Morgunblaðið - 10.02.1996, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 10. FEBRÚAR 1996 37
Okkar kynni urðu fyrst fyrir rúm-
um 60 árum þegar hún kom á heim-
ili foreldra minna á Freyjugötu
lOa. Þar dvaldist hún ein tvö ár við
nám og störf. Á sumrin passaði hún
okkur elstu systurnar. Þá vann hún
meðal annars í Iðnó.
Hún leyfði okkur systrunum
stundum að koma í heimsókn og
horfa á leiksýningar. Af þeim er
mér minnisstæðast leikritið Bláa
kápan, sem ég hafði mikið gaman
af. Á bolludaginn leyfði hún okkur
að koma eldsnemma til að flengja
og við fengum við ijómabollur í
staðinn.
Eftir að Helga og Oliver giftu
sig bjuggu þau alla tíð í Ólafsvík,
en þau eru bæði þaðan. Þau áttu
barnaláni að fagna, eignuðust 5
mannvænleg börn. Þau hjón voru,
eftir því sem tímar liðu, umkringd
miklum fjölda afkomenda. Það var
ánægjulegt að heimsækja þau í
Ólafsvík, ekki síst þegar öll fjöl-
skyldan var þar saman komin.
Helga var mikill höfðingi í sér,
gestrisin og vinsæl, enda mikill
gestagangur á heimilinu. Enda þótt
Helga hafi verið þetta roskin þegar
hún lést má segja um hana hið forn-
kveðna að „það syrtir að er sumir
kveðja".
Ég vil að lokum skila þakklæti
frá systkinum minum sem öll áttum
því láni að fagna að kynnast Helgu.
Oliver, börnum og þeirra afkom-
endum votta ég dýpstu samúð. Ég
vil enda þetta, Helga mín, þegar
þú færir þig á annað tilverustig á
orðum Davíðs „þar bíða vinir í varpa
sem von er á gesti“.
Matthildur Sigurðardóttir.
Þú varst eina amma okkar systk-
inanna. Flest þau skipti sem við
stungum inn nefinu, varstu heima.
„Eruð þetta þið?“ Ekki leið á löngu
þar til þú hafðir fulldekkað borð,
margar sortir af brauði, heitu kaffi
og kalda mjólk. „Fáið ykkur nú
brauð og sætabrauð á eftir.“ Á
meðan veitingarnar yljuðu ræddum
við lífsins gagn og nauðsynjar. Sem
börnum voru það Rauðhetta og úlf-
urinn eða Tíu litlir negrastrákar,
sem unglingum voru það atburðir
úr dagsins önn eða heimsmálin.
Alltaf gat maður setið tímum sam-
an í þínum félagsskap.
Það ungur nemur gamall temur
segir máltækið. Svo sannarlega
lagðir þú ríflega af mörkum í
bitabox okkar „veganestis“. Rifjað-
ir upp með okkur stafína, sagðir
okkur sögur og undirstrikaðir fyrir-
hyggjuna með því að láta okkur
safna í sérstakan bauk hjá þér, sem
gjarnan var notuð strepsils-dós.
Umfram allt varstu okkur „þú
sjáif“, hægversk og með einstakan
hæfileika til að gera ekki upp á
milli fólks sem gaf okkur hvetju
og einu þá tilfinningu, að við ættum
hug þinn allan og hjarta. Svo traust
var þessi tilfinning að eitt okkar
hringdi til þín snemma á 7 ára af-
mælisdegi sínum og óskaði þér til
hamingju með afmæli þess. Þetta
er eitt dæmi um þakklæti okkar til
þín, amma, að við eigum okkar til-
veru hér.
Amma, á slíkum tímamótum sem
þessum, þar sem hver er kallaður
á fund skapara síns er gott að eiga
trúfastan almáttugan föður, sem
minnir okkur á eftirfarandi:
Eg hef augu mín til fjallanna.
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna;
vörður þinn blundar ekki.
Nei, hann blundar ekki og sefur ekki,
hann, vörður ísraels.
Drottinn er vörður þinn,
Drottinn er skuggi-þinn, þér til hægri handar
um daga mun sólarhitinn eigi vinna þér mein
né heldur tunglið um nætur.
Drottinn mun vemda þig fyrir öllu illu,
hann mun vemda sál þína;
Drottinn mun varðveita útgang þinn og inngang
héðan í frá og að eilífu.
(Sálmur nr. 121 fyrsta bók)
Elsku afi, Guð styrki þig í þess-
ari miklu sorg. Hugur okkar systk-
'na er hjá þér.
Júlíana, Oliver, Vífill og Helga.
ANNAERNA
BJARNADÓTTIR
+ Anna Erna
Bjarnadóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 16.
apríl 1943. Hón lést
í Reykjavík 3. febr-
úar síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Bústaða-
kirkju 9. febrúar.
HÚN Erna, móðir
Kristínar, er látin.
Þrátt fyrir erfið veik-
indi blundaði vonin hjá
öllum um að hetju-
skapur hennar myndi að lokum
vinna á sjúkdómnum. Og eflaust
gerðist það með sínum hætti, þó
erfitt sé að sjá á bak konu í blóma
lífsins. Það þarf kjark til að mæta
dauða sínum þegar svo margt er
að lifa fyrir.
Ég hef verið samferða Kristínu
dóttur Ernu í rösklega tuttugu ár.
Fyrst var það í eiginlegum skiln-
ingi, við vorum samferða til og frá
skóla, svo þróaðist sú vinátta sem
hefur haldist sleitulaust. Ég kynnt-
ist heimili Kristínar og foreldrum
hennar. Þar hef ég alltaf mætt
þeirri hlýju sem mér var sýnd sem
lítilli stúlku þó svo að ég eltist og
þroskaðist og ætíð sýndu þau Erna
og Magnús því áhuga sem ég. var
að gera þegar við hittumst í seinni
tíð.
Það var einmitt sá áhugi sem
þau sýndu viðfangsefnum Kristín-
ar, og okkar vina hennar, sem er
mér hvað minnisstæðastur úr upp-
vexti okkar í Árbænum. Erna
fylgdist mjög vel með námi Kristín-
ar og mér þótti mikið til um þann
stuðning sem hún fékk á heimilinu
og þann áhuga sem þau sýndu á
skólagöngu hennar.
Þá var heldur ekki verið að leyna
foreldrana nokkru, eða fara á bak
við þá, þegar við á menntaskólaár-
unum vorum að bralla ýmislegt.
Erna var alltaf boðin og búin að
sækja okkur seint á nóttunni eftir
skólaböllin. Þetta var alltaf þegið
með þökkum, enda við fyrir-
myndarunglingarnir því fegnastir
að komast upp í Árbæ án þess að
þurfa að kosta nokkru til. Það
traust sem Erna bar til Kristínar
skilaði sér svo sannarlega.
Eftir því sem ég eltist kynntist
ég öðrum hliðum á Ernu en sem
þeirri fyrirmyndarmóður sem hún
var Kristínu og Þresti, og þeirri
fyrirmyndarhúsmóður sem hélt
fjölskyldu sinni óaðfinnanlegt
heimili. Erna var einstaklega stríð-
in, og gerði óspart grín að okkur
vinkonunum, síðast nú í haust þeg-
ar við eyddum hálfri nóttinni í að
fylgja hvor annarri heim líkt og svo
oft áður — við höfðum um svo mik-
ið að tala að við þurftum alltaf að
ganga aðeins lengri spöl með hinni
án þess nokkru sinni að ná heim.
Þarna vorum við þrítugar og töld-
um okkur eindæma þroskaðar, en
Erna þurfti bara eina athugasemd
til að sýna fram á að við vorum í
nákvæmlega sömu sporum og fyrir
tuttugu árum.
En umfram allt minnist ég Ernu
eins og hún var í brúðkaupi Kristín-
ar síðastliðið sumar. Falleg, glæsi-
leg, og óaðfínnanlega snyrt, eins
og alltaf. Geislandi af gleði yfir
hamingju dóttur sinnar. Gaf sér
þó tíma til að sinna litlu dótturd-
ætrunum, sem féllu kannski svolít-
ið í skuggann fyrir foreldrum sín-
um. Og Þröstur átti heiðurinn af
brúðartertu systur sinnar. Erna
má vera stolt af því sem ævihlaup
hennar hefur skilað, þó að alltof
stutt væri.
Litlu dótturdæturnar, Aldís Erna
og Berglind Elinóra, sjá nú á bak
Ernu ömmu sinni. Þær búa samt
að þeim fjársjóði sem minningarnar
um góða konu geyma, og sem fjöl-
skylda þeirra mun deila með þeim
þó Erna sé öll. Ég
votta Magnúsi, Bjarna
föður Ernu, Þresti,
Kristínu og fjölskyldu
samúð mína, svo og
öðrum aðstandendum,
um leið og ég þakka
góðri konu góða sam-
leið.
Sólveig
Ólafsdóttir.
Sú harmafregn
barst mér á leið norðan
úr landi að góður
starfsmaður og vin-
kona úr Vestmannaeyjum, Erna
Bjarnadóttir, væri látin. Þessi tíð-
indi komu ekki svo mjög á óvart
því Erna hefur háð harða baráttu
við miskunnarlausan sjúkdóm í tvö
ár. Aðeins fimmtíu og tveggja ára
gömul varð hún svo að lúta í lægra
haldi því dauðinn spyr ekki hvort
það sé réttlátt að ung kona sem á
svo mörgu ólokið sé hrifin í burtu
frá ástvinum sínum.
„Það er svo fljótt sem lífið tekur
enda. Ég spyr hví var Hann mig
að senda?“
Þessi orð eru grafskrift á leg-
steini og koma nú upp í hugann
því ég veit hve þung sorg hennar
nánustu er. En hugga mig við að
þegar lífið, sem Guð gaf okkur,
virðist vera á enda tekur eilíft fram-
haldslíf Hans við.
Ernu kynntisf ég fyrst fyrir tíu
árum síðan er hún hóf störf hjá
Islensk-Ameríska verslunarfélag-
inu. Ég þekkti þó ágætlega til
fólksins hennar í Vestmannaeyjum
því faðir hennar, Bjarni Bjarnason,
sem var rakari að atvinnu , hafði
séð um hárskurð á þremur kynslóð-
um í minni ætt, afa mínum, föður
og svo mér sjálfum. Þeim var vel
til vina, afa mínum Matthíasi og
Bjarna, því báðir höfðu gaman af
þVí að segja sögur.
Þegar Erna var ung stúlka var
ég lítill eyjapeyji. Ég skynjaði samt
að Erna, sem var á svipuðu reki og
eldri systur mínar, var ein af glæsi-
legustu stúlkunum í Vestmannaeyj-
um. Man ég eftir henni þar sem hún
stóð hnarreist og brosandi bak við
afgreiðsluborðið í versluninni
Bjarma, sem var í eigu frænda míns,
Helga Benediktssonar.
Það var einmitt á þessum árum
sem hún kynntist manni sínum,
Magnúsi Karlssyni, sem þá var
nýkominn frá Ástralíu en þar hafði
hann unnið í fimm ár. Nú var hann
fluttur til Vestmannaeyja og starf-
aði sem vaktformaður hjá Fiski-
mjölsverksmiðju Einars Sigurðs-
sonar. Það varð víst ást við fyrstu
sýn hjá þeim Ernu og Magnúsi.
Við sem unnum með Ernu fundum
vel hve heitt hún elskaði hann
Magnús sinn á því hve fallega hún
talaði um hann. Þegar við hittum
þau saman, til dæmis á árshátíðum,
var augljóst að ást hennar var ríku-
lega endurgoldin.
Það hafa margir Vestmannaey-
ingar starfað hjá Íslensk-Ameríska
og reynst vel. Þegar Erna sótti um
starf í snyrtivöruverksmiðju, sem
við rákum um árabil, var hún ráðin
samstundis. Hjá okkur starfaði hún
í tíu ár eða þangað til hún veiktist.
í starfi sínu reyndist hún framúr-
skarandi dugleg og einstaklega
samviskusöm. Hún var vandvirk
og hafði aðlaðandi framkomu og
jákvætt hugarfar. Lagði hún aldrei
illt til nokkurs manns, var fordóma-
laus og skemmtilegur vinnufélagi.
Við sem höfum fylgst með hetju-
legri baráttu hennar við hinn
slynga sláttumann höfum undrast
æðruleysi hennar og óbilandi kjark
við vægðarlausan sjúkdóm. Hvaðan
kemur fólki þessi andlegur styrkur?
Mótlætið mannvitið skapar, segir
Einar Benediktsson í einu kvæða
sinna. Kannski er það einmitt þann-
ig sem þrautseigjan verður til, í
mótlætinu. Ef til vili hefur Erna
líka átt lifandi trú sem beinist að
mætti, sem er handan alls þess sem
við megnum, og gefur okkur styrk
í meðlæti sem mótbyr. Ekki má
heldur gleyma trúnni á lífið sjálft,
lífsviljann sem knýr okkur áfram.
Síðast en ekki síst er það góð fjöl-
skylda; góður eiginmaður, börn,
barnabörn, tengdabörn, foreldrar
og systkini sem veita óbilandi og
einlægan stuðning í blíðu og stríðu.
Ég óg kona mín, vottum Magnúsi,
Kristínu, Þresti, og eftirlifandi föð-
ur hennar, Bjarna og öðrum skyld-
mennum dýpstu samúð og þökkum
ánægjulega samfylgd.
Egill Ágústsson.
Bíð róleg eftir Guði, sála mín,
frá honum kemur hjálpræði mitt.
Hann er klettur minn og hjálpræði,
háborg mín - eg verð eigi valtur á fótum.
(62. Davíðssálmur.)
Guð gefur og Guð tekur. Þetta
á við um okkur öll og það eru örlög
okkar allra að ganga veginn langa
á vit forfeðra okkar. En þessi ferð
er oft farin of snemma - á blóma-
skeiði lífsins. Þannig var því farið
hjá henni Emu okkar.
Síðastliðna mánuði barðist hún
hetjulega við ólæknandi sjúkdóm.
Ástkær eiginmaður og börn henn-
ar, faðir og systkini stóðu henni
trygg við hlið. Því miður varð Erna
að Júta í lægra haldi.
Ég kynntist Emu fyrir rétt rúm-
um 12 árum þegar hún sótti um
starf hjá Íslensk/Ameríska í deild-
inni sem ég veiti forstöðu. Það var
ekki erfítt fyrir mig að sjá að Erna
var rétta manneskjan fyrir okkur.
Hún var svo bjartsýn, lífsglöð og
samviskusöm. Það sýndi sig alltaf
betur og betur á þeim tíu árum er
við störfuðum saman. Alltaf var
hún tilbúin til að rétta hjálparhönd.
Hún aðstoðaði við vörukynningar
og við móttökur innlendra og er-
lendra viðskiptavina. Við slík tæki-
færi var Erna hrókur alls fagnað-
ar; með innileika sínum og glæsi-
leika hafði hún svo mikið aðdráttar-
afl að slíkt mun seint gleymast.
Hún hafði einstaklega góða kímni-
gáfu sem hún nýtti sér oft og
margsinnis sló hún á létta strengi
á meðal vina sinna.
Á þessum tíma kynntist ég einn-
ig fjölskyldu Ernu og heimíli henn-
ar; Magga, hinum góðhjartaða eig-
inmanni hennar og börnum henn-
ar, Kristínu og Þresti. Heimili Ernu
sýndi greinilega hennar innri mann
- allt var svo smekklegt og hlý-
legt. Allt var til fyrirmyndar og
allir þeir sem heimsóttu þau hjón
nutu einstakrar gestrisni þeirra.
Endurminningin geymir nú ótelj-
andi ánægjustundir.
Erna og Maggi ferðuðust oft til
útlanda á sumrin - oftast var það
flug og bíll og áfangastaðurinn
Þýskaland. Þau ferðuðust um Mós-
el- og Rínardalinn og lengra til
suðurs: m.a. til Ítalíu, Sviss og
Austurríkis. Þegar heim var komið
sagði Erna frá ferðinni og því sem
hún hafði séð og upplifað. Lýsingar
hennar og frásagnir yoru svo lífleg-
ar og áhugaverðar - maður komst
ekki hjá því að hlusta. Einmitt þetta
lýsir Ernu svo vel. Á þessum tíma
lærði Erna einnig töluvert í þýsku.
Við ræddum oft um þýsk orðatil-
tæki og þýska söngtexta. Mig lang-
ar að vitna í „Zeit und Ewigkeit“
eftir Matthias Claudius:
Nimm wahr die Zeit sie eilet sich
und kommt nicht wieder ewiglich.
Der Mensch lebt und bestehet
nur eine kleine Zeit
und alle Welt vergehet
mit ihrer Herrlichkeit.
Es ist nur einer ewig und an alien Enden
und wir in seinen Handen.
Hygg þú að tíma, hve hratt liann flýr,
og hvergi í veröld hann aftur snýr.
Og lífi fapa lýðir
um litla stundu þrátt.
Svo sundrast jðrð um síðir
með sína dýrð og mátt.
Einn heldur eilífur, svo ailur bliknar heimur
oss í höndum tveimur. -
(Þýð. Þorsteinn Gyifason)
Að lokum vil ég biðja góðan Guð
að veita Magga, Kristínu og Þresti,
tengdasyni, barnabörnum, föður
Emu og systkinum kraft og styrk
í þeirra þungu sorg. Ég vil fyrir
hönd allra sem unnu með Ernu og
fyrir hönd fjölskyldu minnar vötta
þeim mína dýpstu samúð. Elsku
Erna, hvíl þú í friði.
Með innilegu þakklæti fyrir góða
vináttu,
Friedel Kötterheinrich.
Erna frænka er dáin.
Mínar fyrstu minningar um Ernu
vora, þegar ég fékk að passa hana
Kristínu Björk dóttur Ernu og
Magga. Þvílíkur heiður að fá að
passa hana frænku. Mér fannst hún
fallegasta barn í heimi, svo lítil og
með krullur.
Hún mamma mín og Ema voru
svo góðar vinkonur og frænkur.
Erna leitaði oft til mömmu þegar
hana vanhagaði um eitthvað eða
til að fá góð ráð, eða bara til að
spjalla. Símalínan var oft orðin
ansi heit. Svona liðu árin, minning-
arnar margar um heimsóknir og
skejnmtanir.
Áður en mamma mín dó í jún(
1990 sagði hún við mig: „Anna
mín þú verður að rækta sambandið
við Ernu og Helgu, það er mér
mjög mikilvægt.“ Þær voru
mömmu afar kærar. Einnig sagði
hún: „Ég vona líka að þið Kristín
verðið svona góðar vinkonur eins
og við Erna.“ Mömmu varð að ósk
sinni því samband okkar allra hefur
verið mjög gott.
Ég var þess heiðurs aðnjótandi
að taka á móti yngri dóttur Kristín-
ar og Palla og deila með þeim þeirri
gleðistund þegar amma og afi
komu inn á fæðingarstofuna að sjá
nýfæddu prinsessuna vigtaða og
mælda. Það er ógleymanleg stund
í minningunni þegar Erna hélt á
litlu, nýfæddu ömmustelpunni.
Sorgin sem fyllti hjarta mitt þeg-
ar ég frétti að veikindin hefðu tek-
ið sig upp hjá Ernu. Ég upplifði á
vissan hátt sömu stundir og líðan
og þegar mamma var svona veik.
Ég hef fylgst með, bæði frá Helgu
og Kristínu, hvernig baráttan við
manninn með ljáinn var. Lífsviljinn
var svo mikill en það var bara ekki
nóg.
Það er ómetanlegt að eiga góða
að og það átti hún Erna. Hún átti
einstaka systur, hana Helgu, sem
heimsótti hana daglega og hlúði
að henni bæði af sál og líkama.
Hún átti líka hana Kristínu sem
er engri lík, svo sterk og svo góð
vakti hún yfír mömmu sinni nótt
og dag og gaf henni alla þá hlýju
sem hún átti. Páll Arnar eiginmað-
ur Kristínar studdi hana og hjálp-
aði, þannig að Kristín gat verið
mikið hjá mömmu sinni síðustu vik-
urnar sem hún lifði.
Þögull stóð Maggi við hlið Ernu
sinnar í gegnum súrt og sætt.
Nálægð hans í veikindastríðinu var
Ernu mikilvæg enda hafa þau aldr-
ei verið nefnd annað en Erna hans
Magga og Maggi hennar Ernu. -
Alltaf saman.
Þröstur hefur að undanförnu
búið erlendis en kom nú í janúar
og kvaddi mömmu sína. Hún var
svo ánægð að Þröstur væri kom-
inn, enda sá hún varla sólina fyrir
honum.
Dótturdæturnar þær Aldís Erna
og Berglind Elínóra voru henni
ákaflega mikils virði. Erna sagði
við mig í vetur hvað hún hlakkaði
til að fá að vera meira með þeim
þegar hún yrði hressari. En Erna
mín hresstist ekki, hún dó umvafin
kærleik 3. febrúar síðastliðinn.
Elsku Maggi, Kristín, Þröstur,
Bjarni, Helga, Nína, Einar og fjöl-
skyldur. Þetta eru erfiðir tímar,
en nú er þrautargöngu hennar
Ernu okkar lokið, ég veit að það
eru margir sem taka henni opnum
örmum á þeim stað þar sem eng-
inn verður veikur og öllum líður
vel.
Guð gefi ykkur styrk á erfiðum
tímum.
Anna Eðvaldsdóttir
og fjölskylda.