Morgunblaðið - 15.03.1996, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 15. MARZ 1996 33
MINNINGAR

.
skilaði miklu ævistarfi af því hann
trúði á mátt moldarinnar sem brást
honum aldrei. Eg kveð hann því
með þessu erindi Davíðs Stefáns-
sonar.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar allan söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móðurbarm.
Grasið hvislar sitt ljúfasta Ijóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvíldin góð.
Daníel Agústínusson.
Hann afi Doddi er farinn. Eftir
sitjum við og getum ekki annað
en verið sorgmædd. Kannski er það
eigingjarnt, honum líður örugglega
vel þar sem hann er núna og ekki
efa ég að vel hafi verið tekið á
móti honum. En sorgin er gríma
gleðinnar. Við erum sorgmædd því
við sjáum á eftir manni sem okkur
þótti vænt um og góðar minningar
tengjast.
Eg man snemma eftir mér sitj-
andi í fanginu á afa við eldhúsborð-
ið í sveitinni, hann var stór og
sterkur og traustur. Þegar ég var
orðin of stór til að sitja þar vildi
ég helst sitja næst honum við borð-
ið og þurfti stundum að heyja bar-
áttu um það sæti því það var okk-
ur frændsystkinunum kappsmál að
fá að sitja hjá afa.
Afi var barngóður og vinsæll
hjá barnabörnunum. Við sóttum
stíft að fá að fara inn í sveit, hjól-
uðum eða fórum af stað gangandi
ef ekki vildi betur til. Og ekki var
nú alltaf fengið leyfi hjá foreldrum
fyrir þessum ferðalögum. I sveit-
inni var alltaf nóg fyrir okkur að
gera, við hömuðumst i heyinu, átt-
um bú og fundum upp á ýmsu sem
ekki allir hefðu orðið hrifnir af.
Oft var eins og sprengja hefði fall-
ið þar sem við höfðum verið að
leika okkur, sérstaklega á hátíðum
þegar allur krakkaskarinn kom
saman. Afi tók þessum ólátum með
miklu jafnaðargeði, hafði jafnvel
gaman af. Hann var þeirrar skoð-
unar að krakkar þyrftu að fá að
ólmast, yrðu bara bældir ef alltaf
væri verið að skamma þá.
Afi hvatti okkur til verka og
vildi ekki hafa nein vettlingatök.
Ekki amaðist hann við okkur þótt
við værum að þvælast fyrir honum
við bústörfin. Hann tók okkur með
sér og fékk okkur viðráðanleg
verkefni. Sjálfur var hann harð-
duglegur og féll ekki verk úr hendi.
Hann hélt áfram að sinna sínu
þótt hann væri þrotinn að kröftum.
Flestir hefðu sennilega löngu verið
búnir að gefast upp í hans sporum.
Amma og afi voru mikið gefin
fyrir hesta og áttu stórt hrossa-
stóð. Þó að þau færu ekki lengur
á bak sjálf fylgdust þau með því
sem var að gerast, komu í heim
sókn í hesthúsið til okkar og voru
með þegar hestamenn hittust. Ég
man sérstaklega eftir því hvað ég
varð glöð þegar þau komu í stúd-
entsveisluna mína og sögðu mér
að ég ætti nú hest sem biði eftir
mér inni á Kúlu. Þetta fannst mér
stór og góð gjöf.
Þótt heimsóknum í sveitina
fækkaði með árunum var alltaf
gott og gaman að koma þangað.
Afi var alltaf með á nótunum og
hafði ákveðnar skoðanir. Hann
fylgdist vel með afkomendum sín-
um, alveg fram undir það síðasta.
Hann var stoltur þegar vel gekk
og umhyggjusamur um að öllum
liði vel og hefðu nóg að bíta og
brenna. Og alltaf kættist hann
þegar barnabörnin og langafa-
börnin komu í heimsókn.
Það er erfitt að hugsa til baka,
vitandi að sá sem hefur verið svo
sjálfsagður og stór hluti af lífi
manns skuli vera farinn. Ég á afa
svo margt að þakka og hann hefur
kennt mér mikið, sjálfsagt meira
en ég geri mér sjálf grein fyrir.
En þótt hann sé horfinn sjónum
er hann ekki horfínn úr huga mér
eða hjarta. Eftir lifir minningin um
einstakan mann.
Edda Kristrún.
BERTA
BJÖRNSDÓTTIR
+ Berta Björns-
dóttir var fædd
í Göngustaðakoti í
Svarfaðardal 23.
apríl 1911. Hún lést
á Vífilsstaðaspítala
1. mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Björn
Björnsson, f. 1. maí
1873 á Atlastöðum,
d. 2. mars 1964, og
Sigríður Jónsdóttir,
f. á Kóngsstöðum
25. nóv. 1870, d. 23.
jan. 1947. Systkini
Bertu voru eftir
aldursröð: Sigrún Eggertína, f.
28. feb. 1899 (látin); Fanney, f.
17. febr. 1904 (látin); Björn, f.
17. jan. 1906; Jón, f. 16. okt.
1907 (látinn); Anna Rósa, f. 6.
okt. 1914. Tveir synir Björns og
Sigríðar dóu í bemsku.
Berta giftist Ólafi Jónssyni á
hlaupársdag, 29. febrúar 1936.
Þau hófu búskap í Stapadal í
Arnarfirði, í Auðkúluhreppi.
Eignuðust þau sex
böm; Rakel er
.þeirra elst og fædd-
ist í Stapadal. Síðan
fluttust þau tii Pat-
reksfjarðar og
byggðu sér hús þar.
Þar fæddust Sigríð-
ur Edda og Gunn-
hildur. Síðan fluttust
þau til Reykjavíkur
og keyptu sér hús
og bú á Kringlumýr-
arbletti með kýr og
hænsni á stríðsámn-
um. Þar fæddust
Sjöfn og Ólöf.
Árið 1951 keyptu þau Álfsnes
á Kjalarnesi sem má teljast stór-
býli, enda vom margir vinnu-
menn þar. Kjartan Öm sonur
þeirra fæddist þar. Árið 1960
skildu Berta og Ólafur. Barna-
böra þeirra em 20 og bama-
barnaböm 29.
Útför Bertu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Ég kynntist Bertu þegar hún bjó
hjá dóttur sinni Gunnhildi á Kirkju-
teig 29 í sama húsi og ég bjó. Hún
var ekki lengi þar því hún var að
kaupa sér sína eigin íbúð í Karfa-
vogi 11 í Vogunum í Reykjavík.
Þar hefur hún búið allt sitt líf síð-
an. Ég kom inn í fjölskylduna fyrst
sem fíölskylduvinur og slðar giftist
ég dóttur hennar Ólöfu. Átt hef ég
margar ánægjulegar stundir og
margs er að minnast frá samveru-
stundum þar. Oft fyrstu árin var
margt um manninn á heimili henn-
ar og hef ég undrast það I dag að
það var alveg sama hversu margir
voru, alltaf var nóg pláss. Þegar
árin liðu og fækka fór á heimilinu
þá sá maður hvað Berta var dug-
leg, komin vel yfír miðjan aldur.
Tók hún sig til og ferðaðist til út-
landa til að heimsækja dætur sínar
sem bjuggu erlendis. Edda bjó í
Kanada og Rakel I Svíþjóð. Hún
hafði yndi af því að umgangast
barnabörnin sín. Fermingarveislur
og barnaafmæli voru stórveislur í
hennar huga, enda voru barnabörn-
in hennar bestu vinir. Flestir í fjöl-
skyldunni eiga eitthvað eftir hana,
handavinnan var létt verk í hennar
höndum. Því bera vitni allar prjóna-
peysurnar, vettlingarnir, útsaumað-
ar myndir og fleira má endalaust
til taka.
Mín persónulegu kynni af Bertu
verða mér alltaf minnisstæð. Ég
hafði mjög gaman af því að heim-
sækja hana einn, mér til fróðleiks
og skemmtunar, taka jafnvel lagið
ef svo bar undir og ræða við hana
um þjóðfélagsmál samtímans, og
ekki má gleyma pólitíkinni. Tók ég
þann kostinn að vera henni sam-
mála, það fór best á því. Það gat
heyrst hvasst „hvurslags er þetta
eiginlega maður?“ og fleira í þeim
dúr. Þá kom sér best að segja: „Já,
já, Berta mín, þetta er alveg rétt
hjá þér“. Hún hafði ákveðnar skoð-
anir, en ég hef látið stjórnmál mér
í léttu rúmi liggja.
Núna síðari árin þegar heilsan
fór að bresta sást best hvað hún
var dugleg og leyndi veikindum sín-
um. Hún kvartaði aldrei. Um síð-
ustu áramót fór henni að hraka dag
frá degi og ljóst var I hvað stefndi,
kallið var að koma. Án þess að á
nokkurn sé hallað vil ég þakka dótt-
ur minni, Önnu Báru, sérstaklega
fyrir hvað hún var dugleg að ann-
ast ömmu sína og létta undir með
henni í hennar þjáningum síðustu
dagana.
Nú er stundin runnin upp og leið-
ir skilja að sinni. Ég veit, Berta
mín, að þú líður nú áfram veginn
til framandi landa I guðsfriði. Guð
blessi minningu hennar og vaki yfír
fjölskyldu hennar, sem nú kveður
hana.
Ólafur Benediktsson.
Móðir mín var stolt kona og mjög
hörð af sér, vann mikið, það var
sama hvort það var við húsverkin,
að elda mat, hafa stór boð, sem hún
gerði betur en flestir.
Mamma var mikil saumakona.
Það var sama hvað hún gerði, það
var eins og allt léki I höndum henn-
ar. Eins og sagt er: Hún var þús-
und þjala smiður. Hún var alltaf
sérstaklega gestrisin, hjálpsöm,
gjafmikil, skilningsgóð, sérstaklega
við ungt fólk. Ég man að Anna
Berta dóttir mín sagði oft: „Það er
svo gott að tala við ömmu, hún
skilur mig svo vel.“ Það sama sagði
ég, það var eins og hún skildi ung-
linga svo vel.
Mamma elskaði að gefa. Ég man
þá daga ef einhver í fjölskyldunni
eignaðist barn eða bara einhver í
nágrenninu, þó hún þekkti þau
sama og ekkert þurfti hún að sauma
eða pijóna eitthvað og færa þeim.
Mikið þótti henni gaman að
syngja, hún söng oft við verkin sín
og mikið kunni hún af ljóðum. Við
systurnar lærðum mikið af henni.
Elsku mamma mín, mikið hefur
oft verið erfitt að búa svona langt
í burtu, en samt sem áður er ég
þakklát fyrir þær stundir sem við
höfum átt saman þessi ár þegar ég
hef komið heim og sérstaklega er
ég þakklát fyrir að hafa getað ver-
ið hjá þér þessa daga í febrúar. Ég
þakka þér svo innilega fyrir allt það
sem þú hefur gert fyrir mig og mín
börn og barnabörn og sérstaklega
fyrir son minn Ólaf Þór, sem þú
^ólst upp að mestu. Ég elska þig,
elsku mamma.
Nú þegar þú hefur fengið eilífa
hvíld þá kveðjum við þig með sökn-
uði.
Veit henni, Drottinn, þína eilífu
hvíld og lát þitt eilífa ljós lýsa henni.
Hún hvílir í þínum friði. Amen.
Bless, elsku mamma.
Þín dóttir
Edda.
í dag kveð ég ömmu mína Bertu
Bjömsdóttur. Eg átti aldrei von á
að hún mundi skilja svo fljótt við
okkur þó veik væri orðin.
Það sem mér er minnisstæðast
um ömmu mína er hversu vel lesin
hún var. Það virtust ekki vera tak-
mörk fyrir því sem hún hafði lesið
sér til um. Hún vissi svo mikið um
sögu landsins og man ég hvað mér
þótti stundum gaman að hlusta á
hana tala um liðna tíma. Hún var
einnig mjög listræn og kom það oft
fram á myndum sem hún teiknaði
stundum til að sýna barnabörnum
sínum hvernig við ættum að teikna.
Oftast teiknaði hún landslagsmynd-
ir og sýndu þær oftast hversu mik-
ið náttúrubarn hún var. Einnig
komu listahæfileikar hennar fram
í pijónaskap hennar. Ég held að
hún hafi verið frægust fyrir prjóna-
skap sinn og eru þær ófáar peysurn- ~
ar sem við eigum eftir hana, enda
vildi hún að allir ættu að minnsta
kosti eina lopapeysu.
Hún amma mín var mjög kristin
og hafði hún styrkt málefni Lang-
holtskirkju í mörg ár og vildi gera
sem mest fyrir þann söfnuð sem
var þar. Þegar ég fór að hugsa um
þær stundir sem við áttum saman
þá er ein mér minnisstæðust og það
er sú stund þegar ég var að láta
ferma mig. Þá man ég hvað það
gladdi þig mikið. Þeirri stund mun
ég aldrei gleyma.
Ég veit að á síðustu árunum
voru samverustundir okkar færri
en þær hefðu getað verið. En þau
ár voru mér svolítið erfið. Ég var
að hugsa um námið og hvaða fram-
tíð biði mín en það var mér alltaf
einhvers konar huggun að vita af
þér og að ef eitthvað kæmi fýrir
þá'gæti ég leitað til þín. Ég vona
bara að þú hafír farið frá þessum
heimi sátt.
Guð geymi þig og varðveiti, elsku
amma.
Sævar Þór Jónsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskiinaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stnð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Róbert, Lilja Huld, Albert
Marel og Eyþór Darri.
KATRIN
GUÐJÓNSDÓTTIR
Minningargreinar
og aðrar greinar
FRÁ áramótum til 15. febrúar
sl. birti Morgunblaðið 890 minn-
ingargreinar um 235 einstakl-
inga. Ef miðað er við síðufjölda
var hér um að ræða 155 síður
í blaðinu á þessum tíma. í jan-
úar sl. var pappírskostnaður
Morgunblaðsins rúmlega 50%
hærri en á sama tíma á árinu
1995. Er þetta í samræmi við
gífurlega hækkun á dagblaða-
pappír um allan heim á undan-
förnum misserum. Dagblöð víða
um lönd hafa brugðizt við mikl-
um verðhækkunum á pappír með
ýmsu móti m.a. með því að stytta
texta, minnka spássíur o.fl.
Af þessum sökum og vegna
mikillar fjölgunar aðsendra
greina og minningargreina er
óhjákvæmilegt fyrir Morgun-
blaðið að takmarka nokkuð það
rými í blaðinu, sem gengur til
birtingar bæði á minningar-
greinum og almennum aðsend-
um greinum. Ritstjórn Morgun-
blaðsins væntir þess, að lesendur
sýni þessu skilning enda er um
hófsama takmörkun á lengd
greina að ræða.
Framvegis verður við það mið-
að, að um látinn einstakling birt-
ist ein uppistöðugrein af hæfí-
legri lengd en lengd annarra
greina um sama einstakling er
miðuð við 2.200 tölvuslög eða
um 25 dálksentimetra í blaðinu.
í mörgum tilvikum er samráð
milli aðstandenda um skrif minn-
ingargreina og væntir Morgun-
blaðið þess, að þeir sjái sér fært
að haga því samráði á þann veg,
að blaðinu berist einungis ein
megingrein um hinn látna.
Jafnframt verður hámarks-
lengd almennra aðsendra greina
6.000 tölvuslög en hingað til
hefur verið miðað við 8.000 slög.
+ Katrín Guðjónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 27. mars
1935. Hún lést í Reykjavík 2.
mars síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Fossvogs-
kirkju 11. mars.
Veðrið var svo yndislegt þennan
dag sem ég frétti af andláti þínu.
Stór fuglahópur flaug hjá
glugganum mínum og settist á
grasið augnablik; en svo flugu
þeir allir aftur. Eg hafði saknað
þess að hafa enga fugla séð frá
því fyrir jól. Elsku Dadý, við töluð-
um saman í síma nokkrum dögum
fyrir andlát þitt, og fréttin kom á
óvart. Ég sakna þín og þess að
hitta þig ekki oftar, þú varst svo
jákvæð, hlý og umhyggjusöm og
gafst þér tíma til að hlusta og
gefa góð ráð. Þú varst líka hugsuð-
ur, Dadý, þú hugsaðir svo jákvætt
og hvað við gætum sjálfar gert til
að okkur liði betur.
Þú lifðir vel þrátt fyrir veikindi
þín, það var hægt að taka þig til
fyrirmyndar í jákvæðu hugarfari.
Við skemmtum okkur líka, fórum
í leikhús og á tískusýningar sem
ég fékk boðsmiða að fyrir tvo, og
við hlógum saman og það var gott.
Elsku Dadý, ég þakka þér vin-
áttuna við mig, ég sakna þín mik-
ið, en farðu í friði, Dadý mín, minn-
ingin um þig lifir í huga og hjarta
mínu.
Ég beið eftir vori
en frétti af andláti þínu.
Vina
nú ertu farin
áður en vorið kom
með sinn hlýja
væng,
dögg á grasi
og vonina
um mildi daganna
sem framundan eru
með
sól, regn og ilm af öllu
í endalausri birtu
daga og nátta
um stund.
Þú ert farin þangað
sem birtan varir
að eilífu.
(B. Eir.)
Snert hörpu mína himinboma dís
svo hlusti englar guðs í paradís, , ,
við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
(D. Stef.)
Kæru þið öll, Friðrika, Guðjón,
Friðrik, Bertha, Hannes Þór, Knút-
ur Þór, Friðrik Þór, Heimir, Harpa
og Brynja, ég sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Björg Eiríksdóttir.