína og kjörsystur, Áslaugu. Ég
gerði mér fljótt ljóst, að þar fór
mjög vönduð kona. Hún var fremur
hlédræg og tranaði sér aldrei fram.
Hún var sérstaklega umtalsgóð um
náungann; og ég gerði mér ljóst
að hún hugsaði meira en hún sagði.
Áberandi góð amma var hún og var
eftirtektarvert, hverstu bamabörn-
in löðuðust að henni.
Við hittumst oft heima hjá Ás-
laugu og Þorvaldi og hafði ég
ánægju af því að fræðast um liðna
tíma hjá henni, enda kom það fljótt
í ljós, að hún bjó yfir miklum fróð-
leik og hafði öðlast mikla lífs-
reynslu.
í dag er kvödd góð kona, hún
var trúuð og hræddist ekki það sem
tæki við að jarðvist lokinni.
Við hjónin sendum afkomendum
og tengdabömum hinnar látnu okk-
ur innilegustu samúðarkveðjur.
Hrafnkell Ásgeirsson.
Þegar Laufey amma var lögð inn
á sjúkrahús í fyrrahaust áttum við
alls ekki von á að hún ætti ekki
þaðan afturkvæmt. Hún virtist alls
ekki svo veik þá, en henni versnaði
ótrúlega fljótt og nú er hún dáin.
Amma sem var alltaf svo bjartsýn,
ef eitthvað bjátaði á var hún alltaf
sannfærð um að allt færi vel. Amma
sem var alltaf svo góð og hafði svo
gaman af að spila og spjalla við
okkur. Það er skrýtið að hugsa til
þess að við eigum aldrei eftir að sjá
hana aftur, en við munum geyma
minninguna um ömmu með okkur
og minnast hennar með ást og sökn-
U^*‘ Steinar Örn og
Helen Laufey.
Elsku amma, við munum aldrei
gleyma góðu stundunum, hlýju þinni
og góðvild, og fara þær okkur seint
úr minni þær mörgu og góðu minn-
ingar sem við eigum saman. Stund-
unum sem við eyddum saman horf-
andi á kúreka- og draugamyndir sem
voru þitt uppáhald eða þau ófáu
skipti er við fórum í sendiferðir fyr-
ir þig út í búð, sem alltaf var jafn
gaman. Aldrei höfum við kynnst
öðru eins spilafólki eins og ömmu
og afa Sigga og voru þeir ófáir spila-
galdramir og kaplarnir sem við lærð-
um af þeim. Og aldrei voru jól nema
að fara á Eiríksgötuna á jóladag og
vera þar með fjölskyldunni.
Elsku amma, þú ert farin frá okk-
ar stað á nýjan, til afa Sigga og
vitum við að ykkur líður vel saman.
Biðjum við Guð að geyma ykkur.
Sturla, Tinna og Hrafn.
Mig langar að minnast tengda-
mömmu minnar fáum orðum. Það
var alltaf gott að koma á heimili
hennar og tengdapabba, þar var
friðsæit og notalegt andrúmsloft.
Hún tók svo vel og hlýlega á móti
okkur, spurði okkur frétta og hafði
gaman af að heyra hvað við hefðum
fyrir stafni. Hún var alltaf skapgóð
og bjartsýn, þó veikindi hennar
hafí sett nokkurn skugga þar á.
Hún var bamabörnum sínum ein-
staklega góð og þótti mjög vænt
um þau og vildi allt fyrir þau gera.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæii að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega linulengd — eða 3600-4000 slög.
Ilöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ckki stuttnefni undir greinunum.