Morgunblaðið - 30.12.1995, Side 36

36 LAUGARDAGUR 30. DESEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
Tommi og Jenni
Ljóska
yOU THINK l’M CRAB0T
N0W..UJAIT UNTIL l’M
FORTY OR FIFTY..
ANP WHEN l'M
51KTV, l'LL 8E
EVEN MORE
CRABBV!
BUT JU5T WAIT
'TIL l'M EI6HTV..
THEN VOO'LL 5EE
CRAB8V LIKE
N0THIN6 EVER
BEFORE!
LVHAT ABOIIT
NINETV?
ÞÉR finnst að ég sé geð- Og þegar ég verð En bíddu bara þang-
vond núna... Bíddu þang- sextug verð ég að til ég verð átta-
að til ég verð fertug eða jafnvel ennþá tíu ... Þá færðu sko
fimmtug. geðverri! að kynnast alvöru
geðvonsku!
En hvað þegar þú verður níutíu ára?
Þá verð ég voða góð ...
BREF
ITL BLAÐSINS
Kringlan 1103 Reykjavík • Sími 5691100 • Símbréf 569 1329
Svar til sóknarbarna,
Sjafnar Friðriksdóttur og
Skúla Jóns Signrðssonar
Frá Flóka Kristinssyni:
MARGT hefur verið um mig rætt í
fjölmiðlum síðustu daga og persóna
mín lögð fyrir dóm þjóðarinnar.
Þessa athygli hef ég ekki kosið mér
sjálfur og harma hana. Margt af því
sem sagt hefur verið um mig dæmir
sig sjálft, ég hef ekki viljað elta ólar
við köpuryrði og reiðilestur ákveð-
inna einstaklinga.
Nú bregður hins vegar svo við, að
í Morgunblaðinu í dag birtist lesenda-
bréf sem valdið hefur mér mikilli
hryggð og ama. Þar er því haldið
fram, að ég hafi gerst sekur um að
meina sóknarbömum mínum aðgang
að kirkju þeirri sem ég þjóna, Lang-
holtskirkju. Hér er á þann hátt vegið
að heiðri mínum og sóma að ég fæ
ekki orða bundist. Bið ég því vinsam-
legast um, að eftirfarandi greinar-
stúfur fái að birtast í blaði ykkar
hið fyrsta, helst á morgun.
Kópavogi, 29. desember 1995.
Virðingarfyllst,
Flóki Kristinsson.
í bréfi sem þið ritið til Morgun-
blaðsins og birtist í dag, 29. desem-
ber, greinið þið frá sárum vonbrigð-
um ykkar með það, að undirbúningur
að brúðkaupi sonar ykkar sem fram
átti að fara hinn 15. júlí sl. hafi rask-
ast af mínum völdum. Af bréfi ykkar
má ráða, að ég hafi ekki viljað lána
fyrrverandi sóknarpresti sr. Sigurði
Hauki Guðjónssyni afnot af kirkj-
unni, en hann mun hafa átt að fram-
kvæma hjónavígsluna.
Mér þykja þessi skrif ykkar sár
og harma að þau hefur nú borið fyr-
ir almenningssjónir ásamt öðru því
sem í bréfi ykkar stendur. Skemmst
er frá því að segja, að ég varð furðu
lostinn er ég las þessi skrif. Ég hafði
aldrei heyrt á þetta minnst fyrr og
var ókunnugur málinu með öllu.
Nú háttar svo til hér við Lang-
holtskirkju, að haldin er dagbók þar
sem skráð eru fyrirhuguð afnot af
kirkjunni. Mitt fyrsta verk í morgun
var að líta í dagbók kirkjunnar til
þess að kanna þetta mál. Þar kemur
fram, að kirkjuvörður hafi tekið
kirkjuna frá vegna hjónavígslu á
vegum sr. Sigurðar Hauks hinn 15.
júlí sl. kl. 16. Hins vegar hafði verið
strikað yfir þessa pöntun eins og hún
hefði verið afturkölluð. Ég hafði því
samband við kirkjuvörð og innti hann
eftir því, hvernig þetta hefði borið
að. Kirkjuvörður tjáði mér að sr. Sig-
urður Haukur hefði haft samband
við sig og afturkallað pöntun á kirkj-
unni. Um ástæður var ekki rætt, að
því er mér skilst. Þetta er hið eina
sem ég veit um málið. Ég vil aðeins
fá að geta þess, að stundum kemur
fyrir að pöntun á kirkjunni vegna
athafna er dregin til baka og þykir
ekki tiltökumál, enda geta ýmsar
ástæður legið að baki.
Ég sé mig knúinn til að taka fram,
að sr. Sigurður Haukur hefur fengið
öll þau afnot af kirkjunni sem hann
hefur óskað eftir. Hann hefur skírt,
gefið saman hjón og jarðsungið frá
Langholtskirlq'u eins og hann hefur
sjálfur viljað frá því að hann lét af
störfum við kirkjuna á miðju sumri
1991. Hann hefur að vísu ekki, að
því er ég minnist, haft samband við
mig persónulega vegna þessara prest-
verka, pantanir hans á kirkjunni hafa
farið um hendur kirkjuvarðar. Þetta
hefur verið mér að meinalausu og á
ég erfitt með að trúa að hann beri
öðru vitni en því, að kirkjan hafi stað-
ið honum til boða vegna prestsverka.
Um þau ummæli, að ég hafí „sent
sr. Sigurði Hauki Guðjónssyni fyrr-
verandi sóknarpresti tóninn” sem og
sr. Árelíusi Níelssyni og öðrum frum-
heijum safnaðrins, þá vil ég taka
fram:
Þegar ég tók við embætti í Lang-
holtskirkju nefndi ég það við sr. Sig-
urð Hauk að ég vildi gjaman gera
honum einhvem sóma með því að
bjóða honum að taka að sér verkefni
eða þjónustu á vegum safnaðarins,
fannst það eðlilegt þar sem hann bjó
í söfnuðinum og átti langt starf að
baki við kirkjuna. Liður í þessu var
að hann tók að sér að starfa í nefnd
til söfnunar fyrir orgeli í kirkjuna.
Einnig bauð ég honum að taka að
sér aftansöng á jóium fyrstu tvö árin
eftir að hann settist í helgan stein.
Þetta þáði hann með þökkum og ég
býst við að glöggt fólk hafi veitt
þessu eftirtekt. Þetta var ekkert
miskunnarverk af minni hálfu heldur
leit ég á þetta sem sjálfsagða kurt-
eisi og heiður við mann sem á sínum
tíma Iaðaði mig að kirkjunni og er-
indi hennar.
Staðhæfmjgar um napran hug
minn til sr. Arelíusar eru vart svara-
verðar, svo fáránlegar sem þær eru.
Hann er mér minnisstæður frá upp-
vaxtarárum mínum í Langholtssókn.
Ég á fjölmargar ógleymanlegar end-
urminningar frá messugjörð hans í
safnaðarheimilinu. Einlægni hans,
málsnilld og eldmóður hafði djúp
áhrif á mig sem bam og ungling.
Virðing mín fyrir honum hefur auk-
ist með árunum. Þess vegna var það
mér gleðiefni, að ég gat komið því
til leiðar ásamt niðjum hans að við
kirkjuna var stofnaður líknarsjóður
til að rétta þeim hjálparhönd sem
minna mega sín. Mér er vel kunnugt
um það, að hinir minnimáttar í sam-
félaginu voru honum afar hjartfólgn-
ir og þeim var hann ávallt fús til að
leggja hjálparhönd. Þessi líknarsjóð-
ur tengist nú nafni hans og konu
hans og mun í framtíðinni halda
minningu þeirra merku hjóna á lofti.
Um aðra frumheija safnaðarins
hef ég_ aldrei sagt æðruorð, þvert á
móti. Ég hef í ræðu og riti vitnað í
orð þeirra til að minna á þá heitu
hugsjón sem bjó í hjarta þeirra og
okkur ber að hafa að leiðarljósi.
Að lokum þetta. í hvert sinn sem
sóknarbarn leitar eftir þjónustu ann-
ars prests en sóknarprests er verið
að leysa sóknarbönd. Þetta er dag-
legur viðburður í höfuðborginni og
þykir engin nýlunda. Menn hafa litið
svo á, að sóknarvitund í borgarsam-
félaginu sé að mestu horfin og verði
varla vakin upp að nýju. Þetta hafa
prestar viðurkennt með því, að þeir
vinna prestsverk fyrir hvem sem til
þeirra leitar án tillits til búsetu. Þetta
hefur ekki, svo mér sé kunnugt um,
verið átalið af biskupi eða kirkjuyfir-
völdum öðrum. Svona eru nú tímarn-
ir sem við lifum. Hitt er nýlunda,
að fólk finni sér tilefni til þess, að
gera grein fyrir því í blöðum að þeir
hafi rofið sóknarbönd og vitni til
úreltra laga frá 1882 um leysingu
sóknarbanda.
Ég óska brúðhjónunum ungu allra
heilla í sambúð þeirra og harma að
nafn mitt hefur verið nefnt til
hneykslis í tengslum við þá hátlðlegu
athöfn er þau bundust heitum um
að leiðast saman um lífið sem hjón.
Ég bið þeim gæfu og gengis og hefði
aldrei komið til hugar að hryggja þau
með svo ósmekklegum hætti, að ég
meinaði þeim að fá blessun yfir sam-
búð þeirra í helgidóminum Lang-
holtskirkju.
FLÓKI KRISTINSSON,
sóknarprestur í Langholtskirkju.