Morgunblaðið - 12.01.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 1996 33
ÞORVALDUR DAN
PETERS
+ Þorvaldur Dan
Peters var
fæddur 30. júlí 1944
í Stykkishólmi.
Hann lést 5. janúar
síðastliðinn á Borg-
arsjúkrahúsinu
Reykjavík.
Kveðjuathöfnin
um Dan verður í
dag frá Víðistaða-
kirkju í Hafnarfirði
og hefst hún kl.
13.30.
Hinn langa þraut er liðin
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dauðans dimmu nótt.
(V.Briem)
Eiskulegur vinur og bróðir er
horfinn langt fyrir aldur fram, að-
eins 51 árs.
Lífsbaráttan hófst rryög snemma
og Þorvaldur var fljótur að drífa í
því sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann hóf ungur nám í múraraiðn
og tók síðar einnig trésmíði. Jafn-
framt iðnaðarstörfum hóf hann störf
í lögreglunni í Reykjavík að loknum
undirbúningi fyrir slíkt. Það má með
sanni segja að Þorvaldur hafi verið
einstaklega athafnasamur og dug-
legur maður, hreinasti eldhugi,
sama að hveiju hann gekk, mjög
ábyggilegur verkmaður og traust-
verður í öllu. Hann átti því marga
vini en afar fáa óvildarmenn um
ævina.
Við sem kunnum að meta öll
hans gæði og einlægni, erum Guði
þakklát fyrir að hafa átt svona góð-
an vin og bróður.
Þorvaldur var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans hét Elísabet Gígja og
eignuðust þau saman son sem nú
er kominn yfir tvítugt og hlaut nafn-
ið Svanur. Þau Þorvaldur og Elísa-
bet slitu samvistum. Seinni kona
hans var Ólöf Bjömsdóttir og með
henni eignaðist hann dótturina
Hönnu sem enn er á táningsaldri.
Þorvaldi var mjög annt
um bömin sín þó ekki
nyti hann stöðugra
samvista við þau og það
var ætíð sérstök ró og
friður yfir honum er
hann talaði um þau og
bað Guð að vaka yfir
þeim, því oft var langt
á milli þeirra og hans.
Milli þrítugs og fer-
tugs gaf heilsan sig
vegna erfiðs baksjúk-
dóms, sem trúlega var
vegna alltof mikils
vinnuálags og kapps í
því stárfí sem reynir
svo mjög á bakið, bygginga- og
múrarastarfa. Eftir það fór heilsan
veralega versnandi og 1988 fór að
bera á hjarta- og kransæðasjúkdómi
með tilheyrandi þrautum og álagi.
Þrátt fyrir þetta mótlæti gat Þor-
valdur ýtt erfíðleikum sínum til hlið-
ar og spjallað og gert að gamni sínu
þegar hann kom í heimsókn. Oft
hringdi hann tvisvar á dag og rækt-
aði vinatengslin. Ég og bróðir hans
söknum nú góðs vinar og finnst sím-
inn hljóður og undarlegt að geta
ekki lengur heyrt í honum á hveijum
degi eins og undanfarin ár.
Við biðjum Guð að styrkja bömin
hans, systur og móðursystur, Rögnu
og Huldu, sem og alla aðra ástvini
og vini.
Genginn er góður drengur, í friði
grafínn og Guði falinn.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma,
ÖU bömin þín svo blundi rótt.
(Matth. Jochumss.)
María og Atli.
í dag kveðjum við Þorvald Dan
frá Stykkishólmi. Oftast kemur
dauðinn á óvart, en ef til vill ekki
í þetta sinn.
Kæri Þorvaldur minn, hjá þér var
heilsan og þrekið horfíð og kannski
ekki svo mikið eftir til að lifa fyrir.
Jú, ljósin tvö í lífí þínu, „blessað
barnið", hún Hanna litla dóttir þín,
eins og þú sagðir og sem þér þótti
svo vænt um, og ungi mannvænlegi
sonurinn hann Svanur sem þú varst
svo hreykinn af.
Þér fannst erfítt að sjá á eftir
honum út í hinn stóra heim nú í
haust, en þú varst stoltur af honum
og sjálfur áttir þú nú einu sinni
þann draum að fara til Ameríku þó
það hefði verið í öðram erindum.
Sérstaklega vil ég þakka Svani
fyrir að taka sér ferð á hendur heim
til þess að sjá um útför föður síns.
Égveit að það var ekki hægt um vik.
Ég minnist, Þorvaldur, bernsku
okkar saman; Við voram „börnin
hennar ömmu“. Amma sem tók
okkur bæði undir sinn vemdarvæng.
Þú komst á heimilið rúmlega viku-
gamall og þar var þá fyrir tveggja
ára telpukom, sem fannst hún hefði
eignast bróður. Við áttum góða
daga hjá ömmu og Hirti afa, sem
ólu okkur upp. Áhyggjulausir æsku-
dagar, unglingsárin, þú lífsglaður
íþróttamaður sem æfðir fijálsar
íþróttir og náðir þar góðum ár-
angri, ekki tafði áfengið eða óregl-
an, hvorki þá né síðar, þá var lifíð
leikur og okkur ekki gefíð að sjá
framtíðina.
Síðan er mikið vatn runnið til
sjávar. Þú laukst námi í trésmíðum
og varst liðtækur í múrverki, en þú
vildir komast í höfuðborgina og
reyna fyrir þér þar. Þar gekkstu í
lið lögreglunnar. Settu ömmu fannst
þú myndarlegasti lögreglumaður
sem hún hafði séð.
Þessar minningar vil ég halda í,
ég vil muna eftir myndarlega mann-
inum, sem lífíð blasti við, unga
manninum sem gekk í augun á stúlk-
unum, sem dansaði svo vel og var
svo kátur og hann átti svo marga
drauma. En draumamir rættust ekki
allir, lífíð sýndi á sér ýmsar hliðar,
og heilsan bilaði alltof snemma.
Nú þegar þú ert lagstur til hvíld-
ar í hinsta sinn bið ég Guð og alla
góðar vættir að vaka yfir þér og
ég veit að þú munt horfa á ljósin
þín tvö, sem þú átt hér.
Blessuð sé minning þín, elsku
fósturbróðir.
Þórhildur.
SIGRÚN LÍNA
HELGADÓTTIR
+ Sigrún Lína
Helgadóttir
fæddist 2. ágúst
1920 í Reykjavík.
Hún lést 4. janúar
síðastliðinn í
Reykjavík. Foreldr-
ar Sigrúnar voru
Helgi Pétursson, f.
1898, d. 1956, sjó-
maður, og Sigurjóna
Soffía Sigurjóns-
dóttir, f. 7.8. 1896,
d. 21.6. 1990, hús-
móðir og verka-
kona. Þau slitu sam-
vistum er Sigrún var
ung og Sigurjóna
giftist Magnúsi Jónssyni, f. 29.8.
1890, d. 18.12. 1976, en hann
gekk Sigrúnu í föður stað.
Hálfsystkini Sigrúnar, sam-
mæðra: Hulda Ragna Magnús-
dóttir matráðskona, búsett í
Reylgavík; Sigurjón Scheving
Magnússon, d. 11.4. 1989, lög-
reglustjóri á Reyðarfirði, var
kvæntur Pálínu Stefánsdóttur,
þau eignuðust sjö börn, Sigur-
jóna Gyða Magnúsdóttir hús-
móðir, gift Gesti Hallgrímssyni,
þau eiga sex börn;
Pálína Þórunn Magn-
úsdótxir húsmóðir,
gift Jóni Þór Sigur-
jónssyni, þau eiga
fimm börn; Guð-
mundína Oddbjörg
Magnúsdóttir, hús-
móðirý Kópavogi, var
gift Áskeli Magnús-
syni, d. 31.12. 1994,
þau áttu tvö börn.
Sigrún giftist 11.11.
1939 fyrri ciginmanni
sínum, Halldóri Sig-
urðssyni, f. 30.12.
1913, d. 7.12. 1970,
matsveini. Árið 1973
giftist Sigrún seinni eiginmanni
sínum, Hafsteini Hannessyni, d.
1980, bakara hjá Mjólkursamsöl-
unni í Reykjavík og síðar starfs-
manni Sundhallar Reykjavíkur.
Börn Sigrúnar og Halldórs:
Jóhann Jörundur, f. 27.5. 1939,
matsveinn, kvæntur Ásdísi Ás-
geirsdóttur, starfsmanni sjúkra-
hússins, þau eru búsett á Siglu-
firði og eiga þrjár dætur, Sigr-
únu, Særúnu og Guðrúnu; Guð-
mundur Freyr, f. 11.6. 1941, mat-
sveinn og verslunarmaður,
starfandi sendibifreiðastjóri,
kvæntur Aagot Emilsdóttur hús-
móður, þau eru búsett í
Garðabæ og eiga eina dóttur,
Emilíu, Guðmundur Freyr átti
áður Hlyn, Hilmi og Guðmund
Frey; Valgeir Rafn, f. 27.3.1946,
rafsuðumaður, hann er búsettur
í Reykjavík og á eina dóttur,
Völu Björk; Siguijón Magnús,
f. 4.12. 1948, d. 2.6. 1994, bú-
fræðingur í Reykjavík, sambýl-
iskona hans var Sigríður Kraag,
þau skildu, þau áttu þijú börn,
Viðar, Andra og Elínu, fyrri
kona Siguijóns Magnúsar var
Erna Óladóttir húsmóðir, þau
áttu þijú börn, Óla Halldór,
Sigrúnu og Sigurjónu Soffíu;
Helgi, f. 2.6.1954, sendibifreiða-
stjóri í Reylqavík, Helgi á þijú
börn með Ernu Bjarnadóttur,
starfsmanni á Pítunni, Sigrúnu
Línu, Daniel og Guðlaug; Sigur-
lína Anna, f. 29.8. 1959, skrif-
stofumaður hjá Tryggingastofn-
un ríkisins, búsett í Reykjavík,
Sigurlína Anna var gift Jóhanni
Inga Reimarssyni, fyrrv. sjó-
manni, þau skildu, þau eiga tvö
börn, Dagbjart Inga og Rúnu
Lind. Barnabarnabörn Sigrúnar
Línu eru átta.
Utför Sigrúnar Línu fer fram
frá Hallgrímskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
ÞAÐ VAR sem heimurinn staðnaði
um stund er ég fékk þær fregnir
að elskuleg tengdamóðir mín fyrr-
verandi og amma barnanna minna,
hefði orðið bráðkvödd á heimili sínu
4. janúar sl. Önnur enn helfregnin,
já, það reynist vera skammt milli
lífs og dauða. Mig langar í örfáum
orðum að þakka þér samfylgdina
gegnum lífið. í huganum er ég að
bera saman líf okkar, um margt
sameiginlegt, en þó mjög ólík kjör.
í mínum augum varst þú hetja, sann-
kölluð hvunndagshetja. Mörg urðu
áföllin, er þú stóðst af þér, og varst
til síðasta dags einkar góðhjörtuð,
trygglynd og komst til dyranna eins
og þú varst klædd, með útbreiddan
faðminn, geislandi blítt brosið. Þann
þroska og lífsreynslu er þú hafðir
var gott að hlýða á og vert að minn-
ast. Börnum okkar Siguijóns og eins
dætrum mínum þremur, er ég átti
frá fyrra hjónabandi, reyndist þú góð
amma alla tíð, alltaf gátu þau leitað
til ömmu, fengið að dvelja hjá henni
og veit ég að þau samskipti voru
þeim mjög kær. Og vert er að geta
glaðværðarinnar og gamansemi
þinnar, sem þú varst svo rík af. Ég
tel það vera mína gæfu að hafa líka
átt þig að vini alla tíð. Takk fyrir
hlýja faðminn þinn og öxlina, sem á
SIGURÐUR
GUÐMUNDSSON
+ Sigurður Guð-
mundsson,
verkamaður, var
fæddur í Ólafsfirði
17. febrúar 1914.
Hann lést á Borgar-
spítalanum í
Reykjavik 14. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
mundur Sigurðs-
son, f. 15. október
1886, d. 24. júlí 1946
og Helga Marteins-
dóttir, veitinga-
kona, f. 3. maí 1893,
d. 23. september 1979. Þau voru
bæði frá Ólafsfirði og búsett
þar, en 1922 skildu þau.
Systkini Sigurðar voru 1)
Gunnlaugur, verkamaður, f. 11.
nóv. 1917, d. 13. mars 1942. 2)
Elín, húsfreyja, f. 5. mars 1920,
d. 14. sept. 1982.
Hún giftist Ragnari
Magnússyni,
verslunarmanni og
eignuðust þau þrjú
börn. 3) Njáll, flug-
maður, f. 8. sept.
1922, d. 12. des.
1973. Hann eignað-
ist eina dóttur.
Sigurður kvænt-
ist Astrid Christ-
iansen 12. apríl
1952 og bjuggu þau >-
alla tíð í Reykjavík,
lengst af á Hjarðar-
haga 40. Þau tóku
Elinu Báru, dóttur Njáls, í fóst-
ur unga að aldri. Hún er gift
Evert Ingólfssyni, safnverði og
eiga þau tvö börn.
Sigurður var jarðsettur i
kyrrþey frá Neskirkju hinn 17.
desember sl.
SIGURÐUR Guðmundsson, frændi
minn, er látinn eftir erfíð veikindi,
sem hann hefur átt við að stríða í
áraraðir.
Það var mjög í anda Sigurðar
að óska þess að einvörðungu nán-
ustu aðstandendur hans og ættingj-
ar væra viðstaddir útför hans. Allt
hans líf einkenndist af dæmafárri
hógværð og hlédrægni. Hann lifði
lífí sínu í kyrrþey og lét lítið á sér
bera, en kaus kyrrlátt skjól innan
veggja heimilis síns.
Sigurður var tæpra 82ja ára þeg-
ar hann lést. Hann var sonur hjón-
anna Guðmundar Sigurðssonar og
Helgu Marteinsdóttur veitinga-
konu, föðursystur minnar, sem þá
voru búsett í Ólafsfirði. Þegar Sig-
urður var sjö ára skildu þau Guð-
mundur og Helga og leystist þá
heimili þeirra upp. Þau höfðu eign-
ast fjögur börn sem á legg komust
og var Sigurður þeirra elstur. Gunn-
laugur var næstur, fæddur 1917
og lést 1942, þá var Elín, sem ólst
upp hjá móður sinni og bjó hjá henni
þar til hun giftist Ragnari Magnús-
stundum var gott að halla sér að.
Ég kveð þig með söknuði, virðingu
og þökk, en þín bíða vinir i varpa.
Blessuð sé minning þín.
Erna.
Elsku amma mín er dáin. Þetta
er mikill missir fyrir okkur öll sem
hana þekktum því hún amma Sirra,
eins og við barnabörnin vorum vön
að kalla hana, var alveg einstaklega
góð og hlý manneskja.
Ég man vel eftir heimsóknum mín-
um sem barn til ömmu Sirru. Ég var
vön að æða í fataskápana hennar og
skartgripi og klæða mig upp eins og
prinsessa, þá oft með öðra bama-
barni hennar og alnöfnu, Sigrúnu
Lánu Helgadóttur. Mér fannst þessar
heimsóknir sem heimsóknir í fram-
skóg fatnaðar þar sem ég mátti skoða
og prófa hvað sem var. Amma Sirra
sagði nefnilega sjaldan nei við okkur
barnabörnin, ekki frekar en við aðra.
Alltaf tók hún við mér, nótt sem dag
og hvort sem ég var hlæjandi eða
grátandi. Þegar ég komst á ungl-
ingsárin með þeim vandamálum sem
því fylgja, leitaði ég mikið til henn-
ar. Þegar ég var döpur fann hún til
með mér og gaf mér góð ráð og
þegar ég var ánægð þá samgladdist
hún mér. Auk þess kom hún manni
alltaf í gott skap með smitandi hlátri.
Mér er það minnisstætt þegar hún
sagði einu sinni við mig að ég væri
of góð fyrir þennan heim. Þetta var
ómetanlegt hrós fyrir óörugga ungl-
ingsstelpu.
Undanfarin ár umgekkst ég
ömmu Sirra mikið þar sem ég vann
við hreingemingar heima hjá henni
á Bjarnarstíg 9. Þá var hún oft mik-
ið veik og þess vegna vona ég að
henni líði vel núna.
Ég bið Guð að styrkja ykkur,
ættingjar mínir og aðrir vinir hennar
ömmu Sirru, í sorginni.
Emilía Guðmundsdóttir.
syni, verslunarmanni. Elín var fædd
1920 og dó 1982. Njáll var yngst-
ur, fæddur 1922, en lést 1973.
Gunnlaugur og Njáll voru settir í
fóstur sinn hjá hvorri fjölskyldunni
og Sigurður fór til föðursystur sinn-
ar á Fáskrúðsfirði, þá sjö ára að
aldri. Þar ólst hann upp og sótti
bamaskóla, sem var sú eina skóla-
ganga sem honum hlotnaðist á lífs-
leiðinni. Um fermingu fór Sigurður
til föður síns sem bjó á lítilli bú-
jörð, Sjávarbakka í Arnameshreppi
innan við Hjalteyri í Eyjafirði. Þar
bjuggu þeir feðgamir einir við
kröpp kjör. Með nokkrar kindur og
sjávarfang, sem aflað var af árabát.
Við andlát föður síns, árið 1946,
fluttist Sigurður til móður sinnar,
Helgu Marteinsdóttur, sem þá hafði
keypt Hótel Norðurland á Akur-
eyri. Þar bjó Sigurður um skeið eða
þar til móðir hans seldi hótelið og
fluttist Reykjavíkur á ný árið 1948.
Sigurður fór með móður sinni og
bjó hann í Engihlíð 7 um sinn.
Hann stundaði margvíslega verka-
mannavinnu, að mestu á vegum
Reykjavíkurborgar. Við slík störf
vann Sigurður alla sína tíð meðan
heilsan entist.
Hinn 12. apríl 1952 kvæntist
hann Astrid Christiansen og bjuggu
þau lengst af á Hjarðarhaga 40 hér
í borg. Þau Sigurður og Astrid voru
einstaklega samhent hjón. Þótt þau
hefðu aldrei úr miklu að spila tókst
þeim að byggja sér afar hlýlegt og
fallegt heimili. Þar kom berlega í
ljós ákaflega smekklegt handbragð
Ástridar. Hún er mikil hagleikskona
og fer sérstakt orð af útsaumi henn-
ar.
Sigurður notaði tómstundir sínar
einkum til lesturs góðra bóka, eink-
um ævisagna. Hann hafði gaman
af skák og tefldi mikið fyrr á áram.
Nokkru eftir að Sigurður fluttist
til Reykjavíkur lenti hann í bílslysi
og slasaðist mjög alvarlega. Var
hann lengi að ná sér og beið þess
jafnvel aldrei bætur fullkomlega.
En ávallt lagði hann sig fram um
að sækja vinnu sína á vegum
Reykjavíkurborgar, þótt heilsufar
hans væri oft mjög erfitt.
Þau Sigurður og Astrid tóku El-
ínu Báru, dóttur Njáls, bróður Sig-
urðar, í fóstur þegar hún var fímm
ára og ólst hún upp hjá þeim hjón-
um þar til hún flutti að heiman og
stofnaði eigið heimili. Elín Bára er
tækniteiknari og gift Evert Ingólfs-
syni, safnverði hér í Reykjavík. Þau
eiga tvö börn.
Sigurður var samviskusamur og
dugandi í störfum sínum og sinnti
þeim af kostgæfni meðan heilsan
entist. Eftir að hún brást var það
dugnaður og umhyggja Astridar
sem bjargaði öllu. Hún sá um heim-
ilishaldið og annaðist Sigurð af frá-
bærri hlýju og ástríki.
Við ættingjar og aðstandendur
Sigurðar vottum Astrid innilega
samúð okkar við fráfall góðs manns
sem öllum viidi gott gera.
Baldvin Tryggvason.