Morgunblaðið - 11.03.1995, Side 38

38 LAUGARDAGUR 11. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
JOHANN EINARSSON
+ Jóhann Einars-
son, bóndi í
Efra-Langholti í
Hrunamanna-
hreppi, fæddist í
Reykjadal í Hruna-
mannahreppi 15.
október 1919. Hann
lést á sjúkrahúsi
Selfoss 5. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Einar,
Jónsson bóndi í
Reykjadal og kona
hans Pálína Jóns-
dóttir. Jóhann var
niundi í röðinni af
tólf börnum þeirra. Fósturfor-
eldrar hans voru Jóhanna Jóns-
dóttir og Sveinn Sveinsson í
Efra-Langholti.
Eiginkona Jóhanns var Sig-
ríður Krístjana Magnúsdóttir í
Hraunholtum í Kolbeinsstaða-
hreppi, f. 20.1. 1918, d. 27.11.
1971. Börn þeirra eru: 1) Borg-
hildur, f. 8.5. 1944, maki Bjarni
Einarsson, Hæli 3,
Gnúpverjahreppi.
Eiga þau þijú börn
og fimm barna-
börn. 2) Jóhanna,
f. 16.11. 1946, bú-
sett í Reykjavík,
maki Jón Ingvars-
son, þau skildu,
eiga eina dóttur. 3)
Einar Pálmi, f. 5.5.
1950, búsettur í
Reyjavík, maki
Barbara Dagmar
Wdowiak, þau eiga
þrjú börn og þijú
barnabörn; fyrir
átti Einar Pálmi einn son sem
er látinn. 4) Sveinn Flosi, f. 1.5.
1955, bóndi í Efra-Langholti,
maki Jóna Soffía Þórðardóttir,
þau eiga fimm börn og eitt
barnabarn.
Útför Jóhanns fer fram frá
Hrunakirkju í dag, og hefst
athöfnin kl. 14.00.
ÞAÐ er komið að því að kveðja
Jóhann Einarsson, „tengdapabba",
eins og ég kallaði hann yfirleitt.
Árin hafa liðið fljótt en það var á
vormánuðum 1967 sem ég kynntist
honum fyrst. Við höfðum farið
nokkur bekkjasystkini í sunnudags-
bflferð í sveitina. Eg var náttúrlega
vandlega falin innan um hina
krakkana, 16 ára unglingur ást-
fanginn upp fyrir haus. En
tengdapabbi vissi meira en hann lét
uppi, settist við hliðina á mér við
kaffíborðið og glettist við okkur
öll, en kleinan stóð lengi í mér.
Hann er í minningu minni sem
glettinn, góðhjartaður og sérlega
barngóður maður, hann var forvit-
inn um alla hluti og.tel ég það vera
kost, þó ég geri oft grín að börnum
hans sem hafa erft það frá honum.
Hann kom ekki beint að efninu en
maður vissi yfirleitt hvað honum
fannst. Á fyrsta sambúðarári okkar
Pálma bjuggum við í Hveragerði
hjá móður minni. Kom þá að því
að ég byði verðandi tengdaforeldr-
um í mat. Ég ætlaði nú að sýna
snilli mína, eldaði erlendan tún-
fiskpastarétt og bakaði „muffins"
með. Ég tók eftir því að hann snerti
varla á matnum en í samræðum
yfír borðinu ræddum við um hvað
kartöflumar væru vondar sem
MINNINGAR
fengust þetta vor. Næsta dag feng-
um við send 25 kg af kartöflum
úr sveitinni. Ég gerði lítið af því
þaðan í frá að elda annað en kjarn-
góðan íslenskan mat þegar
tengdapabbi átti í hlut og er á því
að hafa fengið nokkra punkta hjá
honum fyrir snilli mína við soðköku-
gerð.
Við mæðgurnar bjuggum í Efra-
Langholti í tæp tvö ár eftir að
tengdamamma lést. Pálmi var að
ljúka námi og Svenni og Jói voru
án aðstoðar innan húss þannig að
við tókum að okkur starfið, mæðg-
umar. Ég verð þessum árum ávallt
þakklát, mikið höfðu dæturnar gott
af því að kynnast því að búa í sveit
og ekki síst afa sínum og Svenna.
Þær búa að því enn og veit ég að
þær söknuðu þess eftir að við flutt-
um til Eyja.
í haust lagði Jói land undir fót
og fór með Höllu Siggu til Vest-
mannaeyja að heimsækja Díönnu og
fjölskyldu. Mikið em þær frænkurn-
ar búnar að hlæja að því hvað hann
afí var skemmtilegur og fyndinn.
Hann fór víða yfir og heimsótti
marga áður en hann missti máttinn
og fór á sjúkrahús. Það var eins og
hann væri að nota tækifærið til þess
að hitta sem flesta, því hans tími
væri að renna út. Við eigum eftir
að sakna stríðninnar, ferskleikans
og hlýjunnar frá þér elsku
tengdapabbi. Ég þakka þér fyrir
hlýjuna sem þú sýndir okkur ávallt,
þakka fyrir mig og bömin mín.
Minningin um þig mun lifa lengi,
það munu afkomendur þínir sjá um.
Ég er þess fullviss að tengdamamma
tekur nú vel á móti þér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Barbara Wdowiak.
Kær vinur og mágur, Jóhann
Einarsson bóndi í Efra-Langholti,
er látinn.
Ætíð er erfitt að missa góðan
vin, en við vitum að vel verður tek-
ið á móti honum á æðri stöðum,
því Sigríður heitin, konan hans,
mun örugglega bíða hans með eftir-
væntingu og gleði, því nú verða þau
saman á ný. Jói, eins og hann var
ávallt kallaður, var okkur afar kær,
en samgangur milli heimila okkar
var mikill einkum þegar Sigga var
á lífi, en hún lést langt um aldur
fram árið 1971 aðeins 53 ára að
aldri.
Sigga og Jói bjuggu myndarlegu
búi ásamt Svenna, fósturbróður
Jóa, í Efra-Langholti og þar uxu
börnin þeirra fjögur úr grasi við
gott atlæti. Auk þess voru þau
ætíð með aukafólk á sumrin og
voru börnin okkar tvö meðal þeirra,
sem þess fengu að njóta.
í góðra vina hópi var Jói ávallt
hrókur alls fagnaðar og þrátt fyrir
veikindi og annað mótlæti var alltaf
stutt í grínið hjá honum. Þannig
viljum við minnast hans.
Vottum börnum hans, Svenna og
öðrum aðstandendum okkar inni-
legustu samúð.
Jónína og Árni Vilberg.
Nágranni minn og vinur hann
Jóhann í Efra-Langholti er látinn,
sjötíu og fimm ára að aldri. Margar
minningar sækja á við fráfall manns
sem hefur búið norðan við Lang-
holtsfyallið frá því ég man eftir
mér. í Efra-Langholti hefur verið
hvað bestur búskapur hér í Hruna-
mannahreppi að minnsta kosti frá
aldamótum. Þeir Jóhann Einarsson
og Sveinn Kristjánsson tóku við búi
af fósturforeldrum sínum. Sonur
Jóa og tengdadóttir tóku við búinu
fyrir allmörgum árum og enn er
sami myndarskapurinn og búhyggj-
an í fyrirrúmi á þessum bæ. Með
Jóa er genginn góður drengur og
mannkostamaður.
Ég man fyrst eftir honum þegar
ég var barn að aldri, hann var í
glímukeppni á útisamkomu á Álfa-
skeiði, sem þá voru árlega haldnar.
Hann var íþróttamaður góður, fim-
ur og flinkur. Eitt mesta áhugamál
okkar beggja voru hestar og hesta-
mennska en Jói var hestamaður
góður. Hann vissi vel hvaða kostum
gæðingur átti að vera búinn og
kunni vel að meðhöndla þá. Sörli
hans var einn mesti gæðingur sem
ég hef komið á bak enda varð hann
jafnan í fremstu röð þegar eigand-
inn mætti með hann til hestaþinga.
Seint í október síðastliðnum þegar
Jói var orðinn veikur vildi hann
endilega skreppa á jeppanum sínum
með mér niður fyrir hamarinn, sem
setur mikinn svip á bæjarstæðið í
Efra-Langholti, og sýna mér efni-
legan fola frá syni sínum ásamt
fleiri hrossum. Það var í síðasta
sinn sem ég sá þennan kæra ná-
granna, nokkurra mánaða sjúkra-
húslega hans tók þá við. Nú er
hann horfinn yfir móðuna miklu.
Hver veit nema við eigum eftir að
taka rauðan og gráan til kostanna
eins og stundum forðum?
Blessuð sé minning Jóhanns í
Efra-Langholti. Ég votta börnum,
tengdabörnum og öðrum aðstand-
endum djúpa samúð.
Sigurður Sigmundsson.
KARL ÞÓRÓLFUR
BERNDSEN
+ KarI Þórólfur Berndsen var
fæddur í Karlsskála á
Skagaströnd 12. október 1933.
Hann lést á Akureyri 12. febrú-
ar síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Hólaneskirkju á
Skagaströnd 18. febrúar.
HINN 12. febrúar sl. barst mér til
eyrna sú harmafregn, að Karl Þó-
rólfur Bemdsen, vinur minn og
vinnuveitandi um langt árabil, væri
látinn. Hann hafði brugðið sér til
Akureyrar ásamt konu sinni Ingi-
björgu Fríðu Hafsteinsdóttur, á ráð-
stefnu golfáhugamanna sem þar
var haldin, en þau hjónin voru mjög
áhugasöm um þá íþrótt og framar-
lega í þeim hópi sem vann að upp-
byggingu golfvallar hér á Skaga-
strönd. Vildu þau leggja sitt af
mörkum svo mönnum gæfist kostur
á að njóta þess yndis og þeirrar
hollu útiveru sem golfíþróttinni
fylgir. Þar sem annarsstaðar mun-
aði um þeirra framlag. Þessi ferð
til Akureyrar varð þó ekki sú
ánægjuferð sem að var stefnt, því
Karl var skyndilega burt kallaður
úr heimi þessum, frá konu sinni,
ástvinum og ættingjum. Þetta varð
þeim sem nærri má geta reiðarslag.
Allir þeir sem hafa sjálfir fundið
hina þungu hönd sorgarinnar á
herðum sér, munu skilja þjáning-
una, dofann og harminn er yfir þá
gengur sem fyrir slíku verða. Sjálf-
ur varð ég sem þrumu lostinn við
þessa sorgarfrétt og þannig býst
ég við að flestum Skagstrendingum
hafi orðið við.
Það er ekki meining mín að fjalla
hér um störf Karls Berndsens í
þágu okkar Skagstrendinga, þótt
þar sé vissulega af nógu að taka,
né rekja ættir hans og uppruna,
mér er öllu efst í huga að minnast
hans frá fyrstu kynnum sem vinar
og samferðamanns.
Þótt við værum báðir innfæddir
Skagstrendinga voru kynni okkar
ekki mikil á bernskuárunum - frá
þeim árum minnist ég hans öðrum
fremur sem hláturmilds, glaðsinna
drengs, sem gat hlegið svo innilega
við ýmsar tilfallandi uppákomur
hins daglega lífs að tárin runnu
niður kinnar hans. Hann var ávallt
fundvís á broslegu hliðamar í hveiju
máli. Ég var fimm árum eldri en
Karl og það var ekki fyrr en ég var
um tvítugt sem ég kynntist honum
frekar. Þá vorum. við báðir orðnir
félagar í UMF Fram á Skaga-
strönd. Þá var mikill og vaxandi
áhugi í félaginu á fijálsum íþróttum
og ef til vill hefur hann aldrei verið
meiri. Komnir voru til liðs við félag-
ið ungir eldhugar og má þar nefna
auk Karls, Helga Bjömsson, Sigurð
Sigurðsson, Ulfar Björnsson og
fleiri. Allt miðaði að því að gera
hlut Fram sem bestan á árlegum
héraðsmótum USAH. Karl lét sitt
ekki eftir liggja í þeirri baráttu,
hann var fjölhæfur íþróttamaður
og tók þátt í flestum greinum, ávallt
fús og hvetjandi á hveiju sem gekk.
Hann var einn af þeim sem lengst
og best stóðu í eldlínunni fyrir UMF
Fram. Þar kom fram kostir þeir sem
einkenndu allan lífsferil Karls og
þannig kemur hann mér fyrir sjón-
ir. Það bjó í honum þessi ódrepandi
vilji til að leggja lið hveiju því
máli sem hann taldi til ávinnings
og heilla fyrir sitt byggðarlag, hvort
sem var á sviði íþrótta eða atvinnu-
mála. Hann var maður þeirrar gerð-
ar sem hvert byggðarlag getur ver-
ið stolt af að hafa í framvarðasveit
sinni. Aldrei sóttist hann þó eftir
þvi að komast í sveitastjóm, enda
frábitinn öllu pólitísku framapoti.
Hinsvegar naut hann þess trausts
samborgara sinna sem sjálfkrafa
skipaði honum meðal forvígis-
manna staðarins.
Karl var stórbrotinn og heil-
steyptur persónuleiki. Sumum kann
ef til vill að hafa þótt hann hijúfur
nokkuð stundum, en það má eflaust
rekja til þess hve hreinskilinn hann
var og laus við alla hálfvelgju og
lét skoðanir sínar hiklaust í ljós.
Hreinskilni, dugnaður og vand-
virkni voru honum svo eðlislægir
eiginleikar og áberandi í hans fari
að menn virtu hann og lét það ekki
á sig fá þó hann gæti stundum
verið hvass í máli. Þau veðrabrigði
stóðu líka sjaldnast lengi, það var
ávallt stutt í glaðværðina og hlýjuna
hjá Kalla, því hjartað var gott sem
undir sló.
Ég vann undir stjórn þess mæta
manns um tuttugu ára skeið, fyrst
á Vélaverkstæði Karls og Þórarins
og svo áfram eftir að Karl var einn
orðinn eigandi fyrirtækisins, en þá
hélt það Vélaverkstæði Karls
Bemdsen.
Þessi vinnumaður er sá besti sem
ég hef unnið á um dagana, félags-
andinn var yfirleitt frábær allt frá
því fyrsta, andi glaðværðar og góð-
vildar, þar sem allir vildu stuðla að
því að viðhalda heiðríkju í hug og
bæ. Menn lögðu alúð við verk sín
og unnu þau af ósérhlífni og sam-
viskusemi. Þarna vann ég með
ýmsum ungum mönnum sem eru
mér ávallt kærir síðan. Þeir reynd-
ust mér góðir félagar og Karl var
sérstakur verkstjóri og umburðar-
lyndur þegar á reyndi. Ég ætla að
segja frá einu atviki sem ber þeim
eiginleika hans glöggt vitni. Á verk-
stæði sem öðrum vinnustöðum geta
hent mistök í dagsins önn. Einn
sinn fól Karl mér að efna niður úr
sérstöku stáli, þetta voru eins og
hálfs til tveggja metra lengjur og
þurfti að brenna þær í sundur í
réttar lengdir. Einhverra hluta
vegna tók ég skakkt eftir og bútaði
stálið allt niður í ranga lengd. Þeg-
ar ég var að ljúka verkinu, varð
mér allt í einu Ijóst að mig höfðu
hent mikil mistök. Ég’fór þegar í
stað til Karls og bað hann að koma,
ég væri hræddur um að ég væri
búinn að gera stórt axarskaft. Hann
kom og leit á verkið, hrökk blóts-
yrði af vörum og sagði: „Ertu búinn
að eyðileggja allt stálið, jæja, ég
verð þá að athuga með að fá meira
á morgun." Það varð enginn hávaði
út af þessu, en trúlegt þykir mér
að ýmsir hefðu tekið þessu á annan
veg.
Ég hætti störfum á Vélaverk-
stæðinu hjá Karli 1986, það var
kominn brestur í heilsu mína og ég
þurfti að fara út til Englands í
uppskurð. Þá varð mér Ijóst hvar
ég átti hauk í horni. Það hafði líka
komið í ljós árið 1981, í veikindum
konu minnar, í hinni löngu bið eftir
því óumflýjanlega. En viðhorf Karls
til mín var hið sama þótt ég væri
hættur störfum hjá honum, siíkum
vinarhug gleymir enginn maður.
Ég var alltaf velkominn ef ég þurfti
einhvers við og fékk helst ekki að
greiða þá vinnu sem fyrir mig væri
unnin, þá fyndist mér ég ekki geta
komið aftur þegar mér lægi á. Þá
hló Kalli og sagði: „Jú, komdu bara,
þú ert löngu búinn að borga þetta.“
Þannig var Karl, hann reyndist
mér ætíð sannur vinur, ríkur af ,
hjálpsemi og drengskap, hann
ræddi ekki slíka hluti - hann fram-
kvæmdi þá.
Hann gekk ekki veg meðal-
mennskunnar í neinu, hann var
framsækinn, trúði á framfarir, kom
til dyranna eins og hann var klædd-
ur. Honum leiddist öll lognmolla og
hann kaus ætíð að láta verkin tala.
Að vera heimabyggð sinni að sem
mestu gagni taldi hann hveijum
manni skylt. Það sýndi hann líka
með öllum sínum verkum.
Þessi fátæklegu orð mín eru til-
raun til að votta látnum samferða-
manni og vini þá virðingu og þökk
sem mér býr í huga og harta.
Mætti ég óska einhvers fyrir hönd
Skagastrandar, sem nú sér á bak
þessum syni sínum sem reyndist
henni svo vel, þá myndi ég óska
þess að framtíðin gæfí henni marga
syni sem gengið gætu að störfum
með svipaðar hugsjónir, sama
dugnað og sömu einbeitni og Karl
Berndsen hafði til að bera. Þá gætu
börn hennar litið bjartari augum til
nánustu framtíðar en efni virðast
standa til í dag. Guð gefi að svo
megi verða.
Eftirlifandi konu Karls heitins,
Ingibjörgu Fríðu Hafsteinsdóttur,
bömum þeirra, ástvinum og ætt-
ingjum, votta ég mína dýpstu sam-
úð og bið góðan Guð, sem einn er
fær um að lækna hjartasárin, að
veita þeim styrk á þessari ströngu
reynslutíð í lífi þeirra og blessa
minningu míns látna vinar í Jesú
nafni.
Kristján A. Hjartarson
t
Vinur okkar,
ARNE DAUGBERG
hjúkrunarfræðingur,
Gl. Kongevej 136,
Kaupmannahöfn,
lést miðvikudaginn 8. mars.
Helga og Gunnar.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs
sambýlismanns míns, sonar okkar og bróður,
HILMARS B. GUÐMUNDSSONAR
tannlæknis,
Hjarðartúni 7,
Ólafsvfk.
Kolbrún Steinunn Hansdóttir,
Hedwig E. Meyer og Guðmundur Guðjónsson,
Guðjón Karl Guðmundsson.