Morgunblaðið - 20.07.1995, Blaðsíða 44

MORGUNBLAÐIÐ
44 FIMMTUDAGUR 20. JÚLÍ 1995________________________
UIMGLINGAR
Fannst fullorðna
fólkið vitlaust
NÝ ANDLIT eru alltaf að koma fram á sjónarsvið-
ið í fjölmiðlaheiminum. Kolfinna Baldvinsdóttir var
annar af stjórnendum þáttarins Fiskur án reiðhjóls,
sem Stöð 2 var með á dagskrá vikulega síðastliðinn
vetur, og núna starfar hún á fréttastofu sömu stöðv-
ar. Hún er lærður sagnfræðingur og okkur lék for-
vitni á að vita hvemig unglingur hún var.
Ég var mjög rólegt barn, er mér sagt, síðan gerð-
ist eitthvað þegar ég varð tólf ára. Þá rakaði ég af
mér allt hárið og gerðist pönkari. Gekk með leðuról
um hálsinn og bréfaklemmur í eymnum, gekk um
bæinn rænandi og ruplandi og blótandi og var alveg
ægileg. Ég var bijálaður unglingur, bytjaði snemma
að fikta við hina forboðnu hluti, nýtti hvert tækifæri
sem gafst í fjarveru foreldra minna til að halda partí,
ég var í mótstöðu við allt og alla, fannst ég alltaf
hafa rétt fyrir mér og allir aðrir vera svo vitlausir,
sérstaklega fullorðna fólkið. Mamma og pabbi veittu
mér uppeldi sem hentaði mér mjög vel, ég þurfti aldr-
ei að fara eftir neinum reglum, mátti hafa mína henti-
semi á , á móti bar ég mikla virðingu fyrir þeim og
reyndi ævinlega að vera þeim sem best. Ég svaf óskap-
lega mikið, var með mánudagsveikina, en mamma
hringdi samt alltaf fyrir mig til að afboða mig í skól-
ann. Mér finnst oft á tíðum unglingar í dag ranglega
dæmdir fyrir þá forvitni sem þeir bera til þess heims
sem fullorðna fólkið hrærist í, það gleymir stundum
að líta í eigin barm og bæta þá ímynd sem þeir gefa
börnum sínum.
Fermingin
Fermingardaginn minn bar upp á fyrsta apríl, ég
segi gjarnan að þetta hafi verið gabb. Við systkynin
vorum öll óskírð, en svo tók bróðir minn, sem er fjór-
um árum eldri en ég, þá ákvörðun að fermast. Og
þá vorum við öll skírð í einu. En þegar presturinn
spurði mig hvort ég vildi heita Kol-
finna, fékk ég þvílíkt hláturskast að
mér tókst aldrei
að svara honum,
svo það má
segja að ég sé
ekki skírð. Við
erum því miðui
fermd alltof ung c
ákvörðun mín á s
um tíma var
byggð á hé-
góma. Ég
hef
aldrei
verið
trúuð
og þá allra síst í dag.
Ég lét sauma á mig ein
hver hræðilega ljót jakka-
föt, sem ég fór aldrei aftur
í. Broddaklippt með bólgið
nef vakti ég ekki mikla
hrifningu háaldraðra
frænkna minna sem helst
vildu hafa mig í samkvæmiskjól
með sólblóm í hárinu.
Eftirsjá
Ég skammast mín fyrir margt sem ég gerði á
unglingsárunum. Ég man sérstaklega eftir einu partíi
sem ég hélt, það stóð heila helgi og það eyðilagðist
eiginlega allt sem gat eyðilagst. Öll glös brotin, upp-
þvottavélin og meira að segja gólfið seig. Ég var í
rusli þegar mamma og pabbi komu heim, ég var búin
að eyða öllum fermingarpeningunum mínum í viðgerð-
ir og kaupa ný glös. Mamma safnaði voða fallegum
glösum sem ég þurfti að endumýja og ég keypti átta
stykki. Nokkrum dögum eftir að þau komu heim spurði
mamma mig hvemig stæði á því að nú væm átta glös
í skápnum þar sem höfðu bara verið sex fyrir. Það
komst upp um allt, ég brast í grát, ekki síst vegna
þess að einhver næturgestanna hafði gert sér lítið
fyrir og rænt smókingnum hans pabba. Það var
kannski alveg eins gott, þar sem það hafði löngu
verið tímabært að endumýja hann. Smókingur-
inn hefur aldrei komið í leitimar.
Sagnfræðingur og sjónvarpskona
Ég var með jólaþáttinn á Stöð 2 í fyrra,
eftir að hafa farið í prufu. í framhaldi af því
ar mér boðið að vera með þáttinn “Fiskur án
3hjóls“ og síðan var mér boðið að koma á frétta-
una, þannig að þetta er röð tilviljana. Sagnfræðin-
nið nýtist mér vel í þessu starfi, ég fer kannski
ekki að vinna sem sagnfræðingur fyrr en ég hef
lokið meira námi, sem ég stefni á. Ég hef þó
aldrei haft hug á því að starfá sem fræðimað-
ur. Ég hef alltaf verið mikill lestrarhestur
og hef óskaplega gaman af sögunni.
Að lokum
Ég myndi ekki vilja ganga í
gegnum unglingsárin aftur, þau
vora mikið óróleikaskeið hjá
mér. Það sem mér finnst mest
áríðandi í fari unglinga, er sjálf-
stæði í hugsun og gjörðum. Það sem fer mest í taug-
amar á mér varðandi unglingamenninguna er múg-
sefjunin, sérstaklega í tísku og tónlist. Mér hefur
alltaf fundist að unglingar eigi að vera uppreisnar-
gjarnir og stríða gegn ríkjandi öflum, því ef þeir
gera það ekki þá, gera þeir það aldrei.
OG
STÓRFSS TTTl
Franski hópurinn.
Gullkorn úr
Frakklandsferð
FÖSTUDAGINN 2. júní fór ég
með klúbbnum mínum „Allt ann-
að“ til Frakklands. Loksins eftir
mikla eftirvæntingu í marga daga
og mikil óhöpp síðustu daga var
ég loksins á leiðinni á flugvöllinn.
Þar hitti ég alla hina krakkana og
um þrjúleytið kvöddum við mömmu
og pabba og tékkuðum okkur inn.
Svo fómm við í gegnum vegabréfs-
skoðunina en maðurinn vildi ekki
einu sinni sjá vegabréfið.
Svo burstaði ég tennurnar og
Alla kenndi okkur að búa um rúm-
in eins og Frakkar gera og nú er
ég búin að því og er að fara að sofa.
í morgunmat fengum við svona
langt franskbrauð sem var búið
að skera í litla bita og ofan á það
gátum við fengið súkkulaði, marm-
elaði og að drekka með kakó eða
djús. Eg fékk mér fyrst kakó og
það ætlaði ég ekki að gera aftur
því mjólkin var vond.
Mér finnst rosalegt hvað trén
héma eru ofboðslega stór.
Þegar þjónninn kom með matar-
fatið datt af mér andlitið því á
þessu risastóra fati var baunasal-
at. Ég fékk mér bara pínulítið,
Fjóla fékk sér meira en Frakkarn-
ir fengu sér næstum fullan disk.
Mamman vildi endilega gefa
okkur að borða en við vomm ekki
svangar en svo fengum við ís, hann
var ofboðslega góður.
Við þurftum að borga til að fara
á klósettið, þetta klósett líktist
helst sjálfsala.
Þegar við hittum vini hennar var
byijað á að heilsa með því að kyssa
alla fjórum sinnum á vangann.
Svo fómm við með lestinni til
Parísar. Þetta var mín fyrsta lest-
arferð. Þegar við fómm út úr lest-
inni fómm við í metróið. Þar fórum
við inn í lest og út úr lest og inn
í lest og út úr lest... en svo loks-
ins fórum við upp á yfirborðið.
... við okkur blöstu Versalir
og svo stórt „hús“ hef ég aldrei
séð áður. Versalir eru á stærð við
þorp.
Á eyjunni Groix fengum við öll
hjól á leigu. Það kom svo í ljós að
ég hafði greinilega komist í mjög
náin kynni við keðjuna á hjólinu.
Það sást á sokkunum mínum og
fótleggjunum.
Liðið var á kvöldmatinn en ekk-
ert bólaði á strákunum. Það end-
aði með því að það þurfti að hringja
á lögregluna. Hún kom á staðinn
til að fá nánari lýsingu á þeim.
Lögreglan sagði að þetta væri í
fyrsta skipti sem þeir hefðu þurft
að leita að týndu fólki á eyjunni.
Þegar út kom horfðum við í
kringum okkur og göptum af undr-
un yfir hve allt var „gígantískt"
miðað við ísland, land dvergvax-
inna mannvirkja og tijáa. Við gist-
um á farfuglaheimili og voru rúm-
in of stutt fyrir svona stóran „ís-
lending“ eins og mig.
Það er ekkert grín þegar talað
er um „franska kossa!“ ... allar
stelpumar kysstu mann fjómm
sinnum, fyrst á hægri kinn, svo
vinstri, svo aftur á hægri og enn
aftur á vinstri.
... um hádegið fengum. við
„týpíska“ franska sunnudagsmál-
tíð, kjúkling í einhveiju víni og
náttúrulega vatn með. Og engar
kartöflur?
... vöknuðum við snemma til
að ná rútunni til að ná lestinni til
að ná skipinu til að ná til eyjunnar
Groix. Hún var sannkölluð blóma-
eyja... Við sváfum í tjöldum og
skemmtum okkur dásamlega þar
til við Lindi villtumst... Við vor-
um týndir í þijá tíma. Við voram
í raun ekkert hræddir...
Það er spurning'
Finnst þér að Islendingar ættu að mótmæla fyrirhuguðum kjarnorkutilraunum Frakka?
Hjörtur 16 ára Finnbogi 16 ára
Að sjálfsögðu. Já hiklaust.
Thelma 15 ára
Já, með mótmælagöngu.
Fjóla 16 ára
Já, til dæmis með því að senda bréf.