Morgunblaðið - 01.03.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 1. MARZ 1995 33
MIIMIMINGAR
GUÐMUNDUR
SVEINSSON
+ Guðmundur
Sveinsson
fæddist í Djúpuvík
í Strandasýslu 11.
desember 1946.
Hann lést á Borgar-
spítalanum 17.
febrúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju 24.
febrúar.
En handan við fjöllin
og handan við áttimar og
nóttina
rís tum ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í Mð hans og draum
er förinni heitið.
EINN hlekkurinn í vinakeðjunni er
brostinn. Tilveran er myrkari en
fyrr og öll erum við þrúguð af trega
og sorg yfir missi trausts vinar.
Þrátt fyrir alltof stopula fundi hin
síðari ár minnist ég með þakklæti
síðasta samtals okkar Guðmundar.
Með yfirvegun, rósemd og kyrrð
ræddum við meðal annars sjúkdóm
hans og hvert förinni væri heitið.
Efst í huga hans var þó Gulla hans
og bömin og fjölskyldan hans öll.
Seinna minnist ég dásamlegs
ferðalags fyrir margt löngu með
honum og fleiri vinum hringinn
kringum landið, þar sem við öll
nutum frábærrar þekkingar hans á
landinu og náttúm þess. Við höfðum
ekið í þoku og dimmviðri fyrir Tjör-
nes, en svo rofnaði þokuveggurinn
skyndilega eins og fyrir töfra, og
við blasti Axarfjörðurinn og Norður-
Ishafið í fjarskanum. Við stóðum
öll þögul í brennheitri sólinni og
horfðum í fírðina þar sem himinn
og haf sameinast, og eitthvað hvísl-
aði að okkur að hér sæjum við örlít-
ið brot af guðdómi þeim sem bíður
okkar handan við skuggana. Kyrrð
þess guðdóms veit ég að Guðmund-
ur hefur nú sameinast.
Elsku Gulla mín, Svenni, Krissi
og Helga; Emma, Gulli, Milla, Ella
og Hans Ove. Guð gefi að ljúfar
minningar um góðan dreng megi
sefa ykkar djúpu sorg.
Gróa Finnsdóttir.
Við emm fátækari en fyrr; Guð-
mundur er allur.
Þegar við hófum störf við Öldu-
túnsskóla, hver á sínum tíma, fór
ekki fram hjá neinum okkar hver
var nestor hinna óbreyttu í kennara-
hópnum. Þar var í fararbroddi
skeggjaður og hárprúður náungi sem
gustaði af, jafnt á kennarastofunni,
í kennslunni sem og í félagslífinu.
Við komumst fljótt að þvi að
hann var afburða kennari sem gat
leikið á bekkinn sinn eins og hljóð-
færi. Aðrir kennarar í hópnum leit-
uðu til hans með vanda sinn, bæði
faglegan og annan. Enginn gekk
þar bónleiður til búðar og fyrir nýja
kennara var það ómetanlegur styrk-
ur að komast í samstarf með Guð-
mundi. Hann var deildarstjóri í ungl-
ingadeild og yngri deildum um
margra ára skeið og naut þar mikill-
ar reynslu sinnar og yfirsýnar.
Utan kennslustofunnar sigldi
Guðmundur heldur ekki með lönd-
um, heldur tók mjög virkan þátt í
félagsmálum af öllu tagi. Hann var
söngvari af Guðs náð, ritfær vel og
sögumaður góður. Hann var alltaf
að vinna fyrir FH þar sem hann
leysti hvers manns vanda og stóð
fyrir útgáfumálum um margra ára
skeið. Lengi starfaði hann að dóm-
aramálum og sat um árabil í stjórn
knattspyrnudeildar FH.
Guðmundur var góður fjölskyldu-
faðir og þau Gulla bjuggu sér og
börnum sínum, Sveini, Kristmundi
og Helgu, fagurt og hlýlegt heimili.
Þangað var gott að koma og ekki
mátti á milli sjá, hvort þeirra var
gestrisnara og alúðlegra við komu-
fólk.
Síðustu árin áttum við félagarnir
margar ánægjustundir
saman. Við spiluðum
reglulega saman bridge
á síðkvöldum. Ekki
voru síðri samveru-
stundirnar í litlum
söngflokki, sem við
komum á laggirnar í
tengslum við skemmt-
anir kennara. Þá var
stundum dreypt á
guðaveigum og við þær
aðstæður var Guð-
mundur hrókur alls
fagnaðar, hvort sem
fleiri eða færri voru til
staðar.
Fyrir rúmum tveim árum tók
Guðmundur að kenna sér meins
þess sem að lokum dró hann til
bana. Þar sem og annars staðar
einkenndi þó bjartsýnin hann og
aldrei var annað að finna en að
hann byggist við bata. I síðasta
skipti sem við félagarnir spiluðum
bridge sat hann i hléunum og undi
sér við lestur bókar um viskí. Þá
var ekki að sjá að þar færi fársjúk-
ur maður, ekki varð betur séð en
að þessi lífskúnstner væri að kynna
sér það sem hann ætlaði að kafa
betur ofan í síðar.
Við sem fylgdumst með honum
sáum þó, að óvinurinn gekk nær
honum og nær, dalirnir urðu dýpri
og lengra á milli björtu stundanna.
Og svo fór að lokum að líkaminn
gafst upp fyrir vágestinum, ekki
varð meira á hann lagt.
Sorgin reisir hallir
í hafdjúpi þinna augna
hafdjúpi hreinu, bláu
meðan hljóðlátt þú grætur.
Útlæg verður gleðin
sem áður þar bjó.
Ekki tjaldar sorgin
til einnar nætur.
Þegar horfst er í augu við dauð-
ann mega orð sín lítils. Við sem
eftir stöndum getum ekki annað
gert en snúið bökum saman, treyst
vináttuböndin og horft móti framtíð-
inni, þótt söknuðurinn yfirgnæfi allt
annað um sinn.
Við vottum eftirlifandi eiginkonu,
börnunum þrem, móður og öðrum
aðstandendum, okkar dýpstu sam-
úð.
Matthías, Leifur, Sigurður,
Gísli og fjölskyldur.
Guðmundur Sveinsson, kær fé-
lagi og vinur, er horfínn héðan úr
þessum heimi. Eftir stöndum við
hnípin og skortir orð. Hann kvaddi
á heiðum og fögrum vetrarmorgni,
táknrænt fyrir hans líf. Þvi Guð-
mundur flutti alls staðar með sér
heiðríkjuna, var sannur gleðigjafi
með glettni i augum og gamanyrði
á vör. Stórt skarð sem aldrei verður
fullbætt, hefur verið höggvið í kenn-
arahópinn í Öldutúnsskóla i Hafnar-
firði.
Já, þau voru orðin nokkuð mörg
árin sem hann hafði helgað starfs-
krafta sína kennslunni, líklega ná-
lægt 30. Ég man þegar hann kom
fyrst í skólann okkar komungur,
iðandi af fjöri og kátlegum uppá-
tækjum. Hann var víst bara 17 ára
þá, nemandi í Kennaraskólanum og
átti að kenna lesgreinar í bekknum
mínum. Einhverra hluta vegna leist
mér strax vel á piltinn enda kom
fljótt í ljós að hann var fyllilega
starfi sínu vaxinn. Hann átti auð-
velt með að ná tengslum við nem-
endur sína enda gleymdi hann aldr-
ei því sem mestu máli skipti, mann-
lega þættinum. Ef sá þáttur var
ekki með þá var allt harla lítils virði.
Þetta skildi ungi maðurinn.
Arin liðu. Ungi strákurinn varð
að fullþroska manni og alltaf hélt
hann áfram að kenna. Hann óx
mjög í starfí sfnu, lagði ætíð eitt-
hvað gott til málanna, var uppfullur
af hugmyndum, tók gjarnan til
máls á fundum. Hann ræddi mál-
efnalega um hlutina og fylgdi máli
sínu eftir af hjartans sannfæringu.
Guðmundur var í gegnum árin einn
traustasti hlekkurinn á vinnustað
sínum, sá sem allir gátu leitað ráða
hjá ef svo bar undir, öllum var tek-
ið með sömu ljúfmennskunni. Hann
var einnig ágætlega ritfær og stund-
aði m.a. um tíma blaðamennsku.
Þegar nú minningarnar hrannast
að sé ég Guðmund alltaf fyrir mér
fyrst og fremst sem mann gleðinn-
ar. Svo sannarlega gladdi hann oft
og tíðum samferðarmennina t.d.
með söng sínum. Honum þótti af-
skaplega gaman að syngja, hafði
fallega, bjarta rödd. Hann var á
tímabili félagi í sönghóp sem kallaði
sig Randver og flutti mörg skemmti-
leg og hressandi lög við miklar vin-
sældir. Einnig tók hann þátt í upp-
færslu á rokkóperunni Jesus Christ
Superstar í Austurbæjarbíói árið
1973. Og svo voru þær ótaldar
skemmtanirnar þar sem Guðmundur
ásamt fleiri félögum sínum fór á
kostum með vísnasöng og alls kyns
spaugi svo ógleymalegt var.
Það geislaði svo sannarlega af
Guðmundi. Hann átti svo glettnislegt
og hlýtt bros, sem byijaði í augunum
og breiddist síðan um allt andlitið.
Það var raunar útilokað að vera lengi
í slæmu skapi ef hann var einhvers
staðar nálægur. Hann hafði sérstakt
lag á því að sjá spaugilegu hliðamar
á hlutunum og sagði oft græsku-
lausar grínsögur svo áhreyrendur
veltust um af hlátri.
Og nú er rödd hans þognuð, fót-
takið hljóðnað. Við sem eftir erum
drúpum höfði í þögn.
Guðmundur var mikill gæfumað-
ur í einkalífí sínu. Hann eignaðist
einstaka eiginkonu, Guðlaugu Krist-
mundsdóttur, og börnin þijú urðu
sannir sólargeislar. Ég bið Alföður
að styrkja alla fjölskylduna í hinni
djúpu sorg og blessa minninguna
um góðan dreng.
Þetta eru sannarlega dimmir dag-
ar. En sólin á eftir að bijótast fram
á bak við skýin. Því skulum við líta
upp til fjallanna, reyna að koma
auga á bjarma vonarinnar yfír tind-
unum í fjarskanum.
Arabíska skáldið Kahlil Gibran
sagði um dauðann:
„Hvað er það að deyja annað en að standa
nakinn í blænum og hverfa inní sólskinið?"
Nú er Guðmundur Sveinsson
horfinn inn í sólskinið. Ég sé hann
fyrir mér ganga hröðum, ákveðnum
skrefum fram á veginn á móti morg-
unroðanum, reiðubúinn að takast á
við ný verkefni.
Góða ferð, vinur, og þökk fyrir
allt.
Sigríður I. Þorgeirsdóttir.
Ástkær kennari okkar til margra
ára, Guðmundur Sveinsson er lát-
inn. Fregn þessi barst okkur föstu-
daginn 17. febrúar sl. Fyrstu við-
brögð okkar allra eru söknuður og
sorg er við sjáum á eftir þessum
góða kennara og vini. Við þökkum
fyrir þær stundir sem við áttum
með honum. Við munum ávallt
minnast þeirra.
Flest okkar kynntumst Guðmundi
strax í 3. bekk Oldutúnsskóla. Hann
varð fljótt vinsæll meðal okkar
krakkanna. Hann var ekki einungis
góður kennari heldur líka mikill fé-
lagi okkar og vinur. Oft ræddi hann
við okkur heilu kennslustundirnar
um daginn og veginn og vann þann-
ig hylli okkar allra. Sem dæmi um
alúð hans í okkar garð má nefna
að hann las fyrir okkur sögu í hveij-
um einasta nestistíma frá því að
hann byijaði að kenna okkur í 3.
bekk, þar til við fórum í unglinga-
deild.
Hann kom ætíð eins fram við
alla og leitaðist við að kenna okkur
hið sama. Ef hann sá ástæðu til var
hann strangur, en jafnframt fljótur
i sitt góða skap aftur.
í huga okkar allra hefur Öldu-
túnsskóli og Guðmundur kennari
verið næstum eitt og hið sama svo
lengi. Við þekktum fótatak hans
næstum því betur en okkar eigið
er hann gekk á klossunum sínum
um ganga og stofur.
Fótatak þitt er nú hljóðnað. En
við munum ávallt geyma með þakk-
læti í huga allar góðu minningarnar
um vináttu okkar.
Við kveðjum þig með söknuði og
virðingu elsku Guðmundur okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Guðlaug, Svenni, Krissi og
Helga. Við sendum ykkur okkar
dýpstu samúðarkveðjur og biðjum
Guð að styrkja ykkur.
J. umsjónarbekkur Guð-
mundar árin 1988 til 1993.
Það var sólskinsdagur 30. júní
1950. Tveir strákhnokkar sátu við
bunka af húsavið sem nota átti f
íbúðarhús sem reisa skyldi í Djúpu-
vík. Þeir voru að úða í sig hafra-
mjöli sem þeir höfðu sníkt annað-
hvort hjá Guðfinnu ömmu eða hjá
móður annars hvors þeirra. Allt í
einu kom Milla systir Guðmundar
og spurði hvort hann vissi hvað
hann væri búinn að eignast. „Lítinn
kálf,“ svaraði Guðmundur að bragði.
„Nei, lítinn bróður," svaraði hún.
Þau ruku af stað til að sjá litla bróð-
ur, en ég sat eftir með afganginn
af haframjölinu. Litli bróðirinn óx
úr grasi og var samband þeirra
bræðra alla tíð mjög náið. Síðar
þegar við komumst betur á legg og
lærðum að lesa, drukkum við í okk-
ur íslendingasögurnar. Einkum varð
Njála okkur kær. Settum við ýmis
atriði þeirra á svið ásamt öðrum
leikfélögum okkar. Guðmundur
eignaðist öxi úr timbri og var því
sjálfkjörinn í hlutverk Skarphéðins
á Bergþórshvoli. Með öxinni
Rimmugýg klauf hann margan
ósýnilegan fjandmann í herðar nið-
ur. Snemma hafði iækurinn í Djúpu-
vík mikið aðdráttarafl. Þar undum
við tímunum saman við að veiða
síli og setja þau í sérstakan silunga-
poll. Einnig gerðum við stíflu í læk-
inn fram undir Oddnýjargjáarholti
og höfðum þar bátapoll. Þar hafði
hver sína höfn og skipastól og þar
voru siglingar stundaðar af kappi.
Allir strákar í sjávarþorpi laðast að
bryggjunni. Það átti líka við um
okkur á Djúpuvík. Langtímum sám-
an stunduðum við veiðar af bryggj-
unni. Aflinn var einkum sandkoli
og marhnútur. Marhnútinn spýttum
við uppí og hentum aftur í sjóinn
með þeim fyrirmælum að gefa okk-
ur betri veiði, kolinn fór aftur á
móti oftast í harðfisk.
En það var ekki alltaf friður á
Djúpuvík. Stundum slettist upp á
vinskapinn. í minningunni eru þeir
dagar, þegar ósætti ríkti, tengdir
norðaustanátt með súld og þoku
niður í miðjar hlíðar ijallanna um-
hverfís Reykjarfjörð. En breytingar
voru framundan. Vegna bágs at-
vinnuástands á Djúpuvík fór Sveinn,
faðir Guðmundar, að fara á vertíð
yfir veturinn. í kjölfarið fór fjöl-
skyldan að hafa vetursetu fyrir
sunnan. Fyrst í Reykjavík, svo í
Keflavík. Það var alltaf fagnaðar-
efni þegar þau komu aftur á vorin.
Það var svo haustið 1957 að fjöl-
skyldan flutti endanlega suður og
settist að í Hafnarfirði. Tveim árum
síðar fluttu foreldrar mínir einnig
til Hafnaríjarðar. Það var mér, ráð-
villtum unglingi, mikill styrkur að
eiga að þá bræður Guðmund og
Gulla á þessum tímamótum.
Guðmundur var snemma ráðinn
í því að gerast kennari. Að loknu
gagnfræðaprófi lá því leið hans í
Kennaraskólann. Þaðan útskrifaðist
hann vorið 1967. Meðan hann var
enn i Kennaraskólanum hóf hann
að kenna við Öldutúnsskóla. Að
námi loknu var hann fastráðinn við
þann skóla og starfaði þar alla tíð
síðan. Hann var farsæll í starfi og
ávann sér vináttu og virðingu sam-
starfsmanna og nemenda. Enda átti
hann mjög gott með að umgangast
fólk, einkum börn og unglinga. Þeg-
ar fjölskyldan mín flutti í skóla-
hvérfi Öldutúnsskóla fóru synir mín-
ir þangað. Bekkurinn sem Jóhann
lenti í, var svo óheppinn að kennara-
skipti urðu á hveiju ári. Yfirmenn
skólans sáu að við svo búið mátti
ekki standa og var Guðmundur
fenginn til að taka bekkinn að sér.
Á skömmum tíma tókst honum að
ná góðum tökum á bekknum. Ný
sjá börnin á eftir góðum kennara
og vini. Þrátt fyrir veikindi var
Guðmundur með hugann við bekk-
inn sinn og þegar skólastarf hófst
sl. haust sá hann svo um að einn
ákveðinn kennari tæki bekkinn að
sér. Sá kennari reyndist vandanum
vaxinn og hefur náð vel til nemend-
anna.
Guðmundur kom víða við í bæjar-
lífinu í Hafnarfírði. Ásamt tveim
félögum sínum stofnaði hann blaðið
Fjarðarfréttir og síðar Fjarðarpóst-
inn. Undir stjórn þeirra félaga urðu
þessi blöð virt og vinsæl meðai
Hafnfirðinga. Undanfarin ár sat
hann í stjóm knattspyrnudeildar FH
og sá að mestu um útgáfumál deild-
arinnar.’ Einnig starfaði hann í
nokkmm nefndum á vegum Hafn-
arfjarðarbæjar. Tónlist var eitt af
hans áhugamálum. Sérstaklega hélt
hann upp á Bítlana og Jethro Tull.
Þeim Guðmundi og Gulla á ég það
að þakka að ég varð mikill aðdá-
andi Jethro Tull. Það var stór stund
hjá okkur þegar við héldum upp á
Akranes til að vera á tónleikum
hljómsveitarinnar. Guðmundur var
góður söngmaður og hafði fallega
tenórrödd. Hann söng með ýmsum
sönghópum, var t.d. fastamaður í
FH-bandinu. En þekktasta hljóm-
sveitin var þó Randver.
Mesta gæfuspor sitt i lífinu steig
Guðmundur er hann kvæntist eftir-
lifandi konu sinni, Guðlaugu Krist-
mundsdóttur. Hjónaband þeirra var
farsælt og í veikindum hans stóð
Gulla eins og klettur við hlið hans.
Vinátta þeirra hjóna í garð fjöl-
skyldu minnar var mikil og traust.
Það sýndi sig best þegar veikindi
steðjuðu að hjá okkur. Saman áttum
við margar góðar stundir, bæði á
heimilum hvert annars og víðar.
Þrátt fyrir áralanga búsetu í
Hafnarfirði áttu bernskustöðvamar
alltaf sterk ítök í Guðmundi. Saman
fórum við nokkrar ferðir til Djúpu-
víkur. Hæst ber þó ættarmótið 1991
og málningarferðin 1993. Þrátt fyr-
ir að Guðmundur væri þá orðinn
veikur, lét hann það ekki aftra sér
frá því að taka þátt í málningarvinn-
unni. Þetta varð hans síðasta ferð
norður og hann naut hennar ríku-
lega. Sérstaklega gladdi það okkur
hversu börnin okkar tóku miklu
ástfóstri við Djúpuvík. Við áttum
okkur þann draum að eignast at-
hvarf á Djúpuvík. Honum auðnaðist
ekki að lifa til að sjá þennan draum
rætast. . i-
Snemma árs 1993 fór Guðmund-
ur að kenna þess sjúkdóms sem nú
hefur lagt hann að velli. Veikindum
sínum tók hann af karlmennsku og
æðruleysi. Eflaust hefur hann þó
átt sínar erfiðu stundir. Hann kærði
sig ekki um vorkunnsemi og ræddi
opinskátt um sjúkdóm sinn. Þetta
gerði það að verkum að það var
auðvelt að heimsækja hann. Enda
urðu margir til þess. Þær stundir
sem ég sat hjá honum á spítalanum
ræddum við um áhugamál okkar,
s.s. gengi FH á íþróttasviðinu, rifj-
uðum upp bernskubrek o.fl. Þessar
stundir voru mér dýrmætar. Undir
lokin var sýnt hvert stefndi og vafa-
laust hefur Guðmundur gert sér .
grein fyrir því að endalokin væru
skammt undan. Kannski var það
táknrænt að þau skyldu verða á
fyrsta degi kennaraverkfalls.
Elsku frændi. Að leiðarlokum vil
ég þakka þér og fjölskyldu þinni
alla vináttu í minn garð og fjöl-
skyldu minnar. Sorg okkar er mik-
il. Ég á áreiðanlega eftir að gá oft
út um gluggan minn, hvort gangir
þú um hliðið inn.
Elsku Emma frænka. Nú hefur
þú þurft að sjá á bak tveim af böm-
um þínum og eiginmanni. Elsku
Gulla, Svenni, Krissi og Helga. Þið
hafið misst ástfólginn eiginmann og
föður. Elsku Milla og Gulli. Þið hafi
misst kæran bróður. Við Hanna og
börnin okkar sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Ykkar
missir er mestur. En minningin um
góðan dreng lifir.
Magnús.