Morgunblaðið - 01.03.1996, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 1. MARZ 1996 41
SIGRÍÐUR
BJARNADÓTTIR
+ Sigríður Bjarnadóttir
fæddist í Alviðru í Dýra-
firði 15. september 1907. Hún
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á
Akureyri 23. janúar síðastlið-
inn og fór útfðrin fram 29.
janúar.
ÞEGAR þrjátíu ára góð og gef-
andi vinátta skal þökkuð verða
flest orð fátækleg.
Kynni okkar Sigríðar hófust í
sumarbyijun 1965, þegar ég réðst
í kaupavinnu til hennar í Lamba-
dal sumarlangt. Tilgangurinn var
aðallega sá, að sonur minn, fimm
ára gamall, fengi að kynnast vest-
firsku sumri milli fjalls og fjöru
og sveitalífinu almennt, manna,
fugla og dýra.
Það vakti strax athygli mína
hversu mikið rausnar- og menn-
ingarheimili við vorum komin á.
Húsfreyjunni, Sigríði, tókst alltaf
að hafa um sig rausnar- og
myndarbrag, þó ekki væri alltaf
úr rniklu að spila.
Árið 1965 var enn ekki komið
rafmagn í Lambadal. Allt vath
varð því að hita á eldavél og þvo
þvotta í höndum eða fá að þvo þá
annars staðar. Af þessum sökum
var þó hvergi slakað á kröfum um
hreinlæti og heimilið alltaf hreint
og fágað.
Sigríður var mjög vel gefin kona
og margfróð. Var unun að hlýða
á frásagnir hennar frá fyrri tíð,
er hún var að alast upp úti á
Fjallaskaga eða þegar hún ung
stúlka var í vist hjá efnafólki.
Hinar miklu þjóðfélagsbreyting-
ar sem Sigríður lifði eins og aðrir
af hennar kynslóð eru oft á tíðum
lyginni líkastar og ótrúlegt hversu
vel hennar kynslóð tókst að aðlag-
ast gjörbreyttum lífsháttum. Hún
gaf fyrir nokkrum árum út litla
bók með minningabrotum og segir
þar frá mörgu sem nú á dögum
þykirótrúlegt og óskiljanlegt ung-
um íslendingum. Meðal annars
segir hún frá því, þegar hún, ungl-
ingur, var send frá Arnarnesi út
að Pjallaskaga.
Um þessa leið segir í Árbók
Ferðafélagsins: „Fara má með
sjónum mestan hluta leiðarinnar,
en á bili verður að fara klettahillu,
sem oft er ill umferðar."
Og þessa leið var unglingsstúlka
send um vetur, með ísöxi og mann-
brodda, því snjór var og hálka.
Með leyfí Svölu, dóttur Sigríð-
ar, birti ég hér frásögn Sigríðar
sjáfrar: „Einu atviki man ég eftir
sem hafði mikil áhrif á okkur. Það
var verið að baða sauðfé. Guð-
mundur Ásgeir og Þórdís voru að
hita vatn í stórum potti sem settur
var á hlóðir niðri við sjóinn.
Skyndilega sporðreisist potturinn
og sjóðandi vatnið steypist á Þór-
dísi svo hún skaðbrenndist. Henni
var hjálpað heim í bæ og Guð-
mundur Ásgeir fór strax að vitja
læknis til að fá eitthvað við brun-
anum. En sú leið var ekki auð-
hlaupin fremur venju. Ég hafði
verið lánuð að Arnamesi, þar kom
Guðmundur og sagði frá slysinu.
Gömul kona sem var á bænum
kvaðst hafa heyrt að gott væri að
ijóða hráum eggjum á brunasár.
Égg voru ekki til úti á Skaga en
hún bauðst til að lána okkur egg,
en hvernig átti að koma þeim'út-
eftir? „Hún Sigga getur farið,“
sagði húsbóndi minn. Guðmundur
Ásgeir þagði við. Líklega leist
honum ekki meira en svo á þá til-
lögu. Hann fær mér þó ísöxina og
mannbroddana og segir: „Þú verð-
ur að höggva spor, því milli minna
spora er of Iangt fyrir þig.“ Ég
fór af stað án möglunar og komst
heil á húfi heim með eggin. Ég
forðaðist að líta niður þar sem
vegurinn lá hæst og tæpt var fram
á brúnina. Hvergi skrikaði mér
SIGURÐUR GUNNAR
WOPNFORD
+ Sigurður Gunn-
ar Wopnford
fæddist í bænum
Minneota í Minne-
sotafylki í Banda-
ríkjunum 11. febr-
úar 1904. Hann lést
á hjúkrunarheimil-
inu í Oakview Place
í Winnipeg í Kanada
20. desember síðast-
liðinn. Eiginkona
Sigurðar var Helga
Sigríður Johnson
Sigurðardóttir frá
Syðstu-Mörk Jóns-
sonar, kennari, síð-
ar húsfrú í Arborg,
f. 22. september 1902, d. í des-
ember 1988. Sigurður lætur eft-
ir sig einn son, Berg,
sem býr í Neepawa,
og þrjár dætur, Mar-
lene Slominsky, bú-
setta í Winnipeg,
Judy Sykes, búsetta
í Kaliforníu og
Donnu Stevanovic,
sem býr í New York.
Barnabörnin eru
níu: Stephan, Laura,
Rick, Robyn, Greg,
Jeff, Chris, Mark og
Julia; og barna-
barnabörnin tvö,
Jordyn og Riley.
Sigurður var
jarðsunginn frá Ar-
borg, Manitoba, 23. desember
siðastliðinn.
MINNIIMGAR
fótur. Þegar ég kom inn á bað-
stofugólfið starði mamma á mig
og sagði svo: „Það er stundum
betra að vita ekki hvað í efni er.
Ég hefði verið yfirkomin af skelf-
ingu hefði ég vitað um ferð þína.“
Þórdís greri seint sára sinna og
mun hafa verið lengi að ná sér til
fulls. Einhver meðul lét Gunnlaug-
ur læknir.“
Mér hefur alltaf fundist síðan
ég heyrði þessa sögu fyrst að hún
sé um margt táknræn um sögu
þjóðarinnar og um allt líf Sigríðar
líka. Oftvarð hún að ráðast í „erf-
iða för“, og fór og komst alla leið.
Engri manneskju hef ég kynnst
er mér þykir meiri mannþekkjari
en Sigríður var. Mig furðaði oft á
glöggskyggni hennar og innsæi á
menn og málefni. Var mjög lær-
dómsríkt að hlusta á hana hvenær
sem við hittumst. Næsta sumar
eftir kaupavinnusumarið var sonur
minn í sveit hjá Sigríði. Það vega-
nesti sem hann fékk þar mun end-
ast honum lengi og vel. En að
þessu sumri liðnu má segja að
Sigríður hafi brugðið búi og sonur
hennar tekið við Lambadal.
Við hittumst þó alltaf; í Reykja-
vík, Hveragerði, Akureyri og 01-
afsfirði. Alltaf og alls staðar var
Sigríður jafn gefandi og góð,
hversu lasin sem hún var, en heilsa
henanr var léleg mörg síðustu árin.
Aðeins í síðasta skiptið sem ég
hringdi til hennar, nú í janúar sl.
var hún of þreytt til þess að spjalla
nema mjög stutta stund.
Ég á Sigríði svo margt að
þakka, hún var svo gjöful, hlý og
hugulsöm á allan hátt. Hún sendi
mér t.d. sængurföt árlega í mörg
ár. En meira er þó vert um vin-
áttu hennar og hlýhug öll þessi
ár og munum við Einar, sonur
minn, ævinlega minnast hennar
með þakklæti og ástúð.
Aðstandendum hennar öllum
votta ég samúð og með leyfi Svölu
vil ég enda þessar línur með henn-
ar orðum: „Hún móðir mín var
hetja daglegs lífs, átti oftast eitt-
hvað handa öðrum, þeim til styrkt-
ar eða gleði.“
Þorgerður Bergmundsdóttir.
SIGURÐUR Gunnar fluttist til Ar-
borg í Manitoba í Kanada árið 1912.
Þar gekk hann í skóla og þar hóf
hann starfsævi sína. Hann stundaði
fiskveiðar framan af en síðan bú-
skap í grennd við Arborg, allt til
1964. Þá seldi hann jörð sína og
fluttist á mölina. Þar lagði hann
fyrir sig tryggingasölu og fékkst
við hana um árabil. Á þessum árum
tók hann mikinn þátt í félagsstörf-
um og sat í fjölmörgum nefndum
og ráðum.
Sigurður var einkar hreykinn af
íslenskum menningararfi sínum,
var víðlesinn í íslenskum bókmennt-
um og gerði sér nokkrum sinnum
ferð til Islands. Hann fékkst einnig
við þýðingar enda vel vígur bæði á
ensku og íslensku.
Helga kona Sigurðar lést í des-
ember 1988. Ári seinna fluttist Sig-
urður á elliheimilið Betelstadur í
Winnipeg og bjó þar til 1992 er
hann fluttist að Oakview Place.
Gunnar.
+
Ástkaer móðursystir mín og systir,
BJARIMGERÐUR ÓLAFSDÓTTIR
frá Heiði,
Vestmannaeyjum,
andaðist á elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund 29. febrúar.
Sólrún Gestsdóttir,
Anna Ólafsdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín, dóttir, móðir,
tengdamóðir og amma,
MARGRÉT ELÍSABET
MAGNÚSDÓTTIR
frá Bolungarvík,
Lækjargötu 13,
Siglufirði,
er lést í Sjúkrahúsi Siglufjarðar 22. febrú-
ar, verður jarðsungin frá Siglufjarðar-
kirkju laugardaginn 2. mars kl. 14.00.
Jóhannes Þór Egilsson, Magnús Á. Haraidsson,
Sigríður Eddý Jóhannesdóttir, Magnús Valdimarsson,
Jóhannes Markús Magnússon.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÞORSTEINN GUÐMUNDSSON
járnsmíðameistari,
Æsufelli 2,
Reykjavík,
sem lést 22. febrúar sl., veröur jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju mánudag-
inn 4. mars nk. kl. 13.30.
Fjóla Steinþórsdóttir,
Ragnar Þorsteinsson, Þóra Vignisdóttir,
Hulda Þorsteinsdóttir, Aðalsteinn Grímsson
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir hlýhug, samhug og vinarhug við andlát og
útför
ERLINGS KLEMENZSONAR
stýrimanns,
Hrafnistu,
Reykjavík.
Klemenz Erlingsson, Sigríður Erla Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og jarðarför
MARINÓS ÓLAFSSONAR,
Grenigrund 6,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarþjónustu
Karitas.
Sigrún Gestsdóttir,
Lfney Marinósdóttir, Kari Magnússon,
Bent Marinósson, Birgitta Bóasdóttir,
Ólafur Þórðarson, Guðjóna Eyjólfsdóttir,
Líney Bentsdóttir
og fjölskyldur.
ijjtu e kki af februarbókunum
Glerárgötu 28 - Akureyri
Áskriftarsími 462 4966