Morgunblaðið - 29.09.1995, Side 42

MINNINGAR
„ 42 FÖSTUDAGUR 29. SEPTEMBER 1995
"f
MORGUNBLAÐIÐ ^ •
+ Ólína Steinunn
Þórðardóttir var
fædd að Miðhrauni í
Miklaholtshreppi 9.
júní 1914 og ólst þar
upp og í Eiðhúsum í
sama hreppi. Hún
andaðist á heimili
sínu 20. september
sl. Foreldrar Stein-
unnar voru Þórður
Krisljánsson bóndi
og Ingibjörg Guð-
‘ mundsdóttir hús-
móðir. Eftirlifandi
systkini Steinunnar
eru Þóra, Kristín,
Kristján, Elín, Guðmundur og
Sveinbjörg Hulda. Uppeldis-
bróðir Steinunnar er OIi Jör-
undsson.
Fyrri eiginmaður Steinunnar
var Jón Aðalsteinn Sigurgeirs-
son, fæddur 9.7. 1901, dáinn
26.12. 1947. Börn 'þeirra eru
Hrefna Jónsdóttir, fædd 24.11.
1934, starfsmaður á barnaheim-
iii í Kópavogi, og Sæbjörn Jóns-
son, fæddur 19.10. 1938, tónlist-
armaður i Reykjavík. Hrefna var
gift Jens H. Þorvaldssyni, sem
lést 20. október 1993 og eignuð-
ust þau sex börn, Steinunni,
Heiðrúnu, Svanhildi, Ólaf, Þröst
og Jónu Þóru. Sæbjörn er kvænt-
ur Valgerði Valtýsdóttur og eiga
þau fjögur börn, Jón Aðalstein,
Valbjörn, Olmu og Smára Valtý.
Seinni maður Steinunnar var
Þrándur Jakobsson fæddur 21.2.
1922, sjómaður, netagerðamað-
ur og síðast húsvörður í KR-
heimilinu, en hann lést 7.7. 1994.
Með honum eignaðist Steinunn
eina dóttur, Sunnevu Þrándar-
dóttur, fædda 8.4. 1951. Hún á
eina dóttur, Sunnevu Berglindi
Hafsteinsdóttur, sonur hennar
er Unnar Steinn. Steinunn og
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
i Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þeni tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Í nokkrum orðum langar okkur
frændsystkinin að minnast ömmu
okkar sem okkur öllum þótti vænt
um. Það var ánæguleg stund að
, koma til ömmu á Reykjavíkurveg á
sunnudögum. Þar var oft margt úm
manninn og mikið góðgæti á boð-
stólum.
Þrándur tóku að sér
Hansínu Bjarna-
dóttur, ræstingar-
stjóra á Borg-
arspítalanum,
fædda 9.12.1948, og
ólst hún upp hjá
þeim hjónum frá
barnsaldri. Hún er
gift Kristni Odds-
syni og eiga þau tvö
börn, Rut og Odd
Einar. Rut Kristins-
dóttir líffræðingur
(dóttir Hansínu),
fædd 12.9. 1967, ólst
jafnframt upp hjá
Steinunni og Þrándi. Hún er í
sambúð með Jóhanni Björgvins-
syni og eiga þau tvö börn, Ýr
og Þránd.
Steinunn og fyrri maður henn-
ar stofnsettu veitingarekstur á
Vegamótum í Miklaholtshreppi
1933 og voru þar með rekstur
til 1941. Þau fluttu til Ólafsvíkur
1939 og ráku hótelið þar í tvö
ár en 1941 fluttust hjónin til
Stykkishólms. Þar keyptu þau
samkomuhús bæjarins og settu
á stofn kvikmyndahús, en Stein-
unn var fyrsta konan á Islandi
til þess að reka kvikmyndahús,
en hjónin sáu einnig um veitinga-
sölu á dansleikjum sem haldin
voru í samkomuhúsinu. Þau
keyptu hótelið í Stykkishólmi
1945 og ráku það í tvö ár. Eftir
að Steinunn fluttist til Reykja-
vikur vann hún á Hótel Sögu og
í efnalauginni Hjálp. Steinunn
tók virkan þátt í starfsemi kven-
félagsins í Stykkishólmi. Hún sá
t.d. um Kvenfélagsgarðinn,
skólagarða og átti þátt í því að
koma á fót gæsluvelli fyrir börn.
Steinunn verður jarðsungin
frá Arbæjarkirlqu í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
í okkar augum var amma góð
og hlý kona sem við bárum mikla
virðingu fyrir. Oft fannst okkur
gaman að eiga stund með henni,
en þá hafði hún frá svo mörgu að
segja sem okkur þótti gaman að
hlusta á. Amma var mikið fyrir
blóm og fannst okkur það minnis-
stætt hvað blómin hennar voru fal-
leg.
Nú er amma okkar búin að fá
sína hvíld.
Blessuð sé minning hennnar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
ÓLÍNA STEINUNN
^ ÞÓRÐARDÓTTIR
t
Faðir minn,
GUNNAR ÓLAFSSON,
Vatnsstig 11,
Reykjavík,
er látinn. Jarðarförin hefur farið fram.
Ólafur Elís Gunnarsson.
) Eiginmaður minn og faðir okkar, nH' J
ÓLAFUR INGI SVEINSSON, t j||
Skeljagranda 4, m J
lést á hjartadeild Borgarspítalans
aðfaranótt 27. september.

Minný Isleifsdóttir,
Isleifur Ólafsson, Dagbjört Ólafsdóttir.
t
Útför vinkonu minnar,
frú ÍSAFOLDAR JÓNSDÓTTUR,
sem lést í Sjúkrahúsi Suðurlands, Selfossi, 20. september, fer
fram frá Selfosskirkju 30. september kl. 13.30.
Bílferð verður sama dag frá Oddfellowhúsinu, Vonarstræti 10,
kl. 11.45.
Elín Hannam.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Steinunn, Heiðrún,
Aðalsteinn; Svanhildur,
Valbjörn, Ólafur, Alma,
Þröstur, Smári, Jóna
Þóra, tengdabörn og
barnabarnabörn.
Líkt og sól að liðnum degi,
laugar kvöldið unaðsblæ,
gyllir skýin gullnum roða,
geislum slær á lönd og sæ.
Þannig burtför þír. í ljósi,
þinnar ástar, fögur skín.
Okkur fluttu ótal gæði
elskuríku störfin þín.
(Höf. ókunn.)
Elsku amma.
Núna, þegar þú ert búin að kveðja
okkur, leita margar ánægjulegar
minningar upp í hugann. Og þá
einna helst þær mörgu samveru-
stundir sem við áttum nú í sumar
og haust með börnunum okkar. Allt-
af þegar við birtumst ljómaði andlit
þitt af gleði og oft var mikill Fiama-
gangur í öskjunni þegar litlu óláta-
belgirnir voru saman komnir við
rúmið þitt.
Þegar við frænkurnar riljum upp
okkar æskuár, er hún amma okkar
ávallt í hæversku aðalhlutverki, þar
sem hún stóð í eldhúsinu og sá um
að enginn stæði ómettur upp frá
borðum. Amma var, sem ung kona,
hótelstýra vestur á Snæfellsnesi og
alla tíð síðan þá og allt til síðasta
dags hafði hún hina mestu ánægju
af því að bregða sér í gestgjafahlut-
verkið. Þó svo að starfsorkan hafi
á seinni árum minnkað til muna þá
tvíefldist aftur á móti umhyggjan
fyrir þeim gestum sem heimsóttu
hana.
Amma okkar var ein af alvöru-
ömmunum. Hún eldaði, bakaði,
pijónaði, saumaði, huggaði og lækn-
aði öll okkar hjartans mein, alveg
eins og ömmurnar í ævintýrunum.
Og hún var enn að, því nú eiga t.d.
börnin okkar bæði svuntur og
smekki sem hún útbjó í Hlíðabæ.
Amma hafði alltaf mjög gaman
af þvi að fara í Hlíðabæ og þangað
fór hún daglega síðustu þrjú árin.
Þar eyddi hún dögunum við að útbúa
ýmislegt smálegt, hlusta á sögur
og syngja svo eitthvað sé nefnt, en
amma hafði einmitt gaman af söng
og kunni ógrynni af sönglögum.
Amma spilaði bæði á orgel og harm-
onikku og átt það til að spila á
sveitaböllunum hér í gamla daga.
Nú í haust, eftir að hún varð rúm-
liggjandi, naut_ hún þess oft að
hlusta á hana Ýr „spila“ á orgelið
og sungu þær stundum saman.
Núna þegar ævikvöldið er liðið
fyllumst við þakklæti fyrir að hafa
getað notið samvista við þig allt til
hinstu stundar. Þér varð að ósk þinni
þegar þú fékkst að sofna í ró heima
í rúminu þínu. Við þökkum öllum
þeim er önnuðust þig í veikindum
þínum og þá sérstaklega starfsfólk-
inu í Hlíðabæ, heimahjúkruninni og
heimilislækninum, honum Samúel.
Þínar ömmustelpur,
Rut og Sunneva Berglind.
Elsku langamma. Okkur langar
að minnast þín og þakka þér fyrir
samverustundirnar á okkar fyrsta
æviskeiði, með þessum erindum:
Elskulega amma, njóttu
eilíflega Guði hjá,
umbunar þess, er við hlutum,
ávallt þinni hendi frá;
þú varst okkar ungu hjörtum,
eins og þegar sólin hlý,
vorblómin með vorsins geislum
vefur sumarfegurð í.
Hjartkær amma, far í friði,
föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver;
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Þín langömmubörn,
Ýr, Þrándur og Unnar Steinn.
Sveinbjörg
Helgadóttir var
fædd 30.1. 1931.
Hún lést á Kvenna-
deild Landspítalans
22. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Helgi
Kr. Guðmundsson
og Pálína Pálsdótt-
ir. Eiginmaður
Sveinbjargar er
Hartmann Jónsson,
f. 1. nóvember 1933,
bílstjóri hjá Vega-
gerð ríkisins. Börn
Sveinbjargar _og
Hartmanns eru: Aslaug, Hrafn-
hildur, Ástríður og Daníel
Rafn. Sveinbjörg bjó í Kópavogi
og starfaði í apóteki Kópavogs.
Utför Sveinbjargar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 10.30. Jarð-
sett verður í kirkjugarði Hafn-
arfjarðar.
í DAG kveð ég tengdamóður mína
Sveinbjörgu Helgadóttur eða ömmu
Sveinu eins og krakkarnir kölluðu
hana. Það er erfitt að horfa á klett-
inn sem alltaf stóð, sama hvað á
bjátaði, molna niður. En Sveina var
sem klettur, til staðar fyrir aðra.
Þrátt fýrir erfið veikindi kveinkaði
hún sér aldrei en sagði gjaman:
„Þetta fer að lagast.“ Elsku Sveina,
nú ertu farin frá okkur, en minning
þín lifír með okkur. Um leið og ég
kveð þig með þessum fátæklegu
orðum vil ég þakka þér fyrir sam-
fylgdina.
Far þú í friði.
Ingvar Stefánsson.
Ég tók við rekstri Kópavogs
Apóteks í janúar 1969 og annaðist
hann til desemberloka 1993. Nán-
ast allan þennan tíma vann Svein-
björg Helgadóttir hjá mér. Er ég
hætti um áramótin 93/94, vann hún
áfram hjá eftirmanni mínum í rúmt
ár, eða nánast til æviloka. Er ég
hóf starf mitt við apótekið 1969,
var það mér mikill fengur að fá
þessa reyndu dugnaðarstúlku til
mín strax á fyrsta starfsári mínu
við apótekið. Með mér frá Selfossi
kom önnur þaulreynd apóteks-
starfsstúlka, og höfum við þijú
unnið saman í Kópavogi í 25 ár.
Sveinbjörg Helgadóttir reyndist
okkur í Kópavogs Apóteki frábær
manneskja. Hún var dugnaðarfork-
ur til starfa, verklagin, örugg og
nákvæm. Hún var gædd verkstjóm-
arhæfileikum. Fólu lyfjafræðing-
arnir henni því gjarnan verksvið þar
sem þessi hæfileiki hennar nýttist.
Auk þess var hún félagslynd og
umhyggjusöm í okkar garð, starfs-
fólksins. Hún fylgdist með afmælis-
dögum okkar allra og kom á þeirri
reglu, að þeim væri sérstaklega
sinnt í kaffitímum, svo og öðrum
merkisatburðum í einkalífi okkar.
Ekki gleymdust „litlu jólin“ með
súkkulaði og sætabrauði. Ósjaldan
færði hún okkur góðgæti sem hún
sjálf gerði og varð það vel þeginn
siður hjá hinum stúlkunum og jafn-
vel körlunum einnig.
Það var gæfa mín sem apótekara
að hafa traust starfsfólk, sem með
ljúfum persónuleika sínum hélt góð-
um starfsanda og er slíkt hveiju
fyrirtæki ómetanlegt og í því efni
átti Sveinbjörg drjúgan þátt.
Með þessum fáu og fátæklegu
orðum vil ég fyrir mína hönd og
konu minnar og annars samstarfs-
fólks Sveinbjargar í Kópavogs Apó-
teki þakka henni samstarfið og um
leið senda eiginmanni hennar, Hart-
manni, og börnum þeirra og barna-
börnum einlægar samúðarkveðjur.
Matthías Ingibergsson.
Sveinbjörg Helgadóttir, kær
vinnufélagi og vinur, er horfin héð-
an úr þessum heimi. Við höfðum
átt ljúfa samleið í Kópavogs Apó-
teki í nær 25 ár. Sannarlega var
gott að fá að eiga hana
að samferðamanni öll
þessi ár, því að hún var
einstök kona, hún
Sveina, eins og við
kölluðum hana alltaf.
Þegar ég hugsa til
tímans, sem við feng-
um að ganga saman,
virðist hann vera sem
einn samfelldur sól-
skinsdagur. Sveina var
ákaflega sönn og heil
í öllum viðskiptum sín-
um við fólk, hún var
hið trausta bjarg, sem
alltaf var hægt að
byggja á. Ætíð gat maður leitað
til hennar, hvernig sem á stóð, enda
hugsaði hún fyrst og fremst um
aðra og síðast um sjálfa sig. Jafn-
vel helsjúk gat hún gefið okkur
hinum svo mikið af hugulsemi sinni
og kærleika. Hlýja brosið hennar á
eftir að fylgja okkur um ókominn
tíma. Hún hlýtur að fá að halda
áfram þjónustu sinni við aðra í
æðri veröld.
Innilegar samúðarkveðjur færi
ég allri fjölskyldunni. Ég þakka þér
af alhug samfylgdina, elsku Sveina.
Guð sé með þér á leiðinni óendan-
legu.
Þessi orð eru fram færð fyrir
hönd starfsfólks Kópavogs Apó-
teks.
Sólveig Þorgeirsdóttir.
Sveinbjörg, eða Næja, eins og
við kölluðum hana alltaf, var afar
vönduð kona, einstaklega trygglynd
og umhyggjusöm, hjálpfús , nær-
gætin og samviskusöm.
Hún settist að á heimili foreldra
minna að Brekkugötu 5 í Hafnar-
firði, árið 1943, þegar ég var
þriggja ára gamall og bjó hjá okkur
allt þar til hún giftist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Hartmanni Jóns-
syni, árið 1958. Á þessu tímabili
tókst með okkur mikil vinátta, og
lærðum við systkinin fljótt að meta
Næju að verðleikum, enda var hún
okkur afar góð, og höfum við litið
á hana sem uppeldissystur alla tíð
síðan.
Margs er að minnast eftir löng
og ánægjuleg kynni og vil ég með
þessum fátæklegu orðum koma á
framfæri þakklæti fyrir alla þá alúð
og kærleika, sem Næja átti svo
auðvelt með að láta í té.
Þegar Hartmann og Næja gift-
ust, settust þau að í Kópavogi og
bjuggu þar alla tíð, lengstum á
Mánabraut 15. Var hjójiaband
þeirra mjög farsælt, og hefur þeim
orðið fjögurra barna auðið, sem öll
eru uppkomin og flutt að heiman,
en barnabörnin eru orðin níu.
Vinátta og trygglyndi Næju var
með eindæmum. Það var alveg
sama hvenær maður leitaði til henn-
ar, alltaf hafði hún tíma til að ræða
málin, og alltaf var hún boðin og
búin til að hjálpa. Henni féll aldrei
verk úr hendi, og bjó hún heimili
sitt fagurlega. Reyndar kom að
því, að henni dugðu ekki heimilis-
störfin, og aflaði hún sér þá mennt-
unar í lyfjatækni. Síðan hóf hún
störf í Hafnarljarðar Apóteki og
vann þar í nokkur ár, en síðar í
Kópavogs Apóteki þar sem hún
vann á meðan kraftar entust.
Hún var lengstum heilsuhraust,
en síðsumars 1994 kenndi hún fyrst
þess sjúkdóms, sem varð henni að
aldurtila langt um aldur fram. Hún
barðist mjög hetjulega við þennan
illkynja sjúkdóm, og bar aldrei á
uppgjöf í þeirri baráttu. Hún gerði
sér þó fulla grein fyrir að við ofur-
efli var að etja og að endalokin
yrðu ekki umflúin. Hún andaðist á
Krabbameinsdeild Landspítalans
aðfaranótt 22. sept. s.l.
Blessuð sé minning hennar.
Ég og fjölskylda mín sendum
vini okkar, Hartmanni, börnum og
barnabörnum, innilegar samúðar-
kveðjur.
Eyjólfur Þ. Haraldsson.
SVEINBJÖRG
HELGADÓTTIR
4
I