Morgunblaðið - 12.01.1996, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JAKOB VIGTÝR
- LEÓ ÓLAFSSON
+ Jakob _ Vigtýr
Leó Ólafsson
fæddist á Ytri-
Bakka í Tálknafirði
26. febrúar 1925.
Hann lést í Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 3.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Soffía Lilja
Friðbertsdóttir og
Ólafur Krisljánsson
verkamaður. Systk-
ini Jakobs voru
Kristín Berta og
Krislján Eyþór,
sem bæði eru látin.
Hálfsystur átti Jakob einnnig,
Guðnýju Ólafsdóttur, sem einn-
ig er látin.
Jakob giftist 20. maí 1956
Stefaníu Bergþóru Önundar-
dóttur, eftirlifandi
eiginkonu sinni.
Þau eignuðust þrjú
börn: Ólaf, f. 14.
apríl 1956; Guðrúnu
Kristjönu, f. 26.
desember 1957, gift
Birgi Astráðssyni,
og eiga þau eina
dóttur; og Bjarna
Þór, f. 10. desem-
ber 1967, giftur
Jónu Þuríði Ing-
þórsdóttur. Þau
eiga þrjú börn. Þau
Stefanía og Jakob
bjuggu allan sinn
búskap í Reykjavík.
Utför Jakobs fer fram frá
Askirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
HANN faðir minn er látinn og ég
mun sakna hans með virðingu og
hlýhug. Við höfum verið saman til
sjós og lands í blíðu og stríðu og
hann hefur hjálpað mér mikið í líf-
inu með vináttu og félagsskap.
Við gerðum út saman í mörg ár
á grásleppu og höfum ekki misst
úr eina einustu vertið. Fyrir þann
tíma meðan ég stundaði sjóinn með
öðrum fékk ég frí til að geta farið
á grásleppu með þér. Það voru góð-
ar stundir.
Alltaf varstu ungur í anda og
ekki kveinkaðir þú þér. Það sem
ég kann hef ég lært af þér, elsku
pabbi minn, það er sama hvert ég
lít, þú kenndir mér handtökin til
sjós og líka við netahnýtingar þar
sem við stóðum iðulega hlið við hlið
■ og hnýttum eins og við ættum lífið
að leysa.
Bamabörnin voru þér allt og þú
þeim enda ekki furða eins barngóð-
ur og þú varst. Sonarsonur þinn
og alnafni á eftir að sakna þín mik-
ið þó það megi segja að hanh sé
ekki búinn að átta sig á raunveru-
leikanum, enn sem komið er, en við
munum styðja við bakið á honum
og hjálpa eins og hægt er.
Þegar kveðjustundin er kominn
leita á mann minningarnar um allar
góðu stundirnar sem við áttum fyr-
ir austan í Fljótshlíðinni og margar
voru ferðirnar sem við fjölskyldan
fórum saman, nú síðast austur að
Flúðum í sumarfrí.
' Það er alltaf erfitt að missa föð-
ur en þegar maður missir líka sinn
besta vin og félaga þá er það næst-
um óbærilegt, en eins og þú veist
manna best þá gengur lífið sinn
vanagang og því verður ekki breytt
og maður verður að læra að lifa
við það.
Elsku pabbi minn, þú verður að
fyrirgefa mér þessi fátæklegu
kveðjuorð.
Þinn sonur,
Bjarni Þór.
Kæri tengdafaðir, á stundum
sem þessari er erfitt að koma orðum
að hugsunum sínum, en ég vil samt
reyna og ég vona að þú takir vilj-
ann fyrir verkið. Þau ár sem ég hef
þekkt þig hefur þú reynst mér sem
faðir og verið okkur svo góður. Þú
hefur verið börnunum svo mikils
virði og margar hafa þær verið
ánægjustundirnar sem við höfum
átt saman, bæði á heimili ykkar og
á öllum ferðalögunum, svo var það
líka svo ánægjulegt þegar þú og
tengdamamma komu í heimsókn til
okkar Bjarna. Guð blessi minningu
þína.
Þín tengdadóttir,
Jóna Þuríður.
Það er gamlárskvöld, klukkan að
verða 12 á miðnætti, nýtt ár að
ganga í garð. Búið að strengja band
á milli tveggja stóla og við erum
tilbúin að hoppa yfir á nýja árið.
Jakob tengdafaðir minn stendur við
gluggann og horfir bergnuminn á
alla ljósadýrðina sem er í loftinu.
Við þurfum að kalla á hann til þess
að fá hann til að hoppa yfir á nýja
árið. Það er eins og hann geti ekki
slitið sig frá glugganum, en svo
kemur hann og hoppar yfir á nýja
árið. Þótt hann gengi ekki heill til
skógar, hvarflaði ekki að mér á
i
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ELÍIM JÓELSDÓTTIR,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund
31. desember.
Útförin hefur farið fram.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Anna Jóna Ingimarsdóttir, Kjartan Jóhannsson,
Margrét Óda Ingimarsdóttir, ísak G. Hallgrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn,
GUÐJÓN G. TORFASON
frá Vestri-Tungu,
Vestur-Landeyjum,
verður jarðsunginn frá Akureyjarkirkju,
Vestur-Landeyjum, laugardaginn
13. janúar kl. 14.00.
Júlía G. Jónsdóttir.
þeirri stundu að þetta væri hinsta
kveðjustund. Hann veikist aðfara-
nótt 2. janúar og er látinn að morgni
þess þriðja.
Jakob tengdafaðir minn var mik-
ill gæfumaður jafnt í starfi sem í
einkalífi. Það var fyrst og fremst
tvennt sem átti hug hans allan, sjór-
inn og fjölskyldan. Farsæll sjómað-
ur var hann alla sína lífstíð og
marga hildina háði hann við Ægi,
og ávallt hafði hann betur. Og svo
var það fjölskyldan, en honum var
sérlega annt um hana. Hann var
hamingjusamlega giftur tengda-
móður minni Stefaníu Önundardótt-
ir, en þau voru einstaklega sam-
rýnd. Hún var ekki bara eiginkona
hans, heldur líka besti vinur hans
og var hann ákaflega stoltur af
henni. Börnin vonr þijú og barna-
börnin orðin Ijögur og voru þau
honum miklir gleðigjafar. Það eru
rúmlega tuttugu ár síðan ég kóm
inn í fjölskylduna og var mér mjög
vel tekið strax frá byijun og vil
þakka tengdaföður mínum fyrir alla
hlýju og velvild í minn garð og fjöl-
skyldu minnar alla tíð. Ég bið góð-
an guð að blessa minningu þína.
Hvíl þú í friði.
Elsku Stebba mín, ég bið guð
að gefa þér, börnum þínum, og
barnabörnum frið og styrk í ykkar
miklu sorg.
Birgir.
Kveðja til afa
Elsku afi, nú kveðjum við þig í
hinsta sinn. Við viljum þakka þér
fyrir allar yndislegu gönguferðirnar
sem við fórum með þér og alla þá
ástúð og umhyggju sem þú gafst
okkur.
Við biðjum góðan guð að styrkja
elsku ömmu okkar í hennar miklu
sorg. Guð geymi þig.
0, Jesú bróðir besti
og bama vinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á bamæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái að spilla.
Það ætíð sé mín iðja
að elska þig og biðjaj
þín lífsins orð að læra
og lofgjörð þér að færa.
(P. Jónsson.)
Jakob Leo, Stefanía Helga,
Ásrún Lilja og Ásdís.
Látinn er í Reykjavík frændi
minn, Jakob Ólafsson stýrimaður.
Aldur hans var ekki mjög hár.
Hann var löngum heilsuhraustur,
hress og glaður, og mér fannst
hann eldast hægt, ef svo má til
orða taka. En svo kom bölvaldurinn
mikli, krabbameinið, og þegar það
nær sér á strik verður fátt um varn-
ir, en endalokin venjulega skammt
undan.
Jakob var Vestfirðingur í húð og
hár, kominn af sjómönnum í ættir
fram.
Mér er Jakob minnisstæðastur
frá því við vorum báðir ungir menn
fyrir vestan.
Vegna veikinda móður Jakobs
ólst hann að nokkru leyti upp á
Suðureyri í Tálknafirði, hjá föður-
bróður sínum, Bjarna Kristjánssyni,
og konu hans, Jónu Þórdísi Jóns-
dóttur. Að öðru leyti dvaldist hann
hjá foreldrum sínum á Patreksfirði.
Þegar við höfðum krafta til lá
leið okkar á sjóinn eins og flestra
jafnaldra okkar. Þá var oft
skemmtilegt að vera til. Við vorum
stundum á sama bátnum og þótt
erfitt væri með köflum, þá er allt
slíkt löngu gleymt, en efst ríkir í
minningunni líflegur félagsskapur-
inn, glens og gamanmál, eins og
ungir menn eiga gjarnan saman.
Eitt atvik er mér minnisstætt frá
miðunum. Það er einnig lýsandi
fyrir hreysti Jakobs, yfirvegun hans
og rólyndi.
Við vorum að kasta nótinni í Fló-
anum þegar svo slysalega vildi til
að Jakob festist við pokann og hent-
ist út fyrir. Mikill ótti greip um sig
hjá okkur hinum, en til allrar ham-
ingju tókst Jakobi að losa sig frá
nótinni, áður en hún sökk mjög
djúpt, með því að klæða sig úr stíg-
vélunum og halda sér á floti uns
við náðum honum upp í bátinn.
Ekkert varð honum meint af þessu
volki, en mætti á dekkinu, hress
og kátur, eftir að hafa haft fata-
skipti.
Ummhverfið var löngum ákaf-
lega glæsilegt. Erfitt er að gleyma
dáfögru útsýninu af miðunum,
hvort heldur við vorum staddir í
Flóanum, með sýn til Tálknans,
Kópsins og Blakknessins — ellegar
fyrir vestan himinhátt Látrabjargið,
með Ijallasýnina suður um allt.
Hvergi var betra að vera ungur sjó-
maður heldur en þarna, úti fyrir
Vestfjörðum. í góðviðri og mikilli
birtu varð sjóndeildarhringurinn
stundum ólýsanlega tilkomumikill,
fagur og heillandi. Þetta fundum
við vel, ungu mennimir og við höfð-
um það stundum á orði.
Eftir að við fluttumst að vestan
varð einhvern veginn lengra milli
okkar. Við hittumst reyndar af og
til, en Jakob var löngum á sjónum,
ýmist sem skipstjóri, stýrimaður,
eða nú seinni árin á trillunni sinni,
við grásleppuveiðar og fleira slíkt.
Um nokkurra ára skeið, eftir að
Jakob kom í land, vann hann Við
netagerð, enda kunni hann þar vel
til verka. Síðasta áratuginn eða svo
starfaði hann sem vaktmaður hjá
Reykj avíkurborg.
Þeim fækkar nú óðum jafnöldr-
unum að vestan, eins og lög gera
ráð fyrir, en þeir eru mér margir
minnisstæðir. Góðvild Jakobs,
glettni hans og gamansemi, gleym-
ist ekki. Óvildarmenn' átti hann
enga, svo mér sé kunnugt, en trú-
mennska hans, vinnusemi og vin-
átta við samferðafólkið lýsir vel
manninum, sem við kveðjum nú
með söknuði.
Um leið og ég, systir mín Þórey
og okkar fólk, lýsum þakklæti okk-
ar vegna gamalla og góðra kynna
við Jakob, sendum við Stefaníu,
börnunum, afabörnunum hans Jak-
obs og öðrurn ástvinum, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Kristján Gíslason.
Kveðja
Það er vor í lofti í Reykjavík;
síminn hringir.
„Halló.“
„Blessaður. Ég ætla að færa
ykkur nokkra rauðmaga. Hvað
þarftu mikið?“
Kobba frænda hefur ekki brugð-
ist greiðviknin og ljúfmennskan
þetta vorið fremur en þau fyrri.
Fullt fat af rauðmaga hefur ævin-
lega borist að minnsta kbsti einu
sinni á vori, allmörg undanfarin ár.
Þegar við hjónin fluttumst til
Reykjavíkur 1968 varð strax mikill
samgangur við þau Stebbu og
Kobba. Stefanía varð okkur mikill
haukur í horni, auk þess sem eldri
börnin, Óli og Kristjana, voru okkar
aðalbarnapíur.
Og ævinlega varð mikið hopp og
hí og gleði þegar börnin okkar
heyrðu að nú ætti að fara í heim-
sókn á „Klessuveginn". Ekki varð
fögnuðurinn minni ef Kobbi frændi
var í landi. Hann var með eindæm-
um barngóður og hafði alltaf nógan
tíma til að hlusta á þau og spjalla
við þau — og slíkt kunna litlar sálir
í heimi hraða og tímaskorts vel að
meta.
Og fullorðnar sálir í þeim sama
heimi höfðu líka gott af því að tylla
sér niður kvöldstund með Jakobi
og spjalla, fá sér kaffisopa eða jafn-
vel viskítár, og finna rósemi hans
fylla andrúmsloftið. Hann byijaði
oftast á því að lesa stjómendum
útvegsmála pistilinn og var þá
skorinorður og rökfastur. En að því
búnu var tekið upp léttara hjal;
hann var skemmtinn og gamansam-
ur með notalega kímnigáfu, og
undarlega laus við illkvittni af ís-
lendingi að vera.
Fáa menn vitum við sem lifðu
lífinu jafnlifandi og Kobbi frændi.
Hann naut þess að vera til og bæði
starf og tómstundir urðu honum
lífsnautn. Því finnst manni það
undarleg ákvörðun af almættinu að
kalla til sín mann sem hafði jafn-
gaman af að lifa. En um slíkt þýð-
ir ekki að fást og mikil huggun er-
að minningarnar eru ljúfar og bjart-
ar.
Elsku Stebba og allir þínir; við
sendum ykkur innilegar samúðar-
kveðjur og megi Guð styrkja ykkur
á sorgarstund.
Lilja, Guðni og börn.
Það er bæði ljúft og sárt að minn-
ast látins vinar, Jakobs Ólafssonar
sem lést 3. janúar sl. Árið 1960
fluttum við í blokk við Kleppsveginn
í Reykjavík, ásamt börnunum okkar
þremur. Þetta var mikil barnablokk.
Á fjórum hæðunum í okkar stiga-
gangi töldum við 16 börn sem voru
innan við fermingu. Á efstu hæð-
inni bjuggu Stebba og Kobbi og
börnin þeirra tvö, Óli og Kristjana,
sem voru á sama aldri og tvö eldri
börnin okkar. Árið 1962 fæddist
þeim svo Bjarni Þór. Það fór ekki
hjá því að foreldrar allra þessara
barna hittust annað veifið þegar
þeir voru að hirða börnin sín úr
kösinni sem veltist upp og niður
stigana og á baklóðinni við blokk-
ina. Við þessar aðstæður kynnt-
umst við Kobba fyrst og þaðan eig-
um við fyrstu góðu minningarnar
um samverustundir með honum og
Stebbu. Þrátt fyrir það að Kobbi
væri mikið að heiman vegna vinnu
sinnar á sjónum þá er það nú svo
að þarna á þessum árum hnýttust
þau bönd vináttunnar sem aldrei
hafa slitnað þó að stundum liði
langur tími milli samverustunda.
Það eru ljúfar minningar sem
streyma fram í hugann þegar við
minnumst stundanna sem við áttum
saman. Eins og t.d. í fyrstu utan-
landsferðinni til Mallorka, þegar við
vorum svo græn að við pöntuðum
ódýrustu fáanlegu vikuferðina sem
til var og það í júlí. Þrátt fyrir afar
frumstæða gistingu og 45 gráðu
hita varð þetta eitt samfellt ævin-
týri sem aldrei gleymist. Kobbi lék
við hvern sinn fingur og túlkaði
allt sem til okkar var talað af inn-
fæddum þótt ekki kynni hann stakt
orð í málinu. Hann spann þetta
bara af fingrum fram og vakti það
ómælda kátínu.
Síðar ferðuðumst við í tvígang
saman til Kanaríeyja og það var
allt á sama veg, ekki var hægt að
hugsa sér betri ferðafélaga en
Kobba og Stebbu og enn hélt Kobbi
uppteknum hætti að tala á sinni
ágætu íslensku við starfsfólkið á
staðnum, því og okkur öllum til
óblandinnar ánægju. í febrúar á
síðasta ári hélt Kobbi upp á sjötugs
afmælið sitt á Kanaríeyjum. Því
miður gátum við ekki verið með
þeim þá, en nú í lok janúar ætluðum
við að bæta um betur og vera sam-
ferða eins og forðum en Kobba var
því miður ætlað annað hlutskipti.
Kobbi var mjög góður heimilis-
faðir og dulítið af gamla skólanum.
Lengi hélt hann í það að hún Stebba
sín ætti að vera heima að hugsa
um börn og húshald og tiltæk þeg-
ar hann kæmi heim af sjónum, en
þegar börnin uxu úr grasi breyttist
þetta viðhorf hans í takt við tímann
og hann var vel sáttur við Stebbu
sína útivinnandi. Vart var hægt að
hugsa sér samrýndari hjón og voru
þau miklir og góðir félagar. Hann
var einnig góður félagi og vinur
barna sinna og tengdabarna og
elskaði og dáði barnabörnin sín sem
voru orðin fimm að tölu. Missir
þeirra allra er því mikill.
Þessi fáu orð eru sett á blað til
að kveðja góðan vin sem ævinlega
var ljúfur, glettinn og gamansam-
ur, með stríðnisglampa í augum og
bros á vör. Þannig er gott að minn-
ast hans.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Stebbu, Kristjönu, Bjarna Þór og
aðra ástvini hans í þeirra sáru sorg.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi.
Sigríður Sigurbergsdóttir
og Björn Pálsson.