Morgunblaðið - 20.05.1995, Síða 30

30 LAUGARDAGUR 20. MAÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Margrét Ólafs-
dóttir fæddist í
Götuhúsum á Eyr-
arbakka 4. febrúar
1943. Hún andaðist
í Borgarspítalanum
10. mai sl. Foreldr-
ar hennar voru
Guðbjörg Magnea
Þórarinsdóttir, f.
25.8. 1917, d. 8.2.
1951, og Ólafur Ól-
afsson, húsasmiður,
frá Þorvaldseyri á
Eyrarbakka, f.
26.2. 1922. Þau
skildu. Alsystir
Margrétar er Guðrún Ólafs-
dóttir, f. 18.7.1944, gift Ásbirni
Vigfússyni og eiga þau fjögur
börn. Margrét ólst upp hjá föð-
Lýs, milda ljós, í gegnum þennan geim,
mig glepur sýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
Ó, hjálpin mín,
styð þú minn fót; þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
AFTUR Á stuttum tíma er stórt
skarð höggvið í systkinahópinn frá
'** Þorvaldseyri. Það eru aðeins rúmir
sex mánuðir síðan systir okkar Guð-
björg lést og nú barst okkur sú
fregn, að Magga systir okkar hefði
fengið heilablóðfall sunnudaginn 7.
maí. Við héldum í vonina um að
hægt væri að bjarga henni, en hún
lést 10. maí. Okkur systrum hennar
frá Þorvaldseyri langar að minnast
hennar elsku Möggu okkar en hún
kom á heimili okkar eins árs vegna
veikinda móður hennar, og þar átti
hún heima þar til hún sjálf stofnaði
heimili með manni sínum. Margar
minningar koma upp í hugann frá
bernsku- og æskudögum sem okkur
eru kærar og efst í huga okkar er
hvað hún var ljúf óg góð, og vildi
öllum vel. Möggu var margt til lista
lagt. Það sýnir þeirra fallega heim-
ili, enda hafði hún auga fyrir fallegu
útliti. Magga var gagnfræðingur að
mennt og vann við ýmislegt, en
mörg síðustu ár vann hún á leikskó-
lanum á Eyrarbakka, og þar naut
hún sín, því hún var mjög gefin
fyrir böm og hún laðaði þau að sér
með sínu ljúfa viðmóti. Við vitum
að hennar er sárt saknað þaðan.
Magga var félagslynd og virk í
starfi. í mörg ár var hún í stjóm
-j kvenfélagsins og einnig starfaði hún
fyrir kirkjuna og var þar meðhjálp-
ari í mörg ár. Að endingu kveðjum
við þig, kæra systir, með þessum
ljóðlínum:
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi
hin Ijúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér
þinn kærleikur í verki var gjöf
sem gleymist eigi
og gæfa var það öllum
sem fengu að kynnast þér.
(Davið Stefánsson)
Guð blessi minningu þína.
Elsku Jonni, guð styrki þig í sorg
þinni. Föður, systur og öllum þeim
' sem um sárt eiga að binda sendum
við okkar samúðarkveðjur.
Systurnar frá Þorvaldseyri.
Þú lifðir góðum guði
í guði sofnaðir þú
í eilífum andafriði
ætíð sæl lifðu nú.
H.P,
Með þessum orðum viljum við
systumar minnast Möggu okkar,
sem í dag verður til grafar borin
/rá Eyrarbakkakirkju. Þeir sem
"hana þekktu em agndofa og ósáttir
við sviplegt fráfall hennar. Við
huggum okkur við að Guð hljóti að
hafa ákveðið hlutverk handa
Möggu, því að þeir sem guðirnir
elska deyja ungir.
Það verður tómlegt til þess að
hugsa að Magga verði ekki til stað-
ar á efri hæðinni, þar sem hún
urforeldrum sínum,
Jenný Dagbjörtu
Jensdóttur, f. 12.5.
1897, d. 2.12. 1964,
og Ólafi Bjarnasyni
verksljóra frá Þor-
valdseyri, f. 13.1.
1893, d. 2.10. 1983,
en þeirra börn voru
tólf talsins. Margrét
giftist Jóni Inga
Siguijónssyni frá
Norðurkoti á Eyr-
arbakka 26.11.1966
°g þjuggu þau alla
tíð á Túngötu 63 á
Eyrarbakka. Þeim
varð ekki barna auðið.
Utför Margrétar fer fram frá
Eyrarbakkakirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 14.00.
hefur búið alla okkar ævi, gift
Jonna föðurbróður okkar. Við vor-
um ekki gamlar þegar heimsóknir
upp á loftið til Möggu og Jonna
voru orðnar daglegt brauð. Alltaf
var jafn gott að koma til hennar
og aldrei skipti hún skapi, þó að
ferðirnar hafi oft verið margar yfir
daginn.
Magga var einstaklega barngóð
og þolinmóð, og aldrei sáum við
hana fara í manngreinarálit. Við
minnumst sérstaklega veislanna hjá
Möggu og Jonna á gamlárskvöld,
sem vom tilhlökkunarefni ár hvert.
Þar var Magga hrókur alls fagnað-
ar, eins og hvar sem hún kom. Hún
hvatti Írisi-í námi, og fylgdist vel
með búskap Önnu Lára og Lilju og
bömum okkar, sem alltaf vildu
koma við hjá Möggu og Jonna þeg-
ar farið var í heimsókn á Eyrar-
bakka. Við söknum Möggu ákaf-
lega, en góðu stundirnar lifa í minn-
ingu okkar.
Elsku Jonni okkar, missirinn er
mikill en megi Guð styrkja þig í
sorg þinni.
Anna Lára, Lilja og Iris.
Þeir himin erfa, er himin þrá,
þar helgar vonir allar rætast;
Hver góðu ann, mun Guðs dýrð sjá.
Þar góðar sálir allar mætast.
(Steingrímur Thorsteinsson).
Með þessum ljóðlínum viljum við
systkinin votta ástvinum Möggu
frænku samúð okkar.
Guðbjörg, Guðlaugur, Ásdís
og Dagbjört.
í dag langar mig að minnast
frænku minar Margrétar Ólafsdótt-
ur eða Möggu litlu eins og við köll-
uðum hana. Margt kemur upp í
hugann þegar fólk sem manni er
kært fellur skyndilega frá og rifjast
þá upp samvemstundir sem maður
hefur átt.
Magga frænka á vesturbakkan-
um passaði mig oft á mínum yngri •
ámm og ekki væsti um mann á
meðan. Eitt sinn kom ég inn til
hennar og kvartaði um verk í maga.
En Magga var ekki lengi að sjá
hvað var að hjá stráksa og var það
undir eins lagað með tveimur súkku-
laðimolum og síðan var úðað í sig
kökum og smurðu brauði á eftir.
Enginn átti heldur eins oft kók og
Magga.
Eins var alltaf jafn gaman nú á
seinni ámm að heimsækja Möggu
og Jonna og var venja mín að heim-
sækja þau í upphafi hátíðar ljóss
og friðar ásamt börnum mínum og
var alltaf tilhlökkunarefni hjá okkur
að fara á Bakkann þennan dag.
Magga var einstaklega barngóð
kona og það var lán fyrir Eyrbekk-
inga þegar hún réðst til starfa við
leikskólann. Hún sóttist eftir að
vera innanum börn og var mjög vin-
sæl og veitti hún þeim hlýju frá sínu
hjarta og lagði þeim gott nesti til
framtíðarinnar.
En nú er Magga farin yfír móðuna
miklu og fer þar eflaust með annað
hlutverk sem Guð ætlar henni.
Kæri Jonni, ég vil senda þér mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur,
einnig til föður, systur tengdamóður
ög systkina og annarra sem eiga
um sárt að binda.
Ari Björn Thorarensen.
Elsku Magga mín!
Það er svo sárt að hugsa til þess
að þú ert horfin frá okkur og farin
til himna.
Þegar mamma mín sagði mér að
þú værir komin á sjúkrahús mikið
veik, þá fannst mér svo hræðilegt
ef þú mundir deyja frá okkur svona
ung, aðeins 52 ára gömul.
Það var alltaf svo gaman á Eyri
þegar þið Jonni vomð komin þangað
í heimsókn. Við Agnes Dís söknum
þess svo mikið að geta ekki verið
með þér oftar, farið í sund og í
skemmtilegu gönguferðirnar og
fleira sem við gerðum saman.
Frá því ég var lítil varst þú svo
yndislega góð við mig, eins og þú
værir mín önnur móðir. Aldrei gat
ég þakkað þér nógu vel hjálpina í
sumar sem leið þegar ég átti af-
mæli og þú komst í bæinn og hjálp-
aðir mér svo mikið og matreiddir
ljúffengan veislumat eins og þér
einni var lagið.
Agnes dóttir mín saknar nú sárt
Möggu frænku sinnar sem kenndi
henni svo fallega söngva, fléttaði
hárið hennar svo vel og strauk henni
um vanga mildum móður höndum.
Fyrir alla þína elskusemi í okkar
garð viljum við nú þakka þér með
þessum fátæklegu orðum.
Megir þú hvfla í friði Guði falin.
Guðrún og Agnes Dís.
Að morgni sunnudagsins 7. maí
sl. bámst mér þær hræðilegu fréttir
að Margrét frænka mín hefði
skyndilega veikst kvöldið áður og
gengist undir erfiða skurðaðgerð
um nóttina og óvíst væri um líf
hennar. Örfáum sólarhringum
seinna var hún liðið lík. Fyrirvara-
laust er hún hrifm á brott, eftir
stöndum við hnípin og vanmáttug.
Hvernig gat þetta gerst? Hver er
tilgangurinn? Hefur Guð kallað
hana til sín til að sinna öðmm verk-
efnum á æðra tilvemstigi?
Við Magga og Guðrún systir
hennar vomm systradætur, mæður
okkar urðu berklaveikinni að bráð
þegar við vomm litlar telpur. Magga
ólst upp hjá ömmu sinni og afa og
föðursystkinum á Þorvaldseyri á
Eyrarbakka, ég ólst upp hjá móð-
urömmu okkar í Götuhúsum en
Guðrún ólst upp í Hafnarfirði hjá
Guðlaugi móðurbróður okkar. Frá
því við mundum eftir okkur var á
milli okkar þriggja sterkt band
skyldleika og vináttu sem aldrei bar
skugga á.
Magga var yndislega góð kona
sem gott var að eiga að vini, hún
umgekkst alla af einstakri alúð og
hlýju, hún átti marga góða vini
bæði unga sem aldna sem nú eiga
um sárt að binda og sakna vinar í
stað.
Þau vom samhent hjónin Magga
og hann Jonni og samstiga í lífínu
og gott var að koma til þeirra í
heimsókn á „Bakkann", þiggja
kaffísopa og ræða saman um lífíð
og tilverana. Heimilið þeirra er svo
fallegt og notalegt þar ræður
smekkvísin og snyrtimennskan ríkj-
um. Þó þeim hafí ekki orðið bama
auðið em ófá börnin sem hafa feng-
ið að njóta ástúðar þeirra og um-
hyggju. Magga vann á leikskólanum
á Eyrarbakka þar var hún á réttri
hillu í lífinu, þar fékk hún að hlynna
að börnunum, miðla til þeirra allri
þeirri móðurást sem hún átti í svo
ríkum mæli, sá í bamshjörtun þeim
frækornum mannkærleika sem
munu nýtast þeim á lífsleiðinni til
góðra verka.
Margar ángæjustundir áttum við
saman frænkurnar þrjár og koma
þá helst í hugann samverustundirn-
ar í gamla húsinu á Eyri í Ingólfs-
fírði, þangað stefnum við á hveiju
sumri og þar voru Magga og Jonni
óijúfanlegur hluti af tilverunni, þar
var gott að njóta samvistanna, tala
saman, hlæja saman og líka að
þegja saman sitjandi með hannyrð-
ir í eldhúsinu á Eyri og hlusta á
lágværan hvininn í olíueldavélinni.
Og margt var brasað, það þurfti
að hreingera, mála og dytta að
ýmsu í gamla húsinu, alltaf var
Magga svo úrræðagóð og drífandi
og dreif okkur áfram með sér og
það voru ráðin hennar sem dugðu
best.
Einu sinni þegar við höfðum ver-
ið duglegar og vomm alsælar með
dagsverkið þann daginn þá sagði
Magga „það er eins og við séum í
búleik, eins og þegar við vorum litl-
ar stelpur á Eyrarbakka“.
Síðastliðið sumar var haldið á
„Strandirnar“ eins og áður og enn
ein ferð farin með Óla á litla bátnum
hans norður fyrir Drangaskörð og
í land á Dröngum, mikið lýsti hún
frænka mín því vel með barnslegri
gleði og einlægni hvað þetta hefði
verið yndisleg ferð, hvað veðrið hefði
verið dásamlegt og hvað það var
gaman að koma í eldhúsið á Dröng-
um, hitta gömlu hjónin þar og hvað
nýja eldavélin á Dröngum væri stór-
kostleg. Hvern gat órað fyrir því
að þetta yrði síðasta ferðin hennar
á Strandir, ég sem hélt að við yrðum
saman í „búleik“ mörg ár enn á
Eyri og nú ræð ég ekki lengur við
tárin þau þrýstast fram og falla á
blaðið sem ég er að skrifa þessar
línur á, það em stór saknaðartár
blönduð pínulítilli sjálfsvorkunn yfir
því óréttlæti að fá ekki að eiga hana
Möggu lengur að. Hún er farin úr
þessum heimi til mikilvægra starfa
á ströndinni hinum megin. Þar mun
hún taka á móti okkur og vísa okk-
ur veginn þegar við komum yfir
móðuna miklu og stöndum ráðvillt
í flæðarmálinu.
Elsku Jonni, þinn missir er mikill
og harmurinn sár. Guð gefí þér styrk
til að standast þessa miklu raun.
Minningin um hana sem okkur þótti
svo vænt um mun lifa í hjörtum
okkar og milda sársaukann.
Guð geymi þig, elsku frænka mín.
Svanhildur Guðmundsdóttir.
Miðvikudaginn 10. maí var bjart
yfir og sólin skein, og fólk var úti
við, við leik og störf, það var eins
og sumarið væri komið með öll sín
fögm fyrirheit, þegar fréttist að
Magga, eins og hún var kölluð af
þeim sem hana þekktu, hefði látist
þá um morguninn, eftir stutt en
mjög óvænt veikindi.
Var þá eins og ský drægi fyrir
sólu, og veturinn væri kominn aft-
ur. Möggu mágkonu minni kynnist
ég fyrir 36 ámm þegar hún fór að
vera með elsta bróður mínum Jóni,
síðan stofnuðu þau heimili sitt hér
á Eyrarbakka. Það hefur alltaf ver-
ið mikill samgangur á milli heimila
okkar. Alltaf var gaman að koma á
heimili þeirra, sem var einstaklega
snyrtilegt og smekklegt og vom það
mikið Möggu verk, hún var listræn
í sér og hafði sótt myndlistamám-
skeið, en hún lagði mikið uppúr því
að eiga fallegt heimili, þau voru
nýbúin að taka húsið allt í gegn,
bæði utan og innan. Og sáu þau
þvf fram á bjarta tíma, þar sem þau
hefðu meiri tíma fyrir hvort annað.
I þessum heimsóknum spunnust oft
upp líflegar umræður um lífsins
gang og tilveru. Magga var ákaflega
orðvör í þessum umræðum svo sem
alltaf, en hún gerði engan greinar-
mun á háum eða lágum og aldrei
heyrði ég hana leggja illt til nokk-
urs manns. Magga var glaðlynd og
hrókur alls fagnaðar á góðri stund,
en það sem meira er um vert, hún
geymdi barnshjartað í sjálfri sér og
gat glaðst yfir litlu. Hún var mjög
bamgóð, og sennilega var það eng-
in tilviljun að hún valdi sér starf sem
fóstra á leikskólanum hér á Eyrar-
bakka.
Einnig var hún félagslynd og
hafði meðal annars starfað í Kven-.
félagi Eyrarbakka um áratugaskeið
og var hún nú í stjórn þess. Líka
starfaði hún í kirkjunni og var með-
hjálpari þar.
Jonni minn, maður er alveg orð-
laus yfír þessu mikla áfalli sem þú
og við öll höfum orðið fyrir, þetta
er þungt högg, og ég bið góðan Guð
að gefa þér styrk og trú í þessari
miklu sorg.
MARGRÉT
ÓLAFSDÓTTIR
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Valdimar.
Komið er að kveðjustund. Munum
að dagar okkar allra eru taldir, reyn-
um að njóta þeirra og láta gott áf
okkur leiða.
Þannig mætti ætla að okkar kæra
vinkona sem í dag er kvödd, hafi
hugsað lengi. Hún sagði oft „kom-
um og hlæjum saman“. Kynni okkar
hófust á Eyrarbakka fyrir allmörg-
um ámm. Við vorum sprottnar úr
ólíkum jarðvegi, þijár aðfluttar úr
Reykjavík, en tvær innfæddir Eyr-
bekkingar. Með okkur þróaðist ein-
læg og lærdómsrík vinátta.
Minningarnar streyma fram.
Okkar ánægjulegu samvemstundir,
þegar við borðuðum saman, fómm
í leikhús og bíó, tókum þátt í gleði
og sorg hverrar annarrar, ræddum
af einlægni um allt milli himins og
jarðar, föðmuðumst, kysstumst,
hlógum og grétum. Gat þá oft kom-
ið sér vel hve ólíkar við vomm og
sjónarhornin því niörg. Eftir á að
hyggja fómm við alltaf ríkari heim.
Magga var okkar þroskuðust þótt
aldursmunur væri óvemlegur, enda
lífsreyndust. Hún dæmdi aldrei, en
hafði skilning á mannlegu eðli.
Æska hennar var öðmvísi. Ung
missti hún móður sína, en átti góða
að. Hún var barnlaus en öll börn
vom hennar. Með góðra hjálp hafði
hún þroskað sjálfa sig og var sátt
við allt og alla.
Hún átti ástríkan lífsfömnaut,
sem nú á um sárt að binda. Við
vottum hennar besta vini og eigin-
manni Jóni Inga Siguijónssyni okk-
ar dýpstu samúð, svo og allri fjöl-
skyldunni. Blessuð sé minning henn-
ar. Hún hvfli í friði.
Auðbjörg, Ingibjörg og Ingunn.
Kæra vinkona, það er sárt að
þurfa að kveðja þig í hinsta sinn.
Hvers vegna fórstu svona snöggt?
Það er mér óskiljanlegt með öllu að
þú sem alla bættir sem komust í
kynni við þig, skulir hverfa frá okk-
ur svo ung og lífsglöð.
Við foreldrar hér á Eyrarbakka
fengum oft að heyra eitthvað athygl-
isvert um bömin okkar frá Möggu
þegar við komum að sækja þau á
leikskólann. Alltaf eitthvað skondið
og skemmtilegt, sem oft opnaði aug-
un fyrir fallegum og skemmtilegum
eiginleikum bama okkar. Þú með
þína stóm sál, sem hafði óendanlega
elsku til barnanna okkar. Hvers
vegna ertu tekin frá okkur?
Óll samfélög ekki síst þau smáu
þurfa á dugmiklu fólki að halda,
fólki sem gefur tíma sinn, getu og
dug til að gera samfélagið mann-
eskjulegt, skemmtilegt og tilbreyt-
ingarríkt. Slíkt fólk er okkur afskap-
lega dýrmætt, þess vegna er það
svo, elsku Magga mín, að við þorp-
arar á Eyrarbakka eigum um afar
sárt að binda vegna brottfarar þinn-
ar. Ekki bara ástvinir, við vinkonur
þínar eða börnin sem þú gafst svo
mikið, heldur allir þegnar okkar
smáa samfélags. ÖIl handtökin þín
í kvenfélaginu, ekki síst sem ritari
þar til margra ára og störfín þín í
sóknarnefnd kirkjunnar voru okkur
mikils virði.
Sú einlæga og góða vinátta sem
tókst með okkur fímm Glúntranum
var ekki síst vegna þess hversu
auðvelt þú áttir með að gefa af
sjálfri þér og leyfa öðmm að taka
þátt í þínum tilfínningum, lífs-
reynslu og lífsgleði. Hversu oft erum
við ekki búnar að hlæja okkur mátt-
lausar, gráta saman eða fínna sam-
an lausnina á lífsgátunni.
Þú veist það Magga að við eigum
öll eftir að hugsa svo oft til þín, því