Morgunblaðið - 10.02.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 10. FEBRÚAR 1996 35
Þegar Jónas Ingimundarson,
verksmiðjustjóri, lét af störfum
1951 tók Ásmundur við starfi hans,
sem hann sinnti til ársins 1965, en
þá tók Ásmundur við starfí verk-
smiðjustjóra SR á Reyðarfírði.
Þær vonir sem bundnar voru við
uppbyggingu Höfðakaupstaðar
brugðust því miður að mestu, m.a.
vegna þess að undirstaðan brást,
síldin hvarf af nálægum miðum í
þann mund sem byggingu verk-
smiðjunnar var lokið. Vinnsla síldar
á staðnum varð mjög stopul, en
menn héldu lengi í vonina um
breytta hegðun hennar og ætíð var
verksmiðjunni haldið við, svo hún
yrði tilbúin til móttöku ef síldin
kæmi aftur inn á Húnaflóa. Á með-
an siíkt ástand ríkir reynir mjög á
þolinmæði og skapfestu manna,
ekki síst þeirra sem hafa mannaforr-
áð. Við þessar aðstæður komu hinir
góðu skapeiginleikar Ásmundar vel
í ljós, hann hélt ætíð ró sinni þó að
á ýmsu gengi og hafði til að bera
mikla þolinmæði, sem er mikill kost-
ur fyrir þá, sem fást við vinnslu á
stopuiu hráefni eins og bræðslu-
físki. Hann átti einnig gott með að
umgangast fólk og hafði gott lag á
starfsmönnum sínum og þurfti
sjaldan hörku að beita.
Þrátt fyrir litla síldarvinnslu á
Skagaströnd hafði Ásmundur nóg
að starfa við stjórn vélaverkstæðis,
sem SR rak á staðnum, svo og á
vinnslu á fískúrgangi frá fískvinnsl-
unni sem fór vaxandi. Ásmundur tók
virkan þátt í félagsmálum á Skaga-
strönd. Hann sat í sóknarnefnd í
12 ár og var lengi í hreppsnefnd.
Hann hafði mjög ákveðnar skoðanir
í stjórnmáium og var dyggui- stuðn-
ingsmaður Sjálfstæðisflokksins alla
sína tíð.
Árið 1949 gekk Ásmundur að
eiga eftirlifandi konu sína, Helgu
Kristjánsdóttur frá Þingeyri. Börn
þeirra eru Haildóra Þórdís, _f. 1949,
Jóhanna Hrefna, f. 1950, Ásmund-
ur, f. 1954, Kristján Pétur, f. 1959,
öll fædd á Skagaströnd og Magnús,
f. 1966 á Reyðarfirði. Barnabörnin
eru nú orðin 10.
Eins o g áður getur flutti Ásmund-
ur og fjölskylda til Reyðarfjarðar
1965 en þar tók hann við verksmið-
justjórastarfí í verksmiðju SR, sem
byggð hafði verið á staðnum 2 árum
áður. Þó að verksmiðjan á Reyðar-
fírði væri nýlega byggð var véla-
kostur hennar gamall, fenginn að
mestu úr verksmiðjum, sem höfðu
verið lagðar niður, og var vélbúnað-
urinn í slæmu ástandi þegar Ás-
mundur kom að verksmiðjunni. Með
útsjónarsemi og þrautseigju tókst
Ásmundi að koma verksmiðjunni í
þokkalegt horf miðað við aðstæður,
þannig áð hún tók virkan þátt í síld-
arævintýrinu mikla 1966.
Áhugaefni Ásmundar voru marg-
vísleg, en áhugi hans á starfínu og
verksmiðjunni gekk alltaf fyrir öðru.
Hann las mikið og fylgdist mjög vel
með þjóðmálum. Hann hafði gaman
af búskap og yar með nokkrar kind-
ur á fóðrum lengst af, bæði á Skaga-
strönd og á Reyðarfirði. Dugði kjöt-
framleiðslan vel fram yfir þarfir
heimilisins. Helga, kona hans, hafði
ekki síður yndi af búskap og man
ég sérstaklega eftir kartöflunum
góðu, sem hún ræktaði í garðinum
við hús þeirra á Reyðarfírði. Þegar
börn þeirra hjóna komust á legg tók
þau líka þátt í þessari tómstunda-
iðju.
Það var gott og skemmtilegt að
sækja þau Helgu og Ásmund heim
og naut ég oft gestrisni þeirra á
ferðum mínum í verksmiðjurnar.
Þau tóku á móti gestum sínum með
hlýju og höfðu gleði af að gera þeim
gott.
Yegna aldurs lét Ásmundur af
störfum sem verksmiðjustjóri 1985,
en vann í hlutastarfí á skrifstofu
verksmiðjunnar til ársins 1992.
Starfstími hans hjá SR var þá kom-
inn í 46 ár. Síldarverksmiðjur ríkis-
ins áttu því láni að fagna að hald-
ast vel á starfsfólki og var Ásmund-
ur í þeim flokki. Ég vil þakka Ás-
mundi tryggð hans og trúnað við
SR. Við samstarfsmenn hans hjá
Síldarverksmiðjum ríkisins sendum
Helgu og fjölskyldunni okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Jón Reynir Magnússon.
JÓNA SIGRÍÐUR
OLAFSDOTTIR
+ Jóna Sigríður
Ólafsdóttir var
fædd í Miðhjáleigu,
Austur-Landeyjum,
7. janúar árið 1947.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands á
Selfossi 1. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Bóel Krisljánsdótt-
ir og Ólafur Guð-
jónsson. Jóna átti
sjö systkini. Eldri
en hún eru Guðjón
Erlingur, Kristján
Steinar, Sigmar
Reynir, Þórir og Svavar, en
yngri eru Trausti og Ásdís.
Jóna giftist Indriða Theódóri
Ólafssyni 15. maí 1971. Þau
bjuggu um skeið í Reykjavík,
en settust að í Þúfu í V-Land-
eyjum árið 1973 og
bjuggu þar síðan.
Jóna og Indriði
eignuðust þijár
dætur. Elst er
Steinunn Ósk, f. 8.
maí 1968. Sambýl-
ismaður hennar er
Sigurjón Helgi
Gíslason. Þá er
Anna Berglind, f.
26. maí 1969. Sam-
býlismaður Önnu er
Guðni Þór Guð-
mundsson og eiga
þau dótturina The-
ódóru Jónu sem
fædd er 15. júlí 1994. Yngsta
dóttir Jónu og Indriða er Guðný
Halldóra, f. 12. ágúst 1979.
Útför Jónu fer fram frá
Voðmúlastaðakapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ÞAÐ sem þér viljið að aðrir menn
gjöri yður, skuluð þér og þeim
gjöra.
Þegar dauðinn kveður dyra
verðum við svo fátæk og okkur
skortir orð. Þegar söknuðurinn og
sorgin taka hugann er eins og allt
sé tilgangslaust.
En þá kviknar ljós í myrkrinu.
Allar góðu minningarnar koma
upp í hugann og við notum þær
til þess að horfa fram á við. Elsku
góða systir mín. Það var svo gott
að vera nálægt þér. Þú varst svo
traust og trú. Þú gerðir gott úr
öllu og áttir alltaf tíma aflögu til
þess að hjálpa og aðstoða. Þakka
þér fyrir leiðsögnina sem þú veittir
mér á okkar samleið.
Elsku Indriði, Steina, Siguijón,
Anna, Guðni, Guðný og Theódóra
Jóna, við verðum að trúa því að
allt hafi sinn tilgang.
Guð gefi ykkur styrk til þess
að yfirvinna sorgina og takast á
við framtíðina.
Horfðu í sóliiia, þá falla skugg-
arnir á bak við þig.
Ásdís.
Þar sem jökulinn ber við loft,
hættir landið að vera jarðneskt
og jörðin fær hlutdeild í himnin-
um.
Þar búa ekki framar neinar
sorgir, og þessvegna er gleðin
ekki nayðsynleg. Þar ríkir feg-
urðin ein ofar hverri kröfu.
(H.K. Laxness.)
Á björtum febrúardegi þegar
sólin sendi geisla sína yfir ijöll og
jökla, lauk jarðvistarlífi okkar
kæru skólasystur og vinkonu Jónu
Sigríðar, sjúkdómsþrautum lokið
og þreytt en hrein sál meðtók feg-
urð himins.
Það er nú gjarnan svo að þegar
við stöndum frammi fyrir því að
ekkert varir að eilífu og dauðinn
er óumflýjanlegur, þá verður veru-
leikinn líkt og rykkorn í auga. Öllu
er afmarkaður tími hér á jörðinni,
að lifa hefur sinn tíma, og að deyja
hefur sinn tíma.
Fyrir réttum þijátíu árum tókust
kynni með okkur og Jónu, sem við
minnumst hér nú. Á haustdögum
1965 kom saman til skólavistar í
Húsmæðraskóla Suðurlands á
Laugarvatni hópur ungra meyja
alls staðar að af landinu til náms-
dvalar. Veturinn leið, og þegar
heim var haldið að vori höfðu
myndast með okkur órofa tryggð
og vináttubönd, sem haldist hafa
æ síðan. Þennan vetur komu strax
í ljós, mannkostir og verklagni
Jónu, enda var eftir því falast af
hálfu stjórnenda skólans að hún
tæki að sér starf veturinn á eftir
við mötuneyti fyrir iðnaðarmenn
sem störfuðu að byggingu nýja
Húsmæðraskólans.
Þarna var framtíð Jónu ráðin,
því þar kynntist hún lífsförunaut
sínum Indriða T. Ólafssyni.
Að Laugarvatni í ljúfum draumi
við leiddumst tvö ein um vonarstig.
Fjær dægurysi og dagsins glaumi
í dýrðarheima þú seiddir mig.
I kvöldblíðunni minn kæri vinur,
þú kveiktir eldinn í bijósti mér.
Þig vafði ég örmum minn ungi hlynur
og ást mín helpst var bundin þér.
í ljóði þessu er ort var árið 1952
af þáverandi skólastýru, Jensínu
Halldórsdóttur, má greina ákveðin
hughrif, ljóðlínur þessar segja allt
sem segja þarf um kynni þeirra
Jónu og Indriða.
Framtíðin blasti við ungu
hjónunum. Kjölfesta hennar var
fjölskyldan, Indriði og dæturnar
þijár. Samheldni, virðing og traust
hefur einkennt sambúð þeirra
gegnum árin. Þegar Jóna greindist
með illvígan sjúkdóm fyrir rúmum
tveimur árum komu þá ekki síst í
ljós eiginleikar þeirra beggja.
Æðruleysi og hugarró hennar jafnt
vissu þess trausts sem Indriði sýndi
henni allan tímann. Hann var klett-
urinn bjargfasti sem stóð við hlið
hennar allt þar til yfír lauk. Með
návist hans voru endalokin henni
léttbærari.
Þrátt fyrir lamað lífsþrek og
þrótt seinustu vikurnar, gaf hún
okkur sem með henni fylgdumst
til endaloka styrk og þá lífssýn,
að þrátt fyrir amstur og sorgir
sökum brostinna vona, er veröldin
ennþá björt og fögur. Við sendum
ástvinum Jónu öllum, eiginmanni,
dætrum, tengdasonum, barnabarni
og foreldrum og systkinum hlýjar
samúðarkveðjur.
Hetjan okkar fetar nú för sína
inn í æðri heima að himnaborðum.
Þar ríkir fegurðin ein. Guð geymi
þig-
Anna Hjaltadóttir,
Sigurbjörg.Hermundsdóttir,
Þóra Grétarsdóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
(V. Briem)
Það var haustið 1965 sem við
komum saman að Laugarvatni,
ungar stúlkur hvaðanæva af iand-
inu. Ætlunin var að hefja nám í
Húsmæðraskóla Suðurlands.
Þarna tóku þær á móti okkur Jens-
ína Gerður og Margrét og eftir-
væntingin var mikil. Þennan vetur
bundumst við vináttuböndum sem
ekki hafa rofnað. Að loknum vetri
fór hver sína leið en sambandið
hefur haldist og reglulega fáum
við fréttir hver af annarri, sam-
gleðjumst eða samhryggjumst, því
tengslin eru sterk sem mynduðust
þennan vetur.
Jóna kynntist eiginmanni sínum,
Indriða Olafssyni, á Laugarvatni
árið eftir, þegar hún vann við
mötuneyti skólans og hófu þau
búskap í Reykjavík. Þar eignuðust
þau dæturnar Steinunni og Önnu.
Seinna keyptu þau jörðina Þúfu í
Landeyjum og þar fæddist yngsta
dóttir þeirra Guðný. Á Þúfu ráku
Jóna og Indriði stórbú og núna á
síðustu árum í félagi við Önnu
dóttur sína, tengdason og litlu
dótturdótturina, sem var auga-
steinn ömmu sinnar.
Fljótlega eftir Laugarvatnsdvöl-
ina stofnuðum við saumaklúbb í
Reykjavík og höfum við hist reglu-
lega í 30 ár. Jóna var með okkur
í byijun, áður en hún flutti í sveit-
ina og eins hefur hún boðið hópn-
um til sín austur á Þúfu. Þessar
heimsóknir til Jónu eru okkur ofar-
lega í huga. Þar var tekið á móti
okkur af miklum rausnarskap,
hlegið og skrafað langt fram á
nótt. í þessum heimsóknum kom
berlega í ljós hversu samhent þau
hjón voru í að byggja upp myndar-
legt bú og fallegt heimili. Þar bar
ailt vott um myndarskap húsfreyj-
unnar og listræna hæfileika hennar.
Hluti af hópnum fór saman til
Amsterdam haustið 1992 og var
Jóna þar með okkur. Þarna vorum
við tuttugu skólasystur saman
komnar og skemmtum við okkur
konunglega. Minningar þaðan eru
okkur öllum dýrmætar, því enn
styrktust vinaböndin.
Ári seinna greindist Jóna með
ólæknandi sjúkdóm. Þá tóku við
erfiðir tímar en Jóna var bjartsýn,
því veikindatal og sjálfsvorkunn
var henni ekki að skapi. Við hlið
hennar stóð Indriði og fjölskyldan
öll og hafði Jóna oft orð á því, hve
allir væru sér góðir. Örfá ár eru
liðin frá því að önnur skólasystir
okkar, Hrefna Ingólfsdóttir, varð
að lúta þessum sama illræmda
sjúkdómi sem nú hefur tekið Jónu
frá okkur. Ung kona, lífsglöð,
elskuleg og traust hefur barist
hetjulega. Hvað er hægt að gera
annað en ylja sér við góðar minn-
ingar um elskulega vinkonu sem
fór allt of fijótt.
Við sendum Indriða, dætrum,
foreldrum, systkinum og öðrum
aðstandendum okkar einlægustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur á þessum
erfiðu tímum.
Af öllum þeim gæðum sem okkur veitir' vit-
urlega forsjá til ánægjuauka er vináttan
dýrmætust.
(Epikuros.)
Skólasystur frá Laugarvatni.
Elsku Jóna, við viljum þakka þér
fyrir allar góðu samverustundirn-
ar. Þú verður ætíð í huga okkar
bræðra, ekki aðeins sem mjög góð
frænka heldur einnig sem góð vin-
kona sem gott var að leita til. Við
áttum margar góðar stundir með
þér og fjölskyldu þinni á Þúfu, en
þar vorum við báðir í sveit í nokk-
ur sumur. Þar leið okkur alltaf
mjög vel, enda var alltaf nóg um
að vera.
Elsku amma, afi, Indriði og fjöl-
skylda í Þúfu. Við sendum ykkur
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að styrkja ykkur
í þessari miklu sorg.
Ingi Tandri og Úlfur Teitur.
Ég ætlaði ekki að trúa því að
Jóna væri dáin þegar ég heyrði
það fyrst þó ég vissi um veikindi
hennar. Þessi kona sem var alltaf
á fullu, sauma, ryksuga eða bara
hvað sem var. Hún gat gert allt,
mjólkaði kýrnar best af öllum og
saumaði allt miili himins og jarð-
ar. Ég kynntist Jónu fyrir 10 árum
eða þegar ég var sex ára gömul.
Ég var nýflutt í sveitina með
pabba. Þegar ég kom fyrst í heim-
sókn að Þúfu með bleiku loðkraga-
húfuna og í allt oflítilli úlpu tók
Jóna yndislega vel á móti mér, eins
og hún gerði alltaf. Þá hitti ég
Guðnýju dóttur hennar. Við urðum
strax góðar vinkonur og erum enn
þann dag í dag. Það varð til þess
að ég var á Þúfu næstum því hvern
dag í sex sumur. Þúfa var mitt
annað heimili í sveitinni. Þar var
alltaf mjög gott að koma, þar var
allt svo hreint og fínt og alltaf eitt-
hvað að gerast.
Ég veit ekki alveg hvernig ég á
að lýsa Jónu, hún var svolítið sér-
stök manneskja, hjartahlý, skyn-
söm, handlagin og í alla staði
yndisleg kona.
Það verður tómlegt á Þúfu þeg-
ar Jóna er ekki þar til að taka á
móti mér þegar ég kem í heimsókn.
Elsku Guðný mín, það er erfitt
að missa mömmu sína en nú er
hún laus frá veikindum sínum og
komin til æðri og betri heima.
Vinir mínir á Þúfu, þetta eru
erfiðir tímar, ég bið Guð um að
gefa ykkur styrk.
Ykkar vinkona,
Berglind Dögg Bragadóttir.
Á leiðinni heim úr síðustu heim-
sókn minni til vinkonu minnar og
frænku, Jónu Ólafsdóttur, kom ég
við í ónefndri verslun í Hvera-
gerði. í þar til gerðum standi feng-
ust kort með mannanöfnum og
merkingum þeirra. Þar sem hugur
minn var bundinn við Jónu leitaði
ég að spjaldi sem segði til um
merkingu nafns hennar. En það
er þekkt hugmynd úr fomöld að
nafn manns gefi persónu hans til
kynna. Þegar ég sá spjaldið var
það ein setning sem ég staldraði
við, á spjaldinu stóð: „Jóna - Kona,
holl Guði“. í gegnum hugann flögr- ,
aði tilvitnun í Martein Luther:
„Kristinn maður gerir það sem
gera þarf“ og þar var Jónu vel lýst.
Ég kynntist Jónu og manni
hennar Indriða þegar ég var send-
ur til þeirra í sveit níu ára gam-
all. Sumrin sem ég naut þess að
læra af þeim, vinna með þeim og
búa mig undir lífið í skjóli þeirra
urðu sjö. Allan þann tíma og æ
síðan hef ég hugsað til þeirrar
dyggðugu ástundunar sem Jóna
sýndi okkur krökkunum. Það var
sama á hvaða verki Jóna tók, allt
gerði hún af mikilli verklagni og
alúð - hvort sem það var að mjólka
kú, elda mat, sauma föt, ala upp
dætur sínar eða hlúa að okkur sem
henni var treyst fyrir í sumarvinnu.
Ég minnist líka ófárra stunda
þar sem tekist var á um grundvall-
aratriði og heimspekilegar vanga-
veltur. En dvölin í Þúfu var eitt
elskulegt samneyti mannvina sem
virtust hafa brennandi áhuga á
öllu. Ein fyrsta samræða okkar
Jónu átti sér stað í fjósinu við
mjaltir en þá tókumst við á um
eðli og gildi konunnar þar sem níu
ára gamall gutti dró ýmsar hæpn-
ar ályktarnir af hinni biblíulegu
goðsögn sem segir að konan sé
„rif úr mannsins síðu“.
Minning mín um Jónu er tengd
sumri og gróanda, ræktun og upp-
byggingu, tíma þar sem lífið sat í
öndvegi. Nú þegar hún hefur þurft
Iangt um aldur fram að láta undan
erfiðum sjúkdómi, er gott að hvíla
í þeirri þverstæðukenndu vissu að
lífíð sé miklu meira en það virðist
vera. Að hvíla í trúnni á upprisu
og eilíft líf, nokkuð sem hvorki
hugsun né skilningur fær skilið.
Fyrir hönd okkar þræðranna
þakka ég Jónu og Indriða fyrir
góðan tíma, þolinmæði og ástúð
sem aldrei þraut.
Indriða Theodóri Ólafssyni og
dætrum þeirra Steinunni, Önnu og
Guðnýju votta ég mína innilegustu
samúð. Megi góður Guð hugga þau
og styrkja og helga fagra minningu
um Jónu - konu sem var holl Guði.
Haukur Ingi Jónasson.
Minningar-
greinar bíða
birtingar
Mikill fjöldi minningargreina
hefir borizt blaðinu undan-
farna daga til birtingar.
Þeir aðilar, sem eiga óbirtar
greinar eru beðnir að sína bið-
lund en þær verða birtar við
fyrsta tækifæri.