Morgunblaðið - 29.06.1995, Side 36

36 FIMMTUDAGUR 29. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDA LILJA
MAGNÚSDÓTTIR
+ Lilja Magnús-
dóttir fæddist
þann 16. mars 1916
að Ilattardalskoti
við Alftafjörð í Isa-
fjarðardjúpi. Hún
lést á sjúkrahúsinu
á Egilsstöðum þann
7. júní sl. Foreldrar
hennar voru Magn-
ús Hannibalsson f.
1.6. 1871., d. 24.12.
1964, bóndi að
Hattardalskoti og
Ólína Kristín Óla-
dóttir f. 26.08.
1881, d. 1951.
Systkini Lilju voru 7 og 1 hálf-
systkini. Guðmundína Sigríð-
ur, f. 1896, d. 1950, var hálf-
systir hennar og var Magnús-
dóttir. Alsystkini hennar voru
1) Krislján, f. 1907, d. 1910,
2) Guðrún, f. 1908, d. 1978, 3)
Kristjana, f. 1910, d. 1937, 4)
Sigurborg, f. 1911, d. 1993, 5)
Högni, f. 1913, búsettur í Rvík,
6) Anna Sigríður, f. 1918, bú-
sett í Búðardal og 7) Þorgerð-
ur, f. 1925, búsett í Sandgerði.
Hún giftist 26. september 1936
Benedikt Jónssyni á Hvannaá
í Jökuldal, f. 26. jan. 1903, d.
18.6. 1951. Hann
var sonur Jóns
Jónssonar og
Gunnþórunnar
Kristjánsdóttur
Kröyer. Saman
áttu þau fimm
börn: 1) Braga,
prest á Reykhól-
um, f. 11.8.1936,
kvæntur Bergljótu
Sveinsdóttur og
eiga þau 6 börn og
2 barnabörn, 2) El-
ínu Sigríði, f.
20.10.1938, d.
18.2.1972, var gift
Óla Stefánssyni Merki og áttu
þau 5 börn og 4 barnabörn, 3)
Arnór, bónda á Hvanná, f.
26.7.1944, kvæntur' Ingfinnu
Jónsdóttur, eiga þau 4 börn og
3 barnabörn, 4) Ármann,
tæknifræðing, búsettur í Rvík,
f. 8.1.1947, var kvæntur Guð-
rúnu Davíðsdóttur og eiga þau
3 börn, og 5) Gunnþórunni,
búsett á Egilsstöðum, f.
23.4.1950, gift Hermanni Ei-
ríkssyni og eiga þau 2 börn.
Útför Lilju fer fram frá
Egilsstaðakirkju fimmtudag-
inn 29. júní kl.14.00.
í DAG er til moldar borin Lilja
Magnúsdóttir frá Hvanná. Hún
fæddist að Hattadalskoti í Álftafirði
16. mars 1916 og var því rúmlega
79 ára gömul, þegar hún andaðist.
Hún hlaut skólagöngu meðal ann-
ars í gagnfræðaskólanum á ísafirði,
þar sem hún reyndist góður nem-
andi og bjó að þeirri þekkingu alla
ævi. Hún fluttist austur á Jökuldal
1. júní 1935 og átti þar eftir það
starfsmikinn dag, þar sem hún ól
upp 5 börn við misjafnar aðstæður.
Þann 26. september 1936 giftist
hún Benedikt Jónssyni, bónda á
Hvanná, en hann andaðist 18. júní
1951 og voru þá öll bömin ung að
aldri. Þetta ótímabæra andlát Bene-
dikts breytti að sjálfsögðu öllum
framtíðarplönunum á svipstundu.
En með þrautseigju og eljusemi
tókst henni samt að ala upp börnin
sín og koma þeim öllum vel til
manns. Við það naut hún aðstoðar
góðra manna, sem studdu hana í
baráttunni fyrir því að koma fjöl-
skyldunni heilli í höfn. Á Hvanná
bjó fyrr á tímum Kristján Kröyer,
mikill efnamaður og gildur bóndi.
Dóttir hans, Gunnþórunn Kröyer,
giftist síðar Jóni Jónssyni, bónda
og síðar aiþingismanni á Hvanná.
Benedikt Jónsson, bóndi á Hvanná,
eiginmaður Lilju, var sonur þessara
ágætu hjóna, sem settu svip á sveit
sína. Jón á Hvanná var oddviti sveit-
ar sinnar um 50 ára skeið. Hann
lét ætíð gott af sér leiða í oddvita-
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN ARINBJÖRN INGÓLFSSON,
Stapasfðu 15D,
Akureyri,
andaðist í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri þann. 27. júní.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Auður Guðjónsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og vinarhug við andlát og útför
ÖNNU EINARSON.
Magnús B. Einarson, Dóra Þórhallsdóttir,
Unnur Einarson Kawadry, Eric Kawadry,
Ingibjörg Ásta Hafstein, Pétur Kr. Hafstein
og barnabörn.
t
Okkar innilegustu þakkir færum við
þeim fjölmörgu, sem veittu okkur styrk
í sorg okkar, með blómum, samúð og
hlýju, við fráfall elskulegs eiginmanns,
föður, tengdaföður, afa og langafa,
FRIÐRIKS MARGEIRSSONAR
fyrrv. skólastjóra,
Hólavegi 4,
Sauðárkróki.
Guð blessi ykkur öll.
Alda Ellertsdóttir,
Helga Friðriksdóttir, Kristinn Hauksson,
Heiðrún Friðriksdóttir, Sveinn Sigfússon,
Hallfríður Friðriksdóttir, Siguröur Þorvaldsson,
Jóhann Friðriksson, Sigríður Sigurðardóttir,
Margeir Friðriksson, Sigurlaug Valgarðsdóttir,
Valgerður Friðriksdóttir,
Páll Friðriksson, Guðný Axelsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
MIIMIMIIMGAR
tíð sinni. Lilja varð síðar tengda-
dóttir hans, eins og fram hefur
komið. Á Hvanná stunduðu tveir
synir hjónanna Gunnþórunnar og
Jóns félagsbú, sem gjarnan gekk
undir nafninu Bræðrabúið á
Hvanná. Jón kaus að hætta búskap
nokkuð snemma til þess að gefa
þessum tveimur sonum sínum kost
á því að taka við búskapnum. Hann
var þó með nokkrar kindur á fóðrum
hjá sonum sínum og aðstoðaði þá
við búskapinn í staðinn. Þessir syn-
ir voru Einar Jónsson og Benedikt
Jónsson. Sambúð þeirra bræðranna
var með ágætum og mátti í raun
segja að þeir bættu hvor annan
upp. Ég minnist þess aldrei, að
nokkur skuggi félli á sambúð þeirra.
Einari var það því mikið áfall, þeg-
ar Benedikt bróðir hans féll frá á
tiltölulega ungum aldri. Og ekki er
hægt að skrifa svo minningargrein
um Lilju að geta ekki Kristjönu
Guðmundsdóttur, konu Einars, sem
deildi kjörum með henni á sama
heimilinu um áratuga skeið. Þær
voru svo samrýndar og góðar vin-
konur og ég vil segja sálufélagar,
að á vináttu þeirra sló aldrei
skugga. Jón, bóndi í Möðrudal,
komst svo að orði um samheldni
þeirra og vináttu, að þær hefðu
getað lesið af sömu bókinni í senn.
A Hvanná eignaðist Lilja 5 börn
auk hins sjötta, sem fæddist and-
vana og er jarðsett í fjölskyldugraf-
reit á Hvanná. Kristjana, vinkona
hennar, eignaðist 4 börn og ólust
börnin öll upp saman og voru sem
einn systkinahópur. Störfin í eld-
húsinu skiptust niður á þær, þvott-
arnir og annað það, sem að heimilis-
haldi laut. Sjálfsagt hefur heimilis-
rekstur verið hagstæðari á margan
hátt, þar sem hægt var að koma
slíku búskaparlagi við, auk þess,
sem þetta skapaði meiri samheldni
og félagsskap í stijálbýlli sveit. Lilja
missti dóttur sína, Elínu Sigríði, 18.
febrúar 1972. Hún dó frá 5 börnum
aðeins 34 ára að aldri. En hvað sem
öllum erfíðleikum viðkom, sem voru
miklir í lífi Lilju, eins og fram hef-
ur komið, þá stóð hún alltaf upp-
rétt og lét ekki sorgirnar og ástvina-
missinn buga sig. Hún kom fólkinu
sínu heilu í höfn og skilaði þannig
því hlutverki sem henni var falið
að leysa af hendi með aðstoð þess
vinsamlega fólks, sem með henni
gekk á köflum grýtta ævibraut
hennar. Kristjana og Einar voru
henni áreiðanlega mikill styrkur í
sárum harmi, þegar skörðin komu
svo óvænt í fjölskylduna hennar.
di*v kk) ur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
ísíma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
lllTEL LlfTKHIk
Lilja var ljóðelsk kona og kunni
ótal vísur og ljóð, sem hún hafði
gjarnan á hraðbergi, þá málin voru
rædd. Frásagnargáfa hennar var
líka mikil og skáldskaparhneigð.
Hin síðari ár ævinnar vann Lilja
mikið af listmunum, bæði veggtepp-
um og öðrum skrautmunum, sem
vöktu athygli og aðdáun margra.
Hún elskaði allan gróður og gat
gersamlega gleymt sér í garðinum
á Furuvöllum 3 á Egilsstöðum, þar
sem hún átti heimili í einbýlishúsinu
sínu. Mörgum þótti þar gott að
koma til hennar, því að allir voru
þar aufúsugestir. Og ekki síst held
ég að þeir nemendur og þær stúlk-
ur aðrar, sem hún leigði herbergi,
hafi kunnað að meta vináttu Lilju
og hlýhug. Mæt heiðurskona er
gengin til feðra sinna, henni fylgja
hlýjar kveðjur, henni fylgja góðar
óskir og blessunarbænir yfir landa-
mæri lífs og dauða. Blessuð sé að
eilífu minning hennar, segjum við
börnin hennar, sem þökkum henni
fýrir öll árin yndislegu, sem við
nutum með henni bæði í gleði og
sorg lífsins.
Bragi Benediktsson.
Einhvern veginn finnast manni
hversdagslegir hlutir og athafnir
oft harla ómerkilegir s.s. eins og
uppvask og ískur í göngugrind, en
þegar einhver fellur frá finnst
manni þessi hlutir svo ósegjanlega
merkilegir. Það að hafa rumskað
við ömmu dæsa, fara fram úr kl. 6
á morgnana, heyrt tilheyrandi ískur
í göngugrind og heyrt þegar hún
tók til við að vaska upp, vekur upp
minningar sem manni þykir svo
vænt um, eftir á. Helst vildi maður
forma minningarnar í styttur til að
geyma uppi á stofuskápnum.
Orðin „morgunstund gefur gull
í mund“ voru orð sem amma virðist
hafa haft að leiðarljósi, því hún
vaknaði ævinlega snemma á
morgnana. Sagðist aldrei hafa þurft
að nota vekjaraklukku á ævinni.
Það var ósjaldan sem hún var að
sauma frammi í stofu þegar ég var
að vakna, raulandi eitthvert ljóðið.
Af nógu var að taka. Ég hafði á
tilfinningunni að hún kynni svo
mörg ljóð að hún gæti þulið þau
upp í marga daga, án þess að verða
tvísaga.
Amma gat unað við það allan
daginn að sauma út og pijóna. Hún
var líka snillingur að matbúa lifur
og kjötbollur, enda var það oft
sunnudagsmaturinn hjá okkur.
Ekki var það amalegt þegar maður
fann lyktina af pönnukökunum
hennar, jafnvel lengst út á götu.
Þá var sko veisla í ömmubæ. Hún
tók á móti manni með pönnuköku-
spaðann í hendinni, svolítið kámug
um munninn með nokkrar slettur
af deiginu framan á sér.
Amma var vön að leggja sig eft-
ir hádegismatinn og kallaði það að
fara í lagningu. Sumum hefur
kannski þótt skrítið hversu oft
amma fór í lagningu, en það var
jafnvel tvisvar á dag.
Mér þótti svolítið óþægilegt fyrst
eftir að ég fór að vera hjá ömmu,
þegar kunningjar mínir komu í
heimsókn, að þeir voru varla búnir
að ljúka setningu er hafsjór af ljóð-
um streymdi fram af vörum henn-
ar. Seinna þegar ég fór að skilja
ljóðin og meta þau fór mér að þykja
vænt um þessa uppákomu.
Það var oft sem amma hjálpaði
mér að bijóta Ijóðin til mergjar,
lesa yfir ritgerðirnar mínar eða
kenna mér þýsku. Það var eins og
amma væri kennari af lífi og sál,
enda hafði hún mikinn áhuga a
menntum og minnug var hún. Hún
fór oft með sögur reiprennandi á
þýsku, úr þýskubókinni sem hún
hafði lært á unglingsárum og aldrei
séð síðar. Ég man líka þegar hún
kallaði mig inn í herbergi og spurði
mig hvort ég kynni margföldunar-
töfluna. Nei, hana kunni ég ekki.
Amma var ekki lengi að bæta úr
því, hún kenndi mér hana þannig
að mér hefði verið ógjörningur að
gleyma henni. Það var roggin lítil
stelpa sem kom út úr herbergi
ömmu sinnar þann daginn.
Amma hafði mjög gaman af því
að vera úti í garði og bardúsa eitt-
hvað þar. Hún var úti heilu dagana
að vökva, snyrta og hlúa að blómun-
um sínum. Morgunfrú, hádegisblóm
og stjúpur voru í miklu uppáhaldi
hjá henni, enda var hún gefin fyrir
litadýrð og var snillingur að raða
saman litum. En allra best þótti
henni að fara í beijamó. Hún vildi
helst vera ein einhvers staðar úti í
einhverri vænni beijaþúfu. Hún
sagði mér að það væri svo sérstök
stemmning í loftinu þegar hún færi
í beijamó. Rétt áður en hún dó tal-
aði hún um að sér þætti leiðinlegt
að hún kæmist ekki til beija í haust.
í framhaldi af því kom buna af
beijamósljóðum.
Hún kenndi okkur stelpunum að
vera ánægðar með okkur. Þegar
hún var spurð hvort hún hefði efni
á hinu og þessu var svarið ávallt:
„Ég á nóg af peningum.“ Hún hafði
það sem hún þurfti og var ánægð
með það.
Þrátt fyrir ýmis skakkaföll gat
amma alltaf hlegið og sungið. Hún
hafði gaman af því þegar fólk gat
skemmt sér og notið lífsins, enda
sagði hún stundum við mig: „Sigga
mín, ætlarðu ekki að skella þér á
ball.“ Það lá nærri að amma hefði
komið með mér, það hefði þó varla
þótt viðeigandi, nema þegar hún
kom á þorrablótin heima. Mér
fannst alltaf dálítið merkilegt að
eiga ömmu sem fór með mér á
þorrablót.
Það var stundum að amma sett-
ist á rúmið hjá mér og sagði mér
að sér líkaði illa við eitthvað sem
ég hafði gert. það var ekki gert
með þjósti né látum, hún sagði mér
bara hvemig hún vildi að ég gerði
hlutina, þannig að ég vissi að ég-
gæti gert betur næst.
Það mætti halda að einkunnarorð
ömmu hafi verið „vilji er allt sem
þarf“. Það var eins og allt sem
amma ætlaði og óskaði sér tækist.
Hún óskaði sér að sjá okkur frænk-
urnar útskrifast, og henni tókst
það. Eins var um annað sem hún
gerði, enda vorum við frænkurnar
sammála um það að við gætum
lært af þessum hugsunarhætti
ömmu.
Þegar amma bjó hjá okkur uppi
á Hvanná sofnaði ég oft hjá ömmu,
því báðar vomm við kvöldsvæfar.
Hún sagði mér oft sögur fyrir svefn-
inn og uppáhaldssagan var um það
þegar hún bjargaðist eftir að bátinn
sem hún var í hafði rekið frá landi.
Mér fannst sagan alltaf svo sorg-
leg, en samt man ég eftir að ég
bað hana að segja mér hana tvisvar
sama kvöldið.
Mér em minnisstæð orðin sem
frænka mín sagði um ömmu sína
þegar nýbúið var að jarða hana og
hún spurð að því hvar hún héldi
að amma sín væri: „Hún liggur í
kistunni sinni hjá Guði, með dún-