Morgunblaðið - 15.03.1996, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 15yMARZ
1996
35
ANNA SIGRIÐUR
BALD URSDÓTTIR
+ Anna Sigríður
Baldursdóttir
fæddist í Mjóstræti
8 í Reykjavík 16.
febrúar 1921. Hún
lést í Héraðssjúkra-
húsinu á Blönduósi
4. mars sl. eftir erf-
ið veikindi. Foreldr-
ar Önnu voru Bald-
ur Einarsson sjó-
maður, fæddur
11.6.1891 áísafirði,
og Guðný Hólm
Samúelsdóttir hús-
móðir, fædd í
Reykjavík 9.5.1899.
Foreldrar Baldurs voru Einar
Finnbogason verkstjóri, fædd-
ur 14.8. 1864 á Strandaseli í
Ögursókn, og Ólína Sveinsdótt-
ir frá Neðriá í Eyrarsveit, fædd
31.1. 1862. Foreldrar Guðnýjar
voru Samúel Guðmundsson
járnsmiður, fæddur 12.10. 1860
á Ljúfustöðum í Strandasýslu
og Anna Sigríður Guðmunds-
dóttir frá Stórakambi í Breiðu-
vík, fædd 2.12. 1853. Anna lifði
systkini sín, en þau voru bræð-
urnir Einar, Samúel og Birgir
og systurnar Birna og Ólína,
sem báðar dóu í bernsku. Anna
giftist eftirlifandi eiginmanni
sínum Valgeiri Matthíasi Páls-
syni, fyrrverandi húsverði í
Austurbæjarskólanum í
Reykjavík, 28. september 1940.
Börn Önnu og Valgeirs eru sex:
Hrafnhildur, hár-
greiðslumeistari,
fædd 15.4. 1941, og
á hún fjóra syni,
Svava, starfsmaður
Orkustofnunar,
fædd 28.8. 1942,
gift Guðjóni Inga
Sigurðssyni hljóm-
listarmanni og tré-
smið og eiga þau
Bryn-
hildur, búsett í
Kanada, fædd 27.9.
1943, gift Ágústi S.
Ágústssyni, þau
eiga þijár dætur,
Baldur, framkvæmdastjóri,
fæddur 24.6. 1945, kvæntur
Þuríði Hermannsdóttur og eiga
þau þrjá syni, Páll, fiskmats-
maður, fæddur 22.11. 1949,
kvæntur Sigríði Jónsdóttur,
þau eiga fjögur börn, og Stef-
anía, útvarpsþulur, fædd 1.11.
1956, gift Eiríki Hreini Helga-
syni fulltrúa og söngvara og
eiga þau þrjú börn. Anna og
Valgeir áttu heimili sitt í
Reykjavík, á Bergþórugötu
14a, á Skúlagötu 78 og í Austur-
bæjarskólanum, en starfi Val-
geirs þar fylgdi húsnæði. Hjón-
in fluttu búferlum norður á
Blönduós haustið 1976, en þar
höfðu nokkrir meðlimir fjöl-
skyldunnar þegar sest að.
Útför Önnu hefur farið fram
í kyrrþey.
Látill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
- augun spyija eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast tfl,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar bijósti sætt og rótt.
Amma er dáin - amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
- lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir - amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Kveðja frá,
Kristni Geir,
Tinnu og Andra.
Anna mín - þér hvíldin vær er veitt,
ég vil með þökkum flytja kveðju mína
til þín sem geymdir ávallt hjarta heitt
og helltir blessun yfír vegi þína.
Svo Ijúf er hvíldin þeim sem vígja veg
sinn vorsins perlum gegnum ástúð sanna.
Eg veit að margir mega eins og ég
þér muna gæsku og vinsemd - kæra Anna.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinuin fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka, og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formá-
lanum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Ég þakka vil - þú varst mér hlý og góð
og veittir styrk með hlýjum sálargæðum.
Nú streymir Drottins helga friðarflóð
um fijálsan anda þinn á sólskinshæðum.
(Rúnar Kristjánsson frá Skagaströnd.)
Unnur Einarsdóttir.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast svilkonu minnar Önnu Sig-
ríðar Baldursdóttur en hún lést á
sjúkrahúsi Blönduóss 4. mars síð-
astliðinn. Anna fæddist í Reykjavík
16. febrúar 1921 og var því nýorð-
in 75 ára er hún lést eftir erfið
veikindi.
Ótal myndir og minningar koma
í huga minn er ég minnist Önnu.
Fyrstu kynni mín af henni voru er
ég kom inn í sömu fjölskyldu og
hún, er ég giftist Sigurði bróður
Valgeirs. Eg man hvað mér þótti
hún lagleg og tíguleg kona. Seinna
átti ég eftir að kynnast því að útlit-
ið var ekki það eina heldur var hún
myndarlegasta húsmóðir hvort
heldur var við sauma eða pijóna-
skap og þá kunni hún að taka vel
á móti gestum. Anna var afskap-
lega glaðleg og hress kona, hún var
hreinlynd og lét ekkert vaða yfír
sig. Þó 15 ára aldursmunur væri á
bræðrunum var mjög náið og gott
samband milli fjölskyldnanna. Við
fórum í ótal ferðir saman, dagsferð-
ir og einnig tjaldútilegur, bæði fjög-
ur saman og eins með börnin. Allt-
af var jafngaman að vera með þeim,
því bæði voru afar skemmtileg og
Valgeir fróður um alla staði sem
farið var á. Ég man eftir einni eftir-
minnilegri ferð sem þeir bræður
buðu okkur í, en Valgeir kallaði
þann stað „Himnariki ájörð“. Anna
var nýkomin af sjúkrahúsi eftir
uppskurð. Vegurinn var heldur
ósléttur, en alla leið komumst við
á jeppanum. Síðustu árin bjuggu
Anna og Valgeir á Blönduósi og
hittumst við sjaldnar. Við heimsótt-
um þau reyndar í haust en þá var
Anna orðin mikið veik. Aldrei kvart-
aði Anna og hélt hún sinni reisn
til hins síðasta.
Kæri Valgeir, þinn er missirinn
mestur, þar sem þú kveður elsku-
lega eiginkonu og vin eftir 57 ár.
Megi Guð gefa þér og Ijölskyldunni
styrk í sorg ykkar. Ég vil þakka
Önnu fyrir allt sem hún gaf mér
og minni ijölskyldu. Siggi þakkar
og kveður mágkonu sína með sökn-
uði.
BJARNIHALLDÓR
HÖSKULDSSON
+ Bjarni Halldór Höskuldsson
fæddist á ísafirði 3. október
1957. Hann lést af slysförum
25. febrúar síðastliðinn og fór
útförin fram frá Stærri-
Arskógum 2. mars.
Mig langar til að minnast bróður
míns, bróður systkina minna, sonar
foreldra minna, pabba barna sinna
og vinar og ættingja okkar nán-
ustu, Bjarna Halldórs, með eftirfar-
andi orðum og vona að þau gefí
okkur öllum styrk til að afbera þá
sorg sem við erum að ganga í gegn-
um.
Nú kveðjum við líkama bróður
míns eftir aðeins rúm 38 ár meðal
vor, hér á þessari jörðu sem Guð
skapaði fyrir okkur. Eins sár og
nístandi þessi missir er verðum við
að gleðjast yfir því að við fengum
um tíma að njóta samvista við hann,
blíðu hans og þeirrar hörku sem
hann átti yfír að ráða. Eins flókinn
og mannslíkaminn er, þá býr hver
maður yfír jafn ólíkum persónu-
leika. Og í eins hörðum heimi og
við lifum í, í dag, þá munu aldrei
allir fá að kynnast innstu tilfínning-
um hvers manns, því þakka ég
Guði fyrir það að Bjarni var einn
af minni fjölskyldu, og að við feng-
um öll að kynnast hans ytri hörku,
kímni hans og hans innstu huglægu
tilfinningum sem bjuggu í hjarta
hans og munu alltaf búa með sál
hans yfír okkur.
Eins mörg ár og eru milli mín
og Bjarna þá hef ég aldrei fundið
fyrir þeim mun, því hann var mér
jafn mikill vinur sem bróðir enda
voru fáir atburðir sem gerðust í lífí
okkar annars sem framhjá hinu
fóru, hvort sem þeir voru góðir eða
slæmir. Og hversu illa sem þung-
lyndið náði tökum á okkur í erfið-
leikum okkar, tókst okkur yfírleitt
að sannfærast og viðurkenna það
á endanum að slæmu atburðimir
vom í rauninni ekki „slæmir", þeir
voru erfíðir, oft mjög erfíðir, en
viss hluti af lífinu til að þroskast
og beijast fyrir, bæði fyrir okkur
sjálf en ekki síst fyrir fjölskyldu
okkar, vini og þá allra helst fyrir
foreldra okkar sem hafa gert miklu,
miklu meira heidur en þeim ber
skylda til og langt umfram getu,
en málið er bara að þau finna alltaf
leið til að geta endalaust meira.
Það vissum við Bjami og ef ég
nefndi kannski eitthvað sem mig
langaði að gera fyrir þau, hvert sem
tilefnið var, framkvæmdi Bjarni
það, oft með góðvilja systkina okk-
ar og fjölskyldna þeirra. Bjarni varð
líka alltaf mest sár eftir að hann
hafði þrætt við foreldra okkar og
þá sérstaklega ef hann áttaði sig á
því að það var í rauninni hann sem
hafði rangt fyrir sér, en oftast var
hann of þijóskur til að viðurkenna
neitt.
Einnig vomm við oft ósammála,
en allan þann tíma sem við deildum
óánægju og vandamálum rifumst
við aldrei, heldur urðu það sárindi
sem komu fram og ef hann komst
að einhverju sem fyrir mig hafði
komið og ég ekki búin að segja
honum frá því eða að ég hefði verið
í einhveijum vandræðum og ekki
leitað hjálpar til hans, varð hann
svo sár að það nísti í hjarta mínu.
Enda alltaf þegar ég leitaði hjálp-
ar til hans, fann hann tíma og leið
til að hjálpa mér, hvort sem hann
gat það eða ekki, en að því komst
ég aldrei fyrr en síðar. Hann var
líka vanur að segja við mig: „Ragna
mín, þú veist að mér þykir svo
vænt um þig.“
Það sem mér þykir lang sárast
er að heitasti draumur hans rættist
aldrei, sá draumur sem hann átti,
að vera með börnum sínum og eiga
hlutdeild í þeirra lífi og framtíð.
Hann barðist og barðist fyrir þeim
en allt mögulegt sem ómögulegt
varð í vegi hans, eins mikið og
hann elskaði þau og elskar enn.
En sársaukinn sem nagar mig
vitandi það að í síðasta samtali
okkar talaði hann um það.að allur
þessi bardagi væri börnunum alltof
erfiður, en hann var bara svo
hræddur um að ef hann myndi ekki
beijast myndu krakkarnir halda að
hann vildi ekkert með þau hafa, sem
var svo langt frá lagi, síðan sagði
hann að hann yrði bara að láta sig
hafa það að bíða þess að þau kæmu
til sín sjálfviljug og hann efaðist
aldrei um það og það gerði ég ekki
heldur.
Mig langar t.il að minnast aðeins
á síðasta samtalið sem ég átti við
Bjarna bróður 22. febrúar og varði
í næstum tvær klst. Eins og ég
minntist á fyrr voru það fyrst og
fremst börnin hans og sú ákvörðun
sem hann var að reyna að sætta
sig við, einnig var augljós um-
hyggja hans fyrir fyrrum stjúpdótt-
ur sinni. Við ræddum mikið um Jón
frænda okkar sem einnig er nýbú-
inn að kveðja okkar heim, við töluð-
um um allt sem hann gerði fyrir
okkur og um hans persónuleika sem
við áttum stundum erfitt með að
skilja, en söknuðurinn var og er
mikill því hann reyndist okkur í
rauninni eins og afi sem alltaf var
tilbúinn að rétta hjálparhönd ef eitt-
hvað bjátaði á. Við samþykktum
það bæði að við áttum erfitt með
að heimsækja hann eins og hann
varð þegar krabbameinið náði tök-
um á honum en væntumþykjan var
engu minni.
Bjami talaði um leiðir til að
bæði hann og pabbi hefðu næga
vinnu í framtíðinni og sagði mér
að ég þyrfti ekki að hafa áhyggjur
af því að foreldrar okkar þyrftu að
kvíða neinu.
Við höfum sennilega öll einhvern
tímann fundið fyrir óréttlæti og
skammt undan óréttlætinu er oft
að finna erfiðleika, og það er sárt
að hugsa til þess að oft þurfí eitt-
hvað átakamikið til að gera sér
fullkomna grein fyrir erfiðleikum
annarra, því þó maður hafí oft
hugsað og talað mikið um þá, er
eins og maður sé alltaf lokaður fyr-
ir einhveiju þangað til maður lend-
ir í því sjálfur.
Enda snýst lífið ekki um að niður-
lægja nágrannann eða lýsa van-
þóknun sinni á því sem aðrir gera.
Þeir gera hluti sem þeir telja að séu
réttir og fólk verður sjálft að finna
að það sé að gera rangt, það er
ekki okkar að dæma misgjörðir
annarra, það eina sem við getum
gert er að benda á þær en ekki
fordæma.
Við getum glaðst yfir því að við
fengum hlutdeild af hans lífi, af
henni getum við lært og geymt
minninguna í hjarta okkar og hugs-
að til þess að við og Bjarni gátum
grátið saman, hlegið saman, strít^
hvert öðru, sært hvert annað, hann
gat hjálpað okkur og við gátum
hjálpað honum.
Samt sem áður urðu mín fyrstu
viðbrögð þau, eftir að pabbi hringdi
og sagði mér að Bjarni væri dáinn,
að verða reið, svo reið yfír því að
hann lofaði mér að hann myndi aldr-
ei svíkja mig, en mér fannst hann
einmitt hafa svikið mig allheiftar-
lega núna, því hann fór frá mér
fyrirvaralaust, en eftir að ég náði
áttum þá uppgötvaði ég að hann
fór ekkert frá mér, sál hans lifir
endalaust með mér og fjölskyldu
okkar og ég veit að ég get enda-
laust talað við hann því að ég finn
svör hans við spumingum mínum, -
Reynsla hans kennir mér og þraut-
seigja hans hjálpar mér og ég trúi
því að harka og styrkur hans vaki
yfír fjölskyldu minni.
Þrátt fyrir söknuðinn og þann
sársauka sem Bjarni skilur eftir sig
við hvarf sitt frá þessum verald-
leika, veit ég að hann mun alltaf
vera til staðar fyrir mig og alla
aðra, til þess að hjálpa okkur við
að kljást við erfiðleika okkar og
gleðjast yfír framförum okkar.
Þessi grein er tileinkuð foreldruns. _
mínum, systkinum og vandamönn-
um til hjálpar okkur í gegnum þessa
miklu sorg og erfíðu lífsreynslu.
Sjáumst Bjami, þín systir,
Ragnheiður I.
Höskuldsdóttir.
t
Elskulegur sonur okkar, bróðir og mágur,
ÞORSTEINN ÁGÚST BRAGASON,
Vatnsleysu,
Biskupstungum,
verður jarðsunginn frá Skálholtskirkju laugardaginn 16. mars
kl. 13.30.
Halla Bjarnadóttir, Bragi Þorsteinsson,
Ragnheiður Bragadóttir, Eymundur Sigurðsson,
Inga Birna Bragadóttir, Kristrún Bragadóttir.
t
Ástkær bróðir okkar og mágur,
MAGNÚS GÍSLASON
frá Hvanneyri,
Vestmannaeyjum,
sem lést á heimili sínu 9. mars sl., verð-
ur jarðsunginn frá Landakirkju laugar-
daginn 16. mars kl. 14.00.
Ingibjörg K. Gísladóttir, Erling A. Ágústsson,
Sveinn Gislason,
Guðbjörg Gisladóttir, Ragnar Jónsson,
Runólfur Gíslason, Margo J. Renner,
Gísli Gíslason.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýndan hlýhug og vináttu við andlát og
útför
HARALDAR BJÖRNSSONAR
málara,
Iðavöllum 8,
Húsavík.
María Aðalbjörnsdóttir,
Birkir Fanndal Haraldsson, Sólveig lllugadóttir,
Björn St. Haraldsson, Margrét Auður Pálsdóttir,
Haraldur A. Haraldsson.
4
Guðrún Pálsdóttir.