Morgunblaðið - 08.06.1996, Síða 38

38 LAUGARDAGUR 8. JÚNÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
RAGNHEIÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
Kársnesbraut 79,
Kópavogi,
lést á heimili sínu þann 5. júní.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Móðir okkar,
HULDA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Skeiðarvogi 75,
andaðist í Borgarspítalanum fimmtu-
daginn 6. júní.
Jakob og Hildur Steingrimsbörn.
t
Ástkær eiginmaður minn og bróðir,
KRISTJÁN SYLVERÍUSSON,
Álftamýri 42,
sem lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur 3. júní,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu
mánudaginn 10. júní kl. 13.30.
Sólborg K. Jónsdóttir,
Ólöf Sigurborg Sylverfusdóttir
og aðrir aðstendur.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
JÓHANN GUNNAR
HALLDÓRSSON
tónlistarmaður,
andaðist í Héraðssjúkrahúsinu á Blöndu-
ósi sunnudaginn 2. júní.
Útförin fór fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Jórunn Erla Sigurðardóttir,
Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Eva Marfa Gunnarsdóttir, Gfsli Benediktsson,
Greta Engilberts Gunnarsdóttir, Guðmundur Hilmarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
KRISTJÁN MARGEIR JÓNSSON,.
Þórunnarstræti 134,
sem lést í Kristnesspítala laugardaginn
1. júnf, verður jarðsunginn frá Akureyrar-
kirkju mánudaginn 10. júní kl. 13.30.
Hólmfríður Jónsdóttir,
Ólöf Guðbjörg Kristjánsdóttir, Ingimar Snorri Karlsson,
Jónheiður Kristjánsdóttir, Rúnar Hafberg Jóhannsson,
Óskar Kristjánsson, Mikkalína Björk Mikaelsdóttir,
Bjarni Kristjánsson, Ragnheiður Bragadóttir,
Sigmundur Geir Sigmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hjartanlegar þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð og vináttu við andlát og
útför móður minnar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
MARÍU S. JÓHANNSDÓTTUR.
Hildur Eyjólfsdóttir, Sigurður V. Hallsson,
Sigurður J. Helgason,
Eyjólfur Rósmundsson, Marfa Sigurðardóttir,
Elfsabet Rósmundsdóttir, Helga Sigurðardóttir,
Unnur Rósmundsdóttir, Jóhann Þór Sigurðsson
og barnabarnabörn.
GUÐMUNDUR
THORODDSEN
Guðmundur
Thoroddsen var
fæddur í Reykjavík
17. september 1952.
Hann lést á ísafirði
25. maí síðastliðinn
og fór útförin fram
frá Dómkirkjunni
4. júní.
Sjá, þú og ég, við rýmum
stund og stað,
samt stefnir jörð þann veg,
er fyrr hún trað,
og heilsan vor og hinsta
kveðja er gleymd,
sem hafið gleymir steini er
sökk í það.
En sagnir herma að viður vænn og hár
þar vaxi, er blæddi konungs banasár,
og þar sem dögg á draumsóleyju skín
þar dropið hafi forðum meyjartár.
(Úr Rubaiyat, þýð. M. Ásg.)
Hver sá sem þekkti Guðmund
Thoroddsen, veit að viðkynning við
hann jafnaðist á við dýrmæta gjöf.
Að mega skoða lífið í birtunni af
hans óviðjafnanlegu kímni - hún
var hvort tveggja í senn, góðvildin
sjálf og eldfjörugur gáski - að
kynnast hugsjónamanni, sem hratt
ævintýralegustu draumum í fram-
kvæmd af smitandi bjartsýni; það
voru fágæt forréttindi. Guðmundur
kunni betur en við hin að laða fram
gleðina, hvort sem hún vaknaði
fyrir töfra dillandi frásagnargáfu
eða hárfína tilfínningu hans fyrir
litbrigðum þess sem við stundum
köllum-hinn gráa hversdagsleika.
Þótt líf okkar mannanna hér á
jörð megi virðast agnarsmátt í sam-
anburði við óendanleikann, rúmar
það samt ótal augnablik hamingju
og yndis, ekki siður en sorgar, sem
eru þess megnug að ryðja burt vídd-
um okkar forgengilegu tilveru og
eignast að því er virðist örlitla hlut-
deild í eilífðinni. Guðmundur -
nafnið bar hann vel - var meistara-
smiður slíkra gleðistunda. Með því
nálgaðist hann hið háleita takmark
jarðvistarinnar, leikni í þeirri flóknu
list að lifa.
A þessu hryggðarvori þegar hann
er kvaddur er forsjóninni þakkað
fyrir að hafa leyft okkur að þekkja
slíkan öðling. Þegar frá líður mun
minning Guðmundar vísa okkur á
gersemar sem ellegar væri hætt við
að okkur sæist yfír.
Ég votta Elísabetu og drengjun-
um mína dýpstu samúð og bið guð
að styrkja þau.
Jóna Dóra Óskarsdóttir.
Með miklum trega og djúpum
söknuði kveðjum við Guðmund
Thoroddsen í dag. Hann var okkur
vinum sínum svo margt og miðlaði
af miklu, myndlistarmaðurinn,
músíkantinn, ævintýramaðurinn,
skútukallinn, hugsjónamaðurinn og
húmoristinn. En kannski eigum við
eftir að minnast hans fyrst og
fremst sem samferðamannsins sem
lifði svo mikið og veitti öllum sem
kynntust honum hlutdeild í lífsgleði
sinni af miklu örlæti.
Guðmundur var alla tíð í ferðum.
Ferðalög voru eins og leiðarstef í
lífi hans og í þeim sameinaði hann
svo mörg af sínum áhugamálum.
Guðmundur var heimsborgari í þess
orðs bestu merkingu. Ekki af þeirri
tegund sem þekkir aðeins glæstar
hallir stórborganna heldur sá sem
lætur sig skipta fólkið sem byggir
þennan heim og menningu þess og
umhverfi. Hvar sem hann kom
kynntist hann fólki og alltaf gat
hann talað við það - hann þurfti
jafnvel ekki tungumál til, því húm-
orinn skildist allstaðar. Menning
heillaði hann, hann hreifst af tón-
list, myndlist og lífsháttum annarra
þjóða og hann kunni öðrum fremur
að njóta framandi menningar,
kannski vegna þess hve hann stóð
traustum fótum í sínum íslenska
menningararfí. Fáum var ljósari
nauðsyn þess fyrir
smáþjóð að varðveita
menningarlega sér-
stöðu sína. íslensk
menning og íslensk
náttúra voru honum
heilög baráttumál. Á
þeim hafði hann
ákveðnar og jafnvel
ósveigjanlegar skoð-
anir, sem grundvölluð-
ust á virðingu og ást
þess sem kann að njóta
og næra um leið.
Við Íítum til baka
með þakklæti í hjarta
fyrir fölskvalausa vin-
áttu sem staðið hefur í
aldarfjórðung. Saman höfum við
deilt galsa og ærslum unglingsár-
anna, athafnaþrá og sköpunargleði
áranna þegar ungu fólki finnst sér
allir vegir færir og með þeim Elísa-
betu deildum við gleðinni yfir að
verða foreldrar á sömu árunum.
Við höfum átt saman óteljandi
gleðistundir, við margvísleg við-
fangsefni og á ólíkum stöðum,
þangað sem lífsins straumar hafa
borið okkur. Og eftir stendur það
svo skýrt - hvað það var alltaf
gaman. Það var alltaf tilhlökkunar-
efni að hitta Guðmund, og þó við
eigum aldrei aftur eftir að heyra
þennan óviðjafnanlega dillandi hlát-
ur eða hiusta á sögurnar hans af
skemmtilegu fólki og skondnum
atvikum, þá eigum við þó fyársjóð
í minningunum sem jafnvel núna
megna að laða fram bros.
Þér, elsku Elísabet og Jóni Kol-
beini og Einari litla sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur. Við
erum þakklát fyrir að hafa fengið
að standa með ykkur á síðustu
mánuðum og með mikilli virðingu
munum við minnast þeirrar bjart-
sýni, hugdirfsku og samheldni sem
einkenndi baráttu ykkar. Við biðj-
um guð að gefa ykkur styrk til að
bera þunga sorgina því hana fær
víst ekkert sefað nema tíminn. Það
er þyngra en tárum taki að hugsa
til þess að litlum drengjum skuli
ekki auðnast að njóta samvista við
föður sinn nema svo stutta stund.
Við vonum að við megum, þegar
fram líða stundir, veita þeim hlut-
deild í minningum okkar um mann
með hafgolu í gullnu hári og gleft-
ið bros í auga, manninn sem sólin
alltaf kyssti.
Garðar og Aagot.
Ég minnist þín, er sé ég sjóinn glitra
við sólar-hvel
og þegar múnans mildu geislar titra
ég man þig vel.
Ég sé til þín, er létt á öðru leiti
sér lyfta ský.
Ég horfíá þig, er hljóður veg minn þreyti
ég húmi í.
Ég heyrrþig, er þýtur fjarlæg alda
svo þungt og ótt.
Ég heyri þig, er hlustar björkin kalda
um helga nótt.
Þú býrð mér hjá, þótt byggð þín sé mér
fjærri
ég bý hjá þér.
Nú birtir yfir blástjömunni skærri:
Æ, birztu mér!
(Johann Wolfgang von Goethe,
þýð. Matthías Jochumsson.)
Fyrstu kynnin eru sterkust í end-
urminningunni. Ungar mennta-
skólastúlkur á klossum hitta Guð-
mund og Jón og syngja fyrir þá
Gabríellulögin. Viljiði stofna með
okkur hljómsveit strákar? Já, já,
alltílagi, bara ef það yrðu engin
rafmagnshljóðfæri og ekkert stress.
Það var byijað að æfa en alls ekki
of mikið. Kvöldæfíngarnar enduðu
oftast í kjallaranum á Laugalækn-
um og andrúmsloftið minnti helst
á káetu; lýsingin, netið og alls kyns
samsafn af dóti. Tíminn stoppaði
og draumarnir tóku við. Það voru
sagðar ótrúlegustu sögur við kerta-
ljós og svo var hlegið og hlegið.
4
Ferðasögur, tango Argente, sumar-
tími og það er gaman að lifa. Hljóm-
sveitin hljómsveitin hlær. Við kunn-
um bara að elda menntaskólahakk,
en ekki lengi. Ekki eftir kennslu í
kryddfræðum og súpugerð hjá þér.
Kús, kús, rauðvín og sveifla. Þetta
var í þá daga sem við vorum að
byija að lifa lífinu. Og þú kunnir
svo sannarlega listina að lifa. Við
dönsuðum hjá Riba og drukkum
græna drykki. Seinna hittumst við
í höllinni í París. Jólanótt í Notre
Dame og nýársnótt á Champs
Élysees. Hanastél á Jónsmessu.
Kaupmannahöfn og ný plata.
Ferðasögur og tangó. Nýr kafli í
Hollandi. Þar hittirðu Elísabetu sem
varð þín stoð og stytta. Það var
unun að fylgjast með þér þegar þú
varst með drengina þína. Góður
pabbi. Og aldrei skal ég gleyma
kennslustundinni síðustu þegar þú
kenndir mér að svæfa lítinn strák.
Takk fyrir einlæga vináttu þessi
alltof fáu ár. Megi góður guð
styrkja Elísabetu og drengina.
Jóhanna, Hildigunnur
og Guðmundur Þórir.
i
i
«
i
1
i
€
4
Skemmtilegur, orðheppinn ungur
maður með hlýtt hjartalag, kank-
víst augnatillit og bjart bros, bland-
ið viðkvæmni, varð á vegi mínum
fyrir tveim áratugum og tilheyrði
fjölskyldu minni um hríð. Þetta var
Guðmundur Thoroddsen, víðförull
ævintýramaður þegar á ungum
aldri og elskur að litum og tónum
eins og hann átti kyn til.
Á þessum árum var flakkað milli
Frakklands og Fróns og mikið ann-
ríki hjá ungu fólki við að lifa og
læra. Við spjölluðum saman yfir
kaffibolla í Mávahlíð og Guðmundur
sagðist ætla að lofsyngja pönnukök-
urnar mínar í minningargrein þegar
þar að kæmi.
Svo var sest að í Kaupmanna-
höfn. Þá voru góðir dagar og glað-
ir, Diabolus in Musica á fullri ferð
og tvö ung pör í óðaönn að smíða
sér skútur. Onnur var kölluð Kría
og sigldi vítt um veraldarhöf þegar
fram liðu stundir eins og lesa má
um í bókum. Guðmundar og Jónu
Dóru skúta var látin heita Drífa.
Ég pijónaði sæbláar siglingapeysur
á áhöfn Drífu og Guðmundur eldaði
handa okkur kús-kús í Elmegade.
Mislengi er líf vort í hafi, segir
skáldið. Og ýmsar siglingar verða
endasleppar. Áður en langt um leið
voru orðnar breytingar á högum
okkar beggja og við tengdumst
ekki lengur fjölskylduböndum. Þá
kom Guðmundur í heimsókn og
færði mér fallega mynd eftir sig.
Seinna gladdi mig að frétta að
hann væri sestur að á ísafirði ásamt
vini sínum Jóni Sigurpálssyni og
báðir hefðu bundist ágætiskonum.
Og í lúttifyrra kom Guðmundur
heim til mín með lítinn snáða, Jón
Kolbein, þegar haldið var upp á
afmæli Gunnhildar dótturdóttur
minnar. Svo bárust fréttir að vestan
um framtíðaráform tengd útgerð
nýrrar skútu. Og í fyrra fæddist
annar sonur, Einar Viðar.
Mislengi er líf vort í hafí.
Að úthallandi sumri síðastliðnu
urðu þáttaskil. Eins og hendi væri
veifað tjaldaði ævifley Guðmundar
svörtum seglum. Svo tók andófið
við, örðugt og sárt. Nú er ferðin á
enda, fleyið í nausti og leikur ekki
framar við ljósbrot á bárum. Sæfar-
inn hugdjarfí hefur tekið annan
kúrs og stefnir nú á friðarsnekkju
undir fannhvítum séglum út á
óminnisdjúpið.
Ég kveð góðan dreng að leiðar-
lokum og þakka samfylgdina. Sendi
honum í huganum sykraðar pönnu-
kökur í nesti til nýrrar ferðar en
fjölskyldu hans og vinum innilegar
samúðarkveðjur.
Sigrún Ámadóttir.
J
1
4
4
I
4
4
4
4
<
i
(
(
<
(
Hér er horfínn af sjónarsviðinu
gagnmerkur íslendingur - maður
óvenjulégri fjölhæfni, stórhug, karl-
mennsku, athafnarorku, verksnilli i
og listamennsku búinn. Hann var i
allt í senn, listamaður, skipasmiður,
siglingafræðingur, landkönnuður, "
leiðsögumaður, víðfarinn og fjöl-