Morgunblaðið - 12.01.1996, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
ar og að við gleymdum að nærast.
Það voru ófáir kaffibrúsarnir bornir
á milli á þessum árum. Börnunum
okkar var alltaf vel tekið og marg-
ar, góðar sögur fengu þau, þegar
þau fengu að dvelja hjá langömmu
og langafa. Eftir að Sella tengda-
mamma flutti í Stórholtið vorum
við fjölskyldan í sérdeilis góðum
félagsskap því mjög kært var með
þeim mæðgum, Ingu eldri og Sellu,
og höfðu þær ásamt Davíð ofan af
fyrir börnunum sameiginlega með-
an við hjónin vorum í vinnu sem
oft gat dregist fram á kvöld. Ekki
er hægt að telja allar ánægjustund-
irnar með þeim sæmdarhjónum,
Ingu og Davíð, en við héldum til
dæmis öll okkar jól með þeim svo
lengi sem þau treystu sér til að
koma, fyrst í Stórholtið til Sellu og
síðan til okkar í Álfalandið. Fyrir
allar þessar stundir vil ég þakka
og minnist þeirra allra eingöngu
með hlýju og hversu mikil gæfa það
var fyrir mig og mína fjölskyldu
að fá að kynnast svo góðum mann-
eskjum sem þeim hjónum.
Síðustu árin bjuggu Inga og
Davíð í Seljahlíð þar sem þau undu
hag sínum vel, létu þau vel af allri
starfsemi þar og hversu gott starfs-
fólkið væri. Oft var gestkvæmt og
þá var ekkert til sparað í veitingun-
um frekar en fyrri daginn. Alltaf
virtist vera til konfekt og góðgæti
handa gestum sem þangað komu
og þeir voru ófáir.
Elsku Davíð, ég veit að fyrir þig
er þung þraut að sjá á eftir henni
Ingu þinni, en ég veit að hún verð-
ur með hugann hjá okkur öllum í
náinni framtíð. Ég vil senda þér
mínar innilegustu samúðarkveðjur
svo og börnum ykkar, fósturbörnum
og barnabörnum sem ykkur voru
svo kær og þar var enginn undan
skilinn.
Minningin um elskulega konu lifir.
Gunnar Jónasson.
Nú er langamma okkar farin og
við eigum aldrei eftir að sjá hana
aftur. Hún lést aðfaranótt 6. janúar
en hún lifir í hjarta okkar. Hún
langamma var og er okkur mjög
kær, hún passaði okkur svo oft
þegar við vorum lítil og hafði alltaf
svo mikinn áhuga á öllu sem við
vorum að gera. Við eigum margar
minningar að velja úr þegar við
hugsum um hana, eins og kannski
flestir sem þekktu hana, en hennar
er best minnst sem glaðlyndrar,
jákvæðrar konu sem alltaf vildi
okkur svo vel.
Vertu sæl, elsku langamma, og
þakka þér fyrir okkur, við vitum
að þér líður vel en við söknum þín.
Jónas Þór og Sesselja.
Til minningar um ömmu okkar.
Okkur langar í örfáum orðum
að kveðja ömmu í Seljahlíð. Þér
vséri hægt að lýsa á margan hátt
en okkur fínnst upp úr standa um-
burðarlyndi þitt og hæfileiki til að
sjá það besta í fólki. Þið afi tókuð
alltaf svo vel á móti okkur þegar
við litum inn hjá ykkur. Þó að við
værum löngu vaxin úr grasi vitnað-
ir þú löngum til okkar sem „litli“
og „litla“ og laumaðir að okkur
sælgæti í kveðjuskyni.
Nú er komið að okkar síðustu
kveðju. Þín verður sárt saknað.
Hvíldu í friði.
Ég sé þitt bros á bleiku engi;
á beði þínum laufin taka’ að falla.
Vindurinn leikur sitt lag á gamla strengi.
Ljúft er að hvílast. Degi fer að halla.
Söngvamir þagna senn í rauðum skógum.
Svellkaldir vindar þyrla’ upp brotnum grein-
um.
Eldamir lifa enn á hlóðarsteinum.
Söngur í blænum berst frá einum hlyni.
Blaðríkir skógar sölna’ í haustsins skini
Sumarsins blik í haustsins helgidómi:
Hélað er tár á einu litlu blómi.
(Ljóð e. Elínu Eríksdóttir frá Ökmm)
Davíð, Bjarnveig og Inga.
Með örfáum orðum langar mig
að minnast elskulegrar ömmu
minnar, Ingu Eiríksdóttur.
Margs er að minnast frá liðnum
Við kynntumst honum árið 1981
er hann kom inn í líf Kristjáns
Inga. Alltaf var Halli hlýr og ein-
lægur og gott að koma inn á heim-
ili þeirra, sem bar vott um list-
fengi þeirra beggja.
Ferðalög voru áhugamál Halla
og voru þeir þeirrar gæfu aðnjót-
andi að geta ferðast saman víða
um heiminn. Við eigum góðar
minningar um hann og stóran vina-
hóp þeirra, sem staðið hefur við
hlið þeirra í gleði og sorg.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
þig, elsku Kristján Ingi, og vottum
móður Halla, Sóleyju, systkinum
og öðrum aðstandendum okkar
innilegustu samúð.
Minningin um góðan dreng lifir
í hjörtum okkar.
Háa skilur hnetti
himingeimur.
Blað skilur bakka og egg.
En anda sem unnast,
fær aldrei
eilífð aðskilið.
(Jónas Hallgr.)
Hansína Margrét,
Ásta, Bjarni Asgeir,
Baldur og fjölskyldur.
Mig langar til að minnast vinar
míns Haraldar Tómassonar með
örfáum orðum þar sem ég get ekki
verið viðstödd jarðarför hans í dag.
Við Halli bjuggum saman í húsi
í vesturbænum í nokkur ár og bund-
umst vináttuböndum sem síðar
leiddi til þess að Kristján Ingi,
frændi minn og vinur, varð sambýl-
ismaður Halla.
Ég minnist þess þegar ég flutti
í húsið í vesturbænum og rakst á
þennan þokkafulla mann sem bjó á
neðri hæðinni hvað mér fannst hann
fallegur og forvitnilegur. Þarna var
maður sem fór ótroðnar slóðir og
var ekki hræddur við að koma til
dyranna eins og hann var klæddur.
Allt hans fas og framkoma ein-
kenndist af fágun og glæsileika að
ógleymdri endalausri kímni sem
skein úr öllu andlitinu.
Við höfðum ekki búið lengi í
húsinu uns viðræður okkur urðu
daglegar. Halli opnaði mér dyr áður
óþekkts lífs sem máði í .burt for-
dóma og vanþekkingu á hegðun
samkynhneigðs fólks. Halli átti
stóran vinahóp sem var ávallt vel-
kominn til hans og kynntist ég
þarna fólki sem hafði mikil áhrif á
mig og er mér afar minnisstætt.
Síðan eru liðin mörg ár - ég flutti
úr húsinu í vesturbænum og leiðir
skildi.
Halli lifði hratt og hann upplifði
á stuttri ævi meira en brot af því
sem marga dreymir um. Þeir Krist-
ján Ingi nutu þess að ferðast til
heitra og fjarlægra landa og full-
víst tel ég að þótt ferðalag Halla
hér í þessu lífi hafi verið of stutt
þá átti hann gott líf, hann var
maður sem skilur eftir minningu
sem mun lifa með okkur sem þekkt-
um hann og þótti vænt um hann.
Enda þótt árin hafi liðið án mik-
illa samskipta hefur strengurinn
aldrei rofnað, ég hefi fylgst með
veikindum Halla undanfarið ár,
hann naut þess að vera heima fram
á síðasta dag í umsjá vinar síns
Kristjáns Inga, sem annaðist hann
af ótrúlegum styrk til hinstu stund-
ar.
Ég er þakklát fyrir kynni mín
af Haraldi Tómassyni, Guð blessi
minningu hans.
Kristján minn, ég sendi þér hug-
heilar samúðarkveðjur og bið allar
góðar vættir að vera með þér nú
og um alla framtíð.
Margrét Kjartansdóttir.
Haraldur Tómasson, eða Halli
eins og hann var alltaf kallaður,
er látinn eftir harða sjúkdómslegu.
Við vinkonurnar kveðjum hann með
söknuði í hjarta, því að við höfum
lengi þekkt hann og notið gleði
FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 1996 31
MINNINGAR
tíma og erfitt að tjá með orðum það
sem á hugann leitar. Amma og afi,
Davíð Sigurðsson, bjuggu í Mikla-
holti í Hraunhreppi í um þijátíu ár,
eða til 1964, að þau brugðu búi og
fluttu til Reykjavíkur. Þau voru bæði
fædd og uppalin á Mýrunum og því
hefur það verið átak að selja jörðina
sína og hverfa á braut. Þau keyptu
sér íbúð í Meðalholti þar sem þau
bjuggu þar til þau fluttu á dvalar-
heimilið í Seljahlíð.
Fyrsta minning mín um ömmu er
frá heimsókn í Miklaholt, í gamla
bæinn, sem var burstabær með torf-
þaki. Síðar byggðu amma og afí
reisulegt og fallegt steinhús þar sem
stofan hennar ömmu var svo falleg,
með glæsilegu stólunum sem hún
saumaði út í og frönsku gluggunum
með stóru rauðu rósunum. Það var
allt svo myndarlegt sem hún kom
nálægt.
Þótt afleggjarinn niður að Mikla-
holti væri óendanlega langur og holt-
in mörg þá taldi maður það ekki
eftir sér að hlaupa nokkra kílómetra
til að dvelja hjá ömmu og afa. Til
þeirra var alltaf jafn gaman að koma
og ekki er hægt að nefna annað án
þess að hins sé getið líka; svo tengd
voru þau hvort öðru. Ég minnist
góðlátlegrar stríðni afa og amma
þóttist kannski reiðast. aðeins, en
brosti kímin og hafði gaman af.
Amma var nútímakona í besta
skilningi þess orðs og vildi að ungu
konurnar stæðu jafnfætis körlum í
menntun og starfi. Hún var fróð um
margt og mikil áhugamanneskja um
ættfræði. Fram til síðustu stundar
hafðu hún mjög gott minni, fylgdist
með þjóðmálunum og hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Amma var af þeirri kynslóð sem
ekki var vön að kvarta og hún kenndi
manni að vera jákvæður. Hún var
þakklát fyrir að fá að lifa ein jól
enn, að sjá jólaskreytingarnar og hve
allt varð fallegt. Hún vissi að kallið
var að koma og hún var tilbúin, sátt
við allt og alla.
Ég og fjölskylda mín biðjum góðan
guð að geyma ömmu mína og veita
afa styrk í sorg hans, svo og börnum
hennar og öllu venslafólki.
Inga Guðjónsdóttir.
hans og hlýju. Hann var sífellt gef-
andi og vinur í raun.
Það var alltaf notalegt að heim-
sækja Halla og Stjána. Gestrisnin
var þeim í blóð borin og okkur var
alltaf tekið opnum örmum. Allur
einmanaleiki hvarf eins og dögg
fyrir sólu. Það var einstaklega gott
að ræða við þá, enda var skilningur
þeirra á lífinu og tilverunni for-
dómalaus og jákvæður.
Við samhryggjumst þér innilega,
Stjáni, og kveðjum Halla með orð-
um Hannesar Péturssonar.
Hví gæti það ekki verið
vilji Höfundarins -
tilgangur
sem oss tekst aldrei að skilja
að hver maður sofni
svefninum endalausa
hverfi til þagnarinnar
þaðan sem hann kom?
Hví skyldi vera merkingarlaust
að mynnast út í þögnina
Þá dularfullu þöp
sem drýpur af Stjömunum?
Nancy og Guðrún.
Elsku Halli minn. Mikið á ég
eftir að sakna þín, og allra góðu
stundanna sem ég átti með þér og
Stjána. Sérstaklega er ég þakklát
fyrir þá stund sem ég átti með
ykkur á gamlárskvöld, og við horfð-
um út um gluggann á raketturnar
og kvöddum þjáningarfullt og erfitt
ár. Vonandi verður nýja árið bjart-
ara fyrir þig á nýjum og björtum
stað. Nú kveð ég þig, elsku vinur,
i hinsta sinn. Megi ljósið lýsa þér
veginn.
Elsku Stjáni minn, þú hefur ver-
ið svo sterkur og duglegur í þess-
ari baráttu. Guð geymi þig og engl-
arnir vaka yfir þér.
Þín vinkona,
Svana.
GÍSLIM.
KRISTINSSON
+ Gísli M. Krist-
insson var
fæddur 9. júlí 1909
í Hruna á Húsavik.
Hann lést 25.
desember síðastlið-
inn á dvalarheimil-
inu Hlíð, Akureyri.
Foreldrar hans
voru Jónína G.
Jónsdóttir og Krist-
inn Bjarnason. Árið
1931 giftist Gísli
Elinóru Hólm
Samúelsdóttur frá
Höfða á Langanesi
og varð þeim fimm
barna auðið. Þau eru: Hörður,
kvæntur Eddu Óskarsdóttur,
Hallgrímur, kvæntur Höllu
Svavarsdóttur, Jón,
kvæntur Aðalheiði
Kristjánsdóttur,
Bjarnhéðinn,
kvæntur Heiðdísi
Haraldsdóttur, og
Aðalheiður, kvænt
Hauki Þorsteins-
syni.
Þau eru öll búsett
á Akureyri nema
Jón og eiginkona
hans sem búsett eru
í Hafnarfirði.
Barnabörnin eru
16, barnabarna-
börnin 28 og barna-
barnabarnabörnin 2.
Útför Gísla fór fram frá
Akureyrarkirkju 9. janúar.
Á JÓLADAG, 25. desember sl., lést
tengdafaðir minn, Gísli M. Kristins-
son, eftir að hafa átt við alvarleg
veikindi að stríða sl. tvö ár. í sum-
ar sem leið ágerðust veikindi hans
og var þá ekki við neitt ráðið. Sú
staðreynd var hans nánustu þung-
bær. Þegar nær dró að leiðarlokum
settu veikindin æ meira mark á
Gísla en hann fylgdist samt vel með
þar til yfir lauk, eins og hans var
von og vísa.
Gísli var fæddur í Hruna á Húsa-
vík. Fyrstu æviár sín ólst hann þar
upp hjá móður sinni. Þegar hann
var ungur að árum fluttust þau
búferlum að Heiðarhöfn á Langa-
nesi og dvöldust þar í nokkur ár.
Þegar Gísli var á fermingaraldri
fluttust þau að Skálum á Langa-
nesi. Á þessum tíma var lífsbarátt-
an hörð og börn og unglingar tóku
þátt í þeirri baráttu með því að
fara að vinna á unga aldri. Gísli
vann þar ýmis störf m.a. í fisk-
vinnslu. Þar kynntist hann Elinóru
Hólm Samúelsdóttur frá Höfða á
Langanesi sem síðar varð konan
hans. Árið 1928, þá 19 ára að aldri,
fluttist hann til Ákureyrar og átti
þar heima til dauðadags. Hann hóf
þá strax nám í húsgagnasmíði hjá
Ólafi Ágústssyni frænda sínum,
hann útskrifaðist frá Iðnskóla Ak-
ureyrar 1932.
Þegar Gísli hætti störfum hjá
Ólafi Ágústssyni vann hann við
smíðar á ýmsum stöðum m.a. við
byggingu Laxárvirkjunar og á
stríðsárunum vann hann hjá hern-
um í nágrenni Akureyrar við upp-
byggingu hans þar. Um miðjan
fimmta áratuginn stofnaði hann,
fyrirtæki ásamt Ármanni Tryggva
Magnússyni sem þeir ráku saman
í nokkur ár, þar framleiddu þeir
húsgögn fyrir innanlandsmarkað. í
kringum 1950 var mikið atvinnu-
leysi víða á landinu, m.a. á Akur-
eyri. Þá tók Gísli á það ráð árið
1951 að ráða sig í vinnu hjá varnarl-
iðinu á Keflavíkurvelli og starfaði
þar samfellt til 1956. Það hefur án
efa verið erfitt fyrir hann og fjöl-
skyldu hans að hann skyldi starfa
langdvölum svo fjarri heimili sínu.
Á miðju ári 1956 réðst hann til
Skipasmíðastöðvar KEA og starfaði
þar til ársins 1982 eða samfellt í
26 ár og þar af sem verkstjóri síð-
ustu 18 árin, allt til 72 ára aldurs.
Þar starfaði hann við innréttinga-
smíði í skip og hús, einnig við
glugga- og hurðasmíði o.fl.
Kynni mín og tengdaföður míns
hófust fyrir rúmum 30 árum þegar
ég kynntist dóttur hans. Strax tókst
með okkur sérstaklega góð vinátta
sem haldist hefur alla tíð og aldrei
borið skugga á. Við höfum frá upp-
hafi haft mikil samskipti því mikill
samgangur var milli heimila okkar
alla tíð. Oft sátum við og ræddum
málin, fyrir mig var það fræðandi
og skemmtilegt. Sérstaklega var
gaman að hlýða á frásagnir hans
frá fyrri tíð því minni hans var alla
tíð með ólíkindum gott. Gísli hafði
frá mörgu að segja og var ipjög
fróður um land og þjóð, hann hafði
mikinn áhuga á að ferðast um land-
ið og eflaust hefði hann viljað ferð-
ast meira en hann hafði tök á.
Það sem einkenndi Gísla umfram
annað var umhyggja hans fyrir fjöl-
skyldu sinni. Hann fylgdist vel með
því hvernig henni vegnaði og var
ávallt reiðubúinn að rétta hjálpar-
hönd. Sérstaklega var hann áhuga-
samur þegar einhver í fjölskyldunni
stóð í byggingaframkvæmdum, þá
var hann boðinn og búinn að gefa
góð ráð. Einnig er ástæða til að
minnast á hið mikla framlag hans
til fjölskyldu sinnar í formi smíða-
vinnu af ýmsu tagi.
Það er erfitt að sjá á bak góðum
tengdaföður og vini, en að leiðarlok-
um vil ég þakka honum fyrir hjáip-
semi í garð fjölskyldu minnar og
þar vil ég sérstaklega nefna skilning
hans og góðvild í garð sonar okkar.
Minningin um góðan mann mun
lifa með þeim sem kynntust honum.
Megi guðs eilífa ljós ávallt lýsa
honum. Blessuð sé minning hans.
Ég votta tengdamóður- minni,
börnum og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Haukur Þorsteinsson.
Kveðja til afa
Elsku afi okkar, bestu þakkir
fyrir allt sem við höfum átt saman.
Vonandi líður þér vel þar sem þú
ert núna.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal heQa,
ei hér má lengur tefja,
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Vald. Briem.)
Elsku amma, við vottum þér sam-
úð okkar.
Hafdis, Jónína og Vignir.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka, og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför h'ans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í fonná-
lanum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.