Morgunblaðið - 27.01.1995, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+
Ástkær eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR JAFETSSON,
Svöluhrauni 9,
Hafnarfirði,
varð bráðkvaddur fimmtudaginn
26. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Erla Gunnarsdóttir og fjölskylda.
+
Systir okkar og vinkona,
BJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Syðra-Vatni,
lést í Sjúkrahúsi Skagfirðinga, Sauðárkróki, fimmtudaginn 26. janúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigrún Aadnegard.
Ástkær móðir mín, + ÓLÖF ÓLAFSDÓTTIR,
Norðurbrún 30,
lést 26. janúar. Þórunn Ragnarsdóttir.
t
Elskulegur sonur okkar,
STEINN ÁGÚST BALDURSSON,
sem lést á vökudeild Landspítalans 20. janúar sl., verður jarðsung-
inn frá Stykkishólmskirkju laugardaginn 28. janúar kl. 15.15.
Ferð verður frá B.S.Í. kl. 11.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Barnaspítalasjóð Hringsins.
Baldur Þorieifsson,
Gyða Steinsdóttir.
+
Hjartkær eiginkona og móðir,
ARNFRÍÐUR ÓLAFSDÓTTiR
HJALTESTED,
lést í Landakotsspítala 26. janúar.
Bruno Hialtested,
Þórður Arni Hjaltested.
+
Ástkæru foreldrar, sonur, bróðir, tengdaforeldrar, amma og afi,
SVEINN GUNNAR SALÓMONSSON
og
HRAFNHILDUR KRISTÍN ÞORSTEINSDÓTTIR,
Nesvegi 7,
Súðavík,
verða jarðsungin frá Dómkirkjunni laugardaginn 28. janúar
kl. 10.30.
Börn, foreldrar, systkini, tengdabörn og barnaböm.
Elskulega litla dóttir okkar og systir mín,
HRAFNHILDUR KRISTÍN ÞORSTEINSDÓTTIR,
Túngötu 4,
Súðavík,
verður jarðsungin samtímis.
Þeim, sem vilja minnast þeirra, er bent á Björgunarsveitina í Súðavík.
Þorsteinn Örn Gestsson, Sigríður Rannveig Jónsdóttir,
Linda Rut.
ÞYRÍMARTA
MAGNÚSDÓTTIR
+ Þyrí Marta
Magnúsdóttir
fæddist að Steinum
undir Austur-Eyja-
fjöllum 13. ágúst
1910 og lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Eir í Reykjavík
18. janúar 1995.
Hún var dóttir hjón-
anna Elínar Bárð-
ardóttur, ljósmóð-
ur, f. 8. september
1882, d. 14. janúar
1949, og Magnúsar
Tómassonar bónda,
f. 28. desember
1876, d. 22. september 1941.
Börn þeirra hjóna talin í aldurs-
röð: Tómas, fæddur 29. júlí
1909, d. 23. september 1980,
Þyrí Marta, fædd 13. ágúst
1910, d. 18. janúar 1995, Bárð-
ur, fæddur 10. október 1911,
d. 13. mars 1989, Óskar, fæddur
24. febrúar 1915, Sigurbergur,
fæddur 13. ágúst 1916, Katrín
Marta, fædd 23. október 1918,
Vigdís Marta, fædd 16. janúar
1920, Rútur Þorsteinn fæddur
22. september 1921, d. 13. mars
1947, Páll, fæddur 27. nóvem-
ber 1922, Kristbjörg Óskars-
dóttir, uppeldisdóttir, fædd 9.
nóvember 1927. Þyrí Marta
giftist 22. maí 1936 Jóni Einars-
syni fæddur 7. febrúar 1904,
dáinn 19. febrúar 1966. Þau
bjuggu allan sinn búskap á
Tjarnargötu 16 í Reykjavík.
Þau eignuðust tvær dætur:
Ólöfu, fædd 10. júlí
1937, dáin 17. sept-
ember 1990. Hún
var gift Baldri Zóp-
haníassyni, fæddur
10. ágúst 1928, og
eiga þau 5 börn:
Þyrí Marta, fædd
26. september 1956,
hún á tvö börn; Ól-
afur Ingi Stígsson,
fæddur 16. desem-
ber 1975, og Elín
Inga Stígsdóttir,
fædd 9. febrúar
1981; Soffía Kol-
brún, fædd 27. ág-
úst 1958, gift David Lee Pitts
og eiga þau þrjú börn; Baldur
Rafn, fæddur 27. ágúst 1976,
Linda Lee, fædd 17. ágúst 1986,
og Daníel Úlfar, fæddur 27.
febrúar 1992; Elías Bjarni,
fæddur 2. júní 1960; Smári Örn,
fæddur 29. ágúst 1961, kvæntur
Elfu Rós Sigurðardóttur og á
hann þijú börn; Ólöf Tara,
fædd 23. október 1985, Arnar
Freyr, fæddur 12. september
1989, og Sandra Sif, fædd 10.
febrúar 1993; Hafdís Birna,
fædd 23. desember 1969; Erna,
fædd 2. maí 1948, gift Ólafi
Ólafssyni, fæddur 8. maí 1948,
og eiga þau þijú börn; Halldóra
Ólafsdóttir, fædd 10. apríl 1970,
í sambúð með Sveini Bergmann
Rúnarssyni; Jón fæddur 15.
mars 1974; íris fædd 22. júlí
1980. Útför Þyríar Mörtu verð-
ur gerð frá Dómkirkjunni í dag.
MIKIL kjarnorkukona hefur kvatt
þetta líf. Engri mannveru hef ég
kynnst sem var eins ósérhlífin,
kjarkmikil og forkunnardugleg eins
og hún amma var. Þegar mér var
tilkynnt lát ömmu minnar og nöfnu
brá mér allverulega, þó svo ég vissi
að kallið gæti komið hvenær sem
var. Maður virðist aldrei vera undir-
búinn slíkri tilkynningu.
Amma sagði mér oft sögur af
æskuheimili sínu sem alltaf var
mannmargt og allir voru velkomn-
ir, alveg sama hvernig á stóð. Það
var mér hafsjór af fróðleik allt það
sem amma sagði mér um sveitina
sína sem hún kallaði svo og alltaf
sagðist hún vera að fara heim þeg-
ar leið hennar lá austur. Amma
vildi að ég kynntist sveitinni sinni
og það fékk ég. Ég var mörg sum-
ur í sveit í Steinum hjá bróður
ömmu og mágkonu hennar. Stund-
um fannst mér ég þekkja þúfurnar
og steinana svo vel hafði amma
lýst þessu fyrir mér.
Amma og afi bjuggu allan sinn
búskap á Tjarnargötu 16 i Reykja-
vík. Það varð ömmu mikið áfall er
afi dó. Þau höfðu alla tíð verið
mjög samhent og það sem gekk
yfir annað þeirra gekk yfir þau
bæði. En amma lét ekki deigan
síga heldur hélt ótrauð áfram líf-
inu, en syrgði afa alla ævi. Amma
og afi eignuðust tvær dætur, þær
Ólöfu og Ernu. Maðurinn með ljá-
inn bankaðq aftur á dyr ömmu er
móðir mín Ólöf lést aðeins 53 ára
að aldri hinn 17. desember 1990,
en þær höfðu alla tíð búið í sama
húsinu. Mér fannst ömmu fara
mjög aftur eftir þetta. En amma
hélt áfram með sorg sína í hjarta
sér.
Það var svo fyrir 13 mánuðum
að amma datt og hefur dvalið á
sjúkrastofnun síðan. Hún var að-
eins búin að dvelja í 7 daga á Hjúkr-
unarheimilinu Eir þegar hún lést.
Margar minningar fara í gegn-
um huga mér þegar ég horfi yfír
farinn veg. Þar sem ég fæddist í
sama húsi og amma og afi bjuggu
og bjó þar til ég fór að heiman,
má segja að amma hafí verið þessi
allra fastasti punkturinn í lífi mínu
og hún alltaf heima og sérstaklega
eftir að mamma fór að vinna utan
heimilis tók amma alltaf á móti
mér þegar ég kom heim. Margar
ferðir voru farnar á milli hæða
daglega. Ég var víst ekki há í loft-
inu þegar ég stóð á stigaskörinni
og kallaði á afa og bað hann að
sækja mig. Margar næturnar vildi
ég frekar sofa á milli afa og ömmu
heldur en að sofa í mínu rúmi á
hæðinni fyrir ofan. Ég var aðeins
10 ára gömul er afi lést og í mörg
ár á eftir svaf ég niðri hjá ömmu.
Maturinn hjá henni ömmu fannst
mér miklu betri en maturinn hjá
mömmu, það leið vart sá dagur að
ég borðaði ekki hjá henni. Alltaf
áttu amma og afi eitthvað gott, og
þó man ég sérstaklega eftir kandís-
sykrinum sem afí laumaði að mér
og amma skildi aldrei hvað gekk
mikið á kandíssykurinn, en það
vissum við afí, það var leyndarmál-
ið okkar.
Heimili ömmu var oft eins og á
umferðarmiðstöð, ég held að aldrei
hafi liðið dagur að ekki kíkti ein-
hver inn eða húsið fullt af nætur-
gestum. Amma var mjög gestrisin.
Hún stóð oft tímunum saman og
bakaði heimsins bestu pönnukökur
og kleinur. Alltaf varð hún að eiga
eitthvað með kaffinu annað var
ófært á heimili hennar og brýndi
hún það oft fyrir mér að bjóða fólki
ekki bara kaffí, það ætti eitthvað
að vera með því og þá helst pönnu-
kökur. Ég held að ég hafi ekki
verið nema um fermingaraldur er
ég var tekin í læri og kennt að
baka pönnukökur. Það eru ófáir
kaffíbollamir sem drukknir hafa
verið og pönnukökurnar og klein-
urnar sem hafa verið snæddar við
eldhúsborðið í Tjarnargötu 16.
Amma var mjög félagslynd kona.
Hún var í Kvenfélagi Dómkirkjunn-
ar og í Rangæingafélaginu og þar
var hún gerð að heiðursfélaga fyr-
ir mörgum árum. Það eru mörg
handtökin sem hún hefur unnið
fyrir þessi félög, bakað, prjónað og
unnið. í mörg ár fór hún tvisvar í
viku og spilaði félagsvist með eldri
borgurum, þetta voru fastir dagar
og mátti hún aldrei missa þá úr.
Raunbetri konu en ömmu var
ekki hægt að hugsa sér, hún mátti
aldrei aumt sjá og vildi gera allt
fyrir alla sem áttu bágt. Þær eru
orðnar ansi margar sjúkrahúsheim-
sóknir hennar til fólks sem hún
bæði þekkti vel og jafnvel þekkti
ekki neitt, hún þurfti bara að vita
smá deili á fólki þá var hún rokin
af stað. Hún fann til með öllum sem
áttu um sárt að binda hvort sem
það var hennar nánasta eða ekki.
Það var alveg saman hvað ég bað
ömmu um, alltaf var hún tilbúin að
gera þá hluti sem hún gat. Það eru
ófáar næturnar sem bömin mín,
Ólafur Ingi og Elín Inga, hafa feng-
ið að gista hjá henni, og í mörg ár
passaði hún Ólaf fyrir mig meðan
ég vann úti. Ég hef heldur ekki
tölu á þeim ullarsokkum sem hún
hefur prjónað handa þeim, hún vildi
ekki að þeim yrði kalt. Mest kom
hún mér þó á óvart, þegar hún
hringdi í mig fyrir tveimur ámm
og óskaði mér til hamingju með
fyrsta markið sem Ólafur hafði
skorað í fótboltaleik í fyrstu deild,
ég spurði hana þá, hvemig veist þú
þetta amma? Þá sagði hún mér það
að hún hefði hlustað á lýsinguna í
útvarpinu, vegna þess að hún vissi
að hann ætti að keppa. Svona var
hún amma, hún vildi alltaf fylgjast
með. Þegar bömin mín vom orðin
það gömul að þau gátu tekið stræt-
isvagn, lá leið þeirra oft til
langömmu sinnar, þó sérstaklega
Elínar dóttur minnar. Henni fannst
ekkert eins gaman og að fara til
langömmu, því þar var tekið á móti
henni opnum örmum og gátu þær
talað saman látlaust í marga
klukkutíma. Amma talaði við hana
eins og fullorðna manneskju, hún
kenndi henni sögur og vers og
marga bænina sem hún hefur í
veganesti frá henni. Ég held að
betri ömmu og langömmu sé ekki
hægt að hugsa sér. Amma sagði
svo oft við mig, nafna mín, ef ég
get eitthvað gert fyrir þig, þá biddu
mig bara. Svona var hún amma
mín alltaf boðin og búin til alls.
Það var sárt að sjá þessa kjarn-
orkukonu sem hljóp um — hún
gekk ekki — missa heilsuna fyrir
13 mánuðum, það var eins og lífs-
þróttur hennar þryti, það var ekki
hennar stíll að sitja auðum höndum,
hún vildi alltaf vera að fást við eitt-
hvað.
Elsku amma, hafðu þökk fyrir
allt það sem þú kenndir mér og
gafst mér í vegarnesti. Ég kveð
þig í þeirri trú að við eigum eftir
að hittast aftur og afi og mamma
hafí tekið á móti þér.
Þyrí Marta Baldursdóttir.
Það er svo margt sem ég á henni
ömmu minni að þakka, allt það sem
hún gat og gerði til að gleðja aðra.
Hún var alltaf reiðubúin að rétta
öðrum hjálparhönd sem áttu erfítt,
enda sagði hún oft, það eru svo
margir sem eiga það mun erfiðara
en við. Þannig var amma.
Það má segja að hún hafi alið
okkur systkinin upp, enda bjuggum
við í sama húsi, hún hafði sterk
áhrif á okkur krakkana. Við vorum
fimm systkinin sem laumuðumst til
að fara niður á næstu hæð og fá
pönnukökur og nammi hjá ömmu.
Amma kenndi mér snemma að
leita í trúna, enda kenndi hún mér
marga sálma og faðirvorið. Amma
minnti mig á þegar eitthvað var að,
að fara nú með faðirvorið og biðja
góðan Guð. Þegar ég átti mitt fyrsta
bam, Baldur, tók hún hann eins og
sitt eigið, hún ól hann upp og kenndi
honum að sýna öðrum hlýju, virð-
ingu og ást, sem hann býr að í dag.
Amma var alltaf dugleg við að fylgj-
ast með okkur öllum. Þegar ég flutti
utan, var amma alltaf að senda
pakka og mörg símtöl voru á milli
okkar. Dóttir mín, Linda, var aðeins
tveggja ára þegar við fluttum út og
var hún fljót að týna íslenskunni
niður, en hún og amma gátu samt
talað saman og saknar hún sárt
langömmu sinnar. Þegar yngsta
bamið mitt, Daníel, var þriggja
mánaða var hann mjög veikur og lá
á spítala í mánuð. Amma hringdi
stundum tvisvar á dag til að vitja
um litla langömmubarnið sitt, þá
minnti hún mig á að vera sterk og
leita í trúna, hún og systur mínar
vom stoð okkar og styrkur.
Amma var mjög sterkur persónu-