Morgunblaðið - 29.09.1995, Side 40

40 FÖSTUDAGUR 29. SEPTEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
DIÐRIK
JÓNSSON
+ Diðrik Jónsson
fæddist að Ein-
holti í Biskups-
tungum 22. febrúar
1905. Hann lést á
Borgarspítalanum
þann 20. september
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jón Diðriksson
bóndi og Guðfinna
Magnúsdóttir, hús-
freyja. Diðrik átti
tvær systur, þær
Arnbjörgu og
Mörtu. Arnbjörg
giftist Kristjáni
Þorsteinssyni frá Bræðra-
tungu. Bjuggu þau búi sínu í
Einholti og eignuðust 7 börn.
Marta giftist Jóni Eiríkssyni
útgerðarmanni. Þau hjónin
bjuggu að Meiðastöðum í Garði
og eignuðust 4 börn. Diðrik
giftist aldrei og var barnlaus.
Að loknum barnaskóla starf-
aði Diðrik við hvers kyns bú-
störf í foreldrahúsum og víðar.
Um átján ára aldur vaknaði
áhugi hans á smíðum og starf-
aði hann m.a. við þær. Jafn-
framt smíðunum hóf hann sjó-
sókn og var alls níu vertíðir.
ELSKU nafni minn. Með þessum
örfáu orðum langar mig og okkur
að þakka allt það sem þú hefur
fyrir okkur gert.
Minningin um góðan ömmubróð-
ur sem alltaf hefur verið svo hlýr
og hjálplegur mun vara um ókomna
tíð. Fyrir lítinn snáða var það mik-
ils virði að mega heimsækja þig
hvenær sem var, sitja í fanginu á
þér, hlusta á sögu eða horfa á sjón-
varp sem var þá nýkomið og ekki
skemmdi nú fyrir þegar þú laumað-
ir að mér einum og einum sælgætis-
mola að auki.
Dugnaður, hógværð, nægjusemi,
þakklæti, umhyggja og ró eru eigin-
leikar sem einkenndu þig og þína
kynslóð. Þessa eiginleika hef ég
lært að meta æ meir eftir því sem
árin líða og þar á ég þér mikið að
þakka. í hröðu og oft yfirborðs-
kenndu nútímasamfélagi vill oft
gleymast mikilvægi samskipta á
milli ungra og aldraðra. Nútíminn
með allri sinni tækni og þægindum
hefur litlu breytt um að lífið bygg-
ist í raun á fáum grundvallargildum
sem þú og þín kynslóð kunnu og
hafið lifað eftir, eins og heiðarleika,
einlægni, trausti og tíma fyrir aðra
en sjálfan sig.
Eg minnist þess að sem ungling-
ur ieitaði ég til þín um hjálp við
að smíða utan um fiskabúrið mitt,
þú kenndir mér að vanda skyldi til
allra verka hvort sem þau væru smá
eða stór. Þú gafst þér tíma til að
aðstoða og leiðbeina mér svo að
eftir stóð hlutur sem ég var stoltur
af. Síðar þegar ég stofnaði mitt
fyrsta fyrirtæki þá hjálpaðir þú mér
að smíða það sem til þurfti, þú
varst alltaf tilbúinn að hjálpa og
- aðstoða sama hvernig aðstæður og
vinnuálag voru hjá þér.
Eftir að við hjónin giftum okkur
röðuðust aðstæður svo að við bjugg-
um saman á Hofteignum í tíu ár,
börnin okkar fengu að kynnast þér
og því að hafa aldraðan einstakling
á heimilinu. Þau fengu að skríða í
fangið á þér og njóta umhyggju
þinnar alveg eins og ég hafði feng-
ið þegar ég var lítill og lífsins hring-
ur var því endurtekinn á vissan hátt.
Ófáar ánægjustundir höfum við
átt með þér og munum við þá sér-
staklega eftir kvöldunum sem við
drukkum kvöldkaffið saman, þú
sagðir frá fyrri tímum og spjallað
var um það sem helst var í fréttum
hveiju sinni. Þessar stundir voru
okkur lærdómsríkar og mikilvæg
afslöppun, mitt í dagsins önnum.
Oft vorum við hjónin spurð af
jafnöldrum okkar hvort ekki væri
'>• erfitt og bindandi að hafa svona
aldraðan einstakling á heimilinu,
Starfaði hann sem
háseti á mb. Há-
koni Eyjólfssyni
GK og mb. Óðni
GK, sem réru frá
Sandgerði. Diðrik
lauk námi í tré-
smiði frá Iðnskó-
lanum á Eyrar-
bakka vorið 1938.
I upphafi siðari
heimstyrjaldar
flutti hann til
Reykjavíkur og
hóf störf hjá Guð-
jóni Vilhjálmssyni
byggingameist-
ara. Að fengnum meistararétt-
indum, 1952, hóf hann farsælt
samstarf við Guðbjörn Guð-
mundsson byggingarmeistara.
Saman unnu þeir að mörgum
byggingum og má þar m.a.
nefna Bændahöllina (Hótel
Sögu) og Laugaveg 13, hús
Kristjáns Siggeirssonar. Hin
síðari ár starfsævi sinnar starf-
aði hann við smíðar á innrétt-
ingum á verkstæði sínu við
Hofteig.
Útför Diðriks fer fram frá
Laugarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
en sambúðin með þér var ánægju-
leg, gefandi og þroskandi. Við
þökkum fyrir að hafa átt samleið
með þér og tækifæri til að endur-
gjalda að litlu leyti allt það sem þú
hefur gert fyrir okkur.
Að hverfa frá þessum heimi í
fullkominni sátt við Guð og sér-
hvern samferðamann er takmark
sem þú hefur náð og ætti að vera
eitt af æðstu takmörkum sérhvers
manns.
Við biðjum algóðan Guð um að
blessa minninguna um góðan mann.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Diðrik, Viktoría, Karítas
og Kristinn.
Mig langar í fáum orðum að
minnast frænda míns, Diðriks Jóns-
sonar frá Einholti, Biskupstungum.
Hann var alltaf kallaður Diddi
frændi og bernska mín á Hofteign-
um var umvafin ást og umhyggju
Didda frænda. Hann vann við smíð-
ar úti í skúr og margar spónaplöt-
urnar skreytti ég með teikningum
af kjólum í Viktóríustíl, milli þess
sem ég tíndi flísar úr sigggrónum
fingrum hans. Oft var þröngt í
skúrnum, en alltaf var smá skot
útbúið fyrir mig.
Laugaferð var farin á laugardög-
um í gömlu sundlaugarnar og þar
reyndi ég í mörg ár að kenna
frænda að synda. En kátínan við
þessa kennslu var svo mikil að mér
skildist ekki fyrr en mörgum árum
seinna að Diddi frændi mat leikinn
meira en metnaðinn við að kunna
bringusund, en marvaða tróð hann
laugina þvera og endilanga.
A þessum árum snerist öll mín
framtíð um frænda minn og þau
fimmtíu ár sem á milli okkar voru
skynjaði ég ekki, enda hafði hann
gaman af og skemmti sér vel yfir
öllu sem ég ætlaði að gera með
honum þegar ég væri orðin stór.
Ég var uppáhaldið og tíminn leið.
Diddi sleppti aldrei af mér hendinni.
Diddi frændi giftist aldrei, bjó
alltaf á Hofteignum og vann úti í
skúr uns heilsan fór að dvína. Elsti
sonur minn ber nafn hans, svo enn
hef ég Didda.
Ég á góðar minningar um frænda
minn og vil þakka honum fyrir þá
ást og hlýju sem hann veitti mér.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá hug þinn og þú munt sjá
að þú grætur vegna þess sem var
gleði þín.“ (Úr Spámanninum).
Blessuð sé minning Diðriks Jóns-
sonar.
Asgerður Guðbjörnsdóttir,
Limassol, Kýpur.
Diddi ólst upp á dugnaðar- og
myndarheimili, en hann var ekki
gefinn fyrir hefðbundin sveitastörf.
Þó hafði hann gaman af hestum
og átti góðan hest. Hugur og orka
beindust strax að handverki, að búa
til eitthvað fallegt. í fari Didda kom
snemma fram mikil vandvirkni,
dugnaður og samviskusemi. Þessir
eiginleikar fylgdu honum alla tíð,
hvort heldur var til sjós eða lands.
Arið 1929 vann Diddi sem ungur
maður í Einholti við brúarsmíði yfir
Hvítá eystri, á Brúarhlöðum. Við
brúarsmíðina skemmtu menn sér
við að kveðast á og kasta fram vís-
um. Diddi kunni kynstrin öll af ljóð-
um, en á góðum stundum í góðra
vina hópi voru það vísur frá þessu
sumri sem hann hafði mest gaman
af að kyija. Hann kallaði þær beina-
kerlingavísur og eignaði margar
þeirra Sumarliða sem hann sagði
hafa verið mesta hagyrðinginn í
hópnum.
Diddi tólc einnig að sér að byggja
hús fyrir nágranna sína fyrst á
Felli, síðan á Vatnsleysu og víðar.
Eins og títt var um nnga menn
fyrr á öldinni, þá stundaði Diddi
sjóróðra á vertíðum bæði í Sand-
gerði og Garði og bjó þá hjá Jóni
mági sínum og Mörtu systur sinni
á Meiðastöðum. Diddi minntist þess
tíma alla tíð, með bros á vör og
skemmtilegum viðburðum. Verbúð-
arlífið varð í frásögn Didda iifandi
og kunnuglegt.
Diddi hélt aila tíð mikið upp á
sveitina sína og fólkið sem þar bjó.
Sérstakt vinfengi var við fjölskyld-
una í Haukholtum og hafði Diddi
það lengi til siðs að fara eina ferð
á sumri austur og heilsa upp á vini
sína og njóta um leið þeirrar miklu
og breytilegu náttúrfegurðar sem
sveitin hans hefur upp á að bjóða.
Þetta voru hans gleði- og ánægju-
stundir. Þá var farið á fjall og í
réttir. Þetta kallaði' Diddi alvöru-
réttir. Eftir strit heyskaparins með
orfi og hrífu hlökkuðu ungir sem
aldnir tii réttardagsins. Allt sumar-
ið var beðið þess dags og flestir
voru ríðandi. Féð var margt og
þegar langt var komið með að draga
í dilka var algengt að fólkið mynd-
aði hópa. Þorsteinn Sigurðsson á
Vatnsleysu sló taktinn, tók bassann
og margraddaður hópurinn tók und-
ir. Karlarnir tóku upp vasapela, sem
gekk á milli. í þessum hópi var
Diddi aufúsugestur og kunni því
betur að vera veitandi en þiggjandi.
Heyskapur var yfirleitt langt
kominn um réttir og fagnaði Diddi
því, enda leiddist honum sú vinna.
Hann var því oft feginn þegar ná-
grannar komu með brotin amboð
og buðu vinnuskipti. Þeir slógu en
Diddi smíðaði orf eða hrífu.
Kynni mín af Didda atvikuðust
þannig að ég giftist Þóru Kristjáns-
dóttur frá Einholti. Kristján var
mágur Didda, giftur Arnbjörgu.
Diddi hélt mikið upp á þessa frænku
sína. Á þessum árum var Diddi
fluttur til Reykjavíkur og vann sem
smiður hjá Guðjóni Vilhjálmssyni
trésmíðameistara sem þá var með
stærri verktökum í bænum. Ég var
nýbúinn að ljúka trésmíðanámi og
réði mig til Guðjóns smá tíma og
þar unnum við saman. Guðjón sagði
mér að að öðrum ólöstuðum þá
væri Diddi sá besti smiður sem
hann hefði haft, í senn vinnusamur
og vandvirkur þúsundþjalasmiður.
Um það leyti var ég kominn með
fjölskyldu og reyndi ég mikið að fá
lóð til að byggja á, en það var mjög
erfitt. Það fór þó svo að ég fékk
úthlutað lóð á Hofteigi 20. Nú var
úr vöndu að ráða, húsið átti að
vera kjallari, tvær hæðir og ris og
ég auralítill. Mér varð hugsað til
Didda og vissi að betri mann en
hann gæti ég ekki fengið með mér.
Hann var talinn nokkuð efnaður,
en var konulaus og alls ekki víst
að hann legði í slíka áhættu. Raun-
in varð önnur og við hófum fram-
kvæmdir 30. ágúst 1947. Við vorum
báðir í fastri vinnu, en með auka-
vinnu komum við upp kjallara fyrir
haustið. Síðla vetrar 1948 fengum
við okkur lausa og unnum saman
í eitt ár. Vinnudagurinn var langur
og lítið um frístundir. Hún var
hvorki íburðarmikil eða fullbúin
íbúðin sem við hjónin fluttum í með
þijú börn það sama ár. Diddi flutti
nokkru síðar og varð kostgangari
hjá okkur í mörg ár. Húsið byggðum
við að mestu leyti einir og mér
varð ljóst að orð Guðjóns voru sönn,
Diddi var afburðar verkmaður. Auk
smíðavinnu, múrhúðaði hann svo
að segja allt húsið og það bæði vel
og vandlega.
Við unnum vel saman, fórum að
taka að okkur að byggja hús, hann
sem meistari til að byija með. Síðar
þegar ég fékk meistararéttindi,
vann Diddi hjá mér í fjölda ára.
Af heilum hug vil ég þakka honum
öll hans góðu handtök og aðstoð
fyrr og síðar.
Diddi var börnunum mínum ein-
staklega góður. Þau áttu íhlaup í
skúrinn og þáðu dýrindis gjafir frá
frænda um jól og á afmælum.
Sunnudagsbarnatímarnir í útvarp-
inu voru sérstakar stundir. Þá lögðu
börnin sig gjarnan á dívaninn með
frænda og hlustuðu, þáðu sælgæti
og annað góðgæti, sem ekki var á
boðstólum hjá pabba og mömmu.
Það voru einkum tvær dætur
mínar sem Diddi hafði sérstakt
dálæti á. Báðar búa erlendis, Haf-
dís kennari í Svíþjóð og Ásgerður
húsmóðir á Kýpur og hafá ekki tök
á að fylgja frænda sínum til graf-
ar. Hugurinn er hjá Didda frænda
og biðja þær Guð að blessa hann
og varðveita með þökk fyrir allt.
Sömu kveðjur og bænir sendir son-
ur Ásgerðar, Diðrik Jón. Litli Diddi
er við nám erlendis og getur ekki
fylgt frænda sínum og velgjörðar-
manni, en biður um sérstakar kveðj-
ur heim.
Didda féll ekki verk úr hendi.
Hann kom sér upp smíðaverkstæði
í bílskúrnum sínum á Hofteignum.
Þar dyttaði hann að einu og öðru
fyrir vini og vandamenn. Hin síðari
ár vann hann eingöngu í bílskúrnum
við ýmsa fínvinnu, gluggasmíðar
o.fl. Þarna vann hann mörg hand-
tökin fyrir mig.
Diddi var kominn yfir áttrætt
þegar heilsa hans fór að gefa sig.
I byijun var honum það ekki ljóst
sjálfum, fannst hann frekar vera
eins og ónýtur til allra verka en
fann samt að því að vinnan minnk-
aði, hann vildi hafa meira að gera.
Hin síðari ár er ein heimsókn til
Didda í skúrinn mér sérstaklega
minnisstæð. Það lá illa á gamla
manninum. Fyrir framan hann var
rokkur gamall og allur úr lagi geng-
inn. Diddi sagði það ekki skemmti-
legt sem hann hefði við að fást
núna, þetta væri bara ekki hægt
að laga. Nokkrum dögum síðar kom
ég aftur í skúrinn. Þar stóð rokkur-
inn sen nýr. Hendur öldungsins og
verksvit hafði ekki brugðist honum
frekar en fyrri daginn.
Þegar Diddi fann að aldurinn
færðist yfir afhenti hann frænda
sínum og nafna, Diðriki Eiríkssyni,
sem hann hélt mikið upp á, húseign
sína, en á móti tók frændi hans
gamla manninn inn á heimilið og
lofaði að sjá honum fyrir lífsviður-
væri og allri hjálp þar til yfir lyki.
Það munu vera u.þ.b. þijú ár síð-
an Diddi lagðist inn á Hvítabandið.
Þar leið honum vel eftir atvikum,
heilsan var biluð en aðhlynning góð
og umönnun öll. Diddi var mjög
þakklátur því fólki sem hjúkraði
honum og þjónaði. Starfsstúlka
heimilisins sagði mér að hann hefði
verið ljúfur sjúklingur og látið lítið
fyrir sér fara. Hans væri sárt sakn-
að.
Síðustu dagana dvaldi Diddi á
Borgarspítalanum og andaðist þar
þann 20. september síðastliðinn.
Hvil þú í friði, kæri vinur og
velgjörðarmaður, hjartans þakkir
fyrir allt það sem þú hefur gert
fyrir mig og mína nánustu. Guð
veri með þér.
Guðbjörn Guðmundsson frá
Böðmóðsstöðum, Laugardal.
KARL J.
BIRGISSON
+ Karl J. Birgis-
son fæddist í
Vestmannaeyjum
29. september 1960.
Hann lést af slys-
förum 26. septem-
ber 1992. Foreldrar
hans eru Birgir Jó-
hannsson, f. 5. des-
ember 1938, og
Kolbrún Karlsdótt-
ir, f. 2. mars 1941.
Árið 1986 gekk
Karl að eiga eftir-
lifandi eiginkonu
sína Sigríði Bjarna-
dóttur, f. 22. nóv-
ember 1963. Börn Karls og Sig-
ríðar eru Kolbrún Stella, f. 12.
apríl 1982, og Haraldur Ari, f.
12. september 1987. Systkini
Karls eru Esther, f. 11. febrúar
1959, maki Stefán, f. 1. maí
1955, Ólafía, f. 26. janúar 1963,
maki Óskar Freyr, f. 18. desem-
ber 1961, og Lilja, f. 12. maí
1966, maki Marinó, f. 10. maí
1963.
ÞANN 26. september 1992 fékk ég
þær hörmulegu fréttir að hann
Kaili væri dáinn, hann lést af slys:
förum, þá aðeins 32 ára gamall. í
dag 29. september 1995 hefði hann
orði 35 ára hefði hann lifað. Af því
tilefni langar mig að skrifa nokkur
orð tii minningar um
hann. Kalli var mér
alveg einstaklega góð-
ur, bæði vinur og bróð-
ir, ef eitthvað bjátaði
á eða eitthvað var erf-
itt þá gat ég alltaf leit-
að til Kalla og alltaf
tókst honum að hressa
mig við, þannig að ég
fór alltaf brosandi frá
honum. Svo var nú ót-
almargt spjallað í stof-
unni á heimili þeirra
Kalla og Siggu, og eru
þau nokkur leynd-
armálin sem við áttum
saman.
Nokkrum mánuðum seinna eign-
aðist ég dreng og var hann skírður
í höfuðið á Kalla, og mikið veit ég
hvað hann Kalli hefði verið stoltur
af því að eiga nafna.
Kalli hafði gaman af því að veiða
lunda og lá því oft leið hans í Álsey
á sumrin í góðra vina hópi.
Kalli kvaddi þennan heim frá eig-
inkonu, 2 börnum, foreldrum,
systkinum og mörgum góðum ætt-
ingjum og vinum.
Elsku Kalli.
Ég bið góðan Guð að geyma þig
vel og ég hugsa til þín með sökn-
uði. Ég kveð þig að sinni, elsku
bróðir, takk fyrir allt.
Þín systir, Lilja.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðallinubil og hæfilega linulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.