Morgunblaðið - 30.07.1995, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
ÁRNI
VIGFÚSSON
T Árni Indriði
Vigfússon
fæddist á Þorvalds-
stöðum, Húsavík,
3. desember 1921.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu í Keflavík
23. júlí síðastliðinn.
Foreldar hans voru
Vig-fús Vigfússon
og Jónína Katrín
Þórarinsdóttir.
Fósturforeldrar
Árna voru Valdi-
mar Þórarinsson,
móðurbróðir hans,
og Herdís Friðf-
innsdóttir. Alsystir Arna var
Guðbjörg Helga, f. 10. apríl
1913, d. 7. jan. 1969. Hálfsystk-
ini hans eru Guðjón, f. 15. sept.
1902, Þórarinn, f. 18. des.
1909, Guðbjartur Vilberg, f.
1. feb. 1912, d. 27. feb. 1940,
Engilbert Valdimar, f. 12. nóv.
1914, Laufey Þóra, f. 15. ág.
1916, og Kristjana Emelía, f.
23. des. 1919. Uppeldissystir
er Hulda Valdemarsdóttir, f.
3. mars 1912. Árni átti einn
hálfbróður sammæðra, Harald
Jónsson, f. 25. apríl 1946.
Hinn 22. nóv. 1946 kvæntist
Árni eftirlifandi eiginkonu
sinni Ástu Kristinsdóttur, f. 4.
jan. 1924 á Siglufirði. Börn
í minninp vorri munt þú lifa,
við munum þína blíðu lund.
Nú lítum landamærin yfir
og ljúft við sðknum þfn um stund,
en fyrr en varir fmnumst við
á friðarstundu við lífsins hlið.
(Bergþóra Pálsdóttir)
Okkar langar að kveðja þig með
örfáum orðum, þó vitum við að þú
munt alltaf vera með okkur. Margt
riijast upp þegar við leiðum hug-
ann að liðnum árum. Við minn-
umst allra góðu stundanna sem
við frænkurnar áttum með þér og
ömmu. Það var gott að koma til
ykkar í Njarðvík og fengum við
aldrei nóg af því að gista hjá ykk-
ur. Þú varst alltaf tilbúinn að keyra
okkur og sækja þangað sem við
óskuðum, hvort sem var á diskótek
eða heim til okkar. Munum við
frænkurnar sérstaklega eftir jóla-
boðunum hjá ykkur ömmu og hafa
þau verið óijúfanlegur þáttur í fjöl-
skyldulífinu alla tíð.
Alltaf var stutt í brosið hjá þér,
elsku afi, og minnumst við þín sem
einstaklega glaðlynds og skapgóðs
manns. Þú varst iðjusamur og þá
sjaldan þú áttir frí, sast þú í eldhús-
inu með kaffibolla og vindil við
útvarpið eða í hægindastólnum við
sjónvarpið. Þú vildir allt fyrir alla
gera og sérstaklega fyrir ömmu,
hvort sem það var að spila við
okkur frænkurnar Ólsen, Ólsen,
þvo okkur um hárið eða snúast
með ömmu.
Trillan þín var þitt líf og yndi
og leyfðir þú okkur öllum að stýra
henni. Munum við eftir því þegar
amma var að kalla á þig í talstöð-
inni og athuga hvenær þú kæmir
í land. Fengum við þá stundum
að tala við þig og spyrja hvernig
hefði fiskast. Síðan ókum við niður
á bryggju og biðum eftir þér þar
til þú komst að landi.
Fyrir rúmum tveimur og hálfu
ári urðu þáttaskipti í lífi þínu er
þú veiktist skyndilega og gekkst
ekki heill til skógar eftir það. Þrátt
fyrir veikindi þín vantaði ekki
kímnigáfuna hjá þér.
Við frænkurnar kveðjum þig
með miklum söknuði en við vitum
að þér líður vel núna. Á stundu
sem þessari er okkur hugsað til
orða Kahlil Gibrans; „Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði
þín.“ Guð geymi þig elsku afi.
þeirra eru Georg
Ragnar, f. 1. okt.
1946, kvæntur
Hrafnhildi Jóns-
dóttur, þau eiga
þrjú börn, Ingu, f.
,10. mars 1948, gift
Sölva Stefánssyni,
þau eiga þijú börn,
Valdísi, f. 10. mars
1948, gift Gísla
Garðarssyni,
Huldu, f. 2. jan.
1951, gift Guð-
mundi Halldórs-
syni, þau eiga tvær
dætur, og Kristínu,
f. 15. nóv. 1959, maki hennar
er Hafþór Heijólfur Jónsson
og eiga þau þiju börn. Fyrir
hjónaband átti Árni einn son,
Ingólf, f. 22. mars 1943, og er
hann kvæntur Þóru Jónsdótt-
ur, þeirra börn eru þijú.
Árni var til sjós á sínum
yngri árum, síðar hóf hann
störf í Vélsmiðju Njarðvíkur
og starfaði hann þar sem vél-
smiður í yfir þijátíu ár. Ásamt
starfi sínu í smiðjunni gerði
Árni út trillu á sumrin og hin
síðari ár var það hans aðal-
starf. Utför Árna fer fram frá
Innri-Njarðvíkurkirkju á
morgun, mánudaginn 31. júlí,
og hefst athöfnin kl. 14.00.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem)
Fyrir hönd barnabarnanna,
Agnes Elva, Ásta,
Vala og Hildur.
Nú er góður vinur allur. Okkur
langar að minnast hans í fáeinum
orðum. Við kynntumst Árna 1952,
er við unnum með honum í Vél-
smiðju Njarðvíkur í Innri-Njarðvík.
Árni var einstök persóna og vegna
mannkosta og persónutöfra mun
hann aldrei \ gleymast okkur. Er
þá helst að minnast margra góðra
samverustunda og ferðalaga, hér-
lendis og erlendis, er við áttum
með þeim hjónum, Árnu og Ástu.
Hin ljúfa, glaða og létta jund hans
var einn af eðlisþáttum Árna. Fólk
með slíkt lundarfar lýsir upp og
lífgar umhverfi sitt. Fólk hændist
að honum, hann eignaðist vini
hvarvetna. Meðal okkar, vina hans,
vakti það sérstaka athygli hve
ungir og óreyndir vinnufélagar
hændust að honum. Kom það af
sjálfu sér að honum væri falið að
leiðbeina þeim í starfi.
Árni var mikill eljumaður. Hann
stundaði trilluútgerð seinni árin
meðan heilsan leyfði og átti marga
góða vini í hópi trillusjómanna.
Árni missti heilsuna árið 1993
og þurfti að dveljast á hjúkrunar-
heimili eftir það. Þetta var mikið
áfall fyrir ástvini hans, en eigin-
kona hans, sem reyndi af fremsta
megni að létta manni sínum dvöl-
ina, lagði oft meira á sig en þrek
og kraftar leyfðu. I þessu birtist
okkur hið kærleiksríka samband
þeirra hjóna, en Ásta hafði búið
manni sínum og börnum fagurt og
kærleiksríkt heimili í Innri-Njarð-
vík.
Ásta mín, við viljum votta þér
og börnum þínum innilega samúð.
Blessum Guðs veri með ykkur. Við
biðjum Drottin vorn, Jesú Krist,
að geyma sálu vinar okkar og
blessa minningu hans.
Gréta og Kjartan,
Sigrún og Ásgeir.
MIIMMIIMGAR_________
ÓLAFUR ÞÓRISSON
■+■ Ólafur Þórisson fæddist í
* Reykjavík 6. nóvember
1953. Hann lést á heimili sínu
í Kópavogi 7. júlí síðastliðinn
og fór útför hans fram frá
Kópavogskirkju 14. júlí.
ÞAÐ var haustið 1971 sem fundum
okkar bar fyrst saman. Við vorum
að hefja nám við Vélskóla Íslands
og var hópurinn nokkuð stór. Þar
á meðal var Ólafur Þórisson og
áttu okkar kynni eftir að endast
þar til yfir lauk. Það kora snemma
í ljós að Ólafur var góður námsmað-
ur sem einnig átti auðvelt með að
blandast í hópinn. Hann hafði þá
þegar kynnst Júlíu Sigurðardóttur
sem varð hans lífsförunautur. Eign-
uðust þau saman glæsilegt heimili
og þrjá mannvænlega syni sem nú
verða að horfa á bak föður sínum
í blóma lífsins.
Á námsárunum stóð yfir end-
umýjun togaraflotans og öld skut-
togaranna var að renna upp, jafn-
framt mikilli grósku í kaupskipa-
útgerð. Hugur Ólafs hneigðist strax
til starfa á flotanum og með skólan-
+ Þórunn Kristjana Hafstein
fæddist á Húsavík 20. mars
1922. Hún lést á hjartadeild
Landsspítalans 19. júlí sl.
Utför Þórunnar fór fram frá
Bústaðakirkju 26. júlí.
ÞEGAR kær og náinn samferða-
maður kveður, svíður það einsog
opin und. Jafnvel þótt að dauðinn
geti verið lausn frá erfiðum sjúk-
dómi, og það finnst manni innst
inni, er það söknuðurinn sem eftir
stendur, söknuður eftir því sem var
og söknuður yfir því sem aldrei
getur orðið. Dórí hefur kvatt þetta
líf, sem oft á tíðum var henni þung-
bært, sakir heilsubrests um árabil.
Þórunn Kristjana Hafstein, kölluð
Dórí, var dóttir Þórunnar og Júlíus-
ar Hafstein, sýslumanns á Húsavík.
Við ólumst upp saman í tíu ár, vor-
um góðar og nánar vinkonur og
höfðum alltaf samband, þótt með
hléum væri. Seinustu tuttugu árin
var okkar samband traustara og
nánara og leið sjaldan sá dagur að
við töluðumst ekki við í síma. Dórí
átti ekki gott með að fara út af
+ Ingibjörg Alexandersdóttir
Olsen fæddist í Reykjavík
6. september 1925. Hún lést í
Landakotsspítala 22. júlí sl. og
fór útför hennar fram frá Foss-
vogskirkju 27. júlí.
ÞAÐ var á kyrru haustkvöldi árið
1963 sem við Ingibjörg Olsen fund-
um hvor aðra. Ég hafði nýverið
stofnað til vináttu við börn hennar,
Harald og írisi, og orðin hagvön á
heimili þeirra. Ingibjörg hafði verið
erlendis og þegar ég hljóp niður í
Suðurgötu þetta kvöld vissi ég ekki
að húsmóðirin væri komin heim og
gekk með öryggi æskunnar inn um
dyrnar eins og ég byggi þama. í
eldhúsinu stóð lagleg Ijóshærð kona,
sem mér virtist ekki vera mikið eldri
en við krakkarnir.
„Hæ,“ sagði ég og ætlaði að
ganga upp til vina minna, en þá var
sagt ákveðinni röddu: „Hér heilsar
maður? Sæl vertu, Ingibjörg heiti
ég. Hvað heitir þú?“
Mér fell samstundis vel við hana.
Þessi festa, hreinlyndi og hlýja hittu
mig beint í hjartastað. Allar götur
síðan var okkur vel til vina. Þó að
mér þætti til um hana við fýrstu
kynni, þótti mér þó enn meira til
hennar koma þegar ég kynntist
henni betur og hefur ekki þótt vænna
um og eftir skóla starfaði hann á
kaupskipum. Lengst af starfaði
hann hjá Eimskipafélagi íslands þar
sem hann nam einnig vélvirkjun.
Sá er þetta ritar starfaði um svipað
leyti hjá Eimskip og átti þess kost
að fylgjast með störfum Ólafs og
var það almannarómur að hann
leysti störf sín vel og samviskusam-
lega af hendi. Er störfum hjá Eim-
skip lauk starfrækti hann eigin
smiðju um nokkurra ára skeið, eða
þar til hann hóf störf hjá Vinnueftir-
liti ríkisins. Er hann starfaði þar
þurfti ég oft að leita til hans með
úttektir og skoðanir á vinnuvélum
og tækjum. Mætti margur opinber
starfsmaður taka sér Olaf þar til
fyrirmyndar, hvað varðar fram-
komu og almennilegheit í starfi.
Er mér minnisstætt eitt atvik þar
sem Ólafur var að gera skýrslu um
vinnuslys á vinnustað sem ég starf-
aði á. Vart var vinnufriður til að
kanna vettvang og mæla út staðinn
sökum flimtinga starfsmanna. Ólaf-
ur spurði þá mannskapinn með
mikilli festu hvort vinnuslys væru
einhver skemmtun og var aðdáun-
heimilinu og ég fór þá í heimsókn
og oft og iðulega fengum við okkur
smábílferð og enduðum síðan heima
hjá mér í kaffi. Hún var ákaflega
hrifin af að koma í garðinn hjá mér
í allt blómaskrúðið, sitja í garðhús-
inu og drekka kaffi, ræða gamla
og nýja daga, trúmál og svo lífs-
hlaupið svona almennt. Okkur sjálf-
um þóttu þetta mjög áhugaverðar
umræður. Ennþá einu sinni var slík
ferð fyrírhuguð þegar ég kæmi nú
í sumar heim frá útlöndum. En
sama dag og ég kom heim, þann
nítjánda júlí, tókst Dórí aðra og
lengri ferð á hendur. Ef til vill er
hún komin í annan garð með lita-
skrúði og blómaangan, þar sem
þeir sem á undan eru farnir, bjóða
hana velkomna.
Það standa vinir í varpa, þá von er á gesti.
Dórí giftist Steinari Kristjánssyni
skipstjóra og áttu þau eina dóttur
og tvo dóttursyni. Hún unni sinni
fjölskyldu sem var henni eitt og
allt. Dórí ferðaðist mikið með eigin-
manni sínum til annarra landa og
minntist oft þeirra ferða. Með
um marga mér óvandabundna en
hana. Ekkert virtist geta bugað
þessa konu. Bjartsýni hennar, velvild
í allra garð, fádæma vinnusemi, glað-
lyndi og greiðvikni einkenndu öll
samskipti við hana. Hún tók ótíma-
bærum fráföllum í fjölskyldu sinni
og erfiðum sjúkdómi með slíkri reisn
að sjaldgæft hlýtur að teljast. Lífið
var vinur hennar og hún naut þeirr-
ar vináttu til hinstu stundar. Hún
naut vina sinna, barna sinna og
barnabama út í æsar, en kannski
mest nú síðari árin samvistanna við
besta vin sinn og eiginmann, Kristin
Olsen. Manni var ævinlega létt um
hjartað eftir að hafa verið samvistum
við þau. Það var mikið jafnræði með
þeim og virðing þeirra hvort fyrir
öðru var auðfundin og mannbætandi.
Greiðvikni Ingibjargar var henni
SUNNUDAGUR 30. JÚLÍ1995 27
arvert að sjá hvemig allt datt í
dúnalogn. Hann var jafnframt orð-
heppinn og oft á stundum spaug-
samur í leik og starfi. Hann gerði
ekki mikið af því að tala um eigið
ágæti, en meira af því að benda á
það sem aðrir gerðu vel og varð
ég oft vitni að slíku.
Ég átti þess jafnframt kost að
kynnast foreldrum Ólafs er ég
starfaði sem vélstjóri á MS Laxá
hjá föður hans Þóri Kristjónssyni
og eru minningar frá því sumri oft
í huga mér. Þórir stýrði skipi sínu
af festu og öryggi, en var samt
alltaf góður félagi áhafnar sinnar.
Einnig var alltaf stutt í skemmtileg-
an húmor.
Er ég ásamt eiginkonu heimsótti
Ólaf og Júlíu í Kópavogi, bar smek-
kvísi heimilisins fyrri kynnum af
þeim glöggt vitni. Það er ósk mín
og ég leyfi mér að tala fyrir hönd
okkar allra gömlu skólafélaganna
að allt gangi Júlíu konu hans og
sonunum þremur í haginn um
ókomna framtíð. Votta ég þeim
ásamt öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Fyrir hönd skólabræðra í Vél-
skóla íslands.
Agnar Ásgrímsson.
ánægju rifjaði hún upp eitt og ann-
að sem hún hafði upplifað. Dórí var
húsmæðrakennari að mennt og var
heimili þeirra hjóna alltaf hlýlegt
og fallegt, handavinna hennar setti
sinn svip á heimilið, hún var ein-
staklega gestrisin og góð heim að
sækja. Þegar ég sit hér með söknuð
í huga, koma mér í hug yndislegu
Ijóðlínurnar sem við sungum saman
í æsku. Vi/tu með mér vaka er blóm-
in sofa. En við vökum ekki lengur
saman, til að dást að fegurð blóm-
anna eins og áður. Kemur ekki vor
að liðnum vetri? Dórí þráði alla tíð
vorið og birtuna, því þá fannst henni
að hún öðlaðist heldur meiri þrótt
og gæti þá kannski betur notið
þess, sem lífið sem og sumarið sem
í vændum var hefði uppá að bjóða.
Hún hélt alltaf í vonina og stóð
meðan stætt var. Vaxa ei nýjar
rósir sumar hvert? Jú, það vaxa
nýjar rósir sumar hvert, en sama
rósin sprettur aldrei aftur, þótt önn-
ur fegri skreyti veginn minn. Ég
votta öllum aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Kæra vinkona, ég og fjölskylda
mín segjum hjartans þökk fyrir all-
ar góðu og ánægjulegu stundirnar
í gegnum árin og kveðjum þig með
orðunum, sem þú sjálf hafðir sem
kveðju. Guð geymi þig.
Guðrún Karólína
Jóhannsdóttir.
svo eðlislæg og samgróin að hún
vissi eiginlega ekki af henni. Hún
var svo fljót að bjóða fram aðstoð
eða og leysa úr málum að ég hef
hvergi kynnst öðru eins nema hjá
dóttur hennar og systurdóttur.
„Ekkert mál,“ sagði hún gjarnan
og hjá henni voru það ekki orðin
tóm. Líkast til býr þó lengst í vit-
und manns hvað hún var lifandi
og áhugasöm um alla hluti og yfir-
lætislaus. Hún var eins við alla og
gjörsamlega laus við tilgerð.
Á kveðjustund þakka ég af hjarta
fyrir allar góðu stundirnar og það
sem hún skilur eftir af sjálfri sér í
hjarta manns. Kristni Olsen, æsku-
vinum mínum íris og Haraldi og
fjölskyldum þeirra sendi ég innilegar
samúðarkveðj ur.
Guð blessi minningu Ingibjargar
Olsen.
Ásta Michaelsdóttir.
t
Faðir okkar,
SIGURGEIR G. SIGURÐSSON,
Bolungarvík,
andaðist í sjúkrahúsi Bolungarvíkur föstudaginn 28. júlí.
Börnin.
ÞÓRUNN KRISTJANA
HAFSTEIN
INGIBJÖRG OLSEN