Morgunblaðið - 30.12.1995, Blaðsíða 30

30 LAUGARDAGUR 30. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Elsku eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og systir,
JÓNÍNA JAKOBSDÓTTIR,
Þingholtsbraut 54,
andaðist 23. desember sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Páll Helgason, börn, tengdabörn,
barnabörn og systir.
t
Elskuleg systir okkar,
GUNNLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR BALDWIN,
lést í Winnipeg 19. desember sl.
Bálför hefur farið fram.
Bergljót Guðmundsdóttir,
Þórunn Guðmundsdóttir,
Einar Guðmundsson,
Björn Guðmundsson.
Elskuleg systir okkar og frænka,
ÞORBJÖRG JÓNÍNA GESTSDÓTTIR
frá Þórshöfn,
lést á dvalarheimilinu Nausti á Þórshöfn miðvikudaginn 27. des-
ember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Bræður og systkinabörn
hinnar látnu.
+
Elskuleg eiginkona mfn, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HREFNA HALLGRÍMSDÓTTIR,
Hringbraut 37,
Hafnarfirði,
andaðist aðfaranótt 29. desember.
Þórður Þórðarson,
Vilfriður Þórðardóttir, Guðrnundur Pálsson,
Þórður Þórðarson, Guðrún Friðjónsdóttir,
Steingrímur Þórðarson, Þorgerður Jónsdóttir,
Hrafn Þórðarson, Ingibjörg Ólafsdóttir
og barnabörn.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BRAGI FINNSSON
frá Ytri-Gunnólfsá,
Ólafsfirði,
til heimilis á Austurbraut 4,
Keflavík,
er látinn.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigri'ður H. Óskarsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar og sonur,
HÖRÐUR HEIÐAR JÓNSSON,
Tómasarhaga 46,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Hvammstangakirkju miðvikudaginn
3. janúar kl. 14.00.
Minningarathöfn verður í Neskirkju þriðjudaginn 2. janúar
kl. 13.30.
Ermelinda Fjóla Jónsson,
Anna Björg, Elín Snædfs, Bjarki Heiðar,
Sveinbjörg Ágústdóttir.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
auðsýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför ástkærrar móðursystur
og frænku,
HELGU FINNBOGADÓTTUR,
Birkimel 6,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á gjör-
gæsludeild Borgarspítalans.
Hrönn Rasmussen og fjölskylda,
Jóhanna Jensdóttir og fjölskylda.
GUÐJÓN
KRISTMUNDSSON
GUÐJÓN Krist-
mundsson var
fæddur á Hjalla-
landi í Vatnsdal 31.
mars árið 1907.
Hann lést á sjúkra-
húsinu á Blönduósi
22. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Krist-
mundur Líndal
Jónsson, Auðólfs-
stöðum í Langadai,
f. 11.6.1867, d. 16.2.
1910, og Ólafía
María Guðmunds-
dóttir, f. 9.9. 1877,
d. 23.7. 1954. Systkini Guðjóns
eru Kristín, f. 13.10. 1908, d.
25.11. 1992, Elínborg Margrét,
f. 10.10. 1909, vistmaður á hér-
aðssjúkrahúsinu á Blönduósi.
Útför Guðjóns fer fram frá
Þingeyrarkirkju í dag og at-
höfnin hefst klukkan 14.
ÁRIN líða eitt af öðru, engin stöðv-
ar tímans endalausa nið. Gamlir
vinir kveðja einn af öðrum eftir jarð-
lífsgöngu sína.
Nú rétt fyrir jólahátíðina var mér
tilkynnt um andlát gamals vinar.
Guðjóns Kristmundssonar sem oft
var kenndur við jörðina Másstaði í
Vatnsdal. Við brottför þessa gamla
vinar, koma fram í huga minn
margar minningar frá löngu liðnum
árum. En það er ekki ætlun mín
að rekja þær í smáatriðum.
Guðjón fæddist á Hjallalandi í
Vatnsdal sem er næsti bær við
æskuheimili mitt. Þaðan fluttist
hann fljótlega til frændfólks síns á
Másstöðum þar sem hann dvaldi
og átti lögheimili allt til ársins 1953.
Þá flutti Guðjón til okkar hjónanna
að Hvammi í Vatnsdal en þar átti
hann heimili sitt í 21 ár eða til árs-
ins 1974. Guðjón varð að þola veik-
indi á unga aldri, sem leiddu til
þess að annar fótur hans varð
styttri. Hann gekk því allmikið halt-
ur mestallt sitt líf.
Þetta háði honum mik-
ið við ýmsa vinnu og
setti mark sitt á hann
og hefur eflaust oft
valdið honum miklum
sársauka. Um þetta
talaði hann aldrei og
kvartaði ekki og þótti
jafnvel sjálfsagt að
ganga í verstu og erfið-
ustu verkin. Hann var
þrátt fyrir fötlun sína
mikill vinnuþjarkur,
- svo að einstakt má
telja.
Þegar ég hugsa um
líf Guðjóns og margra fleiri af hans
kynslóð, finnst mér hann vera dæ-
migerður fulltrúi þess fólks sem
kallaðist vinnuhjú. Þessi hópur fólks
er nú ekki lengur til í þessu landi
og verður sjálfsagt aldrei aftur.
Orðið „vinnuhjú" heyrist varla nefnt
núorðið nema þá helst í einhveijum
þáttum sem eiga að vera til fræðslu
eða skemmtunar og er þá oftast
notað í neikvæðri merkingu. En
sannleikurinn er sá að íslenska þjóð-
in á þessu fólki margt og mikið að
þakka. Þá á ég ekki við þann þátt
sem það átti í fjárhagslegri afkomu
heimilanna í sveitum landsins. Það
var oft ekki síður menningarlegi
þátturinn. Ég tel það mikla gæfu
fyrir mig að hafa notið góðra vinnu-
hjúa á heimili foreldra minna þegar
ég var barn að aldri. Hjá þeim var
ár eftir ár vinnumaður sem kenndi
okkur börnunum að lesa, skrifa og
undirstöðuatriði í reikningi svo við
vorum allvel á vegi stödd þegar við
komum í skóla tíu ára gömul eins
og þá var skylda. Þá tel ég það
ekki síður hluta af gæfu minni að
Guðjón var heimilisfastur á heimili
okkar hjónanna jafn lengi og raun
ber vitni, einmitt þegar börnin okk-
ar voru að komast til manns. Það
var föst venja á veturna þegar
Guðjón kom inn frá gegningum og
hafði þvegið sér og haft fataskipti,
GUÐRUN
JÓNASDÓTTIR
+ Guðrún Jónas-
dóttir fæddist í
Reykjavík 22. apríl
1908. Hún lést í
Reykjavík 13.
desember síðastlið-
inn óg fór útför
hennar fram frá
Dómkirkjunni 22.
desember.
Við sjáum, að dýrð á djúpið
slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin
færist nær,
og faðmi jörðina alia.
Svo djúp er þögnin við þina sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum
væng,
svo bijóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn
blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sum-
arnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Við systur viljum
nota tækifærið til að
þakka öllu stapfsfólki á
Hvítabandinu fyrir frá-
bæra hjúkrun og að-
hlynningu móður okk-
ar. Guð blessi ykkur.
Sigríður og Ásta
Tryggvadætur.
+
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafað-
ir og afi,
ADAM JÓHANNSSON,
Álftamýri 18,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 2. janúar kl. 15.00.
Sigurlfna Björnsdóttir,
Þorsteinn Adamsson, Atli Adamsson,
Ester Adamsdóttir, Guðmundur Hannesson,
Sólveig Adamsdóttir, Hafsteinn Margeirsson,
Jóhann Adamsson, Björg Sólheim
og barnabörn.
þá var hann ævinlega með bók í
hendi sem hann leit í við og við en
börnin komu til hans hvert af öðru
með lestrarkverið, forskriftarbæk-
urnar og reikningsbækurnar. Allt
gekk þetta hávaðalaust og við for-
eldrarnir vissum varla af því. Þetta
eru minningar sem gleymast ekki
og verða aldrei fullþakkaðar.
Guðjón keypti á hveiju ári eitt-
hvað af bókum, einnig var hann
áskrifandi að tímaritum, þannig
eignaðist hann dálítið bókasafn. En
bækur og bókalestur var stór þáttur
í lífi hans. Hann las allar bækur
og blöð sem tiltæk voru á heimil-
inu, það var sama hvort lesefnið
var ljóð eða laust mál, einnig not-
færði hann sér bækur í lestrarfélagi
sveitarinnar á meðan það var og
hét. Þessum mikla lestri mun Guð-
jón hafa haldið áfram fram undir
það síðasta, en ég hef ekki kynnst
slíkum lestrarhesti um mína daga.
Síðastliðinn jóladag þegar fjöl-
skylda okkar hjónanna kom saman
á heimili okkar, meðal annars til
að borða hangikjöt og laufabrauð
að norðlenskum sið, varð okkur
venju fremur hugsað til Guðjóns
þar sem hann var þá nýlátinn. Við
sáum hann fyrir okkur koma inn í
stofuna heima nákvæmlega klukk-
an sex á aðfangadagskvöld með
fangið fullt af jólagjöfum sem við
vissum fyrirfram að voru eingöngu
bækur. Hann hafði valið þessar
bækur af mikilli kostgæfni í sinni
venjubundnu jólaferð til Blönduóss,
eftir smekk hvers og eins, sem hon-
um var vel kunnugt um. Við gáfum
honum bækur eftir Halldór Lax-
ness, en Guðjón var mikill aðdáandi
hans.
Ég gæti haldið lengi áfram að
riija upp minningar frá kynnum
okkar Guðjóns en hér er aðeins
stiklað á því sem mér er efst í huga.
Hann var að mörgu leyti eftirminni-
legur maður, góðum gáfum gædd-
ur, vel hagmæltur, hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum
og hélt þeim ótrauður fram við
hvern sem var. En hann var umfram
allt strangheiðarlegur maður sem
alltaf var málsvari þeirra sem
minna máttu sín, hvort sem það
voru menn eða málleysingjar.
Tryggð og trúmennska voru hans
aðalsmerki. Guðjón var lengi nokk-
uð róttækur í stjórnmálum en þar
fóru skoðanir okkar ekki saman,
það urðu því stundum dálítið snörp
orðaskipti á milli okkar en það var
sem betur fer fljótt að gleymast.
Guðjón var mikið náttúrubam,
hann fylgdist vel með öllum gróðri
og dýralífí og var sérstakur aðdá-
andi sauðkindarinnar. Þessi rúmlega
20 ár sem hann var hjá okkur í
Hvammi hafði hann oftast nálægt
70-80 kindur á vetrarfóðri sem hann
hafði í íjárhúsum út af fyrir sig.
Einnig gat hann verið með þær sér
um sauðburðinn. Handa þessum
kindum aflaði hann sjálfur heyja
með gömlu handverkfærunum og
byijaði alltaf að slá fyrir sig, mánu-
daginn eftir fjórtándu sumarhelgina,
út af því var ekki brugðið. Guðjón
naut þess í ríkum mæli að hafa
þessa aðstöðu með kindur sínar.
Þegar leið að hausti og umræður
á heimilinu beindust að göngum og
réttum kom gleðisvipur á andlit
Guðjóns. Þegar gangnaboðið ' kom
nokkru fyrir göngur, en það var
látið ganga bæ frá bæ rétta boðleið
um sveitina, las Guðjón það vand-
lega, enda kunni hann það utan að
á hveiju hausti. Hann hlakkaði til
réttardagsins ekki síður en börnin.
Guðjón var bindindismaður bæði
á tóbak og áfengi, það var aðeins
á réttardaginn að hann sást reka
tunguna í áfengi þegar vinir og
kunningjar réttu honum fleyg, hon-
um fannst það tilheyra deginum.
Samt sem áður gat Guðjón skemmt
sér vel án áfengis sjálfur með þeim
sem notuðu áfengi í hófi.
Ég læt þessum minningarbrotum
hér með lokið þó margt sé enn ósagt
sem ég hefði gjarnan viljað nefna,
en einhvers staðar verður að setja
punktinn. Við hjónin og börnin okk-
ar kveðjum Guðjón hinstu kveðju
með þakklæti og virðingu.
Hallgrímur Guðjónsson
frá Hvammi.