Morgunblaðið - 15.03.1996, Side 34

34 FÖSTUDAGUR 15. MARZ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Elskuleg móðir min, tengdamóðir, amma og langamma,
EYRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hamrahlíð 27,
andaðist þriðjudaginn 12. mars.
Guðmundur Jónsson, Fríða Halldórsdóttir,
Jón Guðmundsson, Kristín Björk Gunnarsdóttir,
Halldór Guðmundsson, Valrós Sigurbjörnsdóttir,
Árni Guðmundsson, Guðrún Hannesardóttir,
Einar Rúnar Guðmundsson
og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SVEINLAUG SIGMUNDSDÓTTIR,
Lindargötu 57,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum þann 13. mars.
Stefanía Baldursdóttir, Atli S. Sigurðsson,
Jens B. Baldursson, Þóra Grímsdóttir,
Herbert V. Baldursson, Margrét Reynisdóttir,
Sigmundur H. Baldursson, Arnfríður Eysteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓNATANJAKOBSSON
fyrrv. skólastjóri,
Leifsgötu 4,
Reykjavík,
andaðist á Hrafnistu 13. mars sl.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 21. mars
kl. 15.00.
Jakob Jónatansson,
Stefán Jónatansson, Ása Benediktsdóttir,
Auður H. Jónatansdóttir, Aðalsteinn K. Guðmundsson,
Sigrún Ó. Jónatansdóttir, Gestur Björnsson,
Benedikt Th. Jónatansson, Gréta Lárusdóttir.
+
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma, dóttir og stjúp-
dóttir,
AGNES KRISTÍN EIRÍKSDÓTTIR,
Sólvöllum 11,
Selfossi,
sem lést aðfaranótt 9. mars, verður
jarðsungin frá Selfosskirkju laugardag-
inn 16. mars kl. 16.30.
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu,
er vinsamlega bent á að láta björgunarsveitir í Árnessýslu njóta
þess.
Sætaferðir verða frá BSÍ kl. 15.15.
Óli Jörundsson,
Kristbjörg Óladóttir, Gestur Haraidsson,
Maria Óladóttir, Svanur Ingvarsson,
Agnes Kristín, Karen og Elín Gestsdætur,
Ari Steinar Svansson,
Eirikur Guðmundsson, Margrét Benediktsdóttir.
AVONA
JENSEN
+ Avona Josefina
Jensen fæddist
16. október 1911 í
Vaag' á Suðurey í
Færeyjum. Hún lést
í Reykjavík 6. mars
síðastliðinn. For-
eldrar: Hans Jakob
Jensen og Johanna
Soffia Leo. Hún var
ein fimm systkina,
fjórar systur og
bróðir; er nú aðeins
eitt þeirra á lífi,
systirin Ala Monrad
sem býr í Dan-
mörku. Avona gift-
ist síðla árs 1932 Kristni Þórð-
arsyni og eignuðust þau þrjú
börn saman, síðar slitu þau
samvistum. Þeirra börn eru:
John Þórður, f. 1933, Ása Mar-
ía, f. 1934, og Hans Jakob, f.
1937. Síðari maður Avonu var
Indriði Baldursson, d. 1970 og
áttu þau tvö börn, þau eru:
Þórir, f. 1947, og Hanna f. 1950.
Að lokinni almennri skóla-
göngu fór Avona fljótlega að
starfa hjá Póst-
þjónustunni í sinni
heimabyggð og þar
starfaði hún, þar til
hún fór til Islands
vorið 1930 og kom
hún til landsins
þann 13. apríl 1930.
Var hún fyrst í vist
hjá sæmdarhjónun-
um Filippusi Guð-
mundssyni og konu
hans Kristínu og
síðar hjá prófessor
Guðmundi Thor-
oddsen. Með fram
heimilisstörfum
starfaði Avona mikið að sauma-
skap og lék hann í höndum
hennar. Var sótt eftir vinnu
hennar á þessu sviði af þeim
sem til þekktu. Var hún í allri
handavinnu hugmyndarík og
útsjónarsöm sem kom sér vel á
árunum fyrir og eftir heim-
styijöldina síðari.
Útför Avonu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elskuleg amma mín hefur endað
sitt lífsskeið. Tómleikatilfinning
hellist yfir og minningarnar
streyma fram. Manni finnst éins
og ömmur og afar eigi alltaf að
vera á sínum stað og það tómarúm
sem myndast við fráfall þeirra verð-
ur ekki fyllt upp af neinum öðrum.
Amma var einstök kona, sérstök
í fasi, yfirveguð og róleg en þó stutt
í kímnina. Mikil handverkskona var
hún og pijónaði og saumaði þvílíkar
flíkur og fígúrur að unun var að,
stórar kisur og risastórir jólasveinar
voru meðal þess sem við barnabörn-
in nutum. Einu sinni tók hún þátt
í pijónasamkeppni og vann með
glæsibrag enda handbragð hennar
einkar vandað.
Amma var heimskona í sér, mik-
ið fyrir ferðalög og veisluhöld en
varð að láta sér nægja mun minni
skammt af þeim lystisemdum en
hún hefði kosið þar sem líf alþýðu-
konunnar bauð ekki upp á mikið í
þeim efnum, en þegar annaðhvort
var í gangi, lék amma á als oddi
og naut sín vel. Það var með ólíkind-
um seinni árin er amma var orðin
mjög fótafúin og lasin að ef ferð
til útlanda stóð til hresstist hún til
muna og með degi hveijum er brott-
för nálgaðist var sem hugurinn
bæri hana hálfa leið þótt tæpast
væri hún ferðafær. Minnisstæð er
okkur ferð hennar til Færeyja fyrir
örfáum árum, heilsan leyfði eigin-
lega ekki að hún færi, en æsku-
stöðvarnar ætlaði hún að sjá í hinsta
sinn og út fór hún.
í Danmörku bjó amma í 10 ár
og þangað var gott að koma enda
amma bæði gestrisin og stresslaus
og þótt t.d. óvæntir gestir slæddust
með var það ekkert mál, bara lagt
á borð fyrir einn í viðbót og öllum
leið vel. Margar góðar stundir átt-
um við í vinalegu íbúðinni í Kaup-
mannahöfn enda dvaldi ég heilt
sumar hjá ömmu í góðu yfirlæti.
Margs er að minnast og margt
að þakka. Elsku amma, ég kveð
þig með söknuði - takk fyrir allt
Anna Hansdóttir.
Amma Vona er dáin. Dánar-
fregnin kom ekki á óvart. En samt
er eins og maður sé alltaf óviðbúinn
slíkri frétt. Einhver óútskýranleg
tilfinning fer í gegnum huga manns
og hjarta þegar maður reynir að
horfast í augu við þessa ákvörðun
almættisins.
Avona Jensen, eða Amma Vona,
eins og við systkinin kölluðum hana,
fæddist í Færeyjum árið 1911 og
bjó þar til 18 ára aldurs. Til íslands
fluttist hún árið 1930 og vissi ekki
frekar en aðrir hvað framtíðin bæri
í skauti sér. En hér á íslandi beið
hennar erfið ævi að ýmsu leyti. Hún
giftist tvisvar. Drykkjumönnum í
bæði skiptin. Þeir létust báðir árið
1970. Hún eignaðist fimm börn.
Þijú með fyrri manninum sínum og
tvö með þeim seinni. Hún kom þeim
öllum til manns, þrátt fyrir að oft
væri þröngt í búi og húsnæðið ekki
alltaf upp á marga fiska, m.a. bjó
hún í bragga í nokkur ár.
Mínar fyrstu minningar um
ömmu Vonu tengjast jólagjöfunum
og sunnudagsheimsóknum í Eski-
hlíðina. Þessar heimsóknir eru mér
minnisstæðari en aðrar heimsóknir
frá þessum tíma. Þær voru fram-
andi og spennandi. Mér fannst
amma Vona vera öðruvísi. Hún var
ekki eins og hin amman, sem var
+
Elskulegur sonur minn, bróðir okkar, mágur og frændi,
TÓMAS BJARNASON,
áður til heimilis
i'Breiðumörk 5,
Hveragerði,
andaðist á Ljósheimum, Selfossi, miðvikudaginn 13. mars.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Guðmundsdóttir.
+
Eiginmaður minn,
ÞORSTEINN EINARSSON
bakarameistari,
Hlíf,
ísafirði,
andaðist í Fjórðungssjúkrahúsinu ísafirði 13. mars.
Útförin verður auglýst síðar.
Soffia Löve.
alltaf stjanandi í kringum alla og
bakandi kleinur. Hún bjó líka í öðru-
vísi húsi í Eskihlíðinni (þar sem
Hagkaup byijaði). Þarna hitti ég
líka frændur mina og frænkur sem
ég hitti ekki of oft, og urðu því
fagnaðarfundir. Jólagjafirnar frá
henni voru líka öðruvísi. Það var
sérstök eftirvænting sem fylgdi því
að opna pakkana frá henni, því
ávallt fylgdi með í pakkanum eitt-
hvað sem hún hafði búið til sjálf.
Hún var mikil hannyrðakona og
hlaut m.a. fyrstu verðlaun í pijóna-
samkeppni. Hún hneigðist einnig
til bóklesturs og las mikið allt til
síðasta dags.
Amma Vona fluttist til Danmerk-
ur þegar ég var unglingur, og bjó
þar í nokkur ár í sömu blokk og
systir hennar. Það kom sér vel fyr-
ir mig síðla sumars 1978, þegar ég
kom til Kaupmannahafnar, þá 19
ára gamall, ásamt tveimur félögum
mínum. Við höfðum unnið sumar-
langt í Færeyjum og þóttumst nú
hafa efni á því að skoða heiminn.
Við gistum nokkrar nætur hjá
ömmu. Fyrsra morguninn spurði
hún okkur hvað við hefðum gert
kvöldið áður. Ég svaraði að við
hefðum farið í „Kristjaníu". Þá
færðist áhyggjusvipur yfir andlit
ömmu og benti hún okkur á að
þetta væri hættulegur staður. Þetta
var í fyrsta skiptið sem ég sá ömmu
komast í tilfinningalegt uppnám,
ef svo má að orði komast. Amma
var frekar lokuð persóna og var
ekki að flíka tiifinningum sínum í
tíma og ótíma. Við félagarnir keypt-
um okkur síðan „interrail“ lestar-
miða og fórum til Spánar. Segir
ekki af ferðum okkar, fyrr en á
heimleiðinni, að við þurftum að
skipta um lest í Hamborg, þá orðn-
ir skítblankir. Það var um tvær lest-
ir að velja til Kaupmannahafnar og
vorum við félagarnir ekki sammála
um það hvor lestin væri betri. Það
varð úr að ég tók ekki sömu lest
og þeir, en við ákváðum að hittast
hjá ömmu. Það er skemmst frá því
að segja að þeir urðu á undan mér.
Amma varð áhyggjufull yfir því að
ég skyldi ekki koma með þeim og
varð hún meira en lítið fegin þegar
ég loksins birtist. Við gistum hjá
ömmu um nóttina. Morguninn eftir
tók amma mig á eintal, og var engu
líkara en hún hefði lesið hug minn,
því hún rétti mér peninga, sem hún
taldi mig þurfa til heimferðarinnar.
Eftir veik og hallærisleg mótmæli
tók ég við þeim.
Eftir að amma flutti aftur til ís-
lands, bjó hún lengst af hjá dóttur
sinni á Hofteignum. Árið 1991 varð
hún mikið veik og var lögð inn á
spítala. Mér er það minnisstætt er
ég heimsótti hana þangað, þá ný-
kominn frá Svíþjóð, eftir tveggja
ára búsetu þar. Hún fagnaði mér
innilega og spurði hvernig mér hefði
líkað í Svíþjóð. Ég sagði að mér
hefði líkað vel. Þá spurði hún við
hvorn staðinn mér hefði líkað bet-
ur, ísland eða Svíþjóð. ísland, svar-
aði ég. í Svíþjóð er ég á útivelli
með þeim ókostum sem því fylgir,
en hér er ég á heimavelli, hér á ég
heima. Þá sagði amma setningu
sem ég mun seint gleyma: „Ég á
hvergi heima, ég er bara farfugl
sem settist hér að.“ Heimþrá þjak-
aði ömmu mína á hennar fyrstu
árum á íslandi. Heimþrá er skrítið
fyrirbæri og sennilega er ekki hægt
að skilja það, nema hafa kynnst því
af eigin raun. Fjarlægðirnar voru
„lengri“ í „gamla daga“ og ferðalög
tóku lengri tíma. Sumar eftir sumar
fór amma í heimsókn til Færeyja
sjóleiðina, með eitt, tvö og þijú
börn með sér.
í þessu samtali okkar á spítalan-
um, minntist hún á dauðann. Hún
sagði, að eftir 80 ár í þessum heimi
væri orðið tímabært að yfirgefa
hann. Hún virtist vera sátt við að
deyja. Hún hafði verið mikið veik,
og allir héldu að hún væri að deyja.
En hún hætti við, hennar tími var
ekki kominn og hún lifði fímm ár
í viðbót.
En núna er hún amma mín, far-
fuglinn, flogin burt úr þessum
heimi, yfir í annan betri. Blessuð
sé minning hennar.
Hilmar Ilansson.