Morgunblaðið - 12.01.1996, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
4-
Inga Eiríksdótt-
ir Kúld var
fædd á Ökrum í
Hraunhreppi í Mý-
rasýslu 10. júní
1904. Hún andaðist
á heimili sínu í
Seljahlíð í Reykja-
vík að morgni laug-
ardagsins 6. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin á Ökrum,
þau Sigríður, (f. 27.
apríl 1876, d. 24.
júní 1921) dóttir
Jóhanns Jónasson-
ar b. í Öxney og konu hans,
Ingveldar Ólafsdóttur, og Ei-
ríkur Kúld smiður og bóndi, (f.
8. apríl 1854, d. 15. desember
1916) sonur Jóns Eyjólfssonar
silfursmiðs og bónda á Ökrum
og konu hans, Elínar Helgadótt-
ur frá Vogi. Systkini Ingu talin
í aldursröð eru Elín: (f. 26. októ-
ber 1900), Jóhann Jón rithöf-
undur (f. 31. desember 1902),
Helgi Eyjólfur stýrimaður (f.
26. apríl 1906), Óskar Jens (f.
22. júlí 1907). Þau eru öll Iátin.
Arinbjörn Sigurður verkstjóri
(f. 23. maí 1911) er nú einn eft-
ir á lífi af þeim Akrasystkinum.
ELSKU amma mín.
Það er á stundum sem þessari,
þegar ég sest niður og rifja upp liðn-
ar samverustundir, sem orðin verða
svo óumræðilega fátækleg. Engin
orð virðast nægilega sterk eða falleg
til þess að tjá þakklæti mitt fyrir
það sem þú varst mér og fjölskyldu
minni.
Nýfædd kom ég til ykkar afa í
Míklaholt og hjá ykkur var ég þang-
að til ég var fimmtán ára. Það hefur
eflaust ekki alltaf verið auðvelt fyrir
fólk komið á sextugsaldur að annast
lítið barn en fyrir mig var það frá-
Hinn 10. septem-
ber 1927 giftist
Inga Davíð Sigurðs-
syni. Foreldrar
hans voru hjónin
Sesselja Davíðs-
dóttir og Sigurður
Jósepsson. Inga og
Davíð bjuggu í
Miklaholti í Hraun-
hreppi í 30 ár en
fluttu síðar til
Reykjavíkur og
áttu heimili í Meðal-
holti 8 þar til þau
fóru í Seljahlíð,
dvalarheimili aldr-
aðra. Börn Ingu eru: Erla Hulda
Valdimarsdóttir, maki Guðjón
Magnússon; Sesselja Davíðs-
dóttir; Eiríkur Kúld Davíðsson,
maki Eyrún Jóhannsdóttir.
Fósturbörn Ingu og Davíðs eru:
Elín Guðmundsdóttir, maki
Árni Guðmundsson sem er lát-
inn; Finnbogi Jón Jónsson, sam-
býliskona Hlíf Kjartansdóttir;
Inga D. Karlsdóttir, maki Gunn-
ar Jónasson. Afkomendur Ingu
eru 66 talsins.
Inga verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
bært. Ég fékk alla ykkar umhyggju
og tíma og þolinmæði ykkar var
óþrjótandi.
Það var gott að koma inn í hlýj-
una, skríða upp í fangið þitt og fá
sögu um leið og þú rerir með mig
og þær voru ófár sögurnar sem þú
sagðir mér um börnin sem alltaf
sögðu satt frá og voru heiðarleg og
góð. Þannig útskýrðir þú á þinn já-
kvæða hátt hvað var rétt. „Mundu
svo, Inga mín, að gera eins og þessi
börn,“ endaðir þú gjarnan sögurnar.
„Þau sögðu alltaf frá því ef þau
gerðu eitthvað sem ekki var fallegt
og þess vegna fengu þau ekki
skammir." Mér fannst þetta öruggt
í sögunum en seinna þegar ég í
óhemjuskap braut gler á mynd sem
þér var sérlega kær togaðist á í
huganum sektarkennd og hræðsla
við að fá skammir og það að fara
°g segja frá eins og góðu börnin
hefðu gert. Eftir umhugsun valdi ég
seinni kostinn og man ennþá skýrt
þegar þú sagðir: „Nú veit ég að þú
gerðir þetta ekki með vilja og þess
vegna er ég ekkert reið.“ Á sama
jákvæða háttinn kenndir þú mér
bænirnar. Þegar við fluttum til
Reykjavíkur og skólaganga mín hófst
fyrir alvöru fann ég líka áhuga þinn
fyrir námsframvindu minni. Alltaf
hvattir þú mig til dáða og ef ekki
gekk sem skyldi sagðir þú aðeins:
,,Og þú sem getur svo miklu meira.
Ég er alveg viss um að þetta kemur
hjá þér.“ Það er ómetanlegt að hafa
alla tíð verið umvafín þessari hlýju
og ástúð og fyrir það þakka ég nú.
Áhugi þinn á lífinu og tilverunni
og hvað þú varst jákvæð hefur
ábyggilega orðið til þess að lengja
lífaldur þinn um mörg ár. Þótt þú
værir stundum lasin og þyrftir að
gangast undir erfiðar aðgerðir var
það alltaf um aðra sem þú hugsaðir
fyrst. „Það er allt í lagi með mig,
ég er miklu betri,“ sagðir þú
skömmu eftir að þú vaknaðir upp
eftir uppskurð og hélst svo áfram
. . en mikið held ég að þið séuð
orðin þreytt, búin að vinna allan
daginn.“
Tíminn leið og ég kynnti Gunnar
fyrir þér. „Þetta er góður drengur,"
sagðir þú og umfaðmaðir hann líka.
Þegar þörnin mín voru lítil voru þau
svona heppin eins og ég að fá að
heyra sögurnar þínar. Aldrei stóð
illa á ef ég þurfti pössun og auðvit-
að voru þau velkomin. Seinna fylgd-
ist þú með af jöfnum áhuga hvernig
verkefnunum mínum miðaði, hvern-
ig fótboltaleikirnir hans Jónasar og
handboltaleikirnir hennar Sesselju
fóru og alltaf varst þú fyrst til að
samgleðjast ef vel gekk og stappa
stálinu í mannskapinn ef miður fór.
Okkur fannst öllum jafngott að
koma til þín, fá uppörvun og finna
alla elskuna og hlýhuginn sem þú
barst til svo margra. Þrátt fyrir
háan aldur virtist minni þitt ekkert
gefa sig. Níutíu og eins árs fylgdist
þú til dæmis af áhuga með fréttum
af árangri mágs míns í borðtennis,
sumarbústaðabyggingum vina
minna og þroska litla frænda míns.
Ég veit líka að þú vissir alveg hversu
langt barnabörnin og barnabarna-
börnin þín voru komin í námi því
menntamál voru þér ofarlega í huga.
Það var alltaf mikið spjallað í
návist þinni, nú síðustu árin í Selja-
hlíðinni og gaman að koma í heim-
sókn tii ykkar afa og ég veit að ég
er ekki ein um að hafa velt því fyr-
ir mér hvemig í ósköpunum þú fórst
að því að sjá alltaf eitthvað jákvætt
við alla hluti og geta ætíð sam-
glaðst öðrum þrátt fyrir að heilsan
gæfi sig meira og meira. Elsku
amma mín. Þakka þér allt. Guð blessi
minningu þína og styrki afa minn.
Inga D.
Þú gafst mér lífið
varst mér ljós og líf
mín líkn og hlíf.
Mig studdir þú í stormum
varst minn styrkur.
Og aldrei var það myrkur
að þar ei lýstir þú.
Mér gafstu ást og trú
og allt sem er kærast
best og blíðast
það ert þú.
(María Skagan)
Elsku besta mamma mín, nú ertu
farin frá okkur, farin í þá ferð sem
við öll eigum eftir að fara. Á síð-
asta degi jóla, þrettándanum,
kvaddir þú þetta líf og hélst á vit
skapara þíns, sátt við guð og menn.
Eftir stóðum við með tár í augum
og sorg í hjarta, þó við gleddumst
yfir að nú varstu laus við kvöl og
þjáningar ólæknandi sjúkdóms. Já,
þú varst sátt við að kveðja, en hafð-
ir áhyggjur af pabba, enda samvera
ykkar í gengnum lífið orðin rúm
68 ár, en elsku mamma, við munum
hugsa um pabba eins vel og við
getum. Þú veist líka að hann er í
góðum höndum starfsfólksins í
Seljahlíð. Þú naust sjálf kærleika
þess og hlýju. Það getum við ástvin-
ir þínir seint fullþakkað. Nú er leið-
ir skilja um sinn vil ég þakka þér
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig.
Þú varst barni mínu bæði móðir og
amma, ást þín og umhyggja var
ótakmörkuð, mildi þín og þolinmæði
mikil.
Elsku mamma mín, góða nótt og
guð geymi þig.
Þin dóttir
Sesselja.
' Á þrettándanum kom kallið til
Ingu Eiríkdóttur að kveðja þennan
heim og halda á vit forfeðra sinna
og ástvina.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast Ingu og Davíð Sigurðs-
syni manni hennar þegar ég, full-
orðinn unglingur, fór að slá mér
upp með konu minni, henni Ingu,
fyrir um það bil tuttugu árum en
þá bjuggu þau hjónin í Meðalholti
hér í Reykjavík. Mér var tekið með
mikilli hlýju og elskulegheitum og
hélst það alla tíð. Það er ekki svo
gott að tala um Ingu án þess að
nefna Davíð í sömu andrá vegna
þess að samrýndari hjón var vart
hægt að hugsa sér. Þau voru að
vísu svolítið ólík í fari, hann þessi
rólegi og yfirvegaði maður sem vildi
hafa alla hluti á hreinu en hún fljót-
huga og sívökul yfir því sem var
að gerast á hveijum tíma. Atvikin
höguðu því svo, að í einni af okkar
mörgu heimsóknum í Meðalholtið
tók ég eftir því að verslunarpláss í
Stórholti 16 var autt en þar hafði
verið rekin matvöruverslun í um það
bil fjörutíu ár. Ég kynnti mér málið
og fyrr en varði höfðum við hjónin
opnað þarna nýja verslun árið 1979.
Við nutum vel viðskipta við Ingu
og Davíð og ýmissar greiðvikni
bæði á síðkvöldum eða eftirmiðdög-
um þegar okkur og starfsfólki okk-
ar var ýmist boðið í mat eða sent
heitt súkkulaði út í búð, því alltaf
hafði Inga áhyggjur af velferð okk-
INGA EIRIKSDOTTIR
KÚLD
+ Haraldur
Tómasson
fæddlst á Akur-
eyri 28. maí 1950.
Hann lést í
Reykjavík 2. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
eru Tómas Krist-
jánsson, f. 1902,
d. 1959, og Sóley
Kristjánsdóttir, f.
1904. Systkini
Haralds eru Guð-
rún, f. 1926, Sig-
ursveinn, f. 1927,
Inga, f. 1930, d.
1994, Gunnhildur Anna, f.
1933, d. 1935, Sigríður, f. 1934,
ELSKULEGUR móðurbróðir minn
er látinn langt fyrir aldur fram eft-
ir stutta en erfiða baráttu við illvíg-
an sjúkdóm. Margt kemur upp í
hugann. Ég á góðar minningar um
frænda minn og þær stundir er ég
naut samverunnar við hann bæði á
barndómsárum mínum og síðar, en
hann og móðir mín höfðu alla tíð
mjög gott samband sín á milli. Hún
sér nú ekki einungis á eftir góðum
bróður heldur einnig traustum vini.
Ég man vel að á mínum yngri
árum fannst mér Halli frændi minn
alltaf eitthvað svo sérstakur og
skemmtilegur, og oft heyrði ég
móður mína tala fallega um Halla,
hve heiðarlegur og velviljaður hann
væri. Þessum eiginleikum hans
kynntist ég síðar vel þegar ég var
unglingur og við eiginmaður minn
leigðum herbergi sem þeir Kristján
áttu og var við hlið íbúðar þeirra á
Seltjarnarnesi,_ en þar bjuggum við
í rúm þijú ár. Á þessum tíma kynnt-
ist ég hvern mann frændi minn
og Anna f. 1941.
Eftirlifandi sam-
býlismaður Haralds
er Krislján Ingi
Jónsson, f. 1957.
Haraldur starfaði
hjá Landsbanka fs-
lands á Akureyri og
í Reykjavík. Hann
hóf störf hjá Flug-
leiðum 1975 og
starfaði þar til
dauðadags.
Útför Haralds fer
fram frá Lágafells-
kirkju í Mosfells-
sveit í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
hafði að geyma, hve heiðarlegur
hann var og hjálplegur. Halli var
einstakt ljúfmenni, og ég rninnist
hans fyrir svo margt gott. Ég man
vel þegar hann reyndi að kenna
mér gítargrip á lítinn gítar sem
mér áskotnaðist í æsku, en Halli
hafði alla tíð mikinn áhuga á tón-
list og spilaði á gítar í danshljóm-
sveit á yngri árum, en hann átti
einnig hreint ævintýralegt plötu-
og geisladiskasafn sem hann nýtti
óspart. Ferðalög voru hans líf og
yndi, en hann hafði ferðast mjög
víða og var vel að sér í tungumál-
um. Manni fannst hann alltaf vera
á ferðalagi eða að koma úr ferða-
lagi, og það var alltaf einhvernveg-
inn eins og lítið ævintýri að koma
til þeirra Kristjáns, nú síðast í litla
húsið þar sem þeir höfðu búið sér
fallegt heimili enda báðir miklir
fagurkerar. Heimsóknirnar til Halla
frænda míns urðu of fáar. Ég heim-
sótti hann síðast á jóladagskvöld.
Hann var þá fársjúkur og séð var
hvert stefndi. Þrátt fyrir það var
viðmót hans það sama og áður og
hlýjan streymdi frá honum.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
■'Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo bijóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumamótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Elsku Kristján, missir þinn er
mikill því samband ykkar var ein-
stakt. Megir þú og aðrir aðstand-
endur öðlast styrk í sorginni. Hvíli
hann í friði.
Eva Sóley.
í dag fylgjum við þér síðasta
spölinn þinn í jarðnesku lífi okkar.
Við biðjum almáttugan föður að
umvefja þig örmum sínum og varð-
veita um alla eilífð. Með kæru þakk-
læti fyrir allt sem þú gafst okkur,
segjum við:
Frændi, þegar fiðlan þegir,
fuglinn krýpur lágt að skjóli,
þegar kaldir vetrarvegir
villa sýn á borg og hóli,
sé ég oft í óskahöllum,
ilmanskógum betri landa,
ljúflíng minn sem ofar öllum
íslendíngum kunni að standa,
hann sem eitt sinn undi hjá mér
eins og tónn á fiðlustreingnum,
eilíft honum fýlgja frá mér
friðarkveðjur brottu geingnum.
(H. Laxness.)
Góðan guð biðjum við að blessa
og styrkja í sorginni þungu fjöl-
skyldu og vini hins látna, okkar
kæra Kristján Inga og elskulegu
langömmu okkar Sóleyju sem hefur
misst litla drenginn sinn.
Kveðja,
Sigrún og Ágústa Harpa.
Góður samstarfsmaður og vinur
er horfinn yfir móðuna miklu.
Halli lést að heimili sinu í byijun
nýs árs eftir langvinn og erfið veik-
indi.
Halli hóf störf hjá Flugleiðum
fyrir rúmum 20 árum, fyrst í tekju-
bókhaldsdeild félagsins en flutti sig
bráðlega um set til Flugleiðahótel-
anna, fyrst Esju og síðan Loftleiða
fyrir rúmum áratug. Þar vann
hann í bókunardeild hótelanna þar
til hann veiktist alvarlega fyrir ári
síðan og átti ekki afturkvæmt til
vinnu.
Halli var afar fær í sínu starfi.
Hjálpaðist þar að löng og mikil
starfsreynsla, vandvirkni hans og
samviskusemi. Hann kunni öðrum
betur að feta hinn vandrataða
meðalveg í hótelbókunum til að
ná sem bestri nýtingu hótelanna.
Hann naut líka virðingar og vin-
sælda starfsfélaga sinna og einnig
viðskiptavina hóteisins, sem við
hann höfðu samskipti.
Sambýlismanni sínum, Kristjáni
Inga, var Halli stoð og stytta í
atvinnurekstri hans. Sá hann um
bókhald blómaverslunar hans á
meðan heilsan leyfði og tók þátt í
öllum störfum hans af lifandi
áhuga. Kom þar fram eins og ann-
ars staðar hversu samrýndir og
samhentir þeir Kristján Ingi voru.
Þeir áttu vistlegt og skemmtilegt
heimili, nú síðast í Hvammsgerði,
þar sem þeir kunnu einstaklega
vel við sig. Minnumst við, starfsfé-
lagar Halla, margra góðra stunda
á heimili þeirra, enda voru þeir
mjög gestrisnir og höfðingjar heim
að sækja.
Að leiðarlokum þakka ég
ánægjulega samveru síðastliðinn
áratug. Það er tómlegt í vinnunni
án Halla og söknum við hans öll.
Kristjáni Inga og öðrum aðstand-
endum votta ég innilega samúð.
Geirlaug H. Magnúsdóttir.
Traustur starfsfélagi okkar á
Flugleiðahótelunum, Haraldur
Tómasson, er fallinn frá langt um
aldur fram.
Það var fyrir ári sem hann
kenndi veikinda þeirra sem urðu
honum að aldurtila, ekkert okkar
grunaði þá að hveiju stefndi, ekk-
ert okkar grunaði þá að hann ætti
ekki afturkvæmt í stólinn sinn, þar
sem hann sat löngum og innritaði
gesti Flugleiðahótelanna.
Haraldur eða Halli eins og við
kölluðum hann, var einkar hógvær
og dagfarsprúður maður enda
vann hann sér hylli okkar sam-
starfsmanna, sem og þeirra við-
skiptavina hótelanna er hann hafði
samskipti við.
Mannauður er máttur fyrir-
tækja, svo sannarlega misstu Flug-
leiðahótelin mannauð í Haraldi, en
tilveran er tæki æðri máttarvalda,
mannauður glatast, og endurnýjast
í öðru holdi, aldrei eins, um það
ráðum við mannanna börn engu,
hver og einn á sinn vitjunartíma,
starfsfélagi okkar Haraldur Tóm-
asson er nú genginn á vit feðra
sinna, við á Flugleiðahótelunum
geymum í huga okkar minningu
um góðan dreng og traustan
starfsmann.
Guð styrki eftirlifandi ættingja
hans og ástvini.
F.h. Flugleiðahótelanna,
Einar Olgeirsson hótelstjóri.
Nú er stríðinu hans Halla okkar
lokið og hann farinn í sína síðustu
ferð. Fyrir nákvæmlega einu árí
greindist Halli með hvítblæði á það
háu stigi að ekki varð við neitt ráðið.
HARALDUR
TÓMASSON