Morgunblaðið - 02.03.1995, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 2. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
HILMAR BERNHARD
GUÐMUNDSSON
+ Hilmar Bern-
hard Guð-
mundsson var
fæddur í Reykjavík
13. ágúst 1962.
Hann lést í Ólafsvík
23. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Hedwig
Meyer og Guð-
mundur Guðjóns-
son, Reykjavík.
Hilmar var annar
tveggja sona þeirra
hjóna. Guðjón Karl
Guðmundsson,
bróðir Hilmars, er
búsettur í Reykjavík. Eftirlif-
andi sambýliskona Hilmars er
Kolbrún Steinunn Hansdóttir,
búsett í Ólafsvík.
Utför Hilmars Bemhards
Guðmundssonar fer fram frá
Kristskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von f döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur,
eilífðin er ljósið bjarta.
(H.Sæmundsson)
ELSKU frændi. Nú hefur tíminn
numið staðar, rétt stutta stund.
Venjulega flýgur tíminn og við
sjáum hann fyrst þegar hann er
floginn hjá.
Daginn sem þú komst í heiminn,
gréstu, en ástvinir þínir glöddust.
I dag gráta ástvinir þínir, en þér
er fagnað í öðrum heimkynnum.
Ég fékk að fylgjast með áður
en þú fæddist, allur undirbúningur
og eftirvæntingin þegar mamma
þín og pabbi voru að undirbúa
komu þína, allt skyldi fullkomið
fyrir litla barnið sem í vændum
var. Ég gældi við þá hugsun að
barnið væri afmælisgjöf til mín,
þó ég þy.rfti að bíða í tvo daga
eftir henni. Ég átti engin yngri
systkini svo ég eignaði mér pínulít-
ið í ykkur bræðrum og var trúlega
eigingjörn á ykkur.
Ég var ráðin til að gæta Guðjóns
bróður þíns, en ég var jafnvel upp-
teknari af pínulitla barninu sem
enn mátti ekki fara með okkur
Guðjóni út að ganga eða leika.
Mér fannst biðin löng þar til ég
fékk að hafa þig með. Þetta var
um það bil þegar ég réði við barna-
vagn upp Frakkastíginn. Og þetta
var fyrsta alvöru starfið mitt, því
ég fór hvern dag með strætó niður
í „bæ“. Ég man að á þeim tíma
skipti miklu máli að vera með flott-
an barnavagn úti að ganga, sér-
staklega fyrir svona litla barnapíu
og var ég ákaflega stolt með fal-
legu, frændur mína, sem voru allt-
af í svo fallegum heimasaumuðum
fötum sem sáust hvergi annars
staðar, og auðvitað í „flottasta"
barnavagninum á Skólavörðuholt-
inu, fannst mér.
Það er undarlegt að vera að rita
minningu þína, litla stráksins sem
alltaf var glaður og
fljótur að tileinka sér
aílt nýtt sem fyrir
augu bar. í mínum
huga varst þú þessi
glaði, duglegi og já-
kvæði drengur sem
tókst á við hlutina og
barst ábyrgð á þínu.
Þú varst allra hug-
ljúfí, bóngóður og
hugulsamur.
Meðan Hilmar var
enn í námi tók hann
Birgi son minn til sín
út í Háskóla einn vetur
í tannviðgerðir og
veitti okkur ráðgjöf varðandi tann-
réttingar fyrir Birgi. Hann sendi
okkur til vinar síns sem hann sagði
vera með „grænar hendur" í tann-
réttingum, því treysti ég og það
stóð heima.
Ég vil þakka enn og aftur hvað
þú varst mér hjálplegur og nærgæt-
inn við lítinn níu ára frænda sem
þurfti mikla alúð í vandasömum
tannréttingum. Og hvað þú fylgdist
vel með framvindu mála eftir að
þú slepptir af honum hendi.
Hvað getum við átt sjálf, fyrst
lífið sjálft er lán? Það er aðeins
mögulegt að skilja lífíð aftur á bak,
en því verður að lifa áfram. Elsku,
Heddý, Diddi og Guðjón, Guð veri
með ykkur í ykkar miklu sorg. Ég
sendi Kolbrúnu stúlkunni hans og
ófæddu barni þeirra mínar dýpstu
samúðarkveðjur og bið Guð að
styrkja ykkur öll.
Guð geymi Hilmar.
í hendi Guðs er hver ein tíð,
í hendi Guðs er allt vort stríð,
hið minnsta happ, hið mesta fár,
hið mikla djúp, hið litla tár.
(M. Jochumsson.)
Anna Sig.
Hilmar Guðmundsson, vinur okk-
ar, hefur verið kvaddur burt úr
þessum heimi, langt fyrir aldur
fram. Með honum er genginn góður
drengur. En fagrar og góðar minn-
ingar ylja okkur þó um hjartaræt-
umar og nálægðar hans mun gæta
um framtíð alla.
Kynni okkar af Hilmari hófust í
tannlæknadeild HÍ. Tannlækna-
deildin er lítil deild og nemendur
því oft sem einn stór vinahópur.
Því þótti okkur vænt um að vina-
böndin héldust, þótt skóla lyki og
fjarlægðir milli heimila okkar ykj-
ust. Vflaði hann ekki fyrir sér að
„skreppa" frá Ólafsvík austur á
Egilsstaði til þess að fara með okk-
ur á fjöll. Hilmar var mikill áhuga-
maður um fjallaferðir og útiveru,
og ferðaðist töluvert með okkur.
Það var alltaf jafn gaman að ferð-
ast með Hilmari. Hann var einstakt
ljúfmenni og þægilegur í viðmóti
og alltaf til í tuskið, þótt hann tæki
fjallaferðirnar alvarlega. Þótt eitt-
hvað bjátaði á, þá tók hann því
með jafnaðargeði.
Hilmar kom okkur sífellt á óvart.
+
SIGFÚS ÖRN SIGFÚSSON
verkfræðingur,
lést af slysförum aðfaranótt 27. febrúar.
Margrét Jensdóttir,
Elfn Guöbjartsdóttir,
Gerður Sigfúsdóttir,
Viktor A. Ingólfsson,
Jens Ingólfsson,
Sigríöur Sigfúsdóttir,
Helga Sigfúsdóttir,
Guðbjartur Sigfússon,
Valgerður Geirsdóttir,
Þóra Jensdóttir,
Björn Kjaran,
Hjalti Stefánsson,
Ragnheiður M. Ásgrímsdóttir.
Brúðargjöfín til okkar var sú eftir-
minnilegasta og ánægjulegasta sem
við fengum. í svartasta skammdeg-
inu það árið renndum við austur
fyrir fjall og átum góða helgi í boði
Hilmars. Því miður fáum við ekki
tækifæri til að endurgjalda þessa
höfðinglegu gjöf.
Og nú þegar svartasta skamm-
degið er að baki þennan veturinn,-
hefur Hilmar kvatt þetta jarðlíf.
Við þökkum fyrir þær stundir og
minningar sem við áttum með Hilm-
ari og geymum þær með okkur um
ókomna framtíð. Sambýliskona
Hilmars, foreldrar og bróðir eiga
um sárt að binda. Við sendum þeim
okkar innilegustu samúðarkveðjur
í von um að guð styrki þau í þeirra
miklu sorg. En minningin um góðan
dreng lifír.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Bjarni og Kristín.
Vinur okkar og samstarfsmaður,
Hilmar Bernhard Guðmundsson,
tannlæknir í Ólafsvík, er látinn.
Fráfall Hilmars kom sem reiðar-
slag yfír byggðarlagið þar sem allir
þekktu tannlækninn sinn unga sem
hafði verið svo farsæll í starfí og
reyndar flestu því sem hann tók sér
fyrir hendur þau ár sem hann hafði
verið búsettur hér.
Kynni okkar hjónanna af Hilmari
hófust fljótlega eftir að hann hóf
störf hér í Ölafsvík. Tannlækna-
stofa hans er á Heilsugæslustöð-
inni, starfsvettvangi eiginkonu
sinnar. í starfí mínu við grunnskól-
ann varð ég fljótlega var við ein-
dreginn áhuga hins unga tannlækn-
is á forvarnastarfí í tannvémd
bama og unglinga í samstarfi við
okkur sem starfa við skólann. Af
kynnum okkar hjóna af Hilmari
skapaðist síðan ævarandi vinátta
enda jókst samstarf okkar á öðrum
vettvangi er árin liðu.
í gegnum tíðina höfum við Ólsar-
ar haft marga ágætis tannlækna.
Flestir þeirra hafa þó gjarnan haft
stutta búsetu, hugur þeirra stefndi
í flestum tilfellum suður á bóginn.
Við komu Hilmars höfðu því marg-
ir sömu væntingar; hvað skyldi
hann nú stoppa lengi þessi? Ekki
hafði hann verið lengi í starfí þegar
margir fóm að kvíða því að hann
færi líka eins og forverar hans. En
öðm nær, ekkert fararsnið var á
Hilmari. Allir urðu fegnir enda
sýndi Hilmar hvers megnugur hann
var í starfí sínu í stóm læknishér-
aði. Hann hafði einlægan áhuga á
starfi sínu hér, sérstaklega á tann-
vemd og tannuppeldi bama og
unglinga þar sem óhætt er að segja
að hann hafí náð mjög góðum ár-
angri á fáum ámm. Frekast mætti
segja að hann ynni með þessum
unga sjúklingahópi sínum að settu
markmiði sínu, að bæta tannheilsu
þeirra samhliða uppbyggingu for-
vamastarfs. Jafnan fylgdi hann
aðgerðum sínum eftir með þvi að
örva þau til bættrar tannhirðu og
tíðara eftirlits. Fylgdist hann gjarn-
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
FLUGLEIDIR
IIÓTEL LOFTLEIDIIt
an vel með öllum sínum sjúklingum,
sérstaklega yngsta hópnum.
Öll urðum við vör við þennan
metnað og þennan áhuga Hilmars
sem leiddi af sér vináttu hans og
íbúanna. Böm og unglingar fundu
fljótlega til þessa viðhorfs hans
gagnvart þeim. Hlökkuðu þau
gjarnan til að hitta hann á stofu
sinni. Slík var einlægni hans og
áhugi á starfí sínu enda lét árangur-
inn ekki á sér standa. Það besta
var að Hilmar virtist hafa ákveðið
að setjast hér að. Það gladdi alla,
við höfðum fengið farsælan og góð-
an tannlækni til áframhaldandi bú-
setu.
Að flestra dómi var Hilmar frem-
ur hógvær maður í daglegu lífí.
Víðsýnn var hann og viðræðugóður
um alla hluti. Hafði hann sig lítt í
frammi í fyrstu en helgaði sig starfí
sínu og gaf því ætíð rúman tíma.
Fljótlega varð hann virkur þátt-
takandi í bæjarlífínu. Óhætt er að
segja að þar hafí honum vaxið ás-
megin með ámnum. í gegnum
áhuga sinn á útivist og ferðalögum
kynntist hann starfí björgunarsveit-
arfólks hér og varð síðar virkur
félagi í starfí þeirra í björgunar-
sveitinni „Sæbjörgu“. Ekki leið á
löngu áður en Hilmar gekk í
slökkvilið Ólafsvíkur. Fyrir þremur
ámm gekk hann síðan í Rótarý-
klúbb Ölafsvíkur og var forseti hans
er hann lést. Við síðustu sveitar-
stjómarkosningar var hann kjörinn
til starfa í Umhverfis- og ferða-
málaráði hins nýja sameinaða sveit-
arfélags enda stóðu þau málefni
nálægt áhugasviðum hans. Það sem
einkenndi þessi störf Hilmars á
þessum sviðum var fyrst og fremst
áhugi á viðfangsefninu. Hann leit
ekki á þau sem kvöð, heldur tók
þau að sér af heilum huga og sinnti
þeim eftir þeirri forskrift sem hann
viðhafði í sínu aðalstarfí, áhuga,
einlægni og alúð.
Það er því höggvið stórt skarð í
raðir okkar sem hér búum. Böm
sem fullorðnir horfa á bak vini og
samstarfsfélaga sem svo miklar
vonir vom bundnar við. Harmur
unnustunnar, Kolbrúnar Steinunn-
ar Hansdóttur, er þó mestur. Fáum
duldist innilegt og gott samband
þeirra sem þegar hafði borið ávöxt.
Þau höfðu allan sinn hug við bam-
ið sitt fyrsta sem fæðast mun á
komandi vori. Höfðu þau nýlega
fest kaup á íbúð hér á staðnum og
höfðu eigi alls fyrir löngu lokið við
endurgerð hennar og komið sér upp
glæsilegu heimili sem ber vott um
smekkvísi þeirra beggja. Framtíðin
var þeirra.
Með þessum orðum viljum við
hjónin og böm okkar kveðja með
trega í hjarta vin okkar og sam-
starfsmann. Megi hann hvflast í
friði og rósemd, sem sannanlega
var hans lyndiseinkunn, hjá þeim
efsta er öllu ræður um örlög okkar
allra.
Við fæmm Kolbrúnu Steinunni,
foreldrum Hilmars og Qölskyldu
hans okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Góður guð styrki þau og
varðveiti í sorg sinni. Minningin um
góðan dreng lifir.
Sveinn Þór Elinbergsson,
Inga Jóhanna Kristinsdóttir
og börn.
Að morgni fímmtudagsins 23.
febrúar sl. spurðist andlát Hilmars
félaga okkar út um bæinn. Okkur
setti hljóða. Ungur maður í blóma
lífsins hafði fallið frá. Kvöldið áður
hafði hann stýrt fundi í félagsskap
okkar sem og hann hafði gert sl.
hálft ár en hann var forseti Rótarý-
klúbbs Ólafsvíkur.
Við höfðum í einni svipan niisst
vin okkar og félaga. Byggðarlagið
hafði misst ástsælan og farsælan
tannlækni; mann sem nær allir
höfðu eitthvað saman við að sælda
í starfí hans eða leik í öðmm þjón-
ustustörfum sem hann hafði haft á
hendi hér í Ólafsvík.
Svo er einnig um okkar félags-
skap og kynni af Hilmari. Hann
gekk í Rótarýklúbb Ólafsvíkur árið
1992. Fljótlega kom í ljós að félags-
skapurinn hafði fengið i sínar raðir
öflugan liðsmann, verðugan og góð-
an fulltrúa sinnar stéttar, starfs-
greinar tannlækninga. Hilmar hafði
þá þegar verið við störf hér í bæ
um nokkurra ára skeið. Þótti okkur
vænt um þennan liðsmann, sem
greinilega tók ekkert að sér með
hálfum huga heldur af alhug og
naut klúbbstarfíð þess til síðasta
dags. Þannig var einnig háttað um
önnur þau áhugastörf sem Hilmar
hafði tekið að sér í byggðinni, s.s.
með virkri þáttöku í starfí björgun-
arsveitarinnar og slökkviliðsins á
staðnum. Þá hafði hann tekið sæti
í Umhverfis- og ferðamálaráði bæj-
arfélagsins í kjölfar síðustu sveitar-
stjómarkosninga. Virtist hann una
hag sínum vel í þessum aukastörf-
um sínum. Val hans á viðfangsefn-
um virtust greinilega tengjast
áhugamálum hans sjálfs, sem öll
líkt og aðalstarf hans, stuðluðu að
samfélagslegri þjónustu við íbúa
staðarins.
Hilmar var einn þeirra sem helg-
aði sig starfí sínu af mikilli kost-
gæfni. Fyrstu ár sín hér gaf hann
sig að fullu að starfínu. Kom á
daginn að hann hafði sér ákveðin
markmið að ná með festu utan um
viðfangsefni sín. Að baki liggur
góður árangur með markvissu
starfí. Sinnti hann því einvörðungu
starfí sínu til að byija með. Smátt
og smátt fór hann að gefa sér tíma
í ýmis þau félagsstörf sem áður eru
hér nefnd. Má segja að hann hafí
allur færst í aukana í þeim störfum
hin síðari ár.
Þótti okkur ánægjulegt til þess
að vita að hann fyndi viðhorfum
sínum farveg í starfí og markmiðum
Rótaiýklúbbsins sem starfræktur
er á grunni samfélagslegrar þjón-
ustu við umhverfi sitt. Slíkir liðs-
menn efla jafnan þann félagsskap
sem þeir starfa í. Svo var einnig
um Hilmar, hvort sem um var að
ræða hans aðalstarf eða þessi störf
sem hann innti af hendi af alhug
utan vinnutíma síns.
Það er alltaf vandi að velja mönn-
um eftirmæli. Hilmar var í eðli sínu
fremur hógvær maður dagfarslega
og gerði lítið úr eigið ágæti. Áhuga-
samur var hann um öll þau við-
fangsefni sem hann tók að sér.
Við kjósum því að segja um þenn-
an félaga okkar á erfíðri skilnaðar-
stundu að viðkynni okkar og
margra annarra segi okkur það sem
við vissum fyrir að margt í viðhorf-
um og verkum Hlmars fór vel sam-
an við einkunnarorð okkar félags-
skaps: Er það satt og rétt? Eykur
það velvild og vinarhug? Er það
öllum til góðs?
Summa þessara orða er e.t.v. sú
að láta gott af sér leiða. í starfí
og Ieik var þessi félagi okkar og
vinur því sannur fulltrúi þess sem
honum var trúað fyrir, að efla
manngildishugsjónina með orðum
sínum og verkum í þágu annarra.
En að vera í Rótarýklúbbi er líka
annað og meira. Það er góður og
gagnlegur félagsskapur manna úr
ólíkum starfstéttum, sem hittast
nær vikulega í litlu byggðarlagi.
Það gefur mönnum mikið, eflir vin-
áttu og skilning á misjöfnum hög-
um okkar. Það okkar mati voru
kynni okkar af Hilmari að þessu
leyti gagnkvæm. Sárt þykir okkur
því að mega ekki njóta samvist-
anna lengur.
Við færum unnustu hans, for-
eldrum og fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur. Við biðjum al-
máttugan Guð að styrkja ástvini
Hilmars og varðveita góða minn-
ingu hans.
Félagar í Rótarýklúbbi
Ólafsvíkur.
ERFIDRYKKJUR Crfisdrykkjur
áfci a 'VeiUngohú/id GAPi-inn
P E R L A N sími 620200 SímÍ 555-4477