Morgunblaðið - 20.07.1995, Blaðsíða 28

MORGUNBIvAÐIÐ
28 FIMMTUDAGUR 20. JÚÍÍ1995
GUÐBJÖRG
EIRÍKSDÓTTIR
+ Guðbjörg Eiríks-
dóttir fæddist 7.
september 1900 á
Bjamastöðum í Sel-
vogi. Hún lést á
heimili sínu 8. júlí sl.
Foreldrar hennar
vom Eiríkur Frey-
steinsson og Jó-
hanna Þorsteins-
dóttir. Guðbjörg átti
fjögur alsystkin,
Þorstein, Sigur-
jfc mann, Kristvald og
Þuríði. Hálfsystkini
hennar vom Guð-
mundur Einarsson,
látinn, Þóra Einarsdóttir, látin,
Lovísa Einarsdóttir, látin, Sigríð-
ur Einarsdóttir, Jóhanna Einars-
dóttir látin, Olavía Einarsdóttir,
MIG langar með nokkrum orðum
að minnast yndislegrar ömmu
minnar Guðbjargar Eiríksdóttur.
Ég var ekki há í loftinu þegar pabbi
svaraði spurningu minni: Af hveiju
á ég alveg eins nafn og amma? Það
að vera alnafna ömmu minnar þótti
mér afar merkilegt, því hvað gat
verið betra í heiminum en að vera
~S skírð í höfuðið á þeirri umhyggju-
sömustu konu sem ég hef nokkum
tímann kynnst?
Fyrir mér var amma besta amma
í heimi. Margar af mínum kærustu
minningum úr barnæsku eru tengd-
ar ömmu. Meðal annars gaf amma
mér fyrstu dúkkuna mína, sem við
Dúddý frænka (Guðbjörg Einars-
dóttir) skírðum í sameiningu Kátí.
Amma gaf mér einnig dúkku núm-
er tvö sem ég skírði ein og auðvitað
hlaut dúkkan nafnið Amma. Það
■M- eitt segir kannski orða fæst hversu
mikils ég mat hana ömmu mína.
Það var ekki sjaldan á mínum
yngri árum að ég nældi mér í kvef
og aðrar umgangspestir og eins og
tíðkaðist þá var maður hafður rúm-
liggjandi svo dögum skipti uns bata
Sigrún Einarsdóttir
og Lúðvík Dalberg
Þorsteinsson. Guð-
björg giftist Oddi J.
Tómassyni málara.
Þau skildu. Börn
þeirra eru Tómas, f.
22. des'ember 1925,
Eiríkur, f. 10. des-
ember 1926, Jóhann-
es, f. 14. mars 1928,
Hörður, nokkurra
vikna gamall, Jó-
hanna, f. 23. aprfl
1929, d. 3. septem-
ber 1992. Og Sigrún
f. 16. ágúst 1923, d.
ll.sept. 1923.
Útför Guðbjargar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
var náð. Ekki lá amma á liði sínu
við slíkar aðstæður. Það tók hana
ekki langan tíma að skella sér í
strætó inn eftir, inn í Hlíðargerði,
eftir að tilkall barst frá litla sjúk-
lingnum. Ég mun aldrei gleyma því
hversu örugg ég varð og hversu
betur mér leið þegar amma birtist
inni í svefnherbergi og lagðist upp
í til mín. Og ekki var það verra að
fá græna frostpinna og góða bók í
kaupbæti. Tryggð ömmu var þvílík
að ekki var aftur farið heim fyrr
en fullum bata var náð. Stundum
tók það einn til tvo daga en oftar
urðu þeir fleiri sem ég hafði þessa
rólegu og yndislegu ömmu við hlið
mér.
En minningar mínar eru ekki
eingöngu tengdar kvefpestum og
rúmlegu, heldur skemmtilegum
stundum sem við áttum saman á
Vesturgötunni eða inni í Hlíðar-
gerði.
Ber þar hæst hið sólskinsríka
sumar 1974, þegar foreldrar mínir
fóru utan í heilan mánuð. Ég held
að það sé einn sá besti mánuður
sem ég hef upplifað. Þennan mánuð
MINNINGAR
flutti amma heim, inn í Hlíðar-
gerði. Tíðar ferðir voru farnar niður
í bæ að kaupa pylsu eða is og miklu
oftar var farið út í bakarí en venja
var til. Ekki sakaði að hafa selskap
Dúddýjar frænku sem einnig var
tengd ömmu svo nánum böndum.
Já, þá var oft hlegið uppi í hjóna-
rúmi á kvöldin þegar við Guðbjar-
girnar þrjár voum saman komnar
að leggjast til svefns.
Það sem var svo einkennandi í
samvistum við ömmu, var hversu
mikil ró og friður fýlgdi henni. Hún
var blíð og góð við alla og átti fjöl-
skyldu sem henni var kær.
Það er skilið eftir stórt skarð
þegar svo yndisleg kona, sem hún
amma mín var, er horfín í faðm
annarra ættingja, á þann stað sem
okkur öllum er svo ókunnugur. En
það skarð sem eftir stendur verður
fyllt innilegum og hugljúfum minn-
ingum eftirlifandi ættingja.
Blessuð sé minning ömmu
minnar, Guðbjargar Eiríksdóttur.
Sérstakar þakkir vil ég fyrir hönd
fjölskyldunnar færa starfsfólki
Furugerðis 1 svo og Heimahlynn-
ingar Krabbameinsfélags íslands.
Guðbjörg Eiríksdóttir.
Amma var fædd að Bjarnastöð-
um í Selvoginum en fiuttist ung
með móður sinni og systkinum að
Fremri-Hálsi í Kjós. Oft sagði
amma mér frá þeim tíma er hún
bjó að Hálsi, m.a. frá því þegar hún
labbaði til Reykjavíkur. Það þótti
mér vera þrekvirki. En þegar maður
eidist og þroskast þá skilur maður
að það eru til aðrir hlutir sem geta
reynst þyngri á vogarskálinni.
Hún amma var orðin 94 ára göm-
ul og löngu búin að skynja það að
hún myndi fara á vit feðra sinna,
og var ófeimin við að ræða þá hluti
fram og til baka, en hún hafði sín-
ar skoðanir á þeim málum. Hún var
mjög trúuð og sótti oft messu með-
an heilsan leyfði. Minningin um þig,
amma mín, mun lifa í hjarta mínu.
Það er margs að minnast þegar
litið er yfir liðín ár, og er þá Vestur-
gatan ofarlega í huga.
Það var heill ævintýraheimur
fyrir lítinn snáða að komast inn í
kompu og loka að ,sér. Þar var, að
mér fannst, hátt til lofts og vítt til
veggja. Djúpar og háar hillur með
miklum verðmætum sem alls ekki
mátti henda, og ekki spillti fyrir
þegar ijörkálfurinn hann Reynir
frændi var þar með.
Það var bæði stutt að fara til
veiða frá Vesturgötunni og að kom-
ast í þögnina niður í fjöru til að
takast á við hina miklu krafta hafs-
ins.
Ýmislegt var hægt að ræða við
ömmu og átti hún oft góð ráð að
gefa, þó ekki væri alltaf farið eftir
þeim ráðum. En maður gat þó séð
hlutina frá öðru sjónarhorni.
Guð geymi þig elsku amma mín,
þakka þér fyrir ógleymanlegar
stundir, minningin um þig mun lifa
hjá okkur.
Oddur Eiríksson.
Ég átti því láni að fagna að verða
einn af þeim, sem fékk að kynnast
heiðurskonunni Guðbjörgu Eiríks-
dóttur, eða ömmu Buggu, eins og
hún var jafnan kölluð af barna- og
bamabamabörnum sínum. Guðbjörg
var einstök kona. Þrátt fyrir erfiða
ævi, háan aldur og misjafna heilsu,
var hún ætíð glaðlynd, og hrókur
alls fagnaðar, hvort sem það var á
mannamótum eða í faðmi fjölskyld-
unnar.
Árið 1980 kynntist ég dótturdótt-
ur og nöfnu hennar, Guðbjörgu
Theresíu Einarsdóttur, en á milli
þeirra ríkti mikill kærleikur. Ég
hafði heyrt svo mikið talað um þessa
„ömmu Buggu“ innan íjölskyldunn-
ar og var því farinn að bíða með
mikilli eftirvæntingu eftir að hitta
þessa merku konu. Stundin rann upp
og nú átti að kynna mig fýrir henni.
Ég var að sjálfsögðu búinn að fram-
kalla ákveðna mynd í huga mér eft-
ir allar dásemdarsögumar um þessa
„ömmu Buggu“, svo að innst inni
vorkenndi ég þessari gömlu konu.
Það væri gersamlega ómögulegt að
standa undir svona miklu. En hún
stóð sko undir því sem um hana
hafði verið sagt, og gott betur. Aldr-
ei hefði ég, ömmulaus maðurinn,
trúað því að ég myndi eignast nýja
ömmu, og það ekki neina venjulega
ömmu. Frá fyrstu stundu var mér
tekið opnum önnum og Guðbjörg
sýndi ætíð mikinn áhuga á því sem
var að gerast í okkar lífí. Setti hún
sig vel inn í mín áhugamál og var
t.d. með á hreinu hversu vel Fram-
liðinu gekk í knattspyrnunni, rúm-
lega áttræð konan.
Eftir að við fiuttum utan árið
1986, urðu samverustundirnar ekki
eins margar. En þegar komið var
til íslands var alltaf byrjað á því að
heimsækja ömmu Buggu. Og alltaf
beið hún spennt eftir okkur. Ég tala
nú ekki um eftir að börnin komu til
sögunnar, (Diljá Björg fædd 1989
og Einar Páll 1993), varð spenning-
urinn enn meiri, ekki síður hjá börn-
unum. Því hjá ömmu Buggu var
allt leyfilegt. Þrátt fyrir mikinn ald-
ursmun urðu þær Diljá Björg og
amma Bugga miklar vinkonur og
mun það eftir að reynast Diljá
Björgu mikið og gott vegarnesti.
Amma Bugga mun ætið koma til
með að eiga verðugan stað í hjarta
hennar.
Guðbjörg var trúuð kona og átti
hún margar góðar stundir í Grensás-
kirkju, þar sem „Ungt fólk með hlut-
verk“ réði ríkjum. Guðbjörg var ung
í anda, og þetta var hennar yndi.
Þarna var líf, Ijör og söngur, og
kynntist hún mörgu góðu fólki, sem
reynst hefur henni vel.
Guðbjörg var góð heim að sækja.
Lagði hún mikið upp úr gestrisni
og alltaf var lagt á borð sem fyrir
konungsfólk væri. Og börnin fengu
sitt, því alltaf lumaði hún á ein-
hveiju góðgæti handa þeim.
En allt tekur enda. Guðbjörgu
hrakaði mikið síðasta árið, enda 94
ár hár aldur. En nú veit ég að henni
líður vel innan um alla ástvinina sem
hún hefur þurft að horfa á eftir í
gegnum árin, loksins fékk hún frið
þessi elska.
Ég votta eftirlifandi sonum henn-
ar, bamabömum og bamabarna-
börnum, og öllum þeim sem hana
elskuðu, samúð mína. Og að lokum,
orðin sem hún kvaddi okkur alltaf
með „Guð geymi ykkur".
Sævar Pálsson.
KRISTIN
JÓNSDÓTTIR
eins og þau voru ætíð
kölluð, urðu fljótlega
óaðskiljanlegur hluti
af fjölskyldunni. Þeim
varð ekki barna auðið,
en Hinni átti dótturina
Þórhildi sem lengi
hefur búið í Lúxem-
borg. Hin einstaka
hjartagæska þeirra
kom meðal annars
fram í því að þau voru
einstaklega barngóð,
börn hændust að þeim
ósjálfrátt og við bræð-
ur vorum þar engin
undantekning.
+ Kristín Jóns-
dóttir var fædd
14.6.1923 í Stíflisd-
al í Þingvallasveit.
Hún lést á Land-
spitalanum 8. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jón Sigurðsson
bóndi á Fremra-
Hálsi í Kjós og
Ingibjörg Eyvinds-
dóttir. Kristín var
elst átta systkina,
þau eru: Sigríður,
Osk, Einar, Har-
aldur, Jenný, Ása
og Ingibjörg. Maki var Hinrik
Eiríksson, f. 30.9. 1921, d.
15.10. 1992.
Útför Kristínar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 15.00.
SÍÐLA árs 1949 varð mikill happa-
dagur í lífi fjölskyldunnar á Miklu-
braut 48, þeirra hjóna Jóns Sig-
tryggssonar og Jórunnar Tynes
og sona þeirra Jóns Arnar, Ingva
Hrafns, Óla Tynes og Sigtryggs,
sem þessar línur ritar.
Þennan dag tóku hjónin Kristín
og Hinrik Eiríksson á leigu hluta
kjallarans á Miklubraut 48 og
bjuggu þar næstu árin. Á þessum
árum stundaði Hinrik sjómennsku
en Kristín fór fljótlega að hjálpa
nióður okkar við heimilisstörfin
og gerði það um nokkurra ára
skeið.
Ofangreind lýsing gefur ekki
sérstaklega til kynna aðstæður
sem gætu bent til þess sem fljót-
lega varð raunin. Stína og Hinni,
Stína sá meðal annars um
heimilið þegar foreldrar okkar
voru fjarverandi og á ekki svo lít-
inn þátt í uppeldi okkar. Mér er
sagt að við höfum verið óvanalega
viðráðanlegir þegar Stína var ein
við stjórnvölin, meira að segja
Ingvi Hrafn, sakir þess að við vild-
um vera þægir við Stínu, en það
mun hafa verið tillitssemi sem
ekki var sýnd öðrum sem sáu um
okkur í fjarveru foreldranna.
Það treysti svo enn tengslin að
þegar ég var 4 ára og ÓIi 7 ára
fórum við ásamt Helga Kristbjarn-
arsyni í sveit að Fremra-Hálsi í
Kjós til foreldra Stínu, þeirra heið-
urshjóna Ingibjargar Eyvindsdótt-
ur og Jóns Sigurðssonar. Við þetta
stækkaði fjölskyldan enn, því við
fórum fljótlega að kalla þau hjón-
in pabba og mömmu á Hálsi. Ég
held að það lýsi betur en mörg
orð hug okkar til þeirra hjóna og
heimilisfólks á Fremra-Hálsi. Ég
var þarna í tíu sumur samfleytt
en ÓIi og Helgi skemur.
Meðan Stína og Hinni bjuggu
á Miklubrautinni borðuðu þau
ætíð með okkur á sunnudögum
og allt til æviloka dvöldu þau með
okkur á stórhátíðum og voru óað-
skiljanlegur hluti hátíðahaldanna
í okkar augum. Stína og Hinni
keyptu íbúð á Öldugötu, síðan á
Réttarholtsvegi og loks bjuggu
þau síðustu árin í Nökkvavogi og
voru þetta allt hlýleg og falleg
myndarheimili eins og vænta
mátti frá Stínu.
Árið 1947 vorum við bræður
orðnir 4 og nokkuð fyrirferðarm-
iklir. Það þóttu því töluverð tíð-
indi þegar við eignuðumst Mar-
gréti systur okkar árið 1955, átta
árum frá fæðingu yngsta bróður
og 17 árum frá fæðingu þess
elsta. Eins og ártölin lýsa getur
verið nokkuð erfitt fyrir dömu að
koma ein og langyngst inn í fyrir-
ferðarmikinn bræðrahóp. Margrét
systir okkar hafði samt nokkuð
forskot á kynsystur í svipaðri að-
stöðu því hún átti í raun tvær
mæður og feður í mömmu og
Stínu og pabba og Hinna. Á sama
hátt voru þau einnig sem amma
og afi fyrir Guðmund Jón, son
Margrétar.
Stína vann í fjölmörg ár sem
klíníkdama á tannlæknastofu föð-
ur okkar og gerði það af sömu
alúð og samviskusemi og allt sem
hún tók sér fyrir hendur. Hinni
og Stína voru dugleg að ferðast
og fóru víða, bæði innanlands sem
utan. Þau litu fram til viðburða-
ríkra og ánægjulegra elliára að
erfiðum vinnudegi loknum.
I augum okkar systkina voru
þau „yngsta“ eldra fólkið sem við
þekktum og okkur fannst þau
ekki hafa elst um dag í áratugi.
En þessi ár urðu alltof fá, Hinni
lést 15.10. ’92 úr krabbameini og
nú Stína 8.7. sl. úr sama sjúkdómi.
Við Systkinin og Guðmundur
Jón sendum ættingjum, vensla-
fólki og vinum Stínu samúðar-
kveðjur um leið og við kveðjum
hana með ást, virðingu og þakk-
læti.
Sigtryggur Jónsson,
Jón Orn Jónsson, Ingvi
Hrafn Jónsson,
Óli Tynes Jónsson,
Margrét Jónsdóttir og
Guðmundur Jón Ottósson.
Hún Stína okkar, eða Nína mín
eins og sonur minn kallaði hana,
er látin en hún mun aldrei hverfa
úr huga okkar.
Stína var afskaplega hlý og
sterk persóna og það var gott að
eiga hana að. Þær voru ófáar
stundirnar sem við vinkonurnar
sátum saman að kvöldi, pijónuð-
um, sögðum kjaftasögur og drukk-
um kaffi eða kók. Oft sátum við
líka bara og töluðum um gömlu
dagana þegar við vorum að alast
upp og skemmtanaárin okkar
þrátt fyrir 44 ára aldursmun.
Elsku Stína, við mæðginin
þökkum þér allan þann tíma sem
við áttum með þér. Þó að hann
Hinni minn sé aðeins 2'/z árs þá
man hann vel eftir Nínu sinni sem
hann vildi alltaf vera að gefa kaffi,
og öllum fuglunum sem hún átti
í hillunni sinni og hann fékk að
klappa í hvert sinn er við komum
til Stínu. Ég veit að þér líður vel,
núna þegar þið Hinni frændi eruð
saman á ný.
Á þessari stundu er okkur efst
í huga þakklæti fyrir að hafa feng-
ið að kynnast konu eins og Stínu.
Minningarnar um hana munu ylja
okkur áfram og lýsa okkur veginn
fram á við.
Kristur minn ég kalla á þig
komdu að rúmi mínu.
Gakktu hér inn og geymdu mig
Guð, í faðmi þínum.
(H.P.)
Ingibjörg og Hinrik litli.
Með nokkrum fátæklegum orð-
um langar mig að minnast Krist-
ínar Jónsdóttur eða Stínu hans
Hinna eins og ég jafnan kallaði
hana, en hún lést aðfaranótt 8.
júlí eftir hetjulega baráttu við
erfiðan sjúkdóm.
Það má með sanni segja að
með Stínu sé horfin af sjónarsvið-
inu einstök heiðurskona og sem
gædd var sterkum persónutö-
frum. Ég minnist þess nú hversu
ljúft það var að sitja í sófanum
hjá henni á kvöldin og ræða við
hana um lífið og tilveruna. Stína
var ávallt svo glettin og glaðlynd
og hafði sínar skoðanir á öllum
málum, ekki síst íþróttum, en þar
var á ferð mikil áhugamanneskja
um handbolta og fótbolta. Þá voru
pijónarnir jafnan hafðir með í för
en Stína gat unað við það allan
daginn að prjóna. Hún var snill-
ingur á því sviði.
En heimsóknirnar verða ekki
fleiri að sinni, það er komið að
kveðjustund. Það er mikil guðsg-
jöf að hafa fengið að kynnast
konu eins og Kristínu Jónsdóttur
og nú við fráfall hennar situr eft-
ir tómarúm í tilverunni. Það er
þó huggun harmi gegn að vita
að Stína er nú komin til Hinna.
Minninguna um Stínu og Hinna
varðveiti ég áfram í hjarta mínu
og hún verður aldrei frá mér tek-
in.
Þó að sleppi hendi hönd,
hinzti nálgast fundur,
eigi slitna andans bönd
algerlega sundur
Gegnum tárin geisli skin,
gleði og huggun vekur.
Göfug andans áhrif þín
enginn frá mér tekur.
(Erla: Guðfinna Þorsteinsdóttir)
Aðstandendum öllum sendi ég
samúðarkveðjur.
Erla Kristófersdóttir.