Morgunblaðið - 10.02.1996, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 10. FEBRÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Ásmundur
Hálfdán Mag-n-
ússon, fyrrverandi
verksmiðjusljóri,
fæddist 4. ágúst
1918 í Hnífsdal.
Hann lést í Reykja-
vík 2. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
Ásmundar voru
Magnús Hálfdánar-
son og Halldóra
Þorsteinsdóttir.
Systkini Ásmundar
voru sjö, þar af tvö
á lífi, þau eru Rafn
Magnússon, búsett-
ur á Akureyri, og Laufey Magn-
úsdóttir, húsmóðir í Reykjavík.
Eftirlifandi eiginkona Ásmund-
ar er Helga Kristjánsdóttir frá
Þingeyri við Dýrafjörð, f. 4.1.
1924. Börn Helgu og Ásmundar
eru: 1) Halldóra, sjúkraliði, f.
27.4. 1949, maki Steindór
Björnsson, netagerðarmeistari,
þau eiga þijá syni og eru bú-
Mig langar til þess að skrifa nokkr-
ar línur til að minnast pabba míns,
sem lést 2. febrúar síðastliðinn.
Hann hét fullu nafni Ásmundur
Hálfdán Magnússon. Hann var
fimmti í röð sjö systkina, sem öll
eru látin nema tvö þau yngstu. For-
eldrar hans voru Halldóra Þorsteins-
dóttir og Magnús Hálfdánarson frá
Hnífsdal.
Hann stundaði sjómennsku fyrstu
árin en flutti síðan til Skagastrandar
og hóf störf hjá Síldarverksmiðjum
ríldsins. Þar kyntist hann mömmu
og bjuggu þau á Skagaströnd þar
til ársins 1965 er þau fluttu til Reyð-
arfjarðar. Pabbi var góður faðir þó
á stundum hafi okkur krökkunum
þótt hann helst til stífur á meining-
unni þegar við vildum fá hann til
að gera eitthvað sem hann var búinn
að segja nei við. Þegar ég lít til
baka þá sé ég hann fyrir mér sem
ljúfan og sanngjarnan mann sem
sagði sitt álit á hlutunum en hlust-
aði samt alltaf á það sem ég hafði
að segja. Strákunum mínum var
hann Iíka góður afi og fannst þeim
alltaf gaman að fara og heimsækja
afa og ömmu inn á Reyðarfjörð. Þar
var atltaf tekið vel á móti ölium. í
nóvember síðastliðnum veiktist
pabbi og var hann um tíma á sjúkra-
húsi í Reykjavík, hann fékk að koma
+ Margrét Höskuldsdóttir
fæddist að Löndum í Stöðv-
arfirði 11. september 1906. Hún
andaðist 3. febrúar sl. Utförin
fer fram frá Beruneskirkju á
Berufjarðarströnd í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ELSKU amma mjallhvít.
Það er skrítið til þess að hugsa
að nú sért þú ekki lengur hér á
meðal okkar. Auðvitað vissi ég að
einhvem tímann myndir þú deyja,
en samt áttaði ég mig ekki alveg
á því. Það var einhvern veginn fast
í mér að þú myndir alltaf búa á
Krossi með, honum Högna. Þegar
við komum í Kross, sem var þó allt-
of sjaldan, varstu alltaf að gera
eitthvað, baka kleinur, sauma,
hekla eða eida mat. Þú varst alltaf
jafn dugleg. Það var furðulegt
hvernig þú gast þetta vegna þess
að líkaminn var orðinn svo lélegur.
Eg man þegar þú varst að segja
mér frá því þegar þú dast niður
stigann þegar þú varst 14 ára. Þú
sagðir að þú hefðir aldrei beðið
þess bætur og að ég þyrfti að passa
sett í Neskaupstað.
2) Jóhanna, skrif-
stofumaður, f. 4.9.
1950, maki Jón Kr.
Ólafsson, rafvirki,
þau eiga fjögur
börn. 3) Ásmundur,
skipstjóri, f. 17.5.
1954, sambýliskona
Sigurbjörg Hjalta-
dóttir, þau eiga þijá
syni og eru búsett á
Reyðarfirði. 4)
Krislján Pétur,
stærðfræðikennari,
f. 22.8. 1959. 5)
Magnús, f. 16.4.
1966, búsettur á Akureyri.
Ásmundur var starfsmaður
Síldarverksmiðju ríkisins, starf-
aði á Skagaströnd sem vélstjóri
og síðar verksmiðjusljóri árin
1946-65, eftir það á Reyðarfirði
sem verksmiðjusljóri.
Útför Ásmundar fer fram frá
Reyðarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
heim rétt fyrir jól og fór þá á heim-
ili sonar síns sem býr í Reykjavík.
Þar voru þau mamma í góðu yfir-
læti þar til yfir lauk.
Ég vil þakka Stjána allt það sem
hann gerði fyrir bæði pabba og
mömmu, það var alveg ómetanlegt.
Og sagði pabbi stundum að hann
vissi ekki hvað þau hefðu gert ef
að Stjána hefði ekki notið við meðan
á þessu veikindastríði stóð. Að end-
ingu vil ég bðja góðan guð að styðja
mömmu og systkini mín í þeirra
sorg og pabbi minn, hafðu þökk fyr-
ir allt, ég hef þá trú að við eigum
eftir að hittast þótt síðar verði.
Kveðja frá
Dóru og fjölskyldu,
Hrafnsmýri 4.
Hann afi okkar er dáinn, hann
er farinn til guðs, því guð vildi taka
hann til sín, svo honum batnaði. Afi
var mikið veikur og þurfti að fara
á spítala, til að vita hvort honum
batnaði ekki. Við fórum í Neskaup-
stað og kvöddum afa og báðum guð
að láta honum batna svo hann gæti
komið heim aftur. Þá ætluðum við
að fara í bíltúr út í fjöruna okkar
eða inn í Grænafell. Já og fara heim
á Eyrarstíg til afa og ömmu til að
spila, horfa á vídíó eða hlusta á afa
mig þegar ég væri að spila þennan
árans fótbolta.
Ég man líka þegar þú varst að
fara ofan í náttborðsskúfuna þína
til að taka upp dúka til að gefa
mér, en þá hafðir þú sjálf heklað.
Þú varst alltaf að gefa okkur eitt-
hvað sem þú gerðir í höndunum,
og núna um jólin gafstu mér nokkra
dúka og Skúla bróður mínum kött
sem þú hafðir sjálf prjónað. Og það
sem honum þykir vænt um hann.
Það er ýmislegt svona sem þú hefur
gert og sagt sem ég mun aldrei
gleyma.
Þegar amma hringdi í okkur
þarna um kvöldið vissi ég strax að
eitthvað var að, eitthvað hafði
gerst., einhver hafði dáið, en það
hvarflaði ekki að mér að það væri
þú, það gat bara ekki verið. En svo
sagði mamma mér það og mér brá,
ég trúði þessu ekki og ég vildi ekki
trúa þessu. En vissa mín um að þér
líði vel núna hjálpar mér að komast
í gegnum þetta, en ég mun aldrei
gleyma þér og dugnaði þínum, elsku
langamma mín.
Þín,
Árdís Björk.
lesa og segja okkur sögur. Einnig
fórum við á bryggjuna til að skoða
bátana og sjá fiskinn. Svo var farð
út á Vattarnes til að sjá dýrin, kind-
urnar, kálfana og hundana. Nú fer
afi okkar ekki með okkur aftur í
svona ævintýraferðir. Gaman var að
fá að sofa á Eyrarstígnum, þar sem
alltaf eitthvað nammigott til í skápn-
um hjá afa og ömmu.
Nú er góður guð búinn að taka
afa okkar til sín og líður honum þá
vel. Minningin um góðan afa er okk-
ur huggun í miklum harmi, en mest-
ur er söknuður ömmu.
Elsku amma, Dóra, Labba, pabbi,
Stjáni og Maggi, megi góður guð
styrkja ykkur og varðveita. Minning
um elskulegan afa lifir. Guð blessi
ykkur öll.
Magnús Karl, Hjalti Þórarinn
og Ásmundur Hálfdán.
Elsku afí okkar er látinn. Þrátt
fyrir mikil veikindi síðustu vikurnar
var hann alltaf jafn hress.
Við viijum þakka þær ánægjulegu
stundir sem við áttum með honum
afa okkar. Fyrstu minningar okkar
um afa voru af góðlegum manni sem
vildi allt fyrir alla gera og hafði
hann ávallt einhvern tíma handa
okkur afabörnunum þegar við kom-
um í heimsókn á Reyðarfjörð. Við
munum alltaf eftir því þegar við
fengum að fara með afa í verksmiðj-
una, þar sem hann starfaði sem
verksmiðjustjóri á meðan hann hafði
heilsu til.
Eftir að afi hætti að vinna hafði
hann meiri tíma heima fyrir til að
hlúa að hinu og þessu því hann var
mjög laginn og átti til að smíða
ýmislegt smálegt handa okkur afa-
börnunum og skipti þá litlu máli
hver hluturinn var. Einnig hafði
hann mjög gaman af því að spila
við okkur og ef vel lá á honum átti
hann til að semja fyrir okkur vísur
þó að hann aftæki með öllu að hann
væri eitthvert skáld.
Þótt okkur þyki erfítt að sætta
okkur við að þú skulir vera farinn
frá okkur, þá horfum við fram á
veginn með þá vissu í hjarta að nú
líði þér betur og þú munir ávallt
vaka yfir okkur.
Ég geng til skips með veiðarvað,
þá virðar sér til hvílu snúa,
hrindi á flot og fer á stað,
fínn þá hvorki til svefns né iúa,
hjartað í myrkri vísar veg,
hvar veiði nóg sé borði undir,
svo ég úr minnis djúpi dreg
daga liðinna sælustundir.
Gimsteinum fegri og gulli þá
glóa þær liðnu ævistundir.
Eg dreg og dreg sem mest ég má,
þvi meir en nóg er borði undir.
Hjarta með tárum þakkar þér,
það hefur ekkert skárra að bjóða.
Frá þér minn hjartans auður er,
mitt eina hjartans barnið góða.
Loks þegar dagur lýsa fer
lyklqa ég upp úr djúpi vaðinn.
Anægðan mig þá sólin sér,
af sælustundum bátinn hlaðinn.
Svo tek ég sérhvem fegjnsfund
og fel hann aftur í skauti Drafnar
og hveija yndis- og ástarstund.
Öreigi kem ég svo til hafnar.
(Páll Ólafsson.)
Elsku amma og aðrir ástvinir, við
biðjum Guð að styrkja ykkur í sorg-
inni og viljum votta ykkur okkar
dýpstu samúð.
Vilborg Elva Jónsdóttir,
Heimir Þór Steindórsson.
Elsku afi, ég ætla að minnast þín
í örfáum orðum. Þann 2. febrúar var
hringt í okkur um morguninn og
sagt að þú værir látinn. Fyrsti trúir
maður þessu ekki því þú hefur alltaf
verið okkur til halds og trausts. Þrátt
fyrir veikindi þín hélt ég í vonina
um að þú kæmir heim aftur. Gamlar
minningar rifjast upp. Ég vil þakka
þér fyrir allar þær ánægjustundir
sem ég átti með þér og ömmu á
Eyrarstíg, þær voru ófáar. Þið mátt-
uð varla koma yfir til Norðfjarðar
án þess að taka mig með ykkur til
baka. Enda var ég mikið hjá ykkur
ömmu á mínum yngri árum, en svo
þegar maður eldist fækkar þeim
stundum of mikið.
Ég á aldrei eftir að gleyma sumr-
inu sem ég bjó meira og minna hjá
ykkur. En þá samdir þú meðal ann-
ars ljóð um mig, sem ég geymi í
hjarta mínu.
Afa stelpa indæl er,
ekki má því gleyma.
Ef hún bara unir sér,
þá verð ég alltaf heima.
Elsku amma, mamma, Addi,
Stjáni, Dóra, Maggi og aðrir að-
standendur, guð blessi ykkur og
varðveiti í sorginni.
Fjóla Rún Jónsdóttir.
Mig langar í nokkrum orðum að
kveðja afa minn, Ásmund Magnús-
son, eða Ása afa eins og við systkin-
in kölluðum hann alltaf. Þegar ég
hugsa um Ása afa sé ég fyrir mér
hvar hann gengur frá Eyrarstígnum
niður að verksmiðju, Jiar sem hann
var verksmiðjustjóri. Ég á svo marg-
ar góðar minningar með afa, hvort
sem það er niðri í verksmiðju, í veið-
itúrum eða hjá kindunum. Það var
mikiði ævintýri að fá að hlaupa um
verksmiðjuna með afa, mikið af
framandi tækjum og margt forvitni-
legt að skoða.
Þær eru ófáar veiðiferðirnar sem
ég og Bjössi frændi fórum með afa.
Stundum var farið niður á bryggju
að dorga en ósjaldan var farið upp
á Hérað að veiða silung. Oft þurfti
að mynda hróðuga veiðimennina sem
náð höfðu þeim stóra. Ási afi átti
kindur og það var nauðsynlegt að
komast í fjárhúsið og gefa kindunum
ef ég var staddur á Reyðarfirði. Ég
átti mínar kindur og þótt langt sé
um liðið man ég enn í dag hvaða
nöfn þær báru. Það var mikil sorg
þegar afi hætti með kindurnar.
Mér fannst gaman að heimsækja
Ása afa og ömmu Helgu á Eyrarstíg
og heyra sögur hjá afa, sérstaklega
af sjómennsku, en afi var vélstjóri
í fjölda ára. Afi sagði að ég væri
kominn af miklum hákarlasjómönn-
um og nafn okkar hefðu borið mikl-
ir sjómenn. Það var því ekki við
annað komandi 10 ára gamall, en
að fá að fara á sjóinn með Adda
frænda; mér var nú einu sinni sjó-
mennska í blóð borin. Eitthvað komu
óæskileg áhrif frá föðurættinni fram
í sjómennskugenunum, a.m.k. ef
marka má kílóin sem töpuðust í túrn-
um!
Mig langar að lokum að þakka
þér, afí minn, fyrir allar þær yndis-
legu stundir sem ég fékk að eiga
með þér. Það var alveg sama hvenær
ég kom í heimsókn, alltaf varsþu
hress og tókst vel á móti mér. Ég
veit að þér líður vel núna og ég er
þess fullviss að ég fæ að hitta þig
aftur þegar þar að kemur. Elsku
amma, Addi, Stjáni, Dóra, Maggi
og mamma, ég veit að söknuður
ykkar er mikill, megi Guð vera með
ykkur.^
Ásmundur Hálfdán Jónsson.
Minn einkavinur og samstarfs-
maður um 20 ára skeið á Skaga-
strönd, Ásmundur Hálfdán Magn-
ússon, er látinn. Andlát hans kom
nokkuð á óvart þó vitað væri að sjúk-
dómur sá er hann glímdi við, með
mikilli þrautseigju, gerir ekki boð á
undan sér. Þegar leiðir skiljast er
margs að minnast.
Leiðir okkar Ásmundar heitins
lágu fyrst saman árið 1946, er hann
var vélstjóri og síðar verksmiðju-
stjóri við hina nýbyggðu síldarverk-
smiðju á Skagaströnd, er þá var að
taka til starfa og ég ráðinn þar bók-
ari og gjaldkeri. Miklar vonir voru
tengdar við hina nýju verksmiðju,
sem þó runnu út í sandinn þar sem
síldin hvarf úr Húnaflóa og fyrir
öllu Norðurlandi og verksmiðjan
varð aðeins fiskimjölsverksmiðja.
Bið afsökunar á þessum útúrdúr,
sem tel nauðsynlegan, í minningu
minni um ástkæran vin og hans
framúrskarandi indælu konu, Helgu
Kristjánsdóttur, og þeirra indælu
börnum, Dóru, Löbbu, Adda, Krist-
jáni og Magnúsi.
Okkur Huldu, konu minni, líður
aldrei úr minni sambýlið við þessi
góðu hjón, en svo hagaði til að við
bjuggpim í sama húsi þar til Ásmund-
ur flutti frá Skagaströnd til Reyðar-
ASMUNDUR
HÁLFDÁN
MAGNÚSSON
MARGRÉT
HÖSKULDSDÓTTIR
fjarðar og varð verksmiðjustjóri þar.
Já, minningarnar eru margar. Við
Ásmundur heitinn erum jafnaldrar,
vorum þá nýlega giftir okkar ást-
kæru konum og nýfluttir í nýsköpun-
arbæinn Höfðakaupstað (Skaga-
strönd), sem aldrei varð til nema á
kort (mynd). Það varð mér mikið
gæfuspor að kynnast og starfa með
honum. Heiðarleiki, réttsýni, góð-
vild, bjartsýni og umburðarlyndi
voru einkenni þessa góða drengs og
skemmdi kona hans, Helga, þessa
mynd ekki.
Það má segja að fjölskyldur okk-
ar, uppi og niðri í húsinu, væru sem
ein fjölskylda, enda konu minni
ógleymanleg umhyggja Ásmundar
og Helgu um hana og börn okkar í
mínum mörgu fjarverum og verður
aldrei fullþakkað. Ásmundur starf-
aði óslitið í hreppsnefnd með mér
og fljótlega eftir komu okkar til
Skagastrandar var mér falin útgerð-
arstjórn; oddviti og sveitarstjóri og
tilsjón með frystihúsarekstri. Bak-
hjarl hins sterka Ásmundar við mín
umfangsmiklu störf á Skagaströnd
er mér ógleymanlegur og get aldrei
fullþakkað honum og konu hans.
Að byggja upp atvinnulíf á Skaga-
strönd eftir að síldin hvarf og fólki
hafði fjölgað um helming á nýsköp-
unarárunum, í 650 manns, þegar
einnig þorskurinn hvarf úr Húnaflóa
og á Norðurlandi, var því ekki lítið
ævintýri. Ég get ásamt Skagstrend-
ingum aldrei fullþakkað störf Ás-
mundar. Þetta byijunarævintýri er
hefur í tíðinni þróast nokkuð vel.
Ásmundur var mikill trúmaður og
bar hag kirkjunnar á Skagaströnd
fyrir bijósti, m.a. gerði hann steypta
fallega girðingu um lóð kirkjunnar
sem varð staðarprýði.
Elsku Helga mín, missir þinn og
barna þinna er mikill, en ástúð og
góðar minningar hjálpa. Ég og
Hulda, Ingþór og Ingibjörg biðjum
Guð að leiða þig ófarna lífsbraut.
Blessuð sé minning hans.
Hulda, Þorfinnur,
Ingibjörg og Ingþór.
Ásmundur Magnússon ólst upp á
Hnífsdal og starfaði þar sem vél-
stjóri á fiskiskipum eftir að hann
hafði lokið meira mótorvélstjóra-
prófi frá Fiskifélagi íslands.
Árin eftir heimsstyijöldina síðari,
nýisköpunarárin, voru miklir upp-
gangstímar í íslensku atvinnulífi og
mikill framkvæmdahugur í mönn-
um. Fjöldi nýrra togara var keyptur
til landsins, frystihús voru byggð
um allt land og áætlanir voru jafn-
vel gerðar um uppbyggingu nýrra
kaupstaða. Þannig var um Skaga-
strönd, þar sem rísa átti nýr kaup-
staður, Höfðakaupstaður. Síldin,
sem hafði veiðst í miklum mæli á
Húnaflóa, átti að vera undirstaðan
í atvinnurekstrinum á staðnum og
síldarverksmiðjan sem Síldarverk-
smiðjur ríkisins (SR) reistu þar 1946
stærsta atvinnufyrirtækið. Á sama
ári var verksmiðja SR á Siglufírði,
SR 46, byggð. Báðar verksmiðjurn-
ar voru byggðar eftir sömu teikning-
um, en verksmiðjan á Skagaströnd
var þriðjungi minni. íslenskur járn-
iðnaður stóð í miklum blóma um
þessar mundir og til marks um það
voru pressur, sjóðarar, þurrkarar
og kvarnir í báðar verksmiðjurnar
íslensk smíð.
Á þessum tíma ríkti mikil bjart-
sýni á Skagaströnd, sem hlaut að
laða til sín áhugasama og hæfa ein-
staklinga til starfa. Meðal þeirra,
sem þangað voru ráðnir, var Ás-
mundur Magnússon, þá 28 ára gam-
all. Hann var ráðinn sem vélgæslu-
maður í aflstöð verksmiðjunnar, þar
sem öll gufa og allt rafmagn var
framleitt. Það var þá nýjung hér á
landi að framleiða rafmagnið með
gufuhverfli, sem knúði rafalana.
Hverfillinn tók orkuna til sín frá
háþrýstri gufu frá katlinum og skil-
aði henni til verksmiðjunnar með
hæfílegum þrýstingi til nota þar.
Það hlýtur að hafa verið ævintýri
líkast fyrir ungan vélstjóra að fá
tækifæri til að fást við þessa tækni.
Ásmundur brást ekki væntingum
yfirboðara sinna. Hann var fljótur
að tileinka sér starfið, enda skoiti
ekki áhugann og sinnti hann starfi
sínu með einstakri trúmennsku og
árvekni.
i